Ja, het mag iets minder zijn. Na een experiment met een nieuw soort voeding, is ons dochter zowat tien dagen geconstipeerd geweest. Sinds vandaag is dat probleem opgelost. Met overtuiging, ja het mocht iets minder in een keer opgelost zijn vandaag. Een paar dagen geleden was ze op onderzoek bij de maagdarmspecialist en werd ze opnieuw gemeten in het kader van haar groeicurve. Bleek ze geen 87 cm te zijn maar slechts 84 cm groot of klein te zijn. Iets minder dus.
En aan zee, daar is het al geruime tijd heel wat minder. Toen ik in haar leefgroep toekwam was ze nergens te bespeuren. Niet onlogisch nu ze nog drie centimeter kleiner geworden is, en gezien de omvang van de leefgroep die nog best te vergelijken valt met een sporthal, ook wat sfeer en gezelligheid betreft. Eerder onlogisch vond ik het dat zelfs de opvoeder niet wist waar ze was, en uiteindelijk een medebewonertje van vier jaar haar mee hielp lokaliseren. En mijn god, hoe was ze weer aangeschoten. Een versleten grijs trainingsbroekje, geen body en boven haar pampertje een onderbroekje dat in een ver verleden door kant moet afgelijnd geweest zijn. Ons hummeltje liep meteen naar de deur om haar jas te halen en te vertrekken toen ze me zag, heftig zwaaiend naar een veel te grote zaal waar chaos heerste en niemand zelfs maar opmerkte dat ze er vandoor ging. Mijn kind krijgt geen structuur in deze wanorde en na vijf maand heb ik nog steeds de indruk dat niemand doorheeft hoe hulpeloos zij daardoor is. Ik ben nog heel de avond van slag bij het beeld van ons dochter die niet van mijn schoot weg wilde, en als een tam huisdier aan mijn voeten bleef zitten toen ik haar gerief bij elkaar zocht, terwijl het normaal enige vaardigheid en overtuiging vraagt om haar stil te laten zitten. In betere tijden spartellen haar voetjes al hevig nog voor zij de grond raken, en schiet zij luid gibberend los van zodra ze vaste grond voelt.
Neen dus, het moet niet altijd wat minder zijn. Nog drie dagen aan zee en dan veranderd ze van instelling. Het wordt tijd.
Het is natuurlijk geen gewone dochter. Ze is vertederend met haar kleine gestalte en schattig smoeltje. Ze staart roerloos en ongeneerd midden in een drukke winkelstraat naar een schattig blond kindje. De eerste dertig seconden zijn de ouders wat verrast, gevolgd door een minuut van vertedering, en dan schieten ze in de lach omdat ze het gênant lang volhoudt zo oog in oog stilstaan. Na vijf minuten geeft ze hem snel en precies een mep en trekt daarna nog eens flink aan het haar van dat schattig blond manneke. Ja er zijn nog wat details waaraan gewerkt moet worden denken wij dan, maar rekening houdend met waar ze vandaan komt... Ons twee zonen wisten natuurlijk al lang wat ging volgen en waren er zich strategisch van onder gemuisd. Vanop afstand wachten zij de finale klap af om ons dan snel te komen ontzetten uit deze sociaal niet altijd even makkelijke situatie. Ons dochter heeft zo van die gewoontes. Als ik thuis kom, blijft ze op een paar meter afstand staan, 87cm en drie jaar, half voorovergebogen poep achteruit, armpjes naar achter gestrekt, hoofdje in de lucht en sabbelend op haar onderlip, licht wiebelend van links naar rechts. Show time. Ze heeft mij in het visier maar mijn plotse verschijning moet even doordringen. Dan loopt ze mijn richting uit, beentjes wijdt uit elkaar, knietjes en heupjes te veel gestrekt, en komt ze aan mijn jas trekken. Als ik thuis ben moet mijn jas uit, dan ga ik tenminste niet meer weg. Ze draait zich om en wiebelt weg, 87 cm kind sleurt 1 meter 20 jas achter zich aan. Ze kijkt een keer om en zwaait, korte snelle bewegingen met een overstrekte hand en een opgestoken arm. Je bent eindelijk thuis, maar ik ben kwaad omdat je weg bent gegaan en daarom loop ik nu van je weg, terug bij mama. Kom het maar snel goedmaken want ik wil schaterlachen als je achter me aan zit. En haar twee grote teddyberen, haar broers spelen verder. Als ik de oudste een kus geef hang ik te veel boven zijn Nintendoscherm en de jongste zoeft ergens met intergalactische snelheden door het huis. Pas na een half uurtje schijn ik ook deel uit te maken van het meubilair in hun universum en wordt ik meegesleurd in allerlei verhalen alsof ik al de hele dag thuis was. En moeder de vrouw lacht tevreden, de versterking is toegekomen. Eindelijk kan ze eens rustig naar het toilet.
