Even het vervolg op mijn biokippen verhaal. Volgens de boekjes (of eigenlijk is dat achterhaald, volgens internet) slacht je een vleeskip tussen de zes en de acht weken. Nu ze zeven weken waren, was het dus tijd. We hadden iemand gevonden die ze wilde slachten en plukken,mdus aan mij de twijfelachtige eer om de zwaarste en/of hanigste kippen uit te zoeken. Met een brok in mijn keel en een steen in mijn maag zocht ik drie kippen uit. Ze mochten in een doos en dan in de auto. 'Sorry jongens', zei ik nog toen ik de klep dichtdeed. En daar gingen ze......
Een paar uurtjes later staan de kinderen van de slachteres aan mijn hek, met een tasje. Ik pak het aan. Weer de brok in mijn keel. Ze voelen nog een beetje warm. Ik haal ze uit de zak en ze liggen bloot op mijn snijplank, het is toch heel anders dan een kip uit de winkel. Daar heb ik geen gezichtje bij. Er zit niet veel vlees aan, maar dat wisten we, als je meer vlees wilt hebben dan moet je ze niet los laten lopen. En dat was nu juist de bedoeling natuurlijk. Ik voel tranen branden als ik ze uit elkaar snijd. Gatverdamme.......wat een naar mens ben ik toch. nou hoop ik maar dat het heeeeeel lekker is. Of misschien hoop ik van niet. Want dan hoeven de andere zeven voorlopig niet dood. En dan eet ik noooooit meer kip......
Reacties op bericht (2)
29-04-2017
Och arme.....
Oeps Linda , ga je ze echt eten?
Volgens mij blijven die overige " kipjes" gewoon rondscharrelen, jou kennende
Groetjes,
Dora
29-04-2017, 19:54 geschreven door Dora
Kippen
Ik heb je opnieuw weer gevonden
Deze kippen kan je zonder wroeging eten, want ze hebben een goed leven gehad.
Je kan toch niet alle kippen laten leven, dan pikken ze elkaar dood.
Heb je al kuikentjes?
