Het dagelijkse leven lijkt zo gewoon, zo normaal. Zo standaard. Maar toch draag ik elke dag elke minuut van elke dag, elke seconde van elke minuut mijn geheim mee.

Ik zou veel liever tegen de wereld zeggen "kijk, ik heb seropositief, ik heb HIV en ik heb dit al lang. Ik draag dit elke dag mee maar ik belast er niemand mee want ik weet wat ik kan en niet kan doen. Ik weet dat je mij anders gaat bezien, maar dat heb je de afgelopen maanden niet gedaan. waarom dan nu wel?"

Maar zo werkt de wereld niet.

Er zijn tussen mijn diagnose en nu al verschillende keren in de media dingen geweest over HIV en telkens spreek ik de mensen daar over aan. "Eigenlijk wel goe e. mensen met hiv moeten normaal kunnen tussen de gewone mens, ik vind ni da da iets is waar iemand zich over zich zou moeten schamen", meestal met het deksel op mijn neus van " z'n mensen wil ik toch niet in mijn vriendenkring ze" of "ieuw, das echt gewoon schandalig da die mensen zo gewoon een leven mogen leiden".

Wat is er mis met de mensen die ik dacht dat me wel zouden begrijpen? Waarom kan niet iedereen hiv gewoon aanvaarden zoals de griep of als malaria?

Ik ben niet vies, ik was me waarschijnlijk even veel als 90% van de bevolking en ik ruik niet bepaald anders ofzo. Mijne was word ook gedaan me schuite duur product dus niks vuil aan mij !!

Ik heb juridische goedkeuring om een contact sport te doen. Dus waarom zou ik dan niet gewoon moeten kunnen functioneren als iedereen het weet.

Ik heb het aanvaard. Hoe moeilijk het ook soms is. Zeker als je weer iemand probeert te overtuigen dat HIV een normale zaak is en eigenlijk niks mis mee is.

Hiv en ik zijn 1 en jammer genoeg kan ik er niet vanaf. Hoe graag ik ook zou willen. Het is er en gaat NOOIT weg. Ik ben niet als persoon verandert. Ik ben nog steeds wie ik was voor mijn diagnose, ik heb gewoon weer extra bagage (waar niet iedereen mee kan leven).