Geen dieren meer die in een hokje hebben gezeten. Dat is het plan. Das wel geen vegetarier, maar het voelt toch wel als een flinke stap in de goede richting.

Dus, een wild zwijn besteld bij de jager. Vis mag ook, ik moet toch íets eten he en een vis heeft niet in een hokje gezeten en heeft (hopelijk) een behoorlijk aantal zwemuren gehad voordat ie gevangen werd.

En we besloten vleeskuikens aan te schaffen en zelf te laten slachten. Dan weten we wat we eten, geen rommel zoals antibiotica en hormonentroep in die kip en ze mogen lekker vrij rondlopen bij ons.

Ik keek eens op internet om me in te lezen over de aanschaf van vleeskuikens en we reden naar de markt om daar een tiental kippen te kopen.

Ik probeer op de markt niet te kijken naar de zielige kleine hokjes waar de dieren inzitten en mijn oren dicht te houden om het geschreeuw van de biggetjes niet te horen. Maar dat valt niet mee. 

De kippenverkoopster laat me zien en voelen wat het verschil is tussen een legkip en een vleeskip, ik begrijp het. Ze praat over de kip alsof ie al een kipfilet ís. De kuikens zijn drie weken oud en zijn al bijna net zo groot als een volwassen legkip. Vleeskippen zijn erop gefokt om snel te groeien en tussen de zes en acht weken geslacht te worden. We nemen er tien, we willen er zes slachten na zeven weken en vier houden om daar de eitjes later van uit te broeden, zodat we dan weer nieuwe vleeskuikens hebben.

Er gaan er tien in een doos achterin de auto en we rijden naar huis. Thuisgekomen geef ik ze een rondleiding: 'hier staat de voederbak, het water en kijk eens wat een mooie grote tuin we hebben, geniet ervan'!

De enige interesse is echter de voederbak. Ze beginnen te eten alsof ze uitgestorven zijn. Zo ook de volgende dag en de dag daarna. Ze hebben maar één doel voor ogen: eten, zoveel mogelijk in een zo kort mogelijke tijd.

Ik merk dat ik een beetje teleurgesteld ben. Maar misschien komt het nog, zitten ze vandaag eindelijk vol en willen ze wel naar buiten. In ieder geval gaat de voederbak vandaag naar buiten :-)