|
Zaventem-Riga, een ietwat turbulente vlucht met aan de ene kant een Estse vrouw (maar in hasselt wonende bij haar vriend) met een erg schattige baby van 8 maanden, Lennerd, en aan de andere kant een jongen die alles wat ik opensloeg meelas. Lennerd vond de tijdschriften ook ontzettend fascinerend, zijn mama waarschuwde me dan ook dat hij niet liever deed dan papieren te verfrommelen tot propjes om ze dan weer uit elkaar te trekken. Gelukkig viel Lennerd al gauw in slaap, maar toen de piloot wat begonnen te zeggen door de luidsprekers schrok hij huilend wakker, tot grote vrees van zijn moeder. Een afleidende -en algauw helemaal opgepropte- reclamepagina uit het tijdschrift bood gelukkig redding.. Bij het uitstijgen hielp ik de mama nog met de buggy tot aan de ingang door de gietende regen, waarna ik naar de Transfer afdeling moest en zij naar de uitgang.
Eenmaal in de transferhal aangekomen was er kilte alom: koude, érg onvriendelijk blauwogige Letten. Tegen je lopend en als je iets vraagt uiterst bot en kort om zich dan snel weer om te draaien, kortom: ik liep al gauw enkele blauwtjes. In een internethoek voor een grote wand met ramen keek ik mijn mail na, in de hoop een wat warmere respons uit Finland in mijn inbox te vinden in verband met het verkrijgen van de sleutel van mijn kamer in Helsinki die avond, echter tevergeefs zo bleek. Ietwat verontrustte meisjestemmen met een wat Gents accent kwamen aan de computer naast mij ook een poging ondernemen wat op te zoeken (met een qwerty-toetsenbord is het even wennen, bv. om je @ te typen..) Zelf was ik er al achtergekomen door een lieve duitse mevrouw, dus kon ik hen verder helpen. Ze hadden hun vlucht gemist naar Oulu, in het noorden van Finland waar ze 5 weken stage zouden gaan volgen voor kine. Via een tussenstop in Helsinki zouden ze er alsnog proberen te geraken die dag. De twee meisjes bleken Treesje te kennen, die ook kinesitherapie studeert in Gent. Het waren heel toffe meisjes en ook zij begonnen direct over het feit hoe nors iedereen op de luchthaven was.
Wachtend op dezelfde vlucht speculeerden we over hoe lang er vertraging zou zijn (15 min bleek) en hoe het vliegtuig zou zijn, aangezien we met niet zoveel waren. Het vliegtuig was.. erg klein, en één van de meisjes, Nele, vertrouwde de bandjes ervan voor geen haar, ze leken ook erg klein en plat.. Maar, we raakten van de grond, met zo'n 30 man, waarvan het merendeel erasmusstudenten bleek te zijn, oa nog twee toffe waalse meisjes waarvan ook eentje rechten doet, een brits en een oostenrijks meisje. Aan boord bleek ook een rockgroep te zitten, met ruige uitrusting en als enigen met een heel aantal bestellingen voor een arme steward.
Aangekomen met het groepje erasmusmeisjes op de luchthaven van Helsinki en wachtend op onze bagage, probeerden we uit te vissen wie wie is, wie van waar is, wie al een kamer had en waar en voor hoelang en .. (Later zou blijken dat deze vragen de eerste dagen dé openingszinnen bij uitstek zouden zijn bij al wie er nog maar 'erasmus-achtig' uit zag). In de aankomhal wachtte 'Jenny' 2 van de meisjes op, ze had enkel niet verwacht dat er zich 6 meisjes rond haar zouden scharen met vragen ivm kamers en sleutels. Met z'n allen sleurden we onze valiezen op de bus, 'Blue 1' om na een half uur aan het centraal stationsplein van Helsinki aan te komen. Van hieruit moest iedereen zijn eigen bus nemen richting de plaats waar hun kamer zich bevond.
Annelies, een meisje dat in leuven politieke wetenschappen studeert, stelde voor dat ik bij haar zou komen slapen. 2 andere meisjes moesten ook die richting uit. Op de -weerom een halfuur durende- busrit richting die gebouwen kregen we zowat allemaal onze klop, gelukkig schudde een wat oudere finse erg opgemaakte dame me (letterlijk en figuurlijk) wakker door naast me te ploffen en te vragen waar we naartoe gingen. Ze wist bij haar in de buurt anders ook wel een jeugdherberg. We zeiden dat het wel zou lukken en ik vroeg haar nog wat over de dingen waar we langs reden. Haar zak viel en nadat k die had opgeraapt nodigde ze ons uit een keer te komen eten. Uitbundig werden we uitgezwaaid toen we afstapten.
De laatste helling richting de gebouwen (toch wel op een heuvel gelegen) vonden we der echt te veel aan, gelukkig loonde het de heldere kamer van annelies te zien. We dronken even wat om dan samen met de andere meisjes (andrea en katrina) richting de S-market te gaan waar we met de bus waren voorbij gekomen om nog wat te eten te komen. Buiten op een bankje met tafel aten we nog wat om dan (9u30 lokale tijd) ons bed in te kruipen. Hoewel mijn bed die nacht bestond uit een donsdeken en een dikke jas op de vloer.
We babbelden nog wat, bleken wat mensen gemeenschappelijk te kennen, om vervolgens al gauw in slaap te vallen om de volgende ochtend om 8u de bus te kunnen nemen richting centrum voor de eerste inleidende zitting in het hoofdgebouw van de unif. Ik moest echter mijn sleutel nog gaan halen aan het HOAS office, net als Andrea, en samen gingen we op pad met onze zakken (weer omhoog stappen) op zoek naar de juiste straat. Op onze zoektocht kwamen we een 19jarige Fin tegen die ook op weg was naar HOAS en die volgende week aan zijn eerste jaar engineering zou beginnen, Andrea vroeg prompt of hij haar bagage kon dragen (ze had twee enorme 'trolley's' mee én een zak voor hockeystick én een rugzak. Toen we met ons drieen aankwamen in het office namen we een nummertje, zetten onze zakken aan de kant en gingen even zitten in de voorziene zetels. Eens we ons contract hadden getekend, daalden we weer af richting het centrum. Andrea zou nog tot 1 september in een jeugdherberg slapen en moest afslaan, de fin en ik moesten de trein hebben: hij richting zijn grootvader waar hij tot de eerste zou logeren en ik richting Pasila (een kale bunkernederzetting had ik al gehoord) waar ik mijn kamer zou vinden.
Mijn kamer vinden was echter niet zo evident, wanneer je het treinstation uitkomt in Pasila (4min op trein vanuit Helsinki centraal) moet je door een winkelgallerijtje en vervolgens door een overdekte hal. Ik had één straat niet meegeteld (leek me een kleine zijsteeg en stond niets aangeduid), gelukkig bracht de lokale postbode die net aan zijn ronde bezig was me helemaal tot aan de deur van blok 5B. De inkom leek wat vervallen, maar algauw kwam ik in een propere trappenhal (waar ik de lift kon nemen) om in een al even proper appartementje te belanden waarvan ik Room 2 mag bewonen de komende maanden: een heldere kamer in wit, met een blauw raam.
De 2 andere studenten zouden tegen de 1ste september moeten aankomen...
27-08-2008, 00:00 geschreven door aglaranne 
|
