De weg naar het vluchthuis was zowel zwaar als zeer emotioneel . De kinderen waren ondanks alles rustig , bij onze aankomst was het zowel voor mij als de kinderen heel zwaar .

We werden zeer goed onthaald door een begeleidster , ze stelde ons meteen op ons gemak . We werden voorgesteld aan de andere vrouwen en de kinderen kregen een lekkere boterham . Nadien

werden we naar onze kamer begeleid , de kinderen vielen onmiddellijk in een diepe slaap . Toen ben ik beginnen te wenen , al mijn emoties kwamen er toen uit . Mijn gsm zette ik volledig af ,

mijn toenmalige man belde me constant en ik had er gewoon geen zin in . De eerste dagen waren zeer zwaar , ik voelde me niet onmiddellijk opgenomen in de groep vrouwen en ik zat meer

 van de tijd met mijn kinderen op de kamer . De begeleiding waren mijn steun op dat moment , ook al klikte het met een aantal vrouwen niet . De kinderen voelde zich veilig , mijn zoon werd

een open jongen en mijn dochter kreeg symptomen die  ik nog nooit niet had gezien . Als antwoord kreeg ik , als kinderen zich veilig voelen gaan ze dingen laten opmerken die ze nooit durfden laten zien .

We hebben toen verschillende hulp ingeschakeld om de waarheid uit mijn dochter te halen . Maar dit lukte ons niet . Ik kreeg uiteindelijk 2 scenario's die er zouden gebeurd zijn .

Maar die kans was zeer klein dat ik de waarheid ooit zou weten .  Ik kon dit niet aan en ben toen naar een psycholoog moeten gaan om dit allemaal te plaatsen . Mijn dochter kreeg van de kinderwerker

therapie om haar te leren wat mag en niet mag . Ook al was ze klein , ze begreep het zeer goed . In deze periode mocht ik geen contact zoeken met familie en vrienden .

Sommige begrepen mijn situatie maar sommige begrepen dit helemaal niet en heb ook met deze mensen gebroken . Ik moest zowel mezelf en de kinderen en hun beschermen tegen hem . In die periode

heeft hij dikwijls mijn ouders , familie en vrienden bedreigd om te zeggen waar ik zat . Dus ik wist dat deze beslissing de juiste was . Uiteindelijk moest ik de hem de kinderen laten zien , de kinderen

wilden helemaal niet gaan maar we lieten hen niet alleen met hem . Nadien besliste de rechter om hem een kans te geven in het zorgen voor de kinderen omdat ik geen enkel bewijs had dat hij mijn dochter

iets had aangedaan . Met pijnlijk hart liet ik ze gaan , de kinderen kwamen altijd ongelukkig terug . Ze deden precies dat ik hen afgaf aan een moordenaar , en na al die jaren doen ze dit nog steeds .

Elke keer dat ik ze moest afgeven voelde ik dat er iets mis was , mamagevoel liegt nooit zeggen ze . Maar ik geloof dat ook , maar een mamagevoel werkt niet bij een rechter .

Mijn begeleiding wist dat hij agressief was maar als zij er bij waren deed hij poeslief . Ze zagen in hem een patroon die contant terugkwam , kwaad - agressief - overdreven spijt - smeken en dan

begon het gewoon opnieuw . Ze gaven hem 6 maanden dat hij verlies en fouten zou aanvaarden maar na zoveel jaren doet hij dit patroon nog steeds .  Ik werd psychisch sterker door de begeleiding ,

mijn kinderen en mijn beste vriendin die ik daar heb leren kennen . We steunden elkaar door en door , ze is één van mijn beste vriendinnen . Ze begrijpt me als beste wat het is om te leven met zo'n man .

Ik hou nog steeds regelmatig contact met haar . Natuurlijk had ik daarbuiten ook hele goede vrienden die me nog steeds steunen als ik het moeilijk heb . Na 6 maanden nam ik de beslissing om

 mijn nieuw leven te beginnen . Ik dacht dat ik er klaar voor was .

In het vluchthuis leven was zeer zwaar , maar het heeft me veranderd in positieve zin . Ik had slechte dagen en zeer goede dagen , mijn slechte hebben me sterker gemaakt en de goede dagen

zijn in mijn geheugen gegrift . Ik heb dingen daar gedaan die ik nooit zou gedurfd hebben bij mijn exman . En daar wil ik mijn beste vriendin voor bedanken .