|
Je gaat door de 5 tekenen van rouw in het aanvaarden dat je chronisch ziek bent. Dat wist de dokter me te vertellen de moment dat ze me het nieuws bracht.
Stadion 1: Ontkenning!
De grond zakt onder je voeten weg. De wereld die je kent laat je achter en word dit zwart gat rond jou. Het enige dat je hoort is die ene zin opnieuw en opnieuw.
"Is het mogelijk dat mijn bloed verwisseld is geweest met dat van iemand anders?"
"Kan de test fout zijn geweest?"
"Bestaat de kans dat er een vergissing is gebeurt?"
"Ik kan toch niet seropositief zijn? Ik ben 25 jaar"
"Ik veronderstel dat er slecht nieuws ging volgend maar je overdrijft hoor dokter, ik kan het echte nieuws wel aan, dit niet."
"Misschien moeten we opnieuw want er is een fout gebeurt hoor"
...
Ik heb het allemaal gezegd. En meer.
De kans is zo klein dat er een fout gebeurt. Aangezien ze de moment dat antistoffen gevonden worden er onmiddellijk een tweede staal word genomen (ze nemen steeds 2 tubes minimum) en opnieuw getest word. En dan heb je direct de bevestiging. Natuurlijk moet je naar een speciaal ziekenhuis achtig iets waar ze het nog eens allemaal doornemen en testen. Maar dit was 100% waarheid.
Ik ben seropositief. Maar ik kan niet. Ik kan onmogelijk seropositief zijn! Iedereen kan zoiets overkomen, maar mij toch niet. Ik ben verantwoordelijk, ik pas op met die dingen, mijn ouders hebben al eens iemand moeten laten gaan met hiv. Dus ik kan het hun toch niet aandoen?! Ik kan toch onmogelijk hiv-drager zijn. De ziekte die je van seks krijgt! De ziekte die levens vernield. De ziekte die voor zoveel leed heeft gezorgd bij mijn familie toen mijn nonkel ze had en eraan gestorven is.
Ik kan niet, en was zeker niet Seropositief!
"Dokter, mag ik weg gaan alsjeblieft?"
De Dokter heeft me tegen gehouden (maar goed ook) en heeft even met me gepraat. Blijkbaar is dit een standaard procedure bij mensen jonger dan 35 dat dit nieuws krijgen want zoals ze voorspelde was ik niet van plan braaf naar huis te gaan. Natuurlijk ging ik mezelf iets aandoen. Mijn leven kon niet eindigen met een lange ziektesleep die ondragelijk was voor mij en voor de mensen die om mij geven. Als er nog veel mensen over bleven na dat ik dit nieuws melde. Onmogelijk !! Dus was er ook maar 1 oplossing.
Dit gesprek had nooit plaats gevonden en ik schreef een brief dat ik het leven niet meer aankon en pleeg zelfmoord voor ik iemand zie of hoor. Simpel, niemand wist het dus was het er niet en ik was uit het leven gestapt omdat ik de zonnige kant verloren was.
Maar
De dokter heeft me bij haar gehouden. Ze heeft me vertelt dat het leven niet eindigt bij deze ziekte. Ik zou nog kinderen kunnen krijgen die niets hebben. Mijn kinderwens is groter dan de omtrek van de zon !! Als je aan iedereen die me kent vraagt wat mijn grote wens is zal 95% zeggen "een eigen kind" de andere 5% zal trouwen of een eigen huis zeggen. Al die dingen hou ik niet voor mogelijk aangezien ik altijd ziek zal zijn.
Ik heb lang met de dokter in haar lokaal gezeten. Ik was de 5de persoon tegen wie ze dit moest zeggen maar ze vond mij het moeilijkste omdat ik eerlijk antwoordde dat ik geen leven meer zag zitten. Ik gaf eerlijk toe dat als dit waar is ik geen leven op deze planeet wil leiden. Ik geen uitweg zag behalve mijn leven beëindigen. Ik was te eerlijk naar haar mening. Mijn zicht op het leven verbeterde niet.
Ze heeft samen met mij een afspraak gemaakt bij het tropische instituut te Antwerpen maandag, dan had ik een weekend tijd om alles te laten bezinnen. Ik zou moeten gaan want anders was ze genoodzaakt via de krant mijn ouders op te sporen en dat was overdreven maar ze zei dat ze wel iemand kende dat het voor elkaar kreeg.
Ik mocht vertrekken. Mijn leven zo beu als iets. Telefoon, een ex-collega en een van mijn beste vriendinnen Charlotte aan de lijn.
"Seg, wa zei den dokter? Ik moet maandag langs gaan voor mijn spuiten maar ben nu bij familie in Bilzen en kan even niet weg hier dus heb da naar maandag gezet maar gij moest vandaag terug gaan e.. en? alles oke?"
(Even ter informatie, we hebben samen testen laten doen omdat we beide met het uitgaan al eens "gek" doen en we zeker wouden zijn)
"Charlotte, ik ben inorde. Ze woude gewoon mijn medische dossier verder aanvullen en wat dingen uit het verleden met mij opklaren niks aan de hand e"
"Euhm, ik weet ni hoe naïef da gij denkt da kik ben maar ben ni lomp. Wa is er aan de hand sjoe?"
"Ik ben Positief(ik stort midden Antwerpen in elkaar). CHarlotte, ik ben seropositief. Mijn leven stopt maandag avond, ik kan dit niet aan en de mensen dat ik graag zie verdienen dit niet. Ik stap maandag avond uit het leven. maar geniet van u leven en ik hou van u e!!"
Ik hoor vaag op de achtergrond "meme je moet mij nu naart station doen, sorry maar kmoet echt weg"
"Seg sjoe, komt naar Heist naart station, ik ben binne een dik anderhalf uur daar"
Ik ben niet in Heist geraakt en heb een sms gestuurd om te melde dat ik niet weg geraak. Mijn ogen waren zo opgezwollen van het huilen dat ik niet met de auto kon rijden. Mijn tranen stroomde af mijn kaken alsof ik onder water in een zwembad zat. Mijn sjaal was nat van het huilen en de doos zakdoekjes dat ik gekregen had al volledig vol gesnotterd nog voor Charlotte aankwam.
Ze heeft me in dat weekend laten aanvaarden dat ik nog een leven kan leiden met Hiv en dat zelfmoord al helemaal geen optie is. Ze heeft mijn leven terug betekenis gegeven door de belangrijke dingen te accentueren en door mij bewust te maken van mijn opties.
29-03-2015, 22:57
Geschreven door hivke 
|
