Daar lagen ze op mijn snijplank op mijn aanrecht. De drie slachtoffers die ik diezelfde ochtend uitgekozen had om op te eten. Ik heb er een tijdje naar staan kijken. Het blijft rot voelen. Wie ben ik om te beslissen dat deze dieren dood moeten? Maar dan bedenk ik me dat ik dan gewoon echt vegetarier zou moeten worden. En alhoewel ik denk dat die stap steeds dichter bijkomt, ik ben nog niet zover. Ik vind vlees gewoon echt tè lekker. Maar ik denk wel dat het goed zou zijn als iedereen die vlees eet, op deze manier vlees zou eten. Want je bent je er nu wel heel bewust van. Als ik een kippepoot bij de slager in mijn karretje laat belanden, denk ik helemaal niet aan een levend dier. Dan denk ik aan de lekkere kruiden die ik erbij ga gooien als ik m in de pan heb liggen. En hoe lekker het zal smaken. ik zucht, slijp mijn mes en ga mijn kippetje snijden. De poten eraf...het bot kraakt, ik griezel ervan. Raar dat ik dat met een kip van de slager niet heb. Vleugeltjes eraf......nekje......fileetjes.....er zit niet veel vlees aan. Deze kippen hebben rond lopen rennen met een wormpje, gras gegeten in onze grote tuin. Daar zit niet veel vlees aan. De tweede kip gaat al gemakkelijker. Zou het toch wennen? Ik roerbak de filet en braad de poten. Het smaakt anders dan een winkelkip. Het vlees is steviger, het heeft meer structuur. We gaan ervoor. Woensdag is er weer markt en dan halen we nog meer vleeskuikens. We laten ze wel wat langer lopen, besluiten we. Het smaakt goed, een biokip.
Even het vervolg op mijn biokippen verhaal. Volgens de boekjes (of eigenlijk is dat achterhaald, volgens internet) slacht je een vleeskip tussen de zes en de acht weken. Nu ze zeven weken waren, was het dus tijd. We hadden iemand gevonden die ze wilde slachten en plukken,mdus aan mij de twijfelachtige eer om de zwaarste en/of hanigste kippen uit te zoeken. Met een brok in mijn keel en een steen in mijn maag zocht ik drie kippen uit. Ze mochten in een doos en dan in de auto. 'Sorry jongens', zei ik nog toen ik de klep dichtdeed. En daar gingen ze......
Een paar uurtjes later staan de kinderen van de slachteres aan mijn hek, met een tasje. Ik pak het aan. Weer de brok in mijn keel. Ze voelen nog een beetje warm. Ik haal ze uit de zak en ze liggen bloot op mijn snijplank, het is toch heel anders dan een kip uit de winkel. Daar heb ik geen gezichtje bij. Er zit niet veel vlees aan, maar dat wisten we, als je meer vlees wilt hebben dan moet je ze niet los laten lopen. En dat was nu juist de bedoeling natuurlijk. Ik voel tranen branden als ik ze uit elkaar snijd. Gatverdamme.......wat een naar mens ben ik toch. nou hoop ik maar dat het heeeeeel lekker is. Of misschien hoop ik van niet. Want dan hoeven de andere zeven voorlopig niet dood. En dan eet ik noooooit meer kip......
Ik wilde al een paar jaar een kat. Het kwam er gewoon niet van. We waren eens bij een nestje gaan kijken, maar dat waren wilde katten, zoals je hier eigenlijk meestal aantreft. Nestjes genoeg, dat is het probleem niet, maar Hongaren hebben hun katten niet in huis, dus zo'n nest ligt in een schuur of een hooiberg en tegen de tijd dat de poesjes bij hun moeder wegkunnen, zijn ze al verwilderd. Alternatief is een 'merkpoes'. Die worden wel binnen gehouden en dus kochten we vorig jaar zomer een langharig kitten. Het was een leuk beest, leuk ook met de honden en we waren blij met hem. Maar na een paar maanden verdween hij, om niet meer terug te keren. Geen idee wat er gebeurd is en dat knaagt. Is ie gestolen? Per ongeluk ergens opgesloten? Aangereden? Heel lang heb ik nog gedacht en gedroomd dat ik zijn belletje hoorde en dat ie voor de deur stond. Maar hij kwam niet terug. Ik wilde toch graag weer een poes, maar dit keer geen merk meer, maar een huis-, tuin- en keukenpoes om in ieder geval de kans dat iemand hem voor de verkoop van straat zou pikken, uit te sluiten. Er stond een advertentie op internet, bij ons in de buurt een nest. Of het een huiskat was, vroeg ik. Ja hoor. Wij erheen. Nou ja, ik heb andere ideeen over een huiskat, er was een soort van kennel waar de poezen inzaten. Het was er wel heel erg schoon en het zag er goed verzorgd uit. Eens tuk of zes poezen liepen er rond,verschillende soorten en maten. Eentje wilde er maar opgepakt worden, de rest was schichtig en echt ouder dan ik wilde. Eigenlijk wilde ik twee broertjes, maar ik besloot ter plekke het bij deze ene te houden. Het werd Felix en we hebben m nu alweer een aantal weken in huis. We zijn nu helemaal gewend, hij klimt en rent en is opgebloeid van blazend en grommend monstertje tegen onze vizsla's, tot een knuffelde speelse kater. En nu maar hopen dat we van hem langer plezier zullen hebben.
Al weken hingen er gekleurde briefjes in het dorp op de bomen geprikt. Zo worden de mededelingen hier gedaan. Nieuwsgierig ging ik eens even poolshoogte nemen. We bleken een dagje geen stroom te hebben wegens werkzaamheden van de EON. Ja, kan gebeuren, is hier niet ongebruikelijk. Dagje geen water, stroom of internet daar kijkt niemand van op. Het zal wel nodig zijn, denken we dan maar. We besloten die dag maar boodschappen te gaan doen en gisteren was het zover. We togen richting de stad, 'even' boodschappen doen. Maar wat een enorme drukte zeg, we weten wel dat heb zondag pasen is en ook wel dat Hongaren daar heel veel waarde aan hechten maar mens nog aan toe, het leek wel oorlog! Geen parkerrplaatsen, bijna geen winkelkarretjes en binnen kon je nergens bij, groentevakken waren bijna leeg wat een drama. Om de pijn te verzachten zijn we na het bezoeken van meerdere supermarkten om toch onze boodschappen bij elkaar te krijgen, maar in het centrum op een terras lekker gaan eten. Daar was het heel gezellig, niet heel druk maar net druk genoeg om lekker mensen te kijken onder het genot van een drankje en een heerlijk pizza. En zo werd het toch nog een leuke, stroomloze dag.
Het is voorjaar en een prachtig voorjaar. Het begon al heel vroeg, hier in Hongarije. En dan gaat het kriebelen, hoe heerlijk ik de winter ook vind, als het zonnetje weer gaat schijnen dan krijg ik zin in het voorjaar. Ik houd ook erg van de afwisseling in seizoenen, moet er niet aan denken in een land te wonen waar het altijd koud is of waar het altijd dertig graden is, vreselijk. Ik heb al volop gezaaid in mijn tuinkas, alles komt mooi op, komkommers, cougettes, tomaatjes, sla......zo leuk en bijzonder iedere keer weer het idee dat zo'n klein zaadje in de grond een plantje wordt, waarvan je vervolgens kunt eten....is eigenlijk niet te bevatten. Straks kan ik mijn eigen sla uit de tuin eten, met mijn eigen komkommer en tomaatjes en...mijn eigen kip. Hmmm, dat idee moet nog wel eventjes wennen hoor. Dan hebben we ook nog walnotenbomen, peren-, kersen-, appel-, pruimen- en perzikbomen. Vergeleken met de tijd dat we in Nederland woonden, zijn we toch best wel 'groen' bezig. We maken onze eigen compost, we hebben drie compostbakken. We sproeien de tuin met regenwater uit de watertank en we hebben ook een eigen waterput. Eieren en vlees van onze eigen kippen. De moestuin. En afval heb ik ook bijna niet, kippen eten letterlijk alles, dus tafelresten, etensresten gaan naar de kippen. Voor verpakkingsmaterialen hebben we een aparte container, plastic, papier,blik enz, gaan allemaal daarin. Glas wordt eens in de maand opgehaald. Mijn restcontainer is tegenwoordig maar heel minimaal gevuld. Het kan natuurlijk altijd beter, maar we zijn op de goede weg.....
Helemaal happy zijn ze, onze vleeskuikens. Ze rennen rond in de tuin, weliswaar van de ene voerbak naar de andere want eten blijft toch hun eerste prioriteit in hun korte kippenleven. Maar ik geniet ervan ze af en toe heerlijk languit in de zon te zien liggen, mijn missie is nu al geslaagd, ze hebben duidelijk kwaliteit van leven. Verder zijn we goed bezig, ik heb al twee dagen geen vlees gegeten, janos al één dag en dat is niet niks, want janos zou het liefste als voorgerecht, hoofdgerecht én nagerecht vlees eten. Vanavond eten we wild, dat noemen we verantwoord vlees en verder eten we vis. En straks dus ook verantwoorde kipjes. Ik moet toegeven dat het me meevalt, ik had verwacht er meer moeite mee te zullen hebben. Ik blijf onze nieuwe kippen ook steeds bewust 'vleeskippen' noemen.
Toch merk ik verschil, het lijkt alsof de kuikens steeds meer ontdekken dat je ook gewoon buiten kunt lopen zónder te eten. Ze lopen wat meer heen en weer, nog niet zoals de brahmakippen, maar ik zie zeker verschil met gisteren. Misschien hebben ze gewoon wat tijd nodig. Plan is om er vier aan te houden voor de leg en dan broed, dus dan kunnen ze van het begin af aan buiten lopen, dat is eigenlijk het doel. We hebben ook iemand gevonden die ze voor ons wil slachten, want dat durven we allebei (nog?) niet. Ook is er belangstelling van de Hongaren, voor zowel de brahma kipjes, als de vleeskippen. Of ze ze kunnen kopen van ons? Nou, voorlopig nog even niet, we willen eerst zelf even kijken hoe het allemaal loopt, maar wie weet, in de toekomst.....
Verder genieten we van het heerlijke voorjaarsweer. Omdat het in februari al mooi weer was, zijn de voorjaarsklussen al bijna gedaan, de kleine klusjes blijven over. Er is hier altijd wel wat te doen. We zijn weer druk met de tuin, het gras moet alweer wekelijks gemaaid worden en mijn kas is alweer volop in gebruik. Heerlijk, mijn favoriete tijd van het jaar!
Om de kuikens naar buiten te krijgen, heb ik de voerbakken buiten gezet. En het lukte. Het duurde even voordat ze het door hadden, maar toen er één kuiken over de dam was.......grappig ook altijd dat er in een nieuw groepje kippen, altijd één brutaaltje bij is, daar zal het spreekwoord ook wel vandaan komen, het haantje de voorste. De rest volgde dus, maar vervolgens hebben ze weer de gehele dag lopen vreten, eten kun je het echt niet noemen, ze lijken uitgehongerd en ik weet toch zeker dat dát niet het geval is.
Maar toen 'savonds alle scharrelkippen weer uut zichzelf naar binnen gingen, bleven de vreetkippen buiten, dáár stonden immers de voerbakken. Het was een heel gedoe om ze naar binnen te krijgen, vandaag ga ik dus 'smiddags de voerbakken al naar binnen zetten.
Nou ja, ze hebben buiten gelopen, of eigenlijk buiten gegeten, want daar is ook echt alles mee gezegd. Nooit geweten dat vleeskippen uit zichzelf geen behoefte hebben aan beweging, zo zie je maar weer, een mens is nooit te oud om te leren....
Geen dieren meer die in een hokje hebben gezeten. Dat is het plan. Das wel geen vegetarier, maar het voelt toch wel als een flinke stap in de goede richting.
Dus, een wild zwijn besteld bij de jager. Vis mag ook, ik moet toch íets eten he en een vis heeft niet in een hokje gezeten en heeft (hopelijk) een behoorlijk aantal zwemuren gehad voordat ie gevangen werd.
En we besloten vleeskuikens aan te schaffen en zelf te laten slachten. Dan weten we wat we eten, geen rommel zoals antibiotica en hormonentroep in die kip en ze mogen lekker vrij rondlopen bij ons.
Ik keek eens op internet om me in te lezen over de aanschaf van vleeskuikens en we reden naar de markt om daar een tiental kippen te kopen.
Ik probeer op de markt niet te kijken naar de zielige kleine hokjes waar de dieren inzitten en mijn oren dicht te houden om het geschreeuw van de biggetjes niet te horen. Maar dat valt niet mee.
De kippenverkoopster laat me zien en voelen wat het verschil is tussen een legkip en een vleeskip, ik begrijp het. Ze praat over de kip alsof ie al een kipfilet ís. De kuikens zijn drie weken oud en zijn al bijna net zo groot als een volwassen legkip. Vleeskippen zijn erop gefokt om snel te groeien en tussen de zes en acht weken geslacht te worden. We nemen er tien, we willen er zes slachten na zeven weken en vier houden om daar de eitjes later van uit te broeden, zodat we dan weer nieuwe vleeskuikens hebben.
Er gaan er tien in een doos achterin de auto en we rijden naar huis. Thuisgekomen geef ik ze een rondleiding: 'hier staat de voederbak, het water en kijk eens wat een mooie grote tuin we hebben, geniet ervan'!
De enige interesse is echter de voederbak. Ze beginnen te eten alsof ze uitgestorven zijn. Zo ook de volgende dag en de dag daarna. Ze hebben maar één doel voor ogen: eten, zoveel mogelijk in een zo kort mogelijke tijd.
Ik merk dat ik een beetje teleurgesteld ben. Maar misschien komt het nog, zitten ze vandaag eindelijk vol en willen ze wel naar buiten. In ieder geval gaat de voederbak vandaag naar buiten
Het zit me eigenlijk al jaren dwars. Ik houd erg van dieren en eigenlijk vind ik dat ik vegetariër zou moeten zijn. Maar ik heb een groot probleem, namelijk: ik ben dol op vlees!
Wij zijn echte vleeseters, onze beiden families. Dus zo ook onze zonen. Toen we nog als een gezin woonden, gingen er heel wat karbonaadjes doorheen. Het liefst twee per persoon per dag.
Maar laatst belde de oudste. Heel verhaal, hij is zeer geïnteresseerd in voeding, sport veel en leeft heel gezond. Eigenlijk alle drie mijn zonen wel, maar hij heeft besloten op zijn dertigste (zo zie je maar weer, het kwartje kan zomaar vallen) weer te gaan studeren en wel diëtetiek en voedingsleer. Helemaal trots zijn we en vooral omdat hij er ook zo'n zin in heeft en eindelijk iets gaat leren waar hij ook veel interesse in heeft. Maar, daar kwam het hoor: ' ik eet ook al een half jaar bijna geen vlees meer'. Zo tussen neus en lippen door. Oké! 'Zo slecht voor het milieu en heel ongezond ook hoor mam, weet je wat ze allemaal in die kippen spuiten? En zo zielig, die kippen in zo'n hokje.' Geen speld tussen te krijgen, allemaal waar. En het knaagt aan me, krijg steeds meer weerzin tegen vlees eten, maar ik vind het toch nog steeds zoooo lekker.....
Mijn jongste zoon: 'wij eten minder vlees, twee keer in de week vegetaries'.
Het knaagt verder. Twee van mijn kinderen die verstandiger omgaan met milieu en dier en welzijn , dan ik, hun moeder. Schandalig gewoon!
En toen kwam dat filmpje van die slachthuizen, dat walgelijke filmpje wat ik niet wilde zien,maar waar ik toch flitsen van meekreeg, omdat het overal te zien was. Er veel over nagedacht. Oke, ik word geen vegetarier, maar het besluit is gevallen: ik eet geen vlees meer van dieren die in hokjes hebben gezeten. Dat lijkt me een mooi begin. En misschien gaat dat ooit nog over in vegetariër zijn. Maar dat denk ik niet, eerlijk gezegd. Maar als iedereen twee dagen in de week geen vlees zou eten, zou dat al heel veel helpen. Dus als we nou met zijn allen??
