Ga eens praten met een wildvreemd persoon, want die weten toch wel wat je als persoon voelt en denkt.

Cora, zo noemde de vrouw waarbij ik een afspraak had binnen het tropische instituut. Een volwassen vrouw van ongeveer 36 met 4 kinderen en  kern gezond. Wat ging zij nu afweten van mijn situatie.

Een meisje (want vrouw voel ik me nog steeds ni) van 25, voltijdse job, halftijdse bij job (waarmee ik gestopt ben sinds mn diagnose omdat het te zwaar was), soort lief/vriendje (als je het zo kon noemen), altijd het buiten beentje geweest en nu ook nog eens seropositief. 

Wat, nee, hoe kon zij nu weten wat ik meemaakte. Wat wist ze af van mijn situatie??

Na een uurtje met en vooral tegen haar te praten viel me op hoe bevrijdend het was. Hoe hard het oplucht om mee te delen hoe slecht ik me voelde en iemand dat daar begrip voor opbracht. Iemand dat niet oordeelde over de situatie of iemand dat het tegen iedereen zou doorvertellen. Iemand dat me niet kende en me ook niets kwalijk nam als ik iets niet wou vertellen. Als ik iets voor mezelf wou houden was da prima voor haar. Het ging om mij en niet om haar of om wat ze wou weten. Ze wou alleen maar weten wat ik wou vertellen en wat ik haar wou toevertrouwen.  Het luchtte op. Het nam een deel van het gewicht van mn schouders.

Op het eind van het gesprek was haar doos zakdoeken (die ze int begin vers geopend had) geplunderd en haar vuilbak er vol van. Mijn tranen waren zo goed als op, mijn ogen rood en gezwollen van al mijn gehuil. Vaak tranen van verdriet maar ook enkele van vreugde omdat ze toch ook de leuke dingen probeerde te accentueren. 

Met een goed gevoel stapte ik toch buiten. En nu ook, elke keer ik geweest ben laat ik een lading achter en kan ik alles weer even wat beter aan.  

Mijn beste vriend. Mijn beste vriend is homoseksueel en actief binnen heel het milieu en over alles altijd op de hoogte. Hij loopt met een vereniging mee tijdens de gay parade, gaat naar feestjes en zit in de organisatie van Mixed mee. 

Peace off cake aangezien hij weet wat HIV net inhoud. Hij kan mij meer uitleg geven dan ik hem waarschijnlijk.

Met een klein hartje bel ik aan, wandel ik de veel te hoge trap op naar het 3de verdiep waar hij me vrolijk opwacht in de keuken. Zonder enig kwaad gaan we samen in de zetel zitten en zegt hij niets vermoedend "alles goed?"

Laat dat nu net de vraag zijn die ik de afgelopen weken haat! 

'Neen, ik kan mijn leven niet meer aan. Ik ben mijn leven niet waard en ik haat mezelf. Ik ga dood aan een ziekte  die ik niet wil en die ik nooit gevraagd heb en ik kan hier niet mee om. Ik wil dood en ik meen het' zou mijn 100% eerlijk antwoord zijn. Maar zo kan ik het niet verwoorden dus zeg ik "niet echt, kunnen we even een avondje over mij praten?"

"Natuurlijk, wat iser aan de hand lieverd?"

De tranen stromen over mijn wangen en de woorden blijven zoek. Ik krijg geen letter over mijn lippen. Ik zit daar wat te snotteren en te snikken alsof ik zelf geen controle heb over mijn daden.

Na 3 minuten komen de woorden "ik ben seropositief, en ik kan het niet plaatsen sorry"

"Maar lieverd, kom hier. HIV is het eind van de wereld niet e. Je gaat nog lang ni dood of ziek worden ofzo e! Ge gaat da ff moeten plaatsen en nadien gaat ge da aanvaarden en gaat ge daar gewoon mee oud worden"

Verdere vragen kwamen zoals wie wat waar wanneer waarom.. de standaard reactie volgende en we hebben een hele avond erover gepraat. Hij heeft me bevestigd wat de dokter verteld hadden en heeft me ook andere dingen vertelt dat dat ik nog niet wist. De eerste biecht was een feit en gek genoeg een succes. 

Mijn beste vriend, nog steeds, de geweldigste man op aarde. Ik blijf fier op het te mogen zeggen dat hij mijn beste vriend is.

Een balie, ik meld me aan. 

"Aan het einde van de gang is wacht kamer 2, neem daar even plaats, de dokter komt dadelijk bij u." Patrick Soentjes noemt hij. 

Spannend!

Een 10 minuten later klinkt mijn naam door de gang. Ik sta op en kijk een man aan die naar me kijkt en slikt. "kom maar mee."

Ik volg naar een klein praktijkje op het einde van de gang. Neem plaats op 1 van de 2 stoelen die aan de bezoekers kant staan en kijk hem aan. 

Ik voel de tranen vechten om eruit te mogen lopen. "Hoe gaat het met u vandaag?", waarom weer die vraag, de tranen beginnen te lopen en ik snotter "slecht maar daarvoor ben ik hier natuurlijk." Hij bekijkt mijn bloeduitslagen en knikt. Net daarvoor had hij een nieuwe doos papieren zakdoekjes voor mn neus neergeploft en gezegd "leef u uit.".

Aangezien ik hem duidelijk had gemaakt dat ik niets afwist van wat en hoe kreeg ik de hele uitleg. Hij wist mijn waarden niet dus moet ik meer bloed geven en urine om alles te bepalen en dan wist hij zelf ook meer. Dan kon hij zeggen wat mijn optie's waren. Maar dood gaan was daar zeker geen van. 

Ik ga maar 3 jaar minder lang leven dan de gemiddelde levensverwachtingen, ik zou nog gezonde kinderen kunnen baren, met behulp van medicatie zou ik zelfs na verloop van tijd zonder condoom kunnen vrijen met mijn partner (niet dat ik in bezit ben van een partner maar leuk dat de optie er is). Het zou allemaal wel goed komen. 

Het voelt verre van goed of van ooit goed komen. Hij bevestigde wel dat het leven zoals ik het kende gedaan was. Ik zou het emotioneel niet meer kunnen om een one night stand te hebben bijvoorbeeld. Of met iemand dat van de vrienden gewoon casuale seks hebben. Die dingen zouden me te zwaar gaan vallen bevestigde hij. Hij zei me dat zolang ik niet therapie ontrouw ben ik een geweldige toekomst kan leven met de ziekte onder bedwang. 

Hem geloven gaat nog steeds heel moeilijk maar we geloven hem omdat het anders nog zwaarder is.

Vrijdag avond. Charlotte is me komen halen in Antwerpen. 

Ik zat in mijn auto te janken als een klein kind ergens aan de kant van de weg. De tranen die niet wouden stoppen bleven stromen alsof ze nooit zouden ophouden. 

Ze kwam en trok me uit de auto, gaf me een knuffel en zei me dat alles goed ging komen. Ik ging niet doodgaan en al zeker niet voor haar. Ze wou mijn bloedvriendin worden daar ter plaatsen. "Kom, pakt een mes en we doen da. Samen uit, Samen thuis!"

Dit heb ik geweigerd.

"Ge weet ni hoe moeilijk dit nieuws is, ik hoop dat ik dit noooooit aan iemand geef"

Na een uurtje te praten hebben we de auto gestart en zijn we naar mij thuis gegaan. We hebben bij mij thuis een film gezien en zijn als lepeltje-lepeltje gaan slapen. Het klinkt heel vreemd maar haar armen rond mij gaf me een gerust en goed gevoel. Al sussend is ze inslaap gevallen, mijn tranen liepen nog steeds, wel aan een trager tempo en minder snikken en snot maar onophoudend liepen ze over mn wangen. 

Iedereen heeft in zijn leven iemand dat altijd iets heeft. Ziek, gewond,.. altijd iets. Voor 100% van de mensen in mijn leven ben ik die ene persoon. Mijne rug, mijn darmen, mijn hoofd, ... Ik heb altijd iets. 

Zaterdag moet ik naar DLO in Lier voor andere testen (mijn haar besloot uit te vallen een maand of 2 geleden en ik wou weten waarom).

De testen duurden in totaal 4uur. 4uur in de wachtkamer en af en toe een bloedafname (een suikercurve voor die die het kennen). En dan mochten we beschikken. We gingen met 2 even uitwaaien aan zee. Ik had geld bij elkaar gespaard voor een droom maar die kon me even gestolen worden. Met dit geld ging in nu een weekend naar zee met Charlotte. 

Zaterdag hebben we geprobeerd een stapke in de wereld te zetten maar daar kwam niet veel van in huis, ik voelde me niet goed, Charlotte merkte het en nam een deel van mijn leiden over. Samen chocolade wreten en een filmke kijken dan maar. Rond 3uur is Charlotte in slaap gevallen. Ik ben op het strand gaan zitten tot 5, uithuilen en mijn tranen in zee laten lopen. Het ijskoude water deed goed aan mijn voeten, benen en kont. 3x is de politie mij komen melden dat ik niet mocht zijn waar ik was. 3x ben ik gewoon terug gegaan. Het deed goed en ik had het nodig.

Om 8uur ben ik ontwaakt. Charlotte werd wakker tegen 10. "Goed geslapen jij?" Ik zat in de zetel naar buiten te kijken "super goed". Ik kon ook niet ontkennen dat die 2uurtjes me wonderen hadden gedaan. Mijn traan kanalen konden er weer helemaal tegenaan. 

Pasop, we hebben dat weekend ook een paar keer de slappe lach gehad. We hebben ons reuze goed geamuzeerd.  We hebben het varken uit gehangen en onozel gedaan. Gewoon, omdat het kan!! En omdat ze toch geweldig is. Ze is een verbazend geweldig persoon! al ziet ze het zelf niet in.

Zondag zijn we samen in zee gelopen. Ons hotelkamertje was op de dijk dus konden we recht de zeer zien het strand was 3 meter voor ons. Dus waarom ons niet helemaal omkleden (ondergoed dat niet van kant is), dekentje rond wikkelen en een spurt trekken tot we met onze oren bedekt zijn met veel te zout water? 

Dat hoort toch bij onze uitstap, helemaal nat en volledig onderkoeld terug naar de kamer hollen terwijl alle mensen nog steeds verbaast ons na keken hoe gek we waren dat we zoiets deden. Gek hoe je van iemand kan houden zonder er bij stil te staan. De moment dat we boven in het veel te kleine doucheke stonden op te warmen besefte ik dat ze echt wel een te goede vriendin is. Mijn zuske. 

Die avond heeft ze me ook weer vastgepakt en is ze al sussend inslaap gevallen en gek genoeg ik ook. Ik heb die avond zeker 5uur in haar armen geslapen. 

Maandag Terug naar huis vertrokken want ik moest naar het tropische instituut voor mijn eerste dokter afspraak.