We slapen in de residentiele buitenwijk Miraflores. Lima stad gaan we niet meer bezoeken, we rusten hier wat uit voor we de lange terugreis aanvatten. Het is hier heel veilig want we zien hier heel veel politie, stadsveiligheid, verkeersleiders, Securitas-agenten, fiscale inspecteurs, ... kortom veiligheid voor alles.
Wat hebben we nog gezien:
- de Pacific
- noeste bloemperkenwerkers die Miraflores alle eer aandoen
- het grote contrast met de McDonalds in Cusco
- het meeste zon dat je in Lima mag verwachten.
Hugo vond ts zijn sokken een paar met Inkamotieven, waren de goden hem in Belgie al aan het beinvloeden ...
We zijn er natuurlijk gisterenavond een goeie op gaan pakken, in casu nen Jameson 1 a 2 al naar gelang de persoon, om onze kleindochter te vieren. En waar kon dat beter dan (zie foto).
Op algemene aanvraag fotos van de kathedraal en het plein in een mooie oranje gloed. Op de terugweg van Machu Picchu hebben we de zon zien ondergaan in de provincie Cusco.
Prachtig.
In het kader van Unesco moet de Plaza de Armas authentiek blijven. M.a.w. gevrijwaard blijven van storende reclamepanelen. Het is dan ook even zoeken naar Starbucks, KFC of de MacDonalds die verstopt zitten achter de gallerijen.
Na wereldwonder Machu Picchu - het steeds weerkerende wonder van de geboorte
Beste allemaal,
na het aanschouwen van de Oude Incacitadel Machu Picchu, moesten wij wel even bekomen van zoveel schoonheid. Maar de volgende dag op de busrit terug naar Cuzco, wachtte er ons nog een grotere verrassing in de vorm van een sms'ke.
Zo ver van huis kregen wij bericht dat wij voor het eerst grootouder geworden waren van een kleindochter "Lauranne". De mystieke krachten van de zon en de maan hebben er blijkbaar voor gezorgd dat zij 1 a 2 weken vroeger geboren is dan voorzien. Nu popelen wij natuurlijk nog geen klein beetje om haar in levende lijve te kunnen zien (een fotootje hebben we ondertussen al).
Ondertussen zijn we veilig en wel aangekomen op onze laatste halte: Lima. En volgens de boekskes zit Lima meestal onder een loodzwaar wolkengordijn waar de zon moeilijk doorkan. En wat is nu het spijtige, voor ene keer blijken de boekskes toch wel gelijk te hebben zeker.
Hugo bracht hulde aan jeugdheld - wie van jullie kent het jeugdfeuilleton Manco Capac op de BRT nog ? - alvorens een bezoek te brengen aan Machu Picchu. We kwamen terecht in een toeristencirkus, moesten mee met de stroom maar het was de moeite.
Foto's van Casa de la Libertad en de mooie vlag, sjotterkaskes in openlucht, een overzicht vanop het dak van de San Felipe en een van de vele groene pleintjes.
Wij, stadsmensen, vallen van de ene verbazing in de andere hoe mooi moeder aarde wel niet is. Na de watervallen in Iguazu en de quebrada in Salta komen we nu terecht op de Altiplano. Tussen opgehoopte sneeuw en op ijs rijden we op een hoogte van 5000m naar gekleurde lagunes (rood, groen, wit) met flamingo's, passeren we geisers en warmwaterbronnen.
We hielden halt op de zoutvlakte van Uyuni en sliepen in een zouthotel. De bakstenen waren zoutblokken.
We overnachten ook eenmaal in de Silioli woestijn in the middle of nowhere, waar er slechts electriciteit was tussen 18u30 en 22u.
Overdag is het op de Altiplano zomer, maar 's nachts is het echt putteke winter met vrieskoude.
Dit alles is adembenemend letterlijk en figuurlijk want wij trappen ook snel op onze adem. Door de hoogte moeten we alles traag doen.
Hugo heeft een pilleke aan de gids gevraagd wegens teveel last van hoofdpijn op een hoogte van 4700m. Nicole moest het dan weer zeer kalm aan doen in Potosi op een hoogte van 4060m, ze voelde een bepaalde druk op de longen en zelfs eten was vermoeiend.
Sinds gisteren zitten we in Sucre (de witte stad door de vele witte huizen), een heel eind lager (2750m). Deze stad oogt veel europeser dan de vorige (Uyuni, Potosi) maar blijft Boliviaans: geen terrasjes op de mooie pleinen en naar een echte koffie (geen Nescafe) is het zoeken geblazen: We slapen hier in de Casa Verde een B&B van een uitgeweken landgenoot die ons wel de juiste adresjes in de oren fluistert.
Van zodra we een goede wifi connectie hebben, zullen we foto's toevoegen. Dit lijkt in Bolivi� toch iets moeizamer te gaan dan in Argentini�.
Zo merk je toch dat Bolivi� een 3e wereldland is, want momenteel zitten we zonder water. Als voordeel heb je wel dat alles hier spotgoedkoop is, o.a. caiperinhas en mojito's kosten ongeveer 12 Bolivianos omgerekend 1,5 euro.
Morgen vliegen we naar La Paz, tot de volgende wifi of computersessie.
Buenos Aires is een grote, maar prachtige stad. Aanraders zijn: tango-show, MALBA museum, de steak in restaurant Desnivel. Wat we snel willen vergeten is de Mustard tric.
De Argentijnen zijn geen opdringerige mensen, als je ze iets vraagt zullen ze je helpen maar anders laten ze je gerust.
De Argentijnen in het noordwesten vallen vooral op door hun indiaan-afstamming - klein van gestalte en pikzwart haar, tov in BA met hun europese afstamming.
De natuur is onvergetelijk van de watervallen in Iguazu over de quebrada in Cafayate naar de uitgestrekte Altiplano richting Bolivie.
Jammer dat we Chili hebben moeten schrappen wegens te veel sneeuw op de pas, maar gisteren zijn we toch door een beetje woestijnland gereden.
Gisteren en vandaag een klein beetje ondervonden wat rallyrijden inhoudt te midden van de stofwolken op de niet geasfalteerde wegen van de RUTA 40.
Dit is de Zuid-Amerikaanse tegenhanger van de beruchte Route 66. Deze weg loopt namelijk van het noorden van Argentinie tot aan Tierra del Fuego in het zuiden.
Zo zijn wij gisteren in Cachi gestopt aan km 4499.
Het noordwesten van Argentinie is zeer indrukwekkend van natuurpracht. Om elke hoek komt er wel een nieuw gebergte met nieuwe vormen en kleuren. Onder een stralend blauwe hemel komen deze landschappen nog meer tot hun recht.
Ik, Nicole, ben blij dat ik momenteel niet in het veel te warme Belgie vertoef, maar hier bij temperaturen van -4 's morgens tot max +16 graden onder een stralende zon. We werden door het reisbureau op de hoogte gebracht dat we het Chili-gedeelte zullen moeten schrappen wegens te veel sneeuw en ijs op de grensovergang. Wel heel jammer want ik wou zou graag eens een woestijn zien/voelen/meemaken. We wachten nog af hoe we nu in Bolivie zullen geraken.
Brr gisteren nog 24 in de zon, vandaag geen zon en maar 10. Het was niet volgens plan dat we nu al aan de wollen trui zouden zitten. Ligt dit aan de nieuwe vorst? Morgen verlaten we het koloniale Salta en trekken met de huurauto naar de wijnstreek rond Cafayate. We sturen foto's mee v/d Iglesia San Francisco (waarop ook de paus) en v/d kabellift naar de Cerro San Bernardo (pure jeugdnostalgie).
Na een dagje autorijden beseffen we nog altijd niet of het in Argentinie nu voorrang van rechts of van links is. Gelukkig ligt de snelheid niet hoog. Het was een zeer kleurrijke dag in de quebrada met canyons, cactussen en rivieren zonder water. Karl May en Winnetou lagen op de loer.
Cafayate is de stad van de witte Torontes wijn en dat uit zich ook in de ijscreme op basis hiervan, die wij natuurlijk gaan proeven zijn: lekker.
We zijn na 2 dagen indian summer vanmorgen in de kou en regen vertrokken vanuit Buenos Aires richting Iguazu. Deze namiddag zitten chillen aan het zwembad met een fles Argentijnse "champagne", meer moet dat niet zijn.
Morgen wachten ons de watervallen.
Vroeg uit de veren want de gids wil voor de grote massa de grens met Brazilie oversteken. Rap ontbeten en om 8u stappen we in de auto. Chauffeur Sonia en gids Mario brengen voor ons alles in orde qua reispas, autotol en inkom.
Iguazu is 1 v/d 7 natuurwonders.
Aan de Argentijnse kant werden de opnames voor de film The Mission met Robert de Niro en Jeremy Irons gemaakt.
Aan dieren geen gebrek: coati, aapjes, vogels, ...
Voor de watervallen, zie bijgevoegde foto's (die zeggen meer dan woorden)
Voila het is ons gelukt als onnozel kiekens: we hebben ons laten vangen door de "old mustard trick". Wat gebeurt er dan, wel je krijgt ineens blijkbaar vogelshit op je haar en kleren + dat goedje verspreidt een ongelooflijke stank. Bijna onmiddellijk duikt er een behulpzame dame op met papieren zakdoekjes om je jas en broek te reinigen en ook een heerschap die je zogezegd wil helpen. Ik, dommerik, deed natuurlijk mijn rugzak af en zette hem op de grond om mij verder te ontsmetten met als gevolg, toen we verder wilden stappen, dat we zagen dat deze verdwenen was. Grote paniek, wat zat er allemaal in, even recapituleren: mijn brillendoos, snoepjes in een Tupperwarepotteke, papieren zakdoekjes, ne pleister, wat biccen en stiften, mijn atoma-schrift met reisvoorbereidingen en aj,aj,aj mijn reispas. Onmiddellijk een politieagent op straat aangesproken, die ons doorverwijst naar het plaatselijk politiebureau om de diefstal te melden. Dan komt Kafka ten tonele: we moeten ons melden bij een ander commissariaat vanwege de plaats van delict. Daar blijkt het nog niet te zijn, dus op naar het volgende bureel: joepie, het juiste, maar ze gaan wel eten en ze vragen om binnen een uurtje terug te komen. Intussen beslissen we om naar het hotel te gaan en vragen de receptioniste om de Belgische ambassade te bellen.Wat dient er te gebeuren? De volgende dag langskomen (want ze sluiten natuurlijk al om 1u 's middags) met 2 pasfoto's, kopie van de reispas (gelukkig hebben we dat), 350 Argentijnse pesos (= 50 euro) en een p.v. van de politie. Zo kan er een vervang paspoort gemaakt worden zodat we verder kunnen reizen. Dus op zoek naar een fotograaf, is vrij snel gefixt. We moeten ook geld laten wisselen, we stappen een bank binnen maar blijkbaar wisselen de banken niet voor niet-cliënten. We moeten bij een cambio zijn, so far so good. Ik wil dollars nemen uit mijn geldzakje dat ik rond mijn nek onder mijn kleren draag en hallelujah ook mijn paspoort steekt daarbij. Dus NIET in mijn rugzak, oef!!!
Amai, genoeg Spaans geoefend voor 1 dag (ging toch nog moeizaam). We besluiten om deze dag af te sluiten met een tango-show. We laten onze andere vriendelijke receptioniste een show boeken. We gaan voor all-in: pick-up aan het hotel, avondeten, show en drop-off aan het hotel = 130 USD/pp. We hebben onze mooiste kleren aangedaan en worden als koningen ontvangen in Cafe de los Angelitos, we krijgen een menu-kaart met keuze uit 5 entrees, 5 hoofdgerechten en 5 desserts, witte/rode wijn en water a volonte en nog als afsluiter een koffietje. Het eten was zeer goed. De show was prachtig, het begon met tango in de Belle Epoque en ging zo over naar de hedendaagse moderne/sensuele tango. Het begeleidend 5-koppig live-orkest was ronduit fenomenaal. De gebruikelijke extra touristen-trucs werden daarna bovengehaald: foto aan tafel en DVD van de show, maar daar konden we aan weerstaan! Zoals Assepoester waren we netjes om 5 voor 12 terug in het hotel en zo werd een hectische dag toch nog omgetoverd tot een sprookje.
Hierbij nog foto's van Nicole met Mafalda, het kritische cartoontje uit de Argentijnse krant; Hugo op weg naar de Belgische ambassade en een sensueel tango-moment.
Beste allemaal,
Gisteren en vandaag een klein beetje ondervonden wat rallyrijden inhoudt te midden van de stofwolken op de niet geasfalteerde wegen van de RUTA 40. 
