 |
|
|
| Bemin uw naaste als uzelf |
|
|
| 23-10-2011 |
 Het beest is dood, leve de beesten! |
|
In de Middeleeuwen riep men: De koning is dood,
leve de koning! De ene koning was dood, werd opgevolgd door de andere, en
daarmee zette men de lijn van het koningshuis verder. In Libië werd het ene
beest gedood door een horde andere beesten, en daarmee zet men de lijn van de
beestachtigheid verder.
Menselijke en dus begrijpelijke volkswoede? Menselijke
en dus begrijpelijke afkeer? Menselijke en dus begrijpelijke opluchting? Ik
begrijp ook wel al deze gevoelens tegen een beest dat u overheerste, maar tegen
oorlogsmisdaden moet er toch nog altijd een menselijke rem bestaan!
Cultuurverschillen dan, als vergoelijking, ik bedoel
excuus, ik bedoel rechtvaardiging? In Islamitische wetteksten een chaos
genaamd sharia bestaat het principe oog om oog, tand om tand namelijk
nog! Kortom, in die zin, zou het vergrijp aan het leven en het lijk van
Khadaffi te aanvaarden zijn? Het tegendeel is waar! Het principe oog om oog,
tand om tand belandde zon half millennium voor Christus in het Oude Testament
om een einde te maken aan het systeem van bloedwraak. Als ik uw oog uit steek,
dan zal uw familie mij niet komen lynchen, maar mij een oog komen uitsteken.
Dat was toen vooruitgang. Rond het begin van onze jaartelling heeft Christus
zelf dat systeem aangeklaagd: als ik u tegen uw wang sla, dan moet gij mij niet
terugslaan al dat geweld en al die woede! Dan is het zelfs nog beter als ge u
nog eens laat slaan! Nogmaals een half millennium later vond een groep Mohammedanen
die leer van Christus toch niet zo goed, en begon een eigen leer. Daarbij werd
de klok terug gedraaid naar de wetten van oog om oog, tand om tand. Op die
manier lijkt oog om oog, tand om tand cultureel aanvaardbaar voor de Libische
rebellen, maar eigenlijk hebben ze de klok nog verder terug gedraaid: helemaal
tot in het tijdperk van bloedwraak en lynchpartijen
Kortom, de moord op
Khadaffi was geen voorbeeld van oog om oog, tand om tand, maar net een
voorbeeld van het soort wandaden waartegen oog om oog, tand om tand bedoeld
is!
Zo zetten de rebellen de lijn van beestachtigheid
enkel verder, terwijl zij sinds hun opstand zich uitgeput hebben om ons toch
maar te overtuigen van hun humanitair verantwoorde bedoelingen! Daarmee hebben
zij de steun van het Westen verworven, en nu Libië in puin ligt, moeten we hen
betalen voor de wederopbouw. Een schimmig regime, met radicaal-Islamitische
invloeden, dat vol vreugde een lijn van wreedheden verderzet. Die Islamitische
invloeden zijn nog een reden om het nieuwe Libië te vriend te houden, althans
voor de Verenigde Staten: een islamitisch Libië zou zich wel eens tegen Israël
kunnen keren
Samen met een nieuw Egypte waarin de Kopten het moeilijker
krijgen tegen veel van hun Islamitische landgenoten
Neen neen, ik heb geen enkele reden om een goed oog
te hebben in de bedoelingen van de opvolgers van Khadaffi. Aan hen om mijn
ongelijk te bewijzen. En om dat zootje Khadaffilynchers een enkele reis Den
Haag te geven.
23-10-2011, 14:44 geschreven door Hugo 
|
|
|
|
|
| 07-10-2011 |
| Mijn l(ucrat)iefste petekind... |
... ik heb ook eens mijn Nieuwjaarsbrief geschreven. Dat is een beetje vroeg, maar de winkels zijn al begonnen met hun kerstmiscampagnes, zodus... Enfin, hier vindt u mijn brief met de beste wensen. Bijgevoegd overschrijvingsformulier. Voor mijn pensioen. Te betalen van zodra ik op vervroegd pensioen of op brugpensioen ga, graag.
"We erven de wereld niet van onze ouders, we lenen ze van onze kinderen."
Citaat van Antoine de Saint Exupéry (geen idee in welke context), gebruikt door Jean-Marie Dedecker (in deze context).
De kinderen, dat is de generatie werkenden tot pakweg 50. De ouders, dat is de generatie werkenden van in de 50, die zo snel mogelijk op (brug)pensioen wil. De generatie werkenden van boven de 50, die wel wil werken, vermeld ik niet, maar krijgen wel een pluim, omdat zij de kinderen helpen betalen. De ouders lenen immers de pensioenen van de kinderen. Met dit probleem dat het Griekse leningen zijn: de ouders zullen nooit terugbetalen, en hoe meer ze lenen, hoe erger het wordt.
Ik vind het eigenlijk verbijsterend dat het begrip brugpensioen nog zo vaak de revue passeert. Het positieve hieraan is dat de werkgever nog betaalt aan de inactieve, en dus ook belastingen betaalt aan de overheid. Het perverse hieraan is dat het brugpensioen is uitgevonden om oudere werknemers te vervangen door jongere, maar dat geen hond - zelfs geen syndicale Sint-Bernard - zich dit nog herinnert, laat staan het brugpensioen hiervoor gebruikt. Het wordt enkel misbruikt om ontslagen zachter te maken, om zo te publieke opinie af te kopen.
Stop met dat brugpensioen toe te passen! Als er ontslagen moeten vallen, is dat heel spijtig, maar dan moet dat opgevangen worden door een overheid die jobs creëert, die werkzoekende 50-plussers terug interessant maakt voor werknemers, die bijscholingen blijft aanbieden en die werkzoekenden eindelijk eens op een goede manier begeleidt op zoek naar werk!
Let wel, ik pleit er hier niet voor om de bouwvakker 47 jaar lang met stenen te laten zeulen - om het klassieke voorbeeld te nemen. Zware arbeidsintensieve jobs verdienen inderdaad een sneller pensioen. Stresserende bureaujobs verdienen ook aandacht: minder uren en dus minder taken, bijvoorbeeld. Als twee vermoeide 60-jarigen halftijds gaan werken, is er ruimte voor één energieke jonge werknemer. Daarmee krijgen die twee 60-jarigen ook een nieuw elan, waardoor ze samen één energieke werknemer worden. Natuurlijk is dit een ideaalbeeld: het is best mogelijk dat de jonge wolf nog tammer is dan de oude leeuwen! Maar als het meevalt, los je hiermee het probleem op van de uitgebluste fin-de-carrière-collega, die oogluikend de toestemming krijgt om het rustiger aan te doen, tot grote ergernis van de jonge collega's...
En daarbij kunnen we het eenvoudigweg niet betalen. De kinderen zeggen tegen de ouders: we hebben de centen niet! Als de ouders dan tegen de kinderen zeggen dat ze genoeg bijgedragen hebben, komen de kinderen helaas tot de vaststelling dat de belastingen van de ouders al lang uitgegeven zijn om de grootouders te betalen.
Mijn voorstel is niet om de pensioenleeftijd op te trekken tot 68, 70 of 78. Want als we dan blijven vervroegd brugpensioenen vanaf 50, verergeren we het alleen maar. Ik zeg: laat iedereen nu eens ofwel 40 jaar werken, met een maximum tot 65 jaar. Mét begrip voor wie kapot gewerkt is, en dus zeker met begrip voor een lichtere verdeling van werkuren en taken voor de ouderen. Het moet wel nog werkbaar blijven voor de ouderen... Iemand die netjes afstudeerde op 23, mag daardoor met pensioen op 63 - dus niet op 68 of zo! (Mooie stimulans voor de studenten die nu gestimuleerd worden tot bissen en trissen, trouwens.) Wie op 18 de school verlaat, mag zelfs op 58 met pensioen! Iemand die veel studeerde, en afstudeerde op 28, werkt tot zijn 65. 28+40=68. Maar aangezien ik de limiet op 65 leg...
Dit vind ik een sociaal aanvaardbaar voorstel. We werken langer, maar niet langer dan 65, vaak integendeel. En de onbetaalbare cadeautjes waarvan de oudere generatie graag misbruik maakte, die delen we niet meer opnieuw uit.
In de grond ben ik socialist, maar we moeten wel de tering naar de nering zetten. Hopelijk hebben we op een dag een regering, en begrijpt die dat ook. En hopelijk horen de bevoegde ministers dan niet tot de ouders, laat staan dat ze zich vastklampen aan stemmen van de ouders...
07-10-2011, 16:02 geschreven door Hugo
|
|
|
|
|
|
| About this |
Beste lezer
Dit is geen klassiek blog, waar iemand regelmatig iets post. Dit is geen elektronisch dagboek of zo. Ik heb dit blog gewoon aangemaakt om van tijd tot tijd eens een langere tekst te schrijven over mijn ideeën en visies.
Ik weiger namelijk de twitterstijl na te volgen, die zegt dat een visie of een opinie maar een beperkt aantal tekens mag tellen. Als je tegenwoordig twee scherpe zinnen afvuurt, krijg je applaus! Geef je twee sterke alinea's, dan beginnen de ogen al te rollen. Vanaf twee onderbouwde pagina's ligt iedereen in een diepe slaap! En dat terwijl sommige kwesties toch echt wel een onderbouwde uitleg nodig hebben...
Ge zoudt denken dat als de wereld ingewikkelder wordt, dat we dan langere teksten aanvaarden, om de ingewikkelde dingen eens klaar en helder uit te leggen. Gek genoeg is het omgekeerde waar. Maar daarvoor hebben we het postmodernisme zeker, om te beweren dat er geen echte waarheden zijn, die dus al zeker geen aanspraak kunnen maken op een uitgebreid woordje uitleg?
Enfin, dit is dus maar een medium om af en toe eens een langere tekst op het Internet te zetten. Dan kan ik de link posten op Facebook, vergezeld van een vurige one-liner!
Bij leven en welzijn
07-10-2011, 14:56 geschreven door Hugo
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
