“Mareintje is met de ambulance naar de spoed ”, klinkt het aangeslagen aan de andere kant van de lijn. “De dokter vermoedt een heupfractuur, ik bel jullie zodra we meer weten”. Oh, jee. Ons “mareintje” (mijn oma ) is niet meer van de jongsten. Ze is gevallen, en ook al hadden we verwacht dat een doktersvisite noodzakelijk was, dit was niet waar we op gehoopt hadden.

Want je hoort zo vaak dat oudere, nog kranige dametjes na een gebroken heup snel achteruit gaan.

Dat ze oud is, is een feit. Door haar niet als zodanig erkend (want oud, dat zijn alleen andere mensen), maar desalniettemin iets waar we met haar 92 lentes niet meer omheen kunnen.

Dat ze kranig is, is al evenzeer een feit. Mijn grootmoeder die nog grotendeels het huishouden voor haar en haar inwonende zoon doet. Dagelijks een verse maaltijd bereidt, wekelijks strijkt en dweilt. Jaarlijks een verre busreis maakt.

En die nog steeds een echte moederkloek is:  zo eentje die iedereen in de watten legt, en bij familiefeestjes stiekem aan de afwas slaat.

Alleen soms een beetje te kranig. Want de val die haar vandaag in het ziekenhuis heeft doen belanden, dateert van eergisteren.  Een dokter? Nee, die was niet nodig. Hoezeer de familie ook aandrong. Even rusten,  dan zou het wel weer gaan. 

Tot zelfs zij moet inzien dat er meer aan de hand is. En een breuk blijkt te hebben die, zo horen we na een dag vol spanning, diezelfde avond nog geopereerd moet worden.

De huisarts begrijpt niet hoe ze de pijn kon uithouden. De verpleging op spoed begrijpt niet dat ze zo’n hoge pijngrens heeft . De chirurg begrijpt het niet waarom ze niet eerder hulp zocht.

Wij wel. Wij kennen onze pappenheimer. Onze pappenheimer die ons af en toe laat zuchten. En glimlachen tegelijkertijd.

Maar nu? Zal ze de operatie goed doorstaan? Zal ze terug naar huis kunnen? Zal ze terug de oude worden?

Morgen mogen we pas bij haar langs gaan. Morgen. Eerst nog een lange nacht. En een lange ochtend.

En dan gaan we bij haar langs. Met knikkende knieën. De twintig minuten durende autorit. De wandeling over de grote parking (enkel in het uiterste hoekje een vrij plekje). De rit in de overal halthoudende lift  (naar de twaalfde verdieping).

En daar ligt ze dan. Kwiek. Vrolijk. En verrassend normaal:  haar wenkbrauwen bijgetekend, de witte lokken in het zo typische, charmante haarknotje  (met dank aan een aardige verpleegster, zo vertelt ze ons later).

Een begroeting kan er nog net vanaf, daarna worden we op missie gestuurd. Op zoek naar haar mooiste slaapkleedje:  zwart, met kant en een doorkijkstukje. Ik en mijn moeder kijken elkaar verbluft aan. “Wat is ze dan van plan?” vragen we giechelend: “heeft ze dan zo’n knappe arts en verplegers?”

Onverstoorbaar gaat ze verder: “of we haar make-up tasje willen aanreiken?”. Met haar spiegeltje in de hand voorziet ze geroutineerd haar gezicht van een laagje poeder. En gaat daarna op zoek naar oorbellen.

Deze blijken echter, net als het slaapkleedje, onvindbaar, en komen aldus prompt op ons boodschappenlijstje terecht.

Pas dan heeft ze tijd voor ons, en begint aan een geanimeerd relaas. Over hoe zij haar arme nicht (met wie ze gearmd liep) in haar val meegesleurd heeft. Over hoe het tweetal, tot verbazing van een onwetende passant, beduusd op de grond bleef zitten. Over hoe mijn oom haar, toen bleek dat ze niet meer recht kon staan, als een ordinaire zak aardappelen over zijn schouder gegooid heeft.

Dochter en kleindochter kijken elkaar glimlachend aan. En lezen de opluchting op elkaars gezicht: dit komt goed.

Sneller dan verwacht nog wel: over twee weken mag ze terug naar huis. Gelukkig maar, kranige dametjes… niet de makkelijkste patiënten.