We verlaten Saint Guilhem le Desert, een prachtig middeleeuws pelgrimsoord om na enkele kms weer halt te houden bij de Pont de Diable, indrukwekkend, we werden er stil van. We zetten onze tocht verder met enkele beklimmingen maar veel minder dan de vorige dagen, onderweg vonden we mooie bebloemde bermen en ganse velden vol klaprozen wat in België al zeldzaam is (strooizout en insectiside? ). De frisse wind blies ons naar de laagvlakte van de Middellandse zee waar we een stuk van de Canal du Midi gevolgd hebben, daar ontmoetten we de wilde paarden van de Camarque die pootje baadden in het moeras. We zeilden verder naar een winderig Valras-Plage.
Tot volgende keer.
Foto 1: La gorge d'Herault. Foto 2: Le Pont du Diable. Foto 3: Samen met mijn grote vriend op de duivelsbrug. Foto 4: De bebloemde bermen. Foto 5: Canal du Midi. Foto 6: De wilde paarden.
Na de kort en bondige tekst van gisteren, ik had al mijn energie in het fietsen gestoken en niks meer over voor de rest, vandaag iets meer uitleg. De weergoden zijn ons blijkbaar goed gezind want het is zalig fietsweer, als er wind is hebben we hem meestal vanachter, hopelijk blijft het zo. Wat we gisteren geleerd hebben is dat je best uit de grote steden wegblijft, in Alès mag je niet langs de Rocade fietsen dus recht door de stad, daar hebben we wel heel wat moeite gehad om er weer uit te komen en men is er niet fietsvriendelijk. Vandaag zaten er weer enkele stevige kuitenbijters bij maar langs een prachtige streek, de vallei van de Herault is een wonder op zich, het gebergte waar je over moet en dan weer naar beneden om op onze slaapplaats aan te komen. Voor Gertie is haar eerste fietservaring in de bergen een succes, ze gaat al vlotjes omhoog en heeft leren remmen in de afdaling. Raymond kan heel goed mee, zijn fietservaring van zijn jonge jaren komt hem nu van pas. Guido is onze man van de ervaring, hij heeft de rit al eens gedaan en weet er veel over. Leo, onze nestor is ongelofelijk, wij hopen allemaal dat we dat nog allemaal kunnen als we die leeftijd hebben; Robert, onze begeleider, verzorgt ons heel goed, vandaag moest hij met zijn mobilehome op 2km van het hotel blijven staan want in de stad zijn geen mobilehomes toegelaten, helemaal eenzaam is hij niet want onze hond, Perro, houdt hem gezelschap.
Gerard en Monique brachten ons naar Chandolas en omdat zij ook wat van de omgeving wilden zien hebben we een bezoek gebracht aan de Col de Mezilhac, dit bracht ons meteen weer in sfeer. Ondertussen was Robert aangekomen met Guido, Leo, Raymond en Gertie. de eerste voorbereidingen werden besproken en de fietsen startklaar gemaakt.
Chandolas-Anduze.
91km, vertrek om 9h en aankomst om18.15h. Na de eerste zware beklimming naar Banne dachten we dat het ergste voorbij was, niets bleek minder waar, heel de rit bleef zwaar met opeenvolgende hellingen maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door mooie uitzichten.
