Er is geen volgende stap zeg je onmiddellijk want het is geen reuma, maar kanker...

Ik voel onmiddellijk verschrikkelijke pijn in mijn borstkas en begin onophoudelijk te snikken.

Ik begrijp niet goed wat je zonet zei. 

Mijn eerste reactie is dat dit niet kan maar ondertussen besef ik ook dat 50 jaar de zwaarste sigaretten roken niet ongestraft blijft, ook al was je al 25 jaar gestopt.

Het enige wat ik kan doen is blijven huilen en ik hoor ook aan jouw stem dat je het moeilijk krijgt.

Ik wil weten welke vorm van behandeling de dokter heeft voorgesteld maar ik krijg onmiddellijk het antwoord dat er geen behandeling komt, dat je beslist om niets meer te doen en te genieten van de tijd die je nog rest. 

Hoeveel tijd heb je dan nog??? Paar manden vertel je me, hooguit een half jaar.

Ik begin aan een nieuwe huilbui en kan niet meer stoppen. Op dat moment had ik niet het nodige karakter om tegen jou in te gaan. 

Ik neem afscheid van je en we spreken af dat we het er zondag over hebben.

Van dat weekend herinner ik me niet zoveel meer. 

Ik weet dat ik de dichte familie heb verwittigd, dat ik aan Ben heb gevraagd om onmiddellijk naar huis te komen. 

Dat ik 3 dagen onophoudelijk heb gehuild en niet kon eten. 

Op zondag was mijn gezicht helemaal verbrand van het zout van mijn tranen. 

Nooit in mijn leven heb ik zoveel intense pijn gevoeld dan dat weekend. 

Als ik eraan terugdenk voel ik onmiddellijk terug die verschrikkelijke pijn.

Ik weet nog dat ik die vrijdag naar OLV Aalst belde, dienst Nefrologie, bij Dokter Devolder.

Zij volgde jou op ivm jouw nierinsufficiëntie. Ik heb altijd een goed contact met haar gehad en wou haar graag om raad vragen. 

Jammer genoeg zat zij toen op een congres en kreeg ik een collega van haar aan de lijn. 

Hij kende mijn pepe niet maar was onmiddellijk van mening dat wanneer pepe besloot om geen behandelingen te ondergaan en te sterven ik die keuze moest respecteren. 

Mijn pepe was volgens hem toch oud genoeg en zijn tijd was gekomen.

Het enige wat ik overhield aan dat gesprek was een haatdragend gevoel tegenover de arts en het idee dat hij wel makkelijk praten had...

Dat weekend ging tergend traag voorbij met op zondag het vervolg van mijn gesprek met pepe. We moesten beloven dat we voor meme gingen zorgen wanneer hij er niet meer was. Dat was zijn grootste bezorgdheid.

Dat ik even hard mijn best voor haar ging doen zoals voor hem was voor mij meer dan logisch. Zij hebben bijna 28 jaar geleden ook niet getwijfeld om voor mij te zorgen. Toen ik vroeg aan pepe waarom hij geen verdere behandeling wou was zijn reactie kort en bondig.µ

'Mijn tijd is gekomen, het is genoeg geweest'...