|
Hoi allemaal,
Woensdag 2 dagen na het infarct.
Natuurlijk weer geen oog dicht gedaan, om 6 uur ,s ochtens direkt het ziekenhuis gebeld. De verpleeging was redelijk positief, hij had redelijk geslapen maar nog steeds veel hoofdpijn. Hij had aan gegeven dat ie zin had in koffie.Rond 11 uur was ik onderweg naar moeders om samen een hapje te eten en daarna naar Henri te gaan. Onderweg werd ik gebeld door het ziekenhuis met de mededeling dat het niet zo goed ging met Henri. Er was vocht (een zwelling) ontstaan bij z,n hersenen en dat was verontrustend. Zou de zwelling groter worden en druk geven op de hersenen dan zou er geopereerd moeten worden. Moeders opgehaald en direkt naar het zieken huis in Amersfoort gescheurd.Toen we daar aankwamen was Henri was heel onrustig z,n ogen waren dicht en hij was enorm wild aan het schudden.Hij kon echt niet stil liggen hij bleef maar tegen z,n hoofd slaan vanwege de enorme koppijn.
Henri is rond 2 uur naar he UMC in Utrecht gebracht. Puur voor als de zwelling groter zou worden dan was er geen mogenlijkheid om in Amersfoort te opereren . In Utrecht zijn ze gespecialiceerd op dit gebied.
Moeders en ik zij samen naar Utrecht gereden, daar aangekomen was er volledige paniek. Henri was in de ambulance hard achteruit gegaan, de zwelling was flink groter geworden. Er was geen keuze hij moest direkt geopereerd worden.(zo,n operatie is niet zonder risico..) Moeders in de stress ik in paniek. We hebben beide direkt een aantal mensen gebeld, we dachten Henri trekt dit niet en wij ook zeker niet . Binnen een uur waren er ongeveer 30 mensen voor ons in het ziekenhuis (lieve familie en vrienden,.) Toen begon het lange wachten. Na ongeveer anderhalf à 2 uur kwam de chirug ons melden dat de operatie goed verlopen was. Moeders en ik mochten na een uurtje naar Henri toe op de uitslaapkamer.
Daar lag ie dan kaalgeschoren volop in het verband met veel slangen,zuurstof enz.. Henri wilde maar niet bijkomen. We moesten maar weer gaan van de artsen, ze zouden ons bellen als Henri weer bij gekomen was. Dan duurt wachten lang, gelukkig waren er heel veel lieve mensen om ons heen voor steun. En vooral ook veel ziekenhuis koffie en sigaretten.
Rond half 11 werd ik gebeld dat Henri weer wat was bijgekomen. Moeders en ik zijn direkt naar ,m toe gegaan. Hij was helemaal opgeblazen en zag er niet meer uit als "onze"Henri. Maar hij herkende onze stemmen en wist ook zelf dat ie geopereed was.
Met pijn in ons hart maar met een klein beetje hoop zijn we naar huis gegaan..
24-08-2008 om 10:52
geschreven door marc 
|
