De confrontatie deze zomer met Kenia en Hope Home is
eigenlijk de som van enkele momenten in het verleden. Hersenspinsels
die gedurende de jaren werden gekneed en nu elkaar kruisen
Het lezen van enkele aangrijpende levensverhalen van mensen
die HIV-positief zijn, maakte mij stil.
Annemie Struyf wist de kwetsbaarheid, maar ook de sterkte van deze
mensen te verhalen in het boek mijn status is positief, en Lieve Blancquaert
maakte het portret zichtbaar én compleet.
De reportages de moeder van mijn dochter en de zussen van
mijn dochter werden een uitbreiding op de ontmoeting van één sterke vrouw in
het bijzonder; Achieng Renish.
Zíj is
HIV-positief.
Zíj nam de
zorg en verantwoordelijkheid op zich om Hope een toekomst te garanderen. Kind zonder naam wordt wees omdat de moeder
sterft bij de geboorte en de vader kan er niet voor zorgen. Hope omvat alles wat Achieng in gedachten
heeft; hoop op leven én een toekomst.
Zíj
besliste dat HIV niet het einde was voor haar, maar juist het begin van een
positieve houding mét een toekomst. Zij
ziet HIV niet als een straf maar als een opdracht.
En ze gaat verder
HIV is harde realiteit voor velen en aidsepidemies zorgen in Afrika voor grote gaten
in het sociaal netwerk. Verwaarlozing en
ondervoeding van kinderen tot gevolg.
Achieng wil hier een schakel zijn, want niemand verdient het om er
alleen voor te staan.
Zij is vandaag nog steeds de drijvende kracht achter een
sterk project; Hope For Kabondo.
In Hope Home vangt
ze kinderen op die zonder hulp verloren gaan en verdwijnen zonder enige betekenis.
Hope
Academy biedt de kinderen onderwijs en garandeert zo mede een stukje
van hun toekomst.
Via kleine plaatselijke landbouwprojecten
zorgt ze voor één van de basisvoorwaarden om te kunnen overleven; voedsel.
Een toeval, al ben ik er meer van overtuigd dat het lot heeft
gezegevierd, bracht mij vorig jaar in contact met Achieng. En alles kwam in een stroomversnelling
Het ticket naar Kenia was een feit. Heleen, vriendin van jaar en dag en evenzeer
begaan met het lot van deze kinderen, zou met me meetrekken.
We hebben gefietst om mensen in beweging te zetten om een
eurotje aan de kant te schuiven. We
hebben geblazen (op onze instrumenten weliswaar) om bij de mensen de gevoelige
snaar te raken. Maar eigenlijk draait
het daar ook helemaal niet om
want ook
zonder dit alles, beseften we plots, geloven heel veel mensen, familie,
vrienden en collegas heel spontaan, zonder twijfel en onvoorwaardelijk in het
project. Het resultaat; 6 685 om daar
ter plekke nuttig te besteden en het project een duwtje in de rug te geven. Het 10-voud van wat we ooit droomden.
Maar misschien nog belangrijker; de morele steun, de oprechtheid en de warmte die mensen met je
meegeven weegt zwaarder door in de rugzak.
Extra kilos die de emotionele betrokkenheid verlichten en met de
glimlach en heel veel dankbaarheid worden meegedragen.
11 juli, met
een breimachine, andere bruikbare schenkingen en de financiële steun, laten we
het vertrouwde België achter ons.
En dan wordt het Kenia, Kabondo, Achieng
al gauw wordt
duidelijk dat gastvrijheid hoog in het vaandel wordt gedragen.
Een maand lang leven we tussen en mét de levende steunpilaren van het project. We staan op met de zon en gaan er ook mee
slapen. We leven in een hutje aan de
rivier, zonder stromend water, zonder ijskast of andere Westerse snufjes. Na 2 dagen besef je dat ook dat niet meer
behoort tot de menselijke basisbehoeften.
Integendeel; het is nodig, om een streepje van het plaatselijke leven te
kunnen ervaren.
Het is nog maar een klein stukje Kenia dat we mochten
ervaren, maar wel van onschatbare waarde om nog eens stil te staan, te
relativeren en te leren.
Pijnlijk blijft hoe aids
nog steeds wordt verzwegen en ontkend, maar helend en hoopgevend wordt het als
je Achieng ontmoet. En er zijn er meer
zoals zij, die hun status durven erkennen.
Meer nog; er voor uit komen, ja zelfs medicatie aanvaarden en
tegelijkertijd werken aan een toekomst.
Het is als vechten tegen de bierkaai, maar wat als er een dag komt dat
er niet meer wordt gevochten?
Wij hebben materiële rijkdom en luxe. Bij hen zit de rijkdom in het kunnen leven,
zonder meer.
Wij worden soms geleefd door een strakke agenda en lopen het
uurwerk achterna. Niet voor niets zeggen
zij; jullie hebben een uurwerk, maar wij hebben tijd. Zoveel is waar!
Heel veel dingen hebben we in vraag gesteld gedurende die
maand. Waarom voorovergebogen staan
wassen terwijl je toch beter alles op een tafel zet? Waarom met de hand staan dweilen terwijl je
toch beter een aftrekker gebruikt?
Waarom wasbare doeken gebruiken in plaats van pampers van de krijg? Waarom groenten snijden in de hand als het
met een plankje zoveel beter gaat?
Waarom alles op het hoofd dragen als een rugzak zoveel handiger is? Waarom zus of zo?
Ja, wij westerlingen vinden het beter en zien niet meer dat
het anders minstens even goed kan zijn.
Met het idealisme vertrekken dat je de wereld kan, of moet veranderen
mag de bedoeling niet zijn.
Want vergeet niet, ook al kunnen we hun denkwereld, tradities
en rituelen niet altijd volgen of goedkeuren, toch hebben wij nog veel te leren
van hen. Ze zijn verdomd sterk; zowel
fysiek als mentaal. Het zijn stuk voor
stuk harde tantes die het leven nemen zoals het is; het is wat het is, zonder
veel tierlantijnen, maar puur en intens.
Als ik één iets zou mogen meebrengen en levenslang in mijn
hart meedragen, dan is het hun glimlach. Ondanks alles nemen ze het leven zoals het
komt, het is wat het is
waarom dan niet gewoon met de glimlach?
Astrid
