Het is natuurlijk geen gewone dochter. Ze is vertederend met haar kleine gestalte en schattig smoeltje. Ze staart roerloos en ongeneerd midden in een drukke winkelstraat naar een schattig blond kindje. De eerste dertig seconden zijn de ouders wat verrast, gevolgd door een minuut van vertedering, en dan schieten ze in de lach omdat ze het gênant lang volhoudt zo oog in oog stilstaan. Na vijf minuten geeft ze hem snel en precies een mep en trekt daarna nog eens flink aan het haar van dat schattig blond manneke. Ja er zijn nog wat details waaraan gewerkt moet worden denken wij dan, maar rekening houdend met waar ze vandaan komt... Ons twee zonen wisten natuurlijk al lang wat ging volgen en waren er zich strategisch van onder gemuisd. Vanop afstand wachten zij de finale klap af om ons dan snel te komen ontzetten uit deze sociaal niet altijd even makkelijke situatie. Ons dochter heeft zo van die gewoontes. Als ik thuis kom, blijft ze op een paar meter afstand staan, 87cm en drie jaar, half voorovergebogen poep achteruit, armpjes naar achter gestrekt, hoofdje in de lucht en sabbelend op haar onderlip, licht wiebelend van links naar rechts. Show time. Ze heeft mij in het visier maar mijn plotse verschijning moet even doordringen. Dan loopt ze mijn richting uit, beentjes wijdt uit elkaar, knietjes en heupjes te veel gestrekt, en komt ze aan mijn jas trekken. Als ik thuis ben moet mijn jas uit, dan ga ik tenminste niet meer weg. Ze draait zich om en wiebelt weg, 87 cm kind sleurt 1 meter 20 jas achter zich aan. Ze kijkt een keer om en zwaait, korte snelle bewegingen met een overstrekte hand en een opgestoken arm. Je bent eindelijk thuis, maar ik ben kwaad omdat je weg bent gegaan en daarom loop ik nu van je weg, terug bij mama. Kom het maar snel goedmaken want ik wil schaterlachen als je achter me aan zit. En haar twee grote teddyberen, haar broers spelen verder. Als ik de oudste een kus geef hang ik te veel boven zijn Nintendoscherm en de jongste zoeft ergens met intergalactische snelheden door het huis. Pas na een half uurtje schijn ik ook deel uit te maken van het meubilair in hun universum en wordt ik meegesleurd in allerlei verhalen alsof ik al de hele dag thuis was. En moeder de vrouw lacht tevreden, de versterking is toegekomen. Eindelijk kan ze eens rustig naar het toilet.
