Ik ga zo dicht mogelijk staan, wil niets missen. Niet de capriolen, niet het onvermijdelijke. Dat het zijn eigen schuld is, verhoogt mijn voorpret nog. Een beetje leedvermaak is me niet vreemd. Een beetje wraakzucht ook niet.

Want hoewel mijn vader een gul mens is, is een beetje zuinigheid hem niet vreemd. Vooral in zaken als water, elektriciteit en benzine. Lampen uit zodra je een nanoseconde de ruimte verlaat! Verwarming enkel op bepaalde tijdstippen! Douchen op halve kracht!

Geen onnodige verkwisting, daarin heeft hij gelijk.

Maar soms (váák in mijn ogen) draaft papa een beetje door. Houdt hij als een havik de op achttien graden ingestelde thermostaat in de gaten (vanwege mogelijke sabotage). Verkleumt de dochter onder een Mount Everest aan dekens in haar onverwarmde slaapkamer. Sakkert de moeder omdat ze, tijdsgebrek en files niet te na gelaten, naar een goedkoper tankstation moet omrijden.

Zijn parkeertaktiek bij onze maandelijkse rit hoort bij die categorie. Waarom twee euro betalen (en vlak naast de bestemming staan) als je een halve stad verderop gratis kunt parkeren? Op een miniparking waar ook in de drukste periodes een plekje te vinden is. Middenin de stad. Dankzij de diepe waterplassen, eerder meren, op het miezerige grindlaagje.

Meren die zelfs putje zomer weinig glorie verliezen. Die niet vriendelijk aan de kant liggen, maar dwars over het middenpad. Die zo diep zijn dat bij één ervan (tegen de straat gelegen) de onderkant van de auto hard op de betonnen straatrand smakt (waardoor wij nu steevast langs de uitgang binnenrijden). Die na uitstappen slechts via klauterpartijen en sprongen ietwat te vermijden zijn.

Vandaar ons compromis: als paps hier wil parkeren, zet hij mij eerst af. Bij de stoep.

Vandaag blijken de meren, met dank aan de wekenlange vorst, ijszeeën. Door collega-centenbijters reeds omgetoverd in een schotsenbrij. Twintig-centimeter-dikke-schotsenbrij.

Er is maar eén plekje meer vrij. In de ijszee. Aan de rand ervan weliswaar, maar zonder droge ontsnappingsroute. Dit moet ik zien!

Papa houdt even halt, zijn ogen groot, zijn lippen opeen. Dan stuurt hij, zoals verwacht, toch de ijszee in. Bruin water spat op aan alle kanten, moddergeur stijgt omhoog, een boeggolf vormt zich. Ijsschotsen botsen, schuiven over elkaar en kwakken tegen de carrosserie, of duiken omlaag en blokkeren de wielen. Maar mijn vader geeft niet op. Rijdt een paar keer achteruit, en krijgt toch de auto op het plekje.

Nu staat mijn pa daar dus. Of liever gezegd: hangt daar. Met zijn ene hand zich vastklampend aan het dak van de auto, zijn andere steunend op het geopende portier, zijn voeten op de rand van de deur. Speurend naar de beste route. Hihi.

Hij neemt diep adem, springt, en gooit in dezelfde beweging het portier dicht. Met zijn ene voet balanceert hij op een ijsschots, zijn armen zwaaiend, zijn bovenlichaam vervaarlijk achteroverhellend. De schots kantelt. Zijn voet glijdt naar beneden. Ha!.

Maar zijn andere voet landt al op een volgende schots, en de bijna kletsnatte voet verhuist net op tijd. Potverdorie!

Schotsen kantelen, water klotst, armen zwaaien in het rond, voeten glijden weg. Maar papa hupt gezwind van schots naar schots. Bah!

Dan belandt eindelijk toch een voet in het water. In het ijskoude, enkeldiepe water. Hihi! Eén sprong verder, en daar plonst de andere voet. Haha!

Met soppende schoenen en natte broekspijpen bereikt papa het vasteland.

“Misschien was gratis parkeren vandaag niet zo’n goed idee”: lees ik op zijn gezicht.

Terug thuis, aan de avondmaaltijd, verhaal ik mijn moeder over een collega-centenbijter. Eentje die gratis uit de betalende parkeergarage wou glippen. Wat niet alleen mislukte, maar zelfs ternauwernood een gebarsten voorruit opleverde. Tot groot plezier van vader en dochter (geld willen besparen zonder er iets voor over te hebben?!)

Mama (hoofdschuddend): “Voor een paar euro’s doen sommige mensen alles.”. Hmm. Juist, ja.