Een lange tocht voor de boeg dus vroeg vertrekken dwars door Yosemite National Park. Dat kan omdat de Tiago Road rond deze tijd van het jaar goed bereidbaar is. Na een tiental mijl hebben we de weg bereikt en beginnen aan een rit van 63 mijl op een weg die ongemerkt klimt om uiteindelijk te eindigen op een hoogte van precies 9.945 ft (+/- 3.000m) Het is een fantastische rit tussen wouden en bergen en een prachtig meer opeen hoogte van zowat 8.000 ft
daarna een vlotte afdaling van een tiental mijl en een tank en lunchstop in het tankstation bij de kruising met de US395
we vervolgen onze tocht met een recht stukje van 123 mijl . Alleen het laatste stukje vanaf Bishop is er wat beweging te zien. We passeren Independence waar nog een Indianen reservaat is gevestigd. Dan naar lone Pine voor een verbindingstukje naar de Highway 190 . Vandaar 61,5 mijl naar onze eindbestemming in Death Valley Stove Pipe Wells.
Dit laatste stuk is helemaal geen woestijn zoals je zou denken maar loopt een flink stuk door de bergen met serieus klimwerk en dat in een steeds maar oplopende temperatuur.
De airco kan het al lang niet meer halen en de het geeft de aanblik van een "Highway to Hell". Veel verkeer is er niets behalve enkele touristen zoals wij.
Tegenvaller van de dag : Restaurant en Saloon zijn gesloten na een schade door een brand. We bekijken het positief: ons logement staat er nog
Vandaag van het ene uiterste naar het andere We vertrekken zoals voorzien vrooeg uit SF maar hadden geen rekening gehouden met de dikke mist. Een tussenstop dus in een klein winkelcentrum op "Diamond Heights"
We maken van de gelegenheid gebruik om een voorraad water in te slaan en nog wat nuttige dingen voor onderweg.
Ondertussen is de mist wat opgetrokken en kunnen we echt op weg naar Yosemite Valley.
We verlaten de stad richting Oakland via een vijfvaksbaan die erg druk bezet is. We volgen de richting Stockton. Hier is er nog altijd veel groen te zien in het landschap maar naarmate we de "miles" verslinden verandert die groene long in een dorre begroeing.
We schieten aardig op ondanks de snelheidsbeperking van 75 mph maar ook in de USA kent men wegeniswerken met vertraagd verkeer to gevolg.
We bereiken de afslag naar Yosemite, maar gaan hier over op een gewone bijna landelijke weg richting Mariposa. Hier springen groene bosjes in het oog. Het blijken bomen (of zijn het struiken) met "pistachios" - "peaches" of "almonds" te zijn . In de verte doemt een gebergte op dat mijl per mijl dichterbij komt. Ondertussen staat hier en daar een barak (meer is het niet) langs de weg waar mijn aardbeien of zelfs bier kan kopen. We passeren een dorpje, waarvan de naam mij is ontgaan, met allemaal houten huizen. Er is wat handel langs de hoofdstraat. Een handelaar in tweedehands auto's valt mij op; volgens mij zijn zijn auto's allemaal klaar voor de sloop.
Nog 32 mijl langs een weg gehouwen in de rotsen. Max. snelheid 35 mph met klimmen en dalen. Nog 2 mijl en we zijn er. Eerste tegenvaller : de gps signaleert dat we op bestemming zijn maar in feite staan we langs een riviertje zonder bewoning in zicht.
We rijden een stukje door en aan het benzinestation in El Portal tanken we even bij en vragen de uitbater waar we zijn moeten . (zoals in de old times). Nog 1 mijl en we komen op onzed bestemming. Tweede tegenvaller : geen GSM-ontvangst. Derde tegenvaler: geen internet Dus : slapen
We hebben al wat beter geslapen maar we zijn toch redelijk vroeg wakker. Juist op tijd om eens te "skypen" met het thuisfront
vandaag proberen we de route "san francisco te voet" dat ons naar een aantal bezienswaardigheden uit de "boeken" moet brengen we starten in powell-street en gaan recht op de kust af . De straat is halverwege zo steil dat je blij bent dat je aan het volgende kruispunt even op adem kunt komen bij een verkeerslicht
We zijn eraan begonnen dus we moeten erdoor. De Kemmelberg is maar klein bier in vergelijking met deze steile stukken.
Als we boven zijn van "nothing hills" is het toch nog een flink eind tot de bay maar het is de moeite waard . Met dit mooie weer een prachtig zicht tot Alcatraz en The Golden Gate
We wandelen natuurlijk door naar Pier 39 - Zoals overal in SF een overvloed aan eten, drinken souvenirs en kleren. Toch allemaal goed uitgekiend.
Na een paar uur zaken we terug af naar ons hotel via Mason Street op "Nob Hill"
Maar de afdaling is ook nog niet makkelijk. Maar ja, we hebben de tijd
Even op adem komen in ons hotel.
Daarna nog even wandelen in Market Street en nog eens het Shopping Center binnen om wat te eten.
Ja daarna zit het al serieus in de benen en houden we het voor bekeken, want morgen volgt een zware verplaatsing.
Niet veel geslapen na een bewogen reis Dus toch al vlug op stap, op zoek naar een ontbijtgelegenheid.
Al vlug gevonden aan de overkant van de straat. Grote croissants en grote beker koffie
Het is zondag, maar daar merk je in San Francisco niet veel van het is druk , de toeristen blijven toestromen
Wij gaan op verkenning langs de bekende MarketStreet .We worden overdonderd door de immense gebouwen het getoeter van de taxi's . Overdonderd zijn we zeker ook door de schrijnende armoede in deze stad. Op zowat elk kruispunt , bij elk verkeerslicht tref je bedelaars aan "<sir, can you spare some change"
Meestal alleenstanden, invaliden.Doet mij denken aan een liedje van Ralph McTell uit de jaren zeventig "Streets of Londen" waarin de passage komt ".. Carrying her home into carrying her bag" hier vervangen door een invalidewagen of een winkelkarretje van een superette
Enkele blokken verder komen we even to rust in de Yerba Buena Gardens. een verrassend rustige plaats in deze bruisende stad. Het Martin Luther King Memorial trekt onze aandacht met zijn klaterend watervalletje
Daarna terug de stad in naar Union Square. Het was ondertussen al redelijk warm geworden en hier bleven we even hangen om het komen en gaan van al die mensen gade te slaan.
We begonnen wat moe te worden en keerden terug naar onze uitvalbasis om even op adem te komen.
Een uurtje later lopen we nog even buiten om westfield gallery te bezoeken. Een fantastisch winkelcentrum van maar liefst zes etages. Hier vind je het allemaal. De kelderverdieping (om het oneeerbiedig te zeggen" is quasi uitsluitend voorzien voor eten en drinken. Dat er in SF veel nationaliteiten samenwonen, kun je daar heel goed zien. Aan het aanbod alleen al; Mexicaans,Italiaans,Japans? Thais etc etc
Die "French Fries ruiken nog niet zoals in Belgie .
wat een dag, wat een trip eerste etappe : zaventem thuis vertrokken om iets over zes met ulrike en kevin kwamen we rond 7u30 aan in brussels airport het was zowat dertig jaar geleden dat we daar nog geweest waren - onherkenbaar dus - en daarom toch redelijk wat stress (en geen tijd voor foto's) met de hulp van het reisbureau gebeurde de check-in ruim op tijd Na anderhalf uur douane en security - druk druk druk die procedure deed raar aan maar uiteindelijk verliep alle sperfect daarna instappen en wegwezen
tweede etappe : de vlucht naar we wisten niet wat we ervan moesten verwachten en hadden al goede raad en tips van familie, vrienden en bekenden goed opgevolgd het viel heel goed mee , geen probleem bij het opstijgen, confortabele seats , vlotte landing perfecte vlucht . Natuurlijk een vlucht van zowat 7u30 is lang, heel lang de service bij Delta airlines is prima en tussendoor wat muziek beluisteren, wat lezen, proberen een dutje te doen . het wolkendek was te dik dus ook hier geen fotos
derde etappe : de overstap we kwamen aan op jfk-luchthaven in duistere,muffige hall, volgend spannend moment douanecontrole fase 1 : identificatie vingerafdrukken, digitale foto, ESTA-papieren : weer een lange wachttijd maar alles ok fase 2 : daarna weer idem als in zaventem maar ook hier alles ok vlug de bagage ophalen en direct afgeven voor vlucht 263 De voorziene wachttijd was ondertussen al gehalveerd maar we hadden toch nog wat tijd voor een lekkere croissant (de prijs viel wat tegen 2$95) . JFK is wat groter dan zaventem en er was al veer meer volk maar we waren nog ruimschoots op tijd om aan boord te gaan. Eerste ongemak vliegtuig kleiner , seats per drie dus veel minder ruimte en dit toch voor een vlucht van 5u25 over 4.200 km - . tweede ongemak : de kapitein meldt een vertraging van 45minuten - uiteindelijk gaan we vlot de lucht in en voor de rest van hetzelfde als vlucht één. wel pech een kwartier voor tijd valt mijn iphone uit. De landing verloopt iets moeizamer met veel tegenwind en deze keer heb ik wel pijn aan mijn oren. Derde ongemak de bagage komt toe op de verkeerde carrousel, weer tijdverlies
vierde etappe : rental car de bedrijven die auto's verhuren zitten allemaal gegroepeerd in één blok . je kan deze bereiken via een treintje , de "Blue Line" die continu rond de luchthaven toert naar oa de andere gates en openbaar vervoer bij aankomst was er maar één balie waar een wachtrij stond : natuurlijk bij ons verhuurbedrijf wat resulteerde in een wachttijd van anderhalf uur. We kregen een wagen ter beschikking Toyota Prius met gps. eventjes wennen om met een automatische versnellingsbak te rijden het was ondertussen al kwart voor elf locale tijd
vijfde etappe : naar het hotel ik had er naar uitgekeken om met de wagen in de USA te rijden, op die grote banen in die grote steden. Maar een nachtelijke rit in San Francisco was niet wat ikals eerste in gedachten had. Datwas me nogal wat, zelfs met gps was het uitkijken geblazen. Dat de signalisatie anders is dan bij ons wist ik wel maar de realiteit gebiedt mij om te zeggen dat het helemaal anders is om in een grootstad als SanFrancisco te rijden Uiteindelijk zijn we na twaalven in ons hotel gearriveerd in plaats van om 22u . Laatse ongemak was dat de parking voor het hotel die altijd vrij blijft voor de "valet service" op dit nachtelijk uur wel bezet was en ik dus heb moeten doen wat al die "cabdrivers" daar doen nl stoppen, knipperlichten aan, bagage uitnemen, afsluiten en auto laten staan. De mensen van het hotel hebben dan het probleem verder opgelost
zesde etappe : slapen kamer op de vijfde verdieping - klein maar alles ok
nag een buitengewone dag slapen, maar niet al te lang
bij de wijziging van de aanvraag op de 
