.

Gisteren morgen zijn we vroeg opgestaan om Bryce Canyon te gaan bezoeken. We hebben eerst de Scenic Drive gedaan, wat toch wel wat tijd gekost heeft, om tenslotte bij Bryce Amphiteatre te komen. Bryce Point zag er fantastisch uit maar Sunset Point was pas echt de moeite. Doordat we nog 700 km te gaan hadden, waren we eigenlijk niet meer van plan om in de canyon te gaan wandelen (was voorzien voor de dag ervoor maar toen regende het) maar het zicht was meer dan genoeg om ons in een paar secondjes van het tegendeel te overtuigen. Dan arriverenn we maar wat later in Colorado. We keken op de kaart en de kortste wandeling (Navajo loop) leek ons wel wat maar de uitbreiding (Navajo/Queens Garden Combination) zag er nog mooier uit en had de titel 'greatest 3 mile hike in the US' meegekregen. Normaal gezien zijn alle records in miles toch van twijfelachtig allooi maar in dit geval zijn we er toch maar voor gegaan. Dan arriveren we nog maar wat later in Colorado. Ik moet zeggen dat we hbier absoluut geen spiujt van gehad hebben. We hebben in totaal zowat 2 gigabyte aan foto's en filmkes opgemaakt die dag. Leuk plekske dus, Bryce Canyon. Beetje fotogeniek ook.

Rond halftwee 's middags zijn we dan begonnen aan de 700 nog resterende kilometers op het programma. Dik 8 uur in de auto want het eerste stuk stond gecatalogeerd onder 'scenic', was enorm bergachtig en ging dus nauwelijks vooruit. Schitterend rijden, dat wel, echt genieten geblazen en van de ene verbazing in de andere. Daarna zijn we nog effe binnengesprongen in Capitol Reef National Park voor een korte drive through - beeld je hier een kloof in van een paar meter breed en aan weerskanten rode rotsen van een paar tientallen meters hoog waar je met de auto doorrijdt, zalig - maar dan zijn we echt naar Colorado gestoven. De weg liet stuiven gelukkig iets maar toe dan in het begin van de route. Toch was het tegen tienen aan toen we in Mancos aankwamen, waar de eigenaars van de chambre d'hôte al gaan slapen waren. Onderweg was de route niet meer als 'scenic' bestempeld maar dat leek ons gewoon omwille van het feit dat je niet alles 'scenic' kunt gaan noemen. 't Was in alle geval stukken beter dan de boerwegelkes bij ons (if ya know wa'am sayin', bro). Foto's volgen in een later berichtje.

Kilometerstand: 1215 miles

Hoi, iedereen. Ik heb zonet nog het berichtje van gisteren geschreven en de blog gecheckt op reacties en het doet ons echt veel plezier om te zien dat er toch heel wat van jullie zijn die onze "avonturen" nalezen. Ook bedankt allemaal voor de leuke reacties.

Vandaag was weer een leuk dagje. Iets minder actief dan Zion en de wandeling van een paar uur in Bryce. Eerder in de auto zitten en van het ene fotopoint naar het andere crossen en soms liggen die een paar kilometer uiteen, 200 bijvoorbeeld. Eerst hebben we Mesa Verde nog bezocht (een heel complex van gebouwen die in de rotsen gebouwd zijn door indianen rond de jaren 1000 tot 1300, Cliff Dwellings genaamd). Mooimooi maar een beetje ver omrijden, dat wel. Daarna zijn we via de 4 corners (een soort van vierstatenpunt, Utah-Colorado-New Mexico-Arizona) richting Monument Valley. Nu ja, four corners was wel de bedoeling. Op een bepaald moment hadden we naar rechts moeten rijden ipv rechtdoor New Mexico binnen. Mijn schuld niet, ik was aan het rijden (zeh zoetje, he kunt toh niet verwaht'n dakik in Amerika da weh ken'nee), de schuld van Rozanne ook niet naar het schijnt (jamaa schatje, gij hebt toch alles bekeken op Google Earth). Fin swat, het is dus een counterclockwise circulaire beweging rond four corners punt geworden ipv het punt zelf.

Rond een uur of vif zijn we dan bij Monument Valley aangekomen en het late uur zorgde voor heel mooi licht rond de heel bekende trapezium-met-een-rechthoekje-erop-en-een-schoorsteentje-ernaast bergjes. De rit erna naar Page was eigenlijk niet meer zo speciaal. Een paar honderd kilometer door desolaat, prachtig landschap. Got used to it by now. De Mexicaan in Page is wel uitstekend by the way.

State of Mind: Uitgeteld (Rozanne); beetje moe; ga ook slapen (Christophe)

Kilometerstand: 1420 miles

Deze ochtend hebben we dan het vervolg van Zion National Park gedaan. Toen we opstonden beloofde het een veelbelovende dag te worden. Er was werkelijk geen wolkje aan de hemel en het was heerlijk warm. Eén ding maakte ons wat zorgen. We hadden de dag ervoor namelijk een steentje in onze voorruit gekregen en de barst van een cm of 10 was er gedurende de nacht één van 30 cm geworden en dan nog net in het gezichtsveld. Beetje ambetant natuurlijk. Bij Avis wisten ze ons te vertellen dat we de auto gerust konden inwisselen al zitten we momenteel wel een beetje in het binnenland en het wordt dus een serieuze omweg en wat het dan wordt wisten ze ook niet te vertellen. Nu, we zullen wel zien. We hebben vandaag weer wat gereden zonder dat de barst groter werd. Als het een beetje mogelijk is blijven we gewoon doorbollen. De ruit bis toch al naar de vaantjes en een beetje meer of minder maakt echt niks meer uit.

Maar bon, het vervolg van Zion National Park dus. Deze keer zijn we helemaal tot op het einde van de canyon gegaan waar ie echt wel heel smal wordt. De 'Riverside Walk' brengt je dan wat verder de canyon in tot er geen doorkomen meer aan is. 't Is te zeggen geen doorkomen meer aan zonder je voeten nat te maken. De canyon wordt er namelijk zo smal dat er geen oever meer is (vandaar dat dit stuk bekend staat als de Narrows) tussen de Virgin River en de rotswanden aan de zijkant die wel 100 meter hoog gaan (niet tot op de cm nauwkeurig uiteraard) en bijna vertikaal zijn. Het zicht is dan ook spectaculair en heel wat mensen waden op die plek de rivier verder in om van de natuur te kunnen genieten. We hadden hier eigenlijk niet echt op gerekend maar het leek ons te leuk en te mooi om te laten liggen. Wij dus onze schoenen en sokken uit, daarna schoenen terug aan en huppekee de rivier in. Dat stapte niet zo makkelijk als onze gazon thuis maar eigenlijk viel het wel mee. Je moest wel heel voorzichtig zijn want je kon de bodem van de rivier niet zien en als je niet oplette belandde je met klieken en klakken in het water. We hebben ons hier echt kostelijk geamuseerd. Ver zijn we niet geraakt, zowat 200 meter in toch dik een half uur, maar echt dikke fun.

Na deze wandeling hebben we nog een korte trip gemaakt naar Weeping Rock, een poreuze rots waar het water doorstroomt. Poreus bleek wel een beetje relatief. Het duurt namelijk 400 jaar voor het water dat er van bovenaf insijpelt er daadwerkelijk onderaan terug uitkomt. Intussen was het jammer genoeg ook weer beginnen regenen. Dan zijn we maar teruggekeerd naar ons hotel waar we de auto genomen hebben om door Zion naar Bryce Canyon te rijden. Het eerste gedeelte liep dus nog door Zion en na een serieuze klimpartij met wat haarspeldbochten en een lange tunnel, zijn we nog effe gestopt voor onze laatste wandeling. Ook echt de moeite waard want na nog geen half uur keken we vanuit een uitzichtpunt uit de canyon van Zion.

De weg naar Bryce was ook echt de moeite waard. Jammer dat het nog steeds buiig was en het werd ook steeds kouder. In plaats van Bryce nog te gaan bezoeken zijn we dan maar vroeg gaan eten en sebiet ook slapen. Morgen beginnen we er extra vroeg aan. Een tweetal uur Bryce en daarna nog 700 km cruisen door het zuiden van Utah tot in Colorado, hopelijk met het dak open. Tussendoor zouden we graag nog de sfeer eens gaan opsnuiven in Capitol Reef National Park.

State of Mind: nog steeds schitterend (beide)

Kilometerstand: 584 miles

Deze morgen zijn we uit Las Vegas vertrokken en via de Interstate 15 naar Zion National Park gereden, waar we deze middag aangekomen zijn. Zion is een heel mooi park; de Virgin River heeft er een kloof uitgesleten die cht de moeite waard is. Je wandelt er tussen roodbruine (soms vertikale) steile wanden van honderden meters hoog. Echt bijzonder spectaculair. Deze namiddag hadden we twee wandelingen gepland (Emerald Pools en Riverside Walk voor de kenners) en morgen nog 2 maar het was beginnen regenen, donderen en bliksemen (klinkt serieus goed door in zo'n canyon) en we zijn iets vroeger moeten terugkeren dan gepland. Niet erg, dan doen we er morgen drie. Ook nog iets raar wat we wat uit het oog verloren waren: we zijn weer van tijdszone geswitcht en lopen nu nog maar 8 uur achter op België. Enkel stom dat onze dag wat korter was dan we eerst aannamen.

State of Mind: soortement van een wauw gevoel (beide)

Kilomterestand: 584 miles

Gisteren hebben we ons bezoek van Las Vegas verdergezet. We zijn redelijk laat opgestaan (reden: we waren de dag ervoor behoorlijk laat gaan slapen; vroeg gaan slapen in Vegas da goa nie) en hebben de casinohotels van het zuiden van de "Strip" gedaan. Eerst de middeleeuwse sfeer nog wat gaan opsnuiven in het Excalibur (gene vette) daarna nog verder terug in de tijd in het Luxor waar heel wat terugvonden uit onze Egypte-reis van een paar jaar geleden (zie ook eerste foto van voorgaande berichtje). De laatste was dan Mandalay Bay, waar we ons helemaal in zuidoost Azië waanden.

Na deze drie en heel de ag ervoor hadden we wel effe genoeg gewandeld en casino's gezien. Wij dus terug naar ons hotel 'for some real action'. Da viel nogal tegen. In het lunapark stonden machines waar je quarters in kwijt kon die een hoop andere quarters in beweging konden gaan brengen mbv schuivers. Ikke dus één kwartje erin; wondermiracubaarlijk vallen er een pak kwartjes naar beneden maar die waren natuurlijk niet van mij. Ha nee, alles voor het casino (ah ja) en ik kreeg enkel een hele sliert roze ticketjes die ik kon gaan omwisselen voor 'een prijs'. De dikste prijs die ik kon halen met mijn ticketjes was een haarlintje. Tof. Ikke wreed content. Ik voelde me echt een winner. Dan maar 'the real thing' in het echte casino maar ook dat viel wat tegen. Rozanne kent zoveel van gokken als van voetbal en mijn kennis ervan is vergelijkbaar met die van breiwerk. Na vijf minuutjes kijken naar één van de blackjack tafels was het ons al vrij snel duidelijk geworden dat het geld eigenlijk maar één richting uitstroomt, richting casino. Roulette gaf een meer verdeeld beeld maar uiteindelijk is iedereen er ook zijn chips kwijt. Wij dus dan maar naar één van de goedkoopste slotmachines om ne keer te proberen. Na 2 minuten was mijn 5$ erdoor. Rozanne was wel schitterend bezig; zij heeft het dik 5 minuten volgehouden. Niks voor ons dus. Dan maar een pintje gaan pakken. Vele beter.

's Avonds stond mijn verjaardagscadeau'tje dan op het programma. Rozanne had voor ons een tafeltje gereserveerd in 'the Stratosphere', een toren van wel 300m hoog op de "Strip" waar op één van de bovenste verdiepingen een restaurant gevestigd is dat in 1 uur en 20 minuten volledig ronddraait (laatste foto's van vorige berichtje). Echt dé ervaring van de reis tot nu toe. Werkelijk schit-te-rend. Het uitzicht op Las Vegas is fenomenaal en ook het eten was hééééééél lekker. Nog nooit zulke lekkere lobster bisque en chatteaubriand gegeten. Daarbij dan een lekkere Californische cabernet sauvignon en het feest was compleet. Een perfect verjaardagscadeau dus, al was het zeker niet goedkoop. En ik kan het weten. Het was echt de eerste keer dat ik mijn eigen verjaardagscadeau'tje met mijn kredietkaart heb moeten betalen :-

State of Mind: schitterend (beide)

Kilometerstand: 416 miles

Vandaag dus ons eerste dagje Las Vegas. We hebben gisteren een mooie kamer toegewezen gekregen op het 19de van Hotel NewYorkNewYork op de hoek met de Strip van waaruit we een prachtig uitzicht hebben op de achtbaan van ons hotel (jaja), op McCarren International Airport, MGM Grand en Excalibur casinohotels en Showcase Mall. Huwelijksreis weet je wel, bij het vermelden van de magic word 'honeymoon' schieten de meeste Amerikanen in een uitsloofcrise. Vinnewenieërg. Verder nog wat coupons gekregen twv 100$ maar als je niet eerst 100$ uitgeeft ga je ook geen 20$ profijt doen maar swat.

We hadden al veel over Las Vegas gehoord maar dat het dit zou zijn, dat niet. Als je er niet geweest bent is het echt moeilijk om er een volledig beeld van te krijgen. Toen we een paar jaar geleden in Tanzania waren had ik ooit de vergelijking gemaakt met de zoo: in beide gevallen kijken de mensen naar de beesten maar het verschil is dat in de zoo de beesten in een kooi zitten. Hier is het vergelijkbaar met Disney: een artificieel plekje voor plezier maar het verschil is dat in Las Vegas de pretparken in de hotels zitten. Echt geschift. Gisteren hebben we nog in New York gegeten en vandaag hebben we zowel door Venetië gekuierd als 'Parijs in een notendop' gedaan. En dan hebben ze overal nog serieus wat moeite in gestoken om het er echt op te doen trekken ook hé. New York met Statue of Liberty, Empire State Building, Brooklyn Bridge, Chrysler Building en alles wat de New Yorkse sfeer uitademt. Venetië compleet met Dogenpaleis, Canal Grande, gondeliers die 'osolemio' zingen, San Marco-plein, you name it. Parijs had ook zowat alles: Eiffeltoren, Louvre, stadhuis, een hele hoop winkeltjes die met le beginnen (le champaign slots, le journal, le café,...), Parijse lantaarnpalen, the works. Tussendoor zijn we nog leeuwen tegengekomen, casino's waar het vijf minuten wandelen is tegen dat je er volledig door bent, aquariums met tropische vissen, piraten, oude Romeinen, tropische regenwouden, dolfinariums,... echt niet te doen. Gisterenavond hebben we ook nog de fonteinenshow van het Bellagio gezien, de vulkaanuitbarsting bij het Mirage hotel en de Sirenenshow van Treasure Island. Een pretpark voor volwassenen zeg maar en groooot. We hebben in lang zoveel niet meer gewandeld, wat voor Rozannes voeten geen goeie zaak geweest is. Het viel ons trouwens op dat we lang niet de enigen zijn. Er zijn er hier echt veel die een beetje krampachtig rondlopen tegen de avond: teveel kilometers op schoentjes die er eigenlijk niet voor geschikt zijn. Ook onmogelijk: vroeg in je nest kruipen; op de één of andere manier is er altijd wel iets dat je nog wil doen. Het is intussen net na drie uur 's nachts wanneer ik dit aan het intokkelen ben.

Maar bon, we hebben ons echt al kostelijk geamuseerd en we hebben nog niet eens de helft gedaan van wat we wilden doen. Morgen nog de rest van het zootje maar dat is voor de story van vanavond (we hebben nu pas een 24-uurs internet toegang aangeschaft want Vegas is nogal pricy voor alles wat niet logeren of gokken is). Ik kijk ook al uit naar mijn verjaardagscadeau'tje van Rozanne want vandaag was het ook nog eens mijn 37ste. Ik weet al wat het is maar ik hou jullie voorlopig nog effe in spanning tot later.

State of Mind: heel goed gemauseerd (beide)

Kilometerstand: 411 miles en een paar kilometers te voet die Rozanne wat parten spelen

Bijlagen:
P1030658edited.JPG (116.5 KB)   
P1030734edited.JPG (114.8 KB)   
P1030816edited.JPG (108.2 KB)   
P1030826edited.JPG (123.5 KB)   

Eergisteren rond een uur of 9 zijn we dan vanuit LA vetrokken richting Joshua Tree National Park. Het was eigenlijk vrij fris in LA: amper 18°C en bewolkt. We hadden het dak opengezet maar Rozanne had het te koud en dan hebben we de verwarming maar opengedraaid. Rare jongens, die Belgen. Nu ja, raar, ik denk dat midden op de autostrade een poging doen je dak dicht te doen ook vrij raar genoemd had mogen worden.

Geleidelijk aan werd het echter warmer en warmer en eens de San Bernardino Mountains voorbij, begon de zon er door te komen en werd het echt warm. Ik weet niet precies hoeveel 100°F is maar ik denk dat het richting 40°C moet gaan. Ook een reden om dat dak toe te doen natuurlijk. Enfin, na een rit van een uur of 3 zijn we dan aangekomen in Twentynine Palms, een klein woestijnstadje nabij Joshua Tree National Park, waar we geluncht hebben. Daarna zijn we Joshua Tree National Park binnengereden. We hebben meteen ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om een pas te kopen voor alle nationale parken voor een heel jaar. Het kostte 80$, dus vanaf wanneer je er meer dan 4 gaat doen ben je er al uit. Een tip dus voor diegenen onder jullie die na ons komen.

Joshua Tree National Park zelf was schitterend. Je moet je een droog licht heuvelend landschap voorstellen, vol met planten die het midden houden tussen yucca's en cactussen (de joshua trees) met hier en daar dan nog heuveltjes bestaande uit grote rotsblokken die afgesleten zijn door de regen. Werkelijk magnifiek. Het was pas halfvijf toen we het park verlieten en dat terwijl we nog een ritje van 3 à 4 uur naar Las Vegas tegoed hadden. Het was dus echt het ommetje waard. De rit naar Vegas was overigens ook de moeite. Het was al laat en dus hadden we beslist de weg binnendoor te nemen, dwars door de Mojave Desert. We waren eerst gewoon vertrokken maar toen we een bordje tegenkwamen met 'No Services in 90 miles' zijn we toch nog effe teruggekeerd naar Twentynine Palms om te gaan tanken. Dat bleek ook echt nodig te zijn want in de Mojave zijn we niet zoveel volk tegengekomen (enkel een klein dorpje met een gas station waar je enkel nog water kon kopen) en onze schuit zuipt gelijkt neen echten amerikaander: 500km betekent tank leeg en hadden we niet getankt dan stonden we daar schoon.

Rond kwart na 8 zijn we dan in Las Vegas aangekomen. Nog steeds een beetje moe maar dat is voor de volgende episode.

State of Mind: Moe maar het vervolg belooft (beide)

Kilometerstand: 411 miles (ongeveer 630 km)

Bijlagen:
P1030596edited.JPG (184.3 KB)   
P1030609edited.JPG (102.4 KB)   

Maandagavond 20u

Deze morgen zijn we, na een toch vrij korte nacht (weeral), naar Zaventem getrokken voor de start van onze huwelijksreis. De trip ging via Londen en dan rechtstreeks naar Los Angeles met British Airways. Prima service en het eten was eigenlijk uitstekend, een beetje verrassend want het blijft toch vliegtuiggrub en 'British' en 'lekker' is in het verleden ook niet steeds een prefect huwelijk geweest. We hadden ons ook laten registreren als newly weds en op beide vluchten zijn ze daarvoor met champagne langsgekomen, wat toch wel een leuk gevoel gaf.

Eens aangekomen in LA kwam het erop neer zo snel mogelijk door alle paperasserij te geraken, inclusief vingerafdrukken laten nemen. Ook hier geen enkel probleem. Verrassend ook te zien hoe goed ze georganiseerd zijn op al wat die security-poeha aan extra procedures heeft opgeleverd. Daarna nog de auto oppikken en naar het eerste hotelletje te rijden, eigenlijk het moeilijkste tot nu toe. Vijftien jaar geleden had ik al eens met een automatic gereden en dat is toch wel anders al verleer je het niet. Leuke bak ook overigens zo op het eerste zicht. Een beetje onhandig, dat wel. Je moet je nl. een slagschip van ongeveer 5 meter voorstellen maar 2 gewone valiezen in de koffer krijgen, ho maar. Akkoord, er moet nog een dak in die koffer ook, maar toch.

Ook het hotel valt eigenlijk nog mee. Ik had er rekening mee gehouden dat we serieus moe zouden zijn (klopt, Rozanne ligt al in dromenland) en had dus gekozen voor zo'n typisch 'airport' hotel in Inglewood, op een kleine kilometer van LAX, de luchthaven van LA. Toen ze hoorden dat we honeymooners waren, hebben we al direct een serieuze upgrade gekregen van gewone kamer naar een suite met jacuzzi. Ik moet zeggen, na ongeveer 18 uur onderweg, doet dat wel deugd zo'n bubbelbadje. Nu dus nog snel effe een tekstje geschreven maar ik ga er ook inkruipen. Het mag hier dan wel 8 uur zijn, mijn biologische klok staat op 5 uur 's morgens dus...

State of Mind: Crashed (Rozanne) / About to crash (Christophe)

Kilometerstand: 1

Dinsdagochtend 6u30

Gisterenavond ben ik er niet meer in geslaagd om het berichtje online te zetten. Zal wel aan de state of mind gelegen hebben. Nu lukt het wel.

State of Mind: Slaperig (Rozanne) / Hyperactief (Christophe)

Kilometerstand: 1