gisterenavond nog op stap geweest in deze onwerkelijke stad. Alles wordt hier in het werk gesteld om de bezoeker te lokken(maar ook om hem te houden) om te kopen en vooral te gokken. Ieder hotel heeft zijn eigen winkelcentrum, eetgelegenheden, bars, nachtclub en optredens. In ons hotel staat Cirque du Soleil geprogrammeerd. Verderop Mary en Donny Osmond. Nog verder Carlos Santana ook Barry Manilow . We zagen het spectakel voor ons eigen hotel. Een show op piratenschip. Maar ook de nagebootste vulkaan at the Volcano. We waren ook in het Veneziano met zijn kunstmatige hemel en zijn vernuftige kanalen met echte gondels en gondeliers..Stuk voor stuk meesterwerken.
Vandaag eerst de Fashion Show Mall aan de overkant van de straat. Dat begintom 10 uur al redelijk druk te worden.
daarna wandelen we de rest van "De Strip" (zoals dat hier heet) af. Het is hier al van s'morgens vreselijk warm. Met 109° F ziteen we al boven de 40°C . Het is hier zowaar warmer dan in "Death Valley". Gelukkig staan hier langs de straat venters met water. "Ice Cooled Water one dollar". Goedkoper dan in de shops want daar kost dat drie dollar.
Een snapshot bij The Mirage met zijn watervallen - We wandelen binnen in Wyns wellicht het exclusiefste van allemaal. Boutiques van Vuiton, Armani, Gucci en andere Dior. Mooi om zien. Verderop Caesar's Palace weer met exclusieve boutiques. en we gaan zo maar door. Het Bellagio met zijn muzikale fonteinen. De show is net afgelopen maar we komen terug . Dit spektakel is niet te missen. Nog verderop Planet Hollywood en nog verder Bally's met zijn nagemaakte Eifeltoren en Arc de Triomphe . Ondertussen slaat "Big Ben" om het halfuur net als in Londen.
Ondertussen wordt je onderweg aangesproken en overrompeld met folders met reclame voor Nachtclubs, restaurants dagtrips naar de Grand Canyon etc.
Deze wandeling zit al aardig in de benen dus rechtsomkeer. De show bij het Bellagio pikken we nog mee. We zakken af naar het hotel om even te bekomen.
Daarna etenstijd en een gokje voor de fun. We trekken het niet te lang want morgen staat er een verpllatsing van 400 mijl op het programma naar Los Angeles.
Vandaag weer een oversteek naar de bewoonde wereld De verplaatsing is merkelijk korter dan de vorige, dus even tijd om nog wat rond te toeren in Death Valley. We rijden eeerst doo naar Furnace Creek om wat informatie op te halen en pikken er een aantal bezienswaardigheden uit . Eerst naar "badwater" een ahw opgedroogd meer gelegen 186m onder de zeespiegel. Dat terwijl je geflankeerd bent door rotswanden van 4000 ft hoogte. Zeer merkwaardig. We zien het niet zitten om door te rijden naar 8.000 ft hoogte en keren op onze stappen terug en rijden naar Zabrieski Point. Deze plek kreeg wat extra publiciteit door een gelijknamige film uit de jaren '70. Vanaf de parkeerplaats moeten we nog te voet een eindje klimmen. Maar het zicht is uniek. We komen er nog wat landegenoten tegen maar we moeten verder naar de plek bij uitstek "Dante's View". In alle folders of boeken staat te lezen dat je dit moet gezien hebben. Zo een twintig mijl verder beginnen we aan een klim die ons brengt naar een hoogte van 8.000 of 9.000 ft -we zoeken het nog op-. Het zicht is fabuleus. Zoals beschreven laagste en hoogste punt van de Valley in één oogopslag. Merkwaardig. Woorden schieten hier wel tekort. Hopelijk werkt de camera nu wel naar behoren. Ondertussen is het al middag en moeten we echt wel doorreizen naar onze volgende bestemming "Las Vegas" - Er zijn nog zo een tweehonderd mijl te gaan en de temperatuur is ondertussen al geklommen naar 106° F zowat 40°C. Het is een uitermatige rustige baan met voortdurend een landschap van bergen en vlakten met lage begroeing. Regelmatig hebben toch nog stijgingspercentages tot boven de 4.000 ft . Ondertussen hebben we onze eerste tegenvaller van de dag. De GPS kent enkel steden in California en aangezien Las Vegas ligt in Nevada ... geen GPS. Maar geen paniek we zien wel. We beginnen alweer wat bewoonde wereld te zien en volgen het traject aangeduid op het plannetje van Death Valley. We rijden door Pathrump een behoorlijk groot stadje en dat betekent dat we bestemming naderen.
Na een drietal uur zien we de wolkenkrabbers van Las Vegas in de verte. We rijden de stad binnen en bij het eerste winkelcentrum maken we een sanitaire stop. We vragen iemand de weg en die zet ons aardig op weg. Bij de eerstvolgende Mc Donald maken we weer een stop. Iets te eten maar vooral "Free Internet" . Even de routeplanner in werking zetten en het moet lukken.
Wij zien ook dat we toevallig zijn aanbeland bij één van de fameuze "outlet stores" en kunnen niet aan de verleidin weerstaan om even binnen te stappen. Zeer groot en zeer druk. We lopen enkele winkels binnen maar hebben onvoldoende tijd om alles te zien.
We moeten de freeway op en die zit eivol maar het gaat verbazend goed vooruit. Exit 39 en we zijn er denken we. Het verkeer in Las Vegas is zowaar nog heftiger dan in San Francisco.Vanaf exit 39 op een zesvakker naar South West Las Vegas Boulevard n°r 3300 . We zitten nu tussen al die enorme gebouwen en even niet opgelet en we zijn te ver. Geen nood op deze boulevard mag je op een aantal plaatsen een bochtje van 180° nemen en dus doen we dat.
Gevonden. "Treasure Island Hotel & Casino" . We kunnen parkeren op de private parking 3e verdiep.
Nu aanmelden. Met bagage langs de shops door het casino naar de lobby. De wachtrij valt mee. We krijgen een kamer op de 25e etage. Zeer luxueus.
Een lange tocht voor de boeg dus vroeg vertrekken dwars door Yosemite National Park. Dat kan omdat de Tiago Road rond deze tijd van het jaar goed bereidbaar is. Na een tiental mijl hebben we de weg bereikt en beginnen aan een rit van 63 mijl op een weg die ongemerkt klimt om uiteindelijk te eindigen op een hoogte van precies 9.945 ft (+/- 3.000m) Het is een fantastische rit tussen wouden en bergen en een prachtig meer opeen hoogte van zowat 8.000 ft
daarna een vlotte afdaling van een tiental mijl en een tank en lunchstop in het tankstation bij de kruising met de US395
we vervolgen onze tocht met een recht stukje van 123 mijl . Alleen het laatste stukje vanaf Bishop is er wat beweging te zien. We passeren Independence waar nog een Indianen reservaat is gevestigd. Dan naar lone Pine voor een verbindingstukje naar de Highway 190 . Vandaar 61,5 mijl naar onze eindbestemming in Death Valley Stove Pipe Wells.
Dit laatste stuk is helemaal geen woestijn zoals je zou denken maar loopt een flink stuk door de bergen met serieus klimwerk en dat in een steeds maar oplopende temperatuur.
De airco kan het al lang niet meer halen en de het geeft de aanblik van een "Highway to Hell". Veel verkeer is er niets behalve enkele touristen zoals wij.
Tegenvaller van de dag : Restaurant en Saloon zijn gesloten na een schade door een brand. We bekijken het positief: ons logement staat er nog
Vandaag van het ene uiterste naar het andere We vertrekken zoals voorzien vrooeg uit SF maar hadden geen rekening gehouden met de dikke mist. Een tussenstop dus in een klein winkelcentrum op "Diamond Heights"
We maken van de gelegenheid gebruik om een voorraad water in te slaan en nog wat nuttige dingen voor onderweg.
Ondertussen is de mist wat opgetrokken en kunnen we echt op weg naar Yosemite Valley.
We verlaten de stad richting Oakland via een vijfvaksbaan die erg druk bezet is. We volgen de richting Stockton. Hier is er nog altijd veel groen te zien in het landschap maar naarmate we de "miles" verslinden verandert die groene long in een dorre begroeing.
We schieten aardig op ondanks de snelheidsbeperking van 75 mph maar ook in de USA kent men wegeniswerken met vertraagd verkeer to gevolg.
We bereiken de afslag naar Yosemite, maar gaan hier over op een gewone bijna landelijke weg richting Mariposa. Hier springen groene bosjes in het oog. Het blijken bomen (of zijn het struiken) met "pistachios" - "peaches" of "almonds" te zijn . In de verte doemt een gebergte op dat mijl per mijl dichterbij komt. Ondertussen staat hier en daar een barak (meer is het niet) langs de weg waar mijn aardbeien of zelfs bier kan kopen. We passeren een dorpje, waarvan de naam mij is ontgaan, met allemaal houten huizen. Er is wat handel langs de hoofdstraat. Een handelaar in tweedehands auto's valt mij op; volgens mij zijn zijn auto's allemaal klaar voor de sloop.
Nog 32 mijl langs een weg gehouwen in de rotsen. Max. snelheid 35 mph met klimmen en dalen. Nog 2 mijl en we zijn er. Eerste tegenvaller : de gps signaleert dat we op bestemming zijn maar in feite staan we langs een riviertje zonder bewoning in zicht.
We rijden een stukje door en aan het benzinestation in El Portal tanken we even bij en vragen de uitbater waar we zijn moeten . (zoals in de old times). Nog 1 mijl en we komen op onzed bestemming. Tweede tegenvaller : geen GSM-ontvangst. Derde tegenvaler: geen internet Dus : slapen
We hebben al wat beter geslapen maar we zijn toch redelijk vroeg wakker. Juist op tijd om eens te "skypen" met het thuisfront
vandaag proberen we de route "san francisco te voet" dat ons naar een aantal bezienswaardigheden uit de "boeken" moet brengen we starten in powell-street en gaan recht op de kust af . De straat is halverwege zo steil dat je blij bent dat je aan het volgende kruispunt even op adem kunt komen bij een verkeerslicht
We zijn eraan begonnen dus we moeten erdoor. De Kemmelberg is maar klein bier in vergelijking met deze steile stukken.
Als we boven zijn van "nothing hills" is het toch nog een flink eind tot de bay maar het is de moeite waard . Met dit mooie weer een prachtig zicht tot Alcatraz en The Golden Gate
We wandelen natuurlijk door naar Pier 39 - Zoals overal in SF een overvloed aan eten, drinken souvenirs en kleren. Toch allemaal goed uitgekiend.
Na een paar uur zaken we terug af naar ons hotel via Mason Street op "Nob Hill"
Maar de afdaling is ook nog niet makkelijk. Maar ja, we hebben de tijd
Even op adem komen in ons hotel.
Daarna nog even wandelen in Market Street en nog eens het Shopping Center binnen om wat te eten.
Ja daarna zit het al serieus in de benen en houden we het voor bekeken, want morgen volgt een zware verplaatsing.
Niet veel geslapen na een bewogen reis Dus toch al vlug op stap, op zoek naar een ontbijtgelegenheid.
Al vlug gevonden aan de overkant van de straat. Grote croissants en grote beker koffie
Het is zondag, maar daar merk je in San Francisco niet veel van het is druk , de toeristen blijven toestromen
Wij gaan op verkenning langs de bekende MarketStreet .We worden overdonderd door de immense gebouwen het getoeter van de taxi's . Overdonderd zijn we zeker ook door de schrijnende armoede in deze stad. Op zowat elk kruispunt , bij elk verkeerslicht tref je bedelaars aan "<sir, can you spare some change"
Meestal alleenstanden, invaliden.Doet mij denken aan een liedje van Ralph McTell uit de jaren zeventig "Streets of Londen" waarin de passage komt ".. Carrying her home into carrying her bag" hier vervangen door een invalidewagen of een winkelkarretje van een superette
Enkele blokken verder komen we even to rust in de Yerba Buena Gardens. een verrassend rustige plaats in deze bruisende stad. Het Martin Luther King Memorial trekt onze aandacht met zijn klaterend watervalletje
Daarna terug de stad in naar Union Square. Het was ondertussen al redelijk warm geworden en hier bleven we even hangen om het komen en gaan van al die mensen gade te slaan.
We begonnen wat moe te worden en keerden terug naar onze uitvalbasis om even op adem te komen.
Een uurtje later lopen we nog even buiten om westfield gallery te bezoeken. Een fantastisch winkelcentrum van maar liefst zes etages. Hier vind je het allemaal. De kelderverdieping (om het oneeerbiedig te zeggen" is quasi uitsluitend voorzien voor eten en drinken. Dat er in SF veel nationaliteiten samenwonen, kun je daar heel goed zien. Aan het aanbod alleen al; Mexicaans,Italiaans,Japans? Thais etc etc
Die "French Fries ruiken nog niet zoals in Belgie .
wat een dag, wat een trip eerste etappe : zaventem thuis vertrokken om iets over zes met ulrike en kevin kwamen we rond 7u30 aan in brussels airport het was zowat dertig jaar geleden dat we daar nog geweest waren - onherkenbaar dus - en daarom toch redelijk wat stress (en geen tijd voor foto's) met de hulp van het reisbureau gebeurde de check-in ruim op tijd Na anderhalf uur douane en security - druk druk druk die procedure deed raar aan maar uiteindelijk verliep alle sperfect daarna instappen en wegwezen
tweede etappe : de vlucht naar we wisten niet wat we ervan moesten verwachten en hadden al goede raad en tips van familie, vrienden en bekenden goed opgevolgd het viel heel goed mee , geen probleem bij het opstijgen, confortabele seats , vlotte landing perfecte vlucht . Natuurlijk een vlucht van zowat 7u30 is lang, heel lang de service bij Delta airlines is prima en tussendoor wat muziek beluisteren, wat lezen, proberen een dutje te doen . het wolkendek was te dik dus ook hier geen fotos
derde etappe : de overstap we kwamen aan op jfk-luchthaven in duistere,muffige hall, volgend spannend moment douanecontrole fase 1 : identificatie vingerafdrukken, digitale foto, ESTA-papieren : weer een lange wachttijd maar alles ok fase 2 : daarna weer idem als in zaventem maar ook hier alles ok vlug de bagage ophalen en direct afgeven voor vlucht 263 De voorziene wachttijd was ondertussen al gehalveerd maar we hadden toch nog wat tijd voor een lekkere croissant (de prijs viel wat tegen 2$95) . JFK is wat groter dan zaventem en er was al veer meer volk maar we waren nog ruimschoots op tijd om aan boord te gaan. Eerste ongemak vliegtuig kleiner , seats per drie dus veel minder ruimte en dit toch voor een vlucht van 5u25 over 4.200 km - . tweede ongemak : de kapitein meldt een vertraging van 45minuten - uiteindelijk gaan we vlot de lucht in en voor de rest van hetzelfde als vlucht één. wel pech een kwartier voor tijd valt mijn iphone uit. De landing verloopt iets moeizamer met veel tegenwind en deze keer heb ik wel pijn aan mijn oren. Derde ongemak de bagage komt toe op de verkeerde carrousel, weer tijdverlies
vierde etappe : rental car de bedrijven die auto's verhuren zitten allemaal gegroepeerd in één blok . je kan deze bereiken via een treintje , de "Blue Line" die continu rond de luchthaven toert naar oa de andere gates en openbaar vervoer bij aankomst was er maar één balie waar een wachtrij stond : natuurlijk bij ons verhuurbedrijf wat resulteerde in een wachttijd van anderhalf uur. We kregen een wagen ter beschikking Toyota Prius met gps. eventjes wennen om met een automatische versnellingsbak te rijden het was ondertussen al kwart voor elf locale tijd
vijfde etappe : naar het hotel ik had er naar uitgekeken om met de wagen in de USA te rijden, op die grote banen in die grote steden. Maar een nachtelijke rit in San Francisco was niet wat ikals eerste in gedachten had. Datwas me nogal wat, zelfs met gps was het uitkijken geblazen. Dat de signalisatie anders is dan bij ons wist ik wel maar de realiteit gebiedt mij om te zeggen dat het helemaal anders is om in een grootstad als SanFrancisco te rijden Uiteindelijk zijn we na twaalven in ons hotel gearriveerd in plaats van om 22u . Laatse ongemak was dat de parking voor het hotel die altijd vrij blijft voor de "valet service" op dit nachtelijk uur wel bezet was en ik dus heb moeten doen wat al die "cabdrivers" daar doen nl stoppen, knipperlichten aan, bagage uitnemen, afsluiten en auto laten staan. De mensen van het hotel hebben dan het probleem verder opgelost
zesde etappe : slapen kamer op de vijfde verdieping - klein maar alles ok
nag een buitengewone dag slapen, maar niet al te lang
