Dat was het dan.  Na drie weken zijn we maandag laatst rond een uur of vier op Zaventem geland en niet veel later waren we terug thuis.  Onze poezen leken heel content dat we er terug waren al missen ze baasje-ad-interim Dafne, die intussen heel goed op hen gepast heeft, nu waarschijnlijk wel.  Gisteren is Rozanne al gaan werken en vandaag was het terug aan mij.  Al bij al lijkt de jetlag nog mee te vallen.  Bedankt ook aan iedereen die een berichtje nagelaten heeft.  Nieuws van het thuisfront was altijd welkom.

Groetjes,

Rozanne en Christophe

Hoihoi.  Nog even snel een berichtje voor we Los Angeles intrekken.  De laatste dagen is het er echt niet meer van gekomen door uiteenlopende redenen: geen internet, geen goesting en/of geen tijd.  De dag dat we uit San Francisco vertrokken zijn stelde niet zoveel voor.  's Morgens zijn we nog effe rondgereden om de "crookedest street in the world" (Lombard Street) af te dalen waarna we de kust gevolgd hebben tot in Cambria.  De rit langs de kust was spectaculair mooi.  's Avonds zijn hebben we eerst nog een glaasje wijn gedronken op het strand (gekregen van het hotel wegens titel van deze blog) en daarna zijn we lekker romantisch gaan eten met uitzicht op de ondergaande zon boven de Pacific.

's Anderendaags hebben we Hearst Castle bezocht.  Hearst was een steenrijke zakenman in het begin van vorige eeuw en wist blijkbaar niet zo goed wat aanvangen met al zijn geld.  Oplossing: een betonnen kasteel boven in de heuvels van Californië met uitzicht op de Oceaan met een aankleding die niet per se hoeft te getuigen van goede smaak.  Als het verschrikkelijk duur was dan pas was het goed genoeg.  Enfin, echt de moeite om gezien te hebben.  's Avonds zijn we dan aangekomen in Santa Monica, één van de kustplaatsen van Los Angeles. 

Gisteren hebben we Disneyland bezocht (advised speed: 55 smiles per hour), bij ieder wel bekend.  Vreemd genoeg hebben we Mickey en Donald niet gezien, enkel een pak andere toeristen.  We zijn er aangekomen rond 11u en ondanks het feit dat het een weekdag was, was het er heel erg druk en na vijf uur werd het er zelfs koppen lopen.  Geen probleem, tegen dan hadden we de attracties die we echt wilden doen al nagenoeg allemaal achter de rug.  De wachttijden waren wel vrij lang (20 minuten voor de gewone attrracties tot 60 min voor de meest spectaculaire zoals SQpace Mountain en Splash Mountain) maar het was de moeite meer dan waard.  De graad van detail waarmee de attracties afgewerkt zijn is werkelijk fenomenaal.  Maar bon, tegen 7 uur hadden we er genoeg van (we hadden als newly weds ook een badge gekregen met just married erop zodat iedereen ons kon gelukwensen; wat toch wel heel veel mensen ook deden) en zijn we teruggekeerd naar Santa Monica.  En nu seffes trekken we dus naar Beverly Hills, Hollywood en Downtown LA (als er nog tijd over is) voor ons laatste volledige dagje.  Morgennamiddag nemen we het vliegtuig terug naar België.

Eergisteren en gisteren hebben we dan echt San Francisco bezocht. Het was oorspronkelijk de bedoeling om gisteren naar de wijngaarden te gaan in Napa Valley maar toen we eergisteren naar Alcatraz wilden gaan konden we enkel ticketjes kopen voor de dag erop. Het was dus kiezen: wijngaarden of Alcatraz en aangezien we geen Alcatraz hebben in Europa was de keuze snel gemaakt. San Francisco is dus echt wel een heel leuke stad. Naast Fisherman's Wharf de dag ervoor hebben we eergisteren Downtown bezocht, de zakenwijk met zijn wolkenkrabbers, daarna Ashbury Heights waar heel veel Victoriaanse huizen staan, en tenslotte Chinatown. Gisteren stonden dan Alcatraz, de USS Pampanito (een duikboot uit de tweede wereldoorlog) en Golden Gate Bridge op het programma. Sebiet vertrekken we naar het zuiden en het werd tijd ook want het is hier eigenlijk bitter koud: ongeveer 15°C, overtrokken, een beertje regenachtig zelfs en er is redelijk veel wind. Ze hadden het beter San Frisco genoemd.

Gisteren zouden we dus effe gaan winkelen en dan de Scenic Drive doen. Het winkelen verliep uitstekend maar veel scenic gedriven is er naderhand niet meer. We waren van plan om enkel wat sokken en ondergoed te kopen (ons hotel heeft geen laundry service en ik zat er zowat door) en iets warms voor Rozanne. Daarnaast waren er nog wel wat dingskes die we konden gebruiken maar die we evengoed thuis konden aanschaffen. De wandeling richting downtown was heel mooi (waardoor we nu en dan al eens sidetracked raakten) en daarna kwamen we tot de vaststelling dat er kortingen waren bij Macy's. Ik zal effe uitleggen hoe dat dan in zijn werk gaat. Een paar sokken kost 8$ maar als je drie paar koopt kosten ze maar 7$ (gekende truc en ik had er toch nodig voor een hele week) + 25% sales korting. Ik dus met 6 paar sokken naar de kassa. En dan begint het.

Verkoopster (een Vietnamees uitziend madammeke van een jaar of 45, nauwelijks ne wup groot, genaamd Terrenz): "Would you like other underwear as well, sir, 'cause I can give you more discount."

Tja, inderdaad ik had nog ander ondergoed nodig ook. Sokken blijven dus bij de kassa en wij dus op zoek naar ondergoed (ook 25% af). Een beetje later terug aan de kassa.

Verkoopster: "Thank you, sir. That will be 76$ but if you buy for over 100$ I can give you a 25 dollar discount."

Klinkt goed ge koopt iets van 24$ dollar en uiteindelijk betaal je nog minder. Wij dus op zoek naar meer op een ander verdiep waar de jeansbroeken net in de aanbieding waren. Dat was dus één van die dingen die we in België ook konden kopen maar dus niet tegen de prijs waaraan ze ze hier slijten. Ongeveer 30€ voor een Levi's en 40€ voor een Hilfiger en wij dus met van elks eentje terug naar de kassa.

Verkoopster: "Very good, sir. Now I can give you a 40$ discount".

Wij dus voor in totaal voor meer dan 230$ spullen gekocht en ongeveer de helft moeten betalen. Korting op korting van iets wat al goedkoop is. I'm tellin' ya, veel scenic gedriven is er naderhand niet meer.

Na het winkelen zijn we dan met de cable car terug gegaan naar Fisherman's Wharf. De cable car dat zijn van die oude trams die via een kabel in de straat voortgesleept worden over de heuveltjes van San Francisco. Echt een evenement, ook al doordat de chauffeur een latino was van rond de 40 die er echt ambiance kon inbrengen. Bij Fisherman's Wharf hebben we dan een restaurantje uitgekozen voor Crab Chowder, een soort krabbensoep geserveerd in een zuurdeegbrood. Dat schijnt de specialiteit te zijn van SF maar ons leek het vooral een tourist trap. Heel duur en de krab had blijkbaar weinig zin gehad om de soep te gaan zitten zodat je achterblijft met patatten-met-mais-soep. Fisherman's Wharf is voor de rest wel een heel gezellige buurt vol met winkeltjes, cafeetjes en restaurantjes van waaruit je een heel mooi zicht hebt op de baai. Je hebt op het einde van de pier ook een mooi uitzicht op Alcatraz eiland, wat bij zondsondergang echt heel mooi is. De buurt heeft wel wat te klagen van lawaaioverlast door de zeehonden die er de pontons bevolken en mekaars aanwezigheid luid becommentariëren. Nadien nog een Margarita'tje en dan gaan maffen. Vandaag gaan we echt de toerist gaan uithangen.

State of Mind: Happy

Kilometerstand: 't zelfde als gisteren

Gisteren stond het tweede gedeelte van Yosemite nog op het programma. Het weer was een stuk beter toen we opstonden en we zijn dan ook direct vertrokken naar Glacier Point vanwaar we een mooi uitzicht hadden op Yosemite Valley. Wel lang rijden op een vrij bochtig en steil parcours maar dat was ook een deel van de fun (voor diegene die mocht rijden dan toch). Het weer was intussen omgeslagen en echt overtrokken geworden. Daarna zijn we teruggereden naar beneden voor een bezoek aan Mariposa Grove waar een dichte condensatie van de grootste levende organismen zowat staat te staan: de sequoia's. Die dingen zijn echt ongelofelijk groot. Heel breed eigenlijk vooral; niet zozeer hoog (in verhouding dan hé). Tenslotte nog effe een koerske naar San Francisco waar we nu de komende dagen verblijven. Zoals altijd wanneer we in een grote stad aankomen zijn we eerst op zoek gegaan naar een goeie Japanner voor lekker sushi en sashimi. De hamburgers en T-bone steaks kwamen intussen zowat ons oren uit en afwisseling was dus bijzonder welkom. Daarna hebben we nog een leuke wandeling gemaakt door de wijk waar we verblijven (buurt van Fisherman's Wharf) en het dient gezegd: SF lijkt echt een heel leuke stad. We hebben deze morgen nog uitgeslapen en zitten momenteel naar de grote verkiezingsshow te kijken (we hebben intussen al begrepen dat de kaarten geschud zijn en dat de kiezer altijd gelijk heeft; wij hebben alvast niet meegedaan ;-) ) terwijl we ons aan het klaarmaken zijn. Sebiet gaan winkelen en daarna gaan we serieus op verkenning: met de auto door San Francisco voor de 49-mile Scenic Drive.

State of Mind: uitgeslapen

Kilometerstand: 2960 miles

Vandaag leek een beetje van een baaldag te worden. Toen we deze morgen opstonden was het aan het vet aan het sneeuwen en het is er vanaf dan niet echt spectaculair veel beter op geworden. Toen we vertrokken vanuit Mommoth Lakes sneeuwde het nog steeds maar bij het dalen was het al véél véél beter: eerst smeltende sneeuw en daarna gewoon regen. Tioga Pas was dan ook gesloten zodat we noodgedwongen de volgende pas hebben moeten proberen. Sonora Pas is iets lager (amper 9600 voetjes ofte 2900 meter) en was gelukkig wel open al hebben ze hem kort na onze doorrit ook effe dichtgedaan (oef!). Boven was het namelijk ook aan het sneeuwen en echt berekoud. We hadden echt de indruk in december in de Alpen beland te zijn. Iets wat ze hier overigens nog niet meegmaakt hebben ooknie. Enfin, dik 3,5 uur extra omrijden hebben er voor gezorgd dat we pas tegen rond een uur of 4 in Yosemite zelf aankwamen en ook daar was het in het begin aan het regenen. Gelukkig stopte het daarna zodat we nog wat hebben kunnen rondrijden en zelfs hebben kunnen wandelen. Tegen rond zeven uur was het zelfs hier en daar aan het uitklaren zodat we nog van het prachtige zicht op de vallei in Yosemite hebben kunnen genieten. Echt hééééél mooi. De reisgidsen hebben zeker niet overdreven. Morgen gaan we nog effe terug Yosemite in voor een uitzicht op de vallei vanaf Glacier Point en om de sequoia's te gaan bekijken bij Mariposa Grove. Hopelijk wordt het weer niet weer spelbreker.

State of Mind: beetje teleurgesteld in het weer (beiden)

Kilometerstand: 2670 miles (of al ongeveer 4250 km)

Gisteren zijn we door Death Valley gereden. Toen we opstonden was de temperatuur echt heel goed te doen (rond de 65°F) en het was ook overtrokken zodat het ons echt de ideale dag leek om door het heetste stukje van de VS te rijden. In het begin leek dat ook zo. Eerst hebben we Dante's View bezocht, een uitkijkpunt op een hoogte van zo'n 3000 voeten (zowel mijne voet als een Amerikaanse voet is ongeveer 30 cm) zodat 3000 voeten ongeveer 900 meter is. Heel mooi en nog steeds behoorlijk koud eigenlijk. Daarna zijn we geleidelijk aan naar beneden gereden voor de mooiere plaatskes in de vallei zelf die ongeveer 80 meter onder de zeespiegel ligt en het laagtse punt aan land is van de Amerika's. Mooie plaats ook. Je staat eigenlijk midden in een grote zoutvlakte en het was er iets warmer dan in het begin: 100°F ofte een kleine 40°C (en dat viel naar het schijnt nog mee want gemiddeld wordt het daar 120°F in de zomer). We hebben er ook een ritje gedaan door de bergen die de zoutvlakte flankeren. Er zitten namelijk heel veel kleurschakkeringen in op bijzonder korte afstand van elkaar: roze, appleblauwzeegroen, bruin, geel, bordeaux en oker, wat een heel mooi effect gaf.

Na Death Valley zijn we over een paar bergpassen doorgereden richting Yosemite National Park, wat vandaag en morgen op het programma staat. Ook hier was het weer een heel mooie rit met de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada aan onze linkerkant. Ik had geboekt in Mammoth Lakes om zo dicht mogelijk bij Yosemite te zitten zonder echt in het park zelf te moeten overnachten (vrij duur voor quasi geen comfort; bovendien waren er enkel nog plaatsen in tenten vrij). Mammoth Lakes is een bergdorp dat in de winter dienst doet als ski-resort. In de zomer blijkbaar ook. Toen we hier aankwamen keken we tegen besneeuwde skipistes aan en de thermometer in de auto had het over 41°F. Een paar graden boven het vriespunt dus. Het verschil met Death Valley kon dus niet groter zijn; van 40 naar 0 in een paar uur. Ik heb dit al één keer meegemaakt maar toen zat er wel een vliegtuigreis Kampala - Londen tussen. Enfin, wij dus een paar extra kledingstukken aangetrokken, lekker gaan eten (vegetarische pasta met kip - de kip had het zich waarschijnlijk ook anders voorgesteld - en een flesje Australische wijn) en dan ons bed in. Nu sebiet vertrekken we naar Yosemite National Park maar eerst moeten we nog Tioga Pass over, een bergpas van 10000 voeten (3000 meter dus) die pas eind mei/begin juni geopend wordt (gisteren vertelden ze ons dat hij al open is - oef - anders moesten we rondrijden). Ik kijk er echt al naar uit want vanacht is het hier beginnen sneeuwen (echt waar - no kidding - sneeuw, van dat wit spul dat in de winter hoogst uitzonderlijk uit de hemel komt vallen).

State of Mind: een paar galzen wijn op 3000 meter; maak zelf gerust de rekening (gisterenavond); stomverbaasd wegens sneeuwval (nu)

Kilometerstand: 2395 miles

Het was alweer een paar dagen geleden dat ik er nog aan toegekomen ben een tekstje te schrijven. We waren een beetje druk bezig met andere zaken, zeg maar.

Maar bon, 'fin, soit. Eergisteren zijn we in de voormiddag de rest van de zuidelijke rand van de Grand Canyon gaan bekijken. Op de rand loopt een wandelpad van uitkijkpunt naar uitkijkpunt en dat hebben we gevolgd voor een paar kilometer waarna we de shuttle bus teruggenomen hebben tot in Grand Canyon Village. Daarna zijn we de auto ingesprongen voor alweer een lange rit richting Pahrump. Onderweg zijn we over Hoover Dam gereden richting Las Vegas. Toen we Las Vegas passeerden konden we het uiteraard niet laten om nog voor de laatste keer heen en weer over The Strip te rijden en om er vanuit de auto een paar filmpjes te maken. Echt heel tof. Daarna zijn we doorgereden tot in Pahrump om 's anderendaags door Death Valley te rijden. Best een leuk plaatsje, Pahrump. Het ligt in Nevada en uiteraard zijn er een aantal casino's. We zaten in een Best Western waar zo'n authentieke Amerikaanse sportsbar aan gekoppeld is. Deze stond helemaal in het teken van Nascar Racing en had ook een soort mini-bowling baan. Daar hebben we ons 's avonds dus dik geamuseerd en een tekstje maken is er dus niet meer van gekomen.

State of Mind: leuke dagje (allebei)

Kilometerstand: 2035 miles

Deze morgen hadden we een afspraak met één van de mannen van Chief Tsosie van de Navajo's voor een bezoek aan Antelope Canyon. We hebben ons weer laten vangen aan het uurverschil in de States. Hoewel we deze keer geen timezone grens overschreden hadden was het toch een uur vroeger dan we verwacht hadden. Verklaring: sommige staten doen mee met zomeruur en andere niet. Wij dus een uurtje te vroegf op de afspraak. Nu, beter een uurtje te vroeg dan eentje te laat niewaar. Antelope Canyon is een hele nauwe canyon, soms amper een meter breed, die een veertigtal meter hoog is op bepaalde plaatsen. Hij bestaat uit zandsteen en wordt gevormd door water die erdoor stroomt wanneer het geregend heeft. Ik ga hier niet beginnen met proberen het uitzicht te beschrijven. De eerste 3 foto's zouden genoeg moeten zeggen.

Na Antelope Canyon zijn we doorgereden naar een iets grotere versie: de Grand Canyon. Onderweg zijn we nog gestopt bij Horseshoe Bend, een lus in de Colorado die een ommetje meer dan waard is. Dat de Grand Canyon ook spectaculair is hoeft waarschijnlijk weinig uitleg. We zijn het Nationaal Park binnengereden langs het oosten en hebben alle viewpoints langs die kant gedaan. Echt indrukwekkend. Nadat we ingecheckt hadden in het hotel zijn we nog effe teruggegaan voor de zonsondergang. Werkelijk heel mooi. De foto's die we overdag genomen hadden waren al de moeite maar een zondsondergang doet het rood van bapaalde lagen echt spreken.

State of Mind: Verkouden (Rozanne heeft het het ergst zitten)

Kilometerstand: 1680 miles (ongeveer 2700 km)

.

Gisteren morgen zijn we vroeg opgestaan om Bryce Canyon te gaan bezoeken. We hebben eerst de Scenic Drive gedaan, wat toch wel wat tijd gekost heeft, om tenslotte bij Bryce Amphiteatre te komen. Bryce Point zag er fantastisch uit maar Sunset Point was pas echt de moeite. Doordat we nog 700 km te gaan hadden, waren we eigenlijk niet meer van plan om in de canyon te gaan wandelen (was voorzien voor de dag ervoor maar toen regende het) maar het zicht was meer dan genoeg om ons in een paar secondjes van het tegendeel te overtuigen. Dan arriverenn we maar wat later in Colorado. We keken op de kaart en de kortste wandeling (Navajo loop) leek ons wel wat maar de uitbreiding (Navajo/Queens Garden Combination) zag er nog mooier uit en had de titel 'greatest 3 mile hike in the US' meegekregen. Normaal gezien zijn alle records in miles toch van twijfelachtig allooi maar in dit geval zijn we er toch maar voor gegaan. Dan arriveren we nog maar wat later in Colorado. Ik moet zeggen dat we hbier absoluut geen spiujt van gehad hebben. We hebben in totaal zowat 2 gigabyte aan foto's en filmkes opgemaakt die dag. Leuk plekske dus, Bryce Canyon. Beetje fotogeniek ook.

Rond halftwee 's middags zijn we dan begonnen aan de 700 nog resterende kilometers op het programma. Dik 8 uur in de auto want het eerste stuk stond gecatalogeerd onder 'scenic', was enorm bergachtig en ging dus nauwelijks vooruit. Schitterend rijden, dat wel, echt genieten geblazen en van de ene verbazing in de andere. Daarna zijn we nog effe binnengesprongen in Capitol Reef National Park voor een korte drive through - beeld je hier een kloof in van een paar meter breed en aan weerskanten rode rotsen van een paar tientallen meters hoog waar je met de auto doorrijdt, zalig - maar dan zijn we echt naar Colorado gestoven. De weg liet stuiven gelukkig iets maar toe dan in het begin van de route. Toch was het tegen tienen aan toen we in Mancos aankwamen, waar de eigenaars van de chambre d'hôte al gaan slapen waren. Onderweg was de route niet meer als 'scenic' bestempeld maar dat leek ons gewoon omwille van het feit dat je niet alles 'scenic' kunt gaan noemen. 't Was in alle geval stukken beter dan de boerwegelkes bij ons (if ya know wa'am sayin', bro). Foto's volgen in een later berichtje.

Kilometerstand: 1215 miles

Hoi, iedereen. Ik heb zonet nog het berichtje van gisteren geschreven en de blog gecheckt op reacties en het doet ons echt veel plezier om te zien dat er toch heel wat van jullie zijn die onze "avonturen" nalezen. Ook bedankt allemaal voor de leuke reacties.

Vandaag was weer een leuk dagje. Iets minder actief dan Zion en de wandeling van een paar uur in Bryce. Eerder in de auto zitten en van het ene fotopoint naar het andere crossen en soms liggen die een paar kilometer uiteen, 200 bijvoorbeeld. Eerst hebben we Mesa Verde nog bezocht (een heel complex van gebouwen die in de rotsen gebouwd zijn door indianen rond de jaren 1000 tot 1300, Cliff Dwellings genaamd). Mooimooi maar een beetje ver omrijden, dat wel. Daarna zijn we via de 4 corners (een soort van vierstatenpunt, Utah-Colorado-New Mexico-Arizona) richting Monument Valley. Nu ja, four corners was wel de bedoeling. Op een bepaald moment hadden we naar rechts moeten rijden ipv rechtdoor New Mexico binnen. Mijn schuld niet, ik was aan het rijden (zeh zoetje, he kunt toh niet verwaht'n dakik in Amerika da weh ken'nee), de schuld van Rozanne ook niet naar het schijnt (jamaa schatje, gij hebt toch alles bekeken op Google Earth). Fin swat, het is dus een counterclockwise circulaire beweging rond four corners punt geworden ipv het punt zelf.

Rond een uur of vif zijn we dan bij Monument Valley aangekomen en het late uur zorgde voor heel mooi licht rond de heel bekende trapezium-met-een-rechthoekje-erop-en-een-schoorsteentje-ernaast bergjes. De rit erna naar Page was eigenlijk niet meer zo speciaal. Een paar honderd kilometer door desolaat, prachtig landschap. Got used to it by now. De Mexicaan in Page is wel uitstekend by the way.

State of Mind: Uitgeteld (Rozanne); beetje moe; ga ook slapen (Christophe)

Kilometerstand: 1420 miles

Deze ochtend hebben we dan het vervolg van Zion National Park gedaan. Toen we opstonden beloofde het een veelbelovende dag te worden. Er was werkelijk geen wolkje aan de hemel en het was heerlijk warm. Eén ding maakte ons wat zorgen. We hadden de dag ervoor namelijk een steentje in onze voorruit gekregen en de barst van een cm of 10 was er gedurende de nacht één van 30 cm geworden en dan nog net in het gezichtsveld. Beetje ambetant natuurlijk. Bij Avis wisten ze ons te vertellen dat we de auto gerust konden inwisselen al zitten we momenteel wel een beetje in het binnenland en het wordt dus een serieuze omweg en wat het dan wordt wisten ze ook niet te vertellen. Nu, we zullen wel zien. We hebben vandaag weer wat gereden zonder dat de barst groter werd. Als het een beetje mogelijk is blijven we gewoon doorbollen. De ruit bis toch al naar de vaantjes en een beetje meer of minder maakt echt niks meer uit.

Maar bon, het vervolg van Zion National Park dus. Deze keer zijn we helemaal tot op het einde van de canyon gegaan waar ie echt wel heel smal wordt. De 'Riverside Walk' brengt je dan wat verder de canyon in tot er geen doorkomen meer aan is. 't Is te zeggen geen doorkomen meer aan zonder je voeten nat te maken. De canyon wordt er namelijk zo smal dat er geen oever meer is (vandaar dat dit stuk bekend staat als de Narrows) tussen de Virgin River en de rotswanden aan de zijkant die wel 100 meter hoog gaan (niet tot op de cm nauwkeurig uiteraard) en bijna vertikaal zijn. Het zicht is dan ook spectaculair en heel wat mensen waden op die plek de rivier verder in om van de natuur te kunnen genieten. We hadden hier eigenlijk niet echt op gerekend maar het leek ons te leuk en te mooi om te laten liggen. Wij dus onze schoenen en sokken uit, daarna schoenen terug aan en huppekee de rivier in. Dat stapte niet zo makkelijk als onze gazon thuis maar eigenlijk viel het wel mee. Je moest wel heel voorzichtig zijn want je kon de bodem van de rivier niet zien en als je niet oplette belandde je met klieken en klakken in het water. We hebben ons hier echt kostelijk geamuseerd. Ver zijn we niet geraakt, zowat 200 meter in toch dik een half uur, maar echt dikke fun.

Na deze wandeling hebben we nog een korte trip gemaakt naar Weeping Rock, een poreuze rots waar het water doorstroomt. Poreus bleek wel een beetje relatief. Het duurt namelijk 400 jaar voor het water dat er van bovenaf insijpelt er daadwerkelijk onderaan terug uitkomt. Intussen was het jammer genoeg ook weer beginnen regenen. Dan zijn we maar teruggekeerd naar ons hotel waar we de auto genomen hebben om door Zion naar Bryce Canyon te rijden. Het eerste gedeelte liep dus nog door Zion en na een serieuze klimpartij met wat haarspeldbochten en een lange tunnel, zijn we nog effe gestopt voor onze laatste wandeling. Ook echt de moeite waard want na nog geen half uur keken we vanuit een uitzichtpunt uit de canyon van Zion.

De weg naar Bryce was ook echt de moeite waard. Jammer dat het nog steeds buiig was en het werd ook steeds kouder. In plaats van Bryce nog te gaan bezoeken zijn we dan maar vroeg gaan eten en sebiet ook slapen. Morgen beginnen we er extra vroeg aan. Een tweetal uur Bryce en daarna nog 700 km cruisen door het zuiden van Utah tot in Colorado, hopelijk met het dak open. Tussendoor zouden we graag nog de sfeer eens gaan opsnuiven in Capitol Reef National Park.

State of Mind: nog steeds schitterend (beide)

Kilometerstand: 584 miles

Deze morgen zijn we uit Las Vegas vertrokken en via de Interstate 15 naar Zion National Park gereden, waar we deze middag aangekomen zijn. Zion is een heel mooi park; de Virgin River heeft er een kloof uitgesleten die cht de moeite waard is. Je wandelt er tussen roodbruine (soms vertikale) steile wanden van honderden meters hoog. Echt bijzonder spectaculair. Deze namiddag hadden we twee wandelingen gepland (Emerald Pools en Riverside Walk voor de kenners) en morgen nog 2 maar het was beginnen regenen, donderen en bliksemen (klinkt serieus goed door in zo'n canyon) en we zijn iets vroeger moeten terugkeren dan gepland. Niet erg, dan doen we er morgen drie. Ook nog iets raar wat we wat uit het oog verloren waren: we zijn weer van tijdszone geswitcht en lopen nu nog maar 8 uur achter op België. Enkel stom dat onze dag wat korter was dan we eerst aannamen.

State of Mind: soortement van een wauw gevoel (beide)

Kilomterestand: 584 miles