Opstaan en ontbijten over het water (ander etablissement, maar blijkbaar van de zelfde eigenaars).

Een “groundhog” heeft hetzelfde idee.

Na het uitchecken, eerst de Roaring Fork Motor Nature Trail: een korte, een-vaks en een-richtings loop met enkele gelegenheden tot stoppen en wandelen. Hoewel het best nog vroeg is (+/- 8:30u) ben ik hier lang niet de enige. De parking bij de eerste trail staat alvast vol. Geen probleem, deze stond toch niet op de agenda. Op de volgende vind ik wel nog een plaatsje. De korte wandeling leidt naar een waterval, één waar je zelfs achter door kunt stappen. Ook hier ben ik niet alleen.

Als we wat later weer op de route rijden zie ik in een bocht nog net een zwarte beer vóór de auto voor mij de berm inrennen. Waardoor mijn voorganger natuurlijk op de rem gaat staan. Tegen de tijd dat ik op de plaats passeer is de beer, een jong exemplaar, natuurlijk al lang verdwenen. Jammer, geen foto. Nog een stop aan een oud boerderijtje, en dan terug richting Cherokee, met de bedoeling de verschillende stops onderweg af te wandelen.

Al snel wordt het duidelijk dat de drukte hier nog erger wordt. Op de toegangsweg naar de Clingmans Dome, een uitkijkpost, staat zelfs een heuse file. Omdat ik geen idee heb hoe lang deze is (ik passeerde ondertussen al een hele reeks in de berm geparkeerde auto's) en een verplaatsbare lichtreclame ons verwittigt dat de dome gesloten is tot en met de dag van de eclips, besluit ik dan maar om de wagen te keren en verder te rijden. Beetje in mineur.

Ook de parking van het bezoekerscentrum Oconaluftee nabij Cherokee staat vol, maar het is er een komen en gaan, en ik kan na even wachten ook een plaats bemachtigen. Het centrum is heel netjes, net als alle vorige trouwens. Het valt mij op dat alle exposities tot nu toe zeer verzorgd en onderhouden waren. Op de veranda speelt een groep enkele folk-deuntjes. Korte wandeling tot de rivier en de oude boerderijgebouwen, maar ook hier weinig fauna. Geen in feite. Waar ik in Australië na een week al zeker honderd foto's had, hier tot nu toe enkel die van in het aquarium. En als je dan al eens de kans zou hebben om een beer te spotten, dan zetten de ranchers de parking af en verplichten je door te rijden. Bummer.

Toch ietwat teleurgesteld keer ik terug richting Gatlinburg. Bijna op het einde zet ik de wagen nog even aan de kant en waag nog 1 maal mijn kans op een “Quiet Walkway”. Hier ben ik eindelijk alleen. Het paadje passeert het eenzame graf van een geconfedereerde soldaat, en leidt rustig naar beneden. En plots heb ik dan toch wat geluk: een hinde kijkt mij aan door het struikgewas. Camera in aanslag. Het dier is schichtig, maar het lukt me toch om enkele kiekjes te maken. En dan komt opeens ook nog haar kalf tevoorschijn. Ook de rivier op het einde van de wandeling biedt een leuke foto-gelegenheid. Dan toch nog afsluiten met een positieve noot.

De volgende stop is Clinton, iets meer naar het noordwesten. De eerste plaats die ik passeer, Pidgeon Forge, blijkt een soort voorgeborchte van Gatlinburg, maar dan maal tien. De ruim 5 km lange highway lijkt één uitgestrekt amusementspark. Dit kan ik met niets vergelijken. De radio vermeldt ook nog even geheel overbodig dat het druk is en zowat alle hotels en motels volboekt zijn. De eclipskoorts tiert welig. Nog even wat inkopen doen en dan inchecken.