Weer een jaartje ouder.

Vandaag eerst een “kleine” detour terug via de Blue Ridge Parkway naar Mount Mitchell, het hoogste punt oost van de Mississippi. Fantastische vergezichten, en meteen wordt ook duidelijk waar de Smokey Mountains hun naam vandaan halen: dampende wolken ontstijgen de bergen terwijl die langzaam maar zeker door de zon worden opgewarmd.

De Blue Ridge Parkway tot in Cherokee is een van de meest pittoreske wegen die ik al heb afgereden. Ze kan wedijveren met de Captain Cook Highway of The Great Ocean Road, maar ipv prachtige stranden, kliffen en zee, hier machtige vergezichten, bergen en bos. Véél bos. De weg zelf ligt er perfect bij, zelfs de wegbermen kunnen wedijveren met een Engels gazon. De enige 2 bulten in het wegdek worden duidelijk en tijdig aangegeven. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hier veel motoren passeren. Ik kom er ook veel fietsers tegen die hier hun eigen versie van de Mont Ventoux, Tourmalet of Alpe d'Huez kunnen beleven. Geen makkie bij deze temperaturen.

Het dorpje Cherokee ligt er zeer rustig bij, weinig volk langs de weg met souvenierswinkeltjes. Het museum is nog open, en blijkt de moeite waard.

De weg naar Gatlinburg, mijn volgende overnachting, kan doorgaan voor een verlengde van de Parkway, maar het wordt er wel steeds drukker en in Gatlinburg zelf lijkt het wel of de halve staat naar hier getrokken is. Weekend, misschien voor enkelen ook nog vakantie, én de naderende eclips: velen hebben blijkbaar het zelfde idee. Het kleine Gatlinburg is niettemin perfect aangepast tot toeristische trekpleister. Of is het toeristenval? Het dorpje/stadje lijkt een absurde mengeling van Alpendorp – Sluis – kermis: winkeltjes, eetgelegenheden, stoeltjesliften, rodelbanen, mini-golf (zelfs op een berghelling), spookkastelen, 4D theaters, rariteitenkabinet... Het kent bij ons zijn gelijke niet.

Bij de Rocky Waters Motor Inn (beste kamer tot nu toe, en zo groot als een balzaal) heeft de automaat nog een leuke verrassing. Een verjaardagscadeautje?