The Flying Fox
Een straatkat met een
half oor doorzoekt een omgevallen vuilbak. Met opgestoken staart
spiedt hij in het duistere hol. Snuffelend kruipt hij er half in. Hij
vindt er wat hij zoekt, een rat. Een snelle hap en het beestje
spartelt al niet meer. Hij kruipt er weer uit met een bengelende rat
in zijn bek. Nadat hij de rat op de grond heeft gegooid begint hij
zijn lang uitgestelde maal, maar achter hem sluipt een schim
naderbij. Twee gloeiende oogjes naderen. De witte pootjes van de
indringer maken geen geluid terwijl hij zich klaarmaakt voor de
sprong. Elegant vliegt hij door de lucht klauwen uitgestoken. In zijn
vlucht horen beiden plots voetstappen om het hoekje komen en
spetteren ze beiden weg. De voetstappen naderen en lange schaduwen
zijn al zichtbaar om het hoekje. Plots spring er een rosse kat
tevoorschijn die de rat vlug in de bek neemt en wegvlucht in de
vuilbak. Wie zegt dat katten niet op honden lijken? Om het hoekje
komen twee mensen tevoorschijn, een man en een vrouw. Richard en
Victoire noemen zij. Zelf in dit oranjeduister ziet iedereen
dat zij verliefd zijn. Hun gelijke stap, hartslag, ademhaling en
gezichtsuitdrukking verraden het. Ze fluisteren zachtjes en wandelen
zachtjes voorbij de schuilplaats van de kat die daar verstijfd zit.
Ze wandelen voorbij en de kat zucht of wat katten ook doen als ze
opgelucht zijn. Plots stoppen de voetstappen die eerst zo zachtjes
weergalmden tussen de huisjes. Terwijl de echo langzaam wegsterft
gaat de jongen op de vuilbak zitten. Hoofd in zijn handen. Het meisje
gaat tegenover hem staan leunend tegen een muur. Zwanger, zeg
je?, vraagt Richard stilletjes. Victoire knikt zonder hem aan te
kijken en veegt haar mond langzaam af. Hij gaat met zijn vingers
door zijn haar en liet een zucht meegaan met de wind, maar aangezien
het windstil was blijft deze in het steegje hangen. Een onregelmatige
stap nadert. Een dronken silhouet werd zichtbaar. Plots blijft hij
staan, ongeveer drie meter links van Victoire. De man zocht in zijn
zakken en vist er een sleutel uit, gaat dan op zijn knieën zitten en
probeert dan de sleutel in het slot te doen. Victoire kijkt met
medelijden naar hem. Richard draait met zijn ogen omdat hij weet wat
er gaat gebeuren. Ze veert langzaam recht en stapt aarzelend op hem
af. Terwijl ze zenuwachtig over haar rechter bovenbeen wrijft kijkt
ze hem aan en schraapt ze haar keel. Verschrikt laat de man zijn
sleutel vallen die hij direct zoekt zoals je je bril zoekt die
gevallen is. Victoire raapt ze op en opent de deur met de ene en
begeleidt de ander naar binnen. Het gesprek voortzettend schraapt ze
haar keel: Je weet wat dat betekent? We moeten trouwen anders
worden we uit onze gezinnen gegooid.. Richard zegt op het moment
dat het licht op de eerste verdieping van het huis waar de man net
binnenging aanknipt: Je weet hoeveel het kost... en antwoord
dan zelf, Jaja, bakken geld en wie..., plots wordt hij
overstemt door een boos getier en vliegen er allemaal kleren als
sneeuwvlokjes in de lucht dan gaat de deur open en slentert de man
naar buiten die zijn kleren opraapt en tegen de deur gaar zitten die
net was toe gegaan. Victoire loopt op hem af en vraagt: Wat is er
gebeurd?. buitengegooid, murmelt de man. Verschrikt kijkt
Victoire hem aan. Haar ogen groeien en haar mondje gaat lichtjes
open. En waar ga je dan slapen?, vraagt ze aan de man.
Ongeïnteresseerd haalt de man zijn schouders op terwijl Victoire
over de haar rechtse kijkt en zoekt in het duister naar de bril van
Richard die op zijn neus blinkt. Ze bijt zachtjes op haar zwoele
onderlip die haar Italiaanse wortels verraadt en houdt haar hoofdje
heel lichtjes hellend naar rechts. Haar zwarte haren lopen net naast
haar lichtbruine ogen. Richard zucht alsof hij dat gezichtje iets kan
weerstaan. Wandelend drie naast drie zonder in een driehoek te lopen.
Twee schaduwen van drie worden langer. Richard en Victoire die de
hand van Victoire in zijn hand houdt, maar zij houdt oogcontact met
de man. De kat komt likkebaardend uit zijn schuilplaats en kijkt ze
na en zegt in zijn eigen kattentaal: Welkom in de wereld, gedoemd
om te sterven zijn we allemaal., en hij at de jongen van de rat
ook op. Verdwijnt ook die schim in de nacht staart opgestoken, alleen
een droef gesnik blijft achter, dat uit het venster op de eerste
verdieping van het huis waar de man net buiten ging, komt. Het enige
geluid dat ik maak door te vertrekken is een zuchtje wind.
Ergens anders op vijftien
minuten wandel afstand van waar ik daarnet was maar dan vijftien
minuten later knipt er een licht aan op de bovenste verdieping van
een groot wit huis. Richard, de man en Victoire gaan er binnen. Het
sleuteltje wordt in het kommetje gelegd en de jassen aan de kapstok
gehangen. Victoire gaat weer naar buiten en laat een zin achter die
goed lijkt op: Ik ben de hospita gaan inlichten, zodat hij ook
ontbijt heeft morgen.. Nu ziet Richard de man voor het eerst goed.
Lichtblauwe stoffen schoenen, waarvan maar één geknoopt is. Een
blauwe broek die in de breedte enkele maten te klein moest zijn maar
goed van lengte. Een pakje sigaretten verscholen in zijn broekzak.
Hij draagt een wit hemd met blauwe streepjes die verticaal lopen,
mouwen hoog opgerold en kraag rechtgezet. Een perfect geschoren
kaaklijn, blauwe ogen en warrig blond haar dat onder een witte hoed
uitstak. Hij houdt de deur open voor Richard en zegt: Na u. met
een brits accent. Hij volgt hem naar de woonruimte en verfrist zich
even aan de gootsteen. Ondertussen zet Richard twee stoelen voor een
groot raam dat openstaat samen met een fles Ricard op de vensterbank.
Als beiden plaats hebben genomen en de man zijn witte hoed op een
uitsteeksel van zijn stoel heeft gehangen spreekt hij: Ik hoorde
je spreken met je meisje over dat ze zwanger was en dat je daarom
moet trouwen maar dat daar geen geld voor is omdat kennelijk geen van
jullie beiden werkt en omdat diegene voor wie je moet trouwen de
geldschieters zijn. Waarschijnlijk een aristocratische naam zonder
hoofdletters van beide?, Richard is verbaasd over die plotse
woordenstroom uit zijn zwijgzame vriend,Ahja, de naam is The
Flying Fox, piloot geweest in het begin van die verrekte oorlog.
Hij staarde door het raam. Ik heb een plan, vervolgde hij,Het
is iets dat ik al lang wil doen. De perfecte misdaad... het geeft
jouw het geld dat je nodig hebt. Doe je mee?. Richard gezicht
betrekt, van een regenbui naar onweer. Ja, klinkt het plots
achter hen. Ze kijken allebei achter hen. Victoire staat daar in de
gang. Doe maar Richard het zal ons helpen. Het plan ging als volgt:
Richard en Fox zouden stelen van smokkelaars. Want die kunnen niet
naar de politie gaan want dan verraden ze zichzelf. Ze zouden naar de
hangar gaan waar de vliegtuigen staan want daar verstoppen de
smokkelaars hun wapens. Twee kisten zouden ze stelen. Daarna zouden
ze als alles goed ging naar huis rijden in het busje van Richard.
Van op het dak van de
loods heb ik een goed zicht over alles. Ik zie Richard en Fox
toekomen. Ze hebben wapens bij. Fox een Winchester Shotgun en Richard
een Colt SAA die standaard bij de piloten-uitrusting zat bij het
beging van de oorlog. Gebukt lopen zij naar de ingang onder dekking
van de nacht. Springend van het dak land ik net achter hen,
geruisloos. Zij lopen op hun tippen van hun tenen naar binnen recht
op de kisten af. Ze nemen er elk een en dan plots knippen er drie
spots aan. Alle drie staan ze op hen gericht. Richard laat zijn wapen
vallen maar Fox herlaadt zijn Winchester. Het geluid weergalmt door
de lege hal. Plots draaien de lichten naar een deurtje ergens aan de
zijkant van de loods er komt een man uit in een wit pak. Hij wandelt
nonchalant naar het duo. Wel wel wel, als dat de Fox niet is...
komt uit zijn mond. Hij wandelt op zijn gemak rond het tweetal. Ik
zie dat je vriendje er niets van begrijpt, laten we hem eens uitleg
geven. Ooit lang geleden kwam Fox veel naar mijn bordelen. Niets mis
mee, veel edele heren zoeken er af en toe eens verpozing maar hij
viel er op één van mijn meisjes, Louise. Hij stal haar van mij en
ze leefden nog lang en gelukkig. Maar dan kwam die vervloekte oorlog
en moest hij gaan vliegen in verre luchten. Ondertussen zat Louise
hier zonder geld te wachten tot de gevlogen vogel terugkeert naar
zijn nest en wat denk je ze kwam weer naar mij. Ah is dit nieuw voor
je Fox? Luister dan goed. Ik bood haar een baantje aan in mijn casino
als deler en ja wat had je gedacht. Even dievengebroed als jij Fox.
Ze stal geld en niet zo'n klein beetje en je weet wat ik doe met
dieven. Nee? Kijk eens in de dozen die je vast hebt., zei hij. Fox
doet het deksel open en ziet dat er menselijke resten in zitten.
Deze moesten het land niet in maar uit., gniffelde de man. Fox
mikt op hem en schiet. De man beweegt al niet meer wanneer hij de
grond raakt. Een gat ter grootte van een voetbal in zijn buik. Het
tweetal loopt in paniek weg en zoekt toevlucht in de auto. Nu was het
mijn beurt. Mijn naam moet niet vermeld te worden want ik heb er
geen. Ik ben gestorven in een legeroefening in 1934. Ik was werelds
beste sluipschutter en nu moet ik vuile klusjes opknappen voor het
leger zoals deserteurs opruimen en presidenten neerhalen. Ik houdt
mijn adem in terwijl het kruis op mijn vizier van mijn Springfield
over Fox' hoofd gaan. Een luide knal en ik heb weer een man aan mijn
rij toegevoegd die voor het slapen gaan wreed slaapwel komen wensen.
19-05-2010, 00:00
Geschreven door Pierre Lancot 
|
