Tijd, relativiteit en liefdexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Als je een lang leven wil moet je met iemand leven die eigenlijk niet bij je past.

De minuten duren dan uren. 

Als je een kort leven wil, ga je zo in mekaar op, dat de tijd lijkt stil te staan, zo snel gaat ie voorbij.

De muzemuis die bij je past weet dat je op sandalen uit de filosofische Peloponesos loopt.

Je weet dat ze naar sereniteit zoekt, het soort dat we  eens kwijt, weer opbouwen moeten.

Als ze eruit gemaakt is, zal ze ze vinden, zoniet is ze bezig ze te verwerven.

Zo ontsnapt ze soms een beetje aan al wat men dan vaak onbewust ontgroeit.

Op bepaalde momenten in de dag is ze er, wijl ze er toch niet is.

Als ze er is, plant ze de zaden voor hernieuwd ontluiken in de volgende dag.

Kruin en wortel reageren op een specifieke manier aan haar verbonden.

De atoomsplitsing van een woord is soms al voldoende om ons over grenzen te verenigen.

Hopelijk is dit zo sterk dat de buitenwereld het niet splijten kan.

Je herkent haar ingredients, alleen met plannen maken soms te greedy.

Als een kever wil ze niet van je vinger, maar laat je haar vallen... wil ze er dan nog op ?

Alles doen alsof het de eerste en de laatste keer was en toch een zee aan tijd ervaren.

Weten dat elke ervaring tegelijk een oude en een nieuwe is.

De momenten, heel innig verbonden met waar we van komen,

telkens wanneer een vogel zich tot armlengte waagt;

wat daar uit voortkomt wil je wel met haar delen,

zolang ook haar antennes ontvangen kunnen.

Met of zonder woorden over voorbije geschiedenissen en nieuwe,

met of zonder de loutering van onze lichamen, ons niet schamen voor zogezegde inperfektie.

Ons in aardse en hemelse aanrakingen bekwamen,

alles komt tesamen, terwijl het nooit gescheiden was.

Haar aparte stijl raakt de mijne aan.

Hoe al die genetische,sociale en liefdeskarma van verleden naar toekomst sluizen ?

Hoe het heden aanpakken, indelen, beleven ?

Zoals de big-brother van de satelliet-tv geen signaal meer zendt als je niet betaalt;

valt ons goedvoelen weg indien we de voeling met onze specifieke eigenheid kwijt zijn.

Beetje bij beetje of helemaal ineens.

to be continued

De aarde, strafkamp of geluksoord... wie over dimmensies heenkijkt ziet de wetmatigheden en de humor van de grote drama's.

De patroonheilige van plotseling toeslaande onrust bij vrouwen,

met z'n onterrechte reputatie van beul, wordt weer aanroepen.

Schotelt men hem op de valreep van een wolkenloze hemel,

gauw nog wat nieuwe gëaccumuleerde pijn van vroeger voor ?

Op z'n hoede reageert hij op te euforisch, op te gereserveerd,

op te angstig, op te verdrietig, op te romantisch, op van bij de aanvang reeds door meerderen gekoesterd verlangen...

vanuit een betrokken evenwicht

vanuit een hart dat het unieke in de mens van het teveel verstand en het vergaan van gevoelens behoeden wil.

De oude sloten en verboden laten zitten waar ze moeten...

waar het de eigen sloten van anderen zijn geduldig laten betijen...tot men ze vanuit innerlijke kracht, zelf doorbreekt op

een al eeuwen gekend aantal jaren, dagen en uren.

Iedereen moet gewoon volgen waar hij of zij zich goed bij voelt...of er daar ook uitzonderingen op zijn ?

Het teveel aan praktische bezwaren verzint wel weer wat.

Altijd wordt het lot anders beschoren van zodra je het

werkwoord liefde tegen elke opoffering aanvaard.

Alle energie die hij ooit kreeg en krijgt gaf en geeft hij terug

bij elke wens om gunstige wendingen kreëert hij een tegoed op de toekomst...voor zover die z'n eigen weg niet verduistert.

Of hij al of niet aan die wendingen deelnemen zal...

altijd staat er al wel iemand klaar om opdrachten over te nemen...

ook iemand met de illussie dat hij misschien alle sleutels tot het in mekaar krijgen van de puzzel van het leven heeft.

Dankbaar om al hetgeen hij doormoest en kreeg.

Hoopvol op een beminnen vanuit eigen aard,

dat zodra het wou beginnen altijd vanuit vele hoeken werd bekijft.

Naargelang de uitputtingsgraad kon het allemaal wel eens minder zijn... .

Voorlopig is dat echter weer iets van 't verleden... .

"Je moet wel serieus verliefd zijn om me een andere muze toe te wensen", zegt men dan...verliefd, gehavend, soms zittend beiden in dat woord.

Zo er ook een patroonheilige is voor het strelen van alle vrouwen met een innerlijke leegte

 en de patroonheilige van de onrust bij vrouwen hem ooit tegenkomt, zal deze laatste hem direkt herkennen...vanwege waarschijnlijk totaal opgebruikt.

U bevindt zich, beste lezer, op de wereld van één eitje en één zaadje...al verscheidenheid aan energieën genoeg