Valras-Plage-St Laurent de la Cabrerisse. 78 km, vertrek om8.45h, aankomst om 17h. Bij het vertrek was het redelijk fris maar daarna werd het een mooie zonnige dag. Het was een fijne rit met een paar beklimmingen en dan wat op en af, voormiddag zagen we de besneeuwde toppen van de Pyreneeen met als mooiste en grootste de Canigou. Tijdens de rust zorgde Robert zelfs voor een boeket bloemen. We reden de door de vallei van de Aude en daarna de Corbières binnen, daar zagen we de eerste cactussen. Er waren ook enkele kleine pannes onderweg die vakkundig herstelt werden. We kwamen toe op een prachtige locatie midden de wijnvelden.
Foto 1: De panne. Foto 2 : Rust. aan de Aude. Foto 3: De bloemen.
Rustdag. We konden wat langer slapen, zalig.Voormiddag mooi weer, namiddag koud en tramontana dus geen strandweer en het badgerief bleef in de valies. De taken die er moesten gedaan worden werden verdeeld, Yvan deed herstellingen aan de fietsen. Raymond, Guido en Gertie gingen met de was naar de wasserij, we waren wat klein behuisd en moesten improviseren om de was te drogen. Ik zorgde voor de Blog. Robert ging met Leo naar de dokter want die had een gezwollen lip, gelukkig niks erg, wat medicatie en alles was weer oke. Namiddag wat kuieren in de stad en siësta houden. In de vooravond kregen we een goocheldemonstratie van Leo waarna we een restaurant opzochten waar alles op een open houtvuur werd klaargemaakt. Op tijd naar bed maar toen we er even in lagen telefoon van Robert die 1.5km verder een standplaats had dat onze hond weggelopen was, wij terug in de kleren en naar buiten waar Robert in volle vaart kwam aangelopen en wie kwam er heel blij om de hoek gerend en kwispelde van blijdschap dat hij ons gevonden had? Juist, mijnheer de hond. Foto 1: De was. Foto 2:Goochelaar Leo. Foto 3: Op restaurant
We verlaten Saint Guilhem le Desert, een prachtig middeleeuws pelgrimsoord om na enkele kms weer halt te houden bij de Pont de Diable, indrukwekkend, we werden er stil van. We zetten onze tocht verder met enkele beklimmingen maar veel minder dan de vorige dagen, onderweg vonden we mooie bebloemde bermen en ganse velden vol klaprozen wat in België al zeldzaam is (strooizout en insectiside? ). De frisse wind blies ons naar de laagvlakte van de Middellandse zee waar we een stuk van de Canal du Midi gevolgd hebben, daar ontmoetten we de wilde paarden van de Camarque die pootje baadden in het moeras. We zeilden verder naar een winderig Valras-Plage.
Tot volgende keer.
Foto 1: La gorge d'Herault. Foto 2: Le Pont du Diable. Foto 3: Samen met mijn grote vriend op de duivelsbrug. Foto 4: De bebloemde bermen. Foto 5: Canal du Midi. Foto 6: De wilde paarden.
Na de kort en bondige tekst van gisteren, ik had al mijn energie in het fietsen gestoken en niks meer over voor de rest, vandaag iets meer uitleg. De weergoden zijn ons blijkbaar goed gezind want het is zalig fietsweer, als er wind is hebben we hem meestal vanachter, hopelijk blijft het zo. Wat we gisteren geleerd hebben is dat je best uit de grote steden wegblijft, in Alès mag je niet langs de Rocade fietsen dus recht door de stad, daar hebben we wel heel wat moeite gehad om er weer uit te komen en men is er niet fietsvriendelijk. Vandaag zaten er weer enkele stevige kuitenbijters bij maar langs een prachtige streek, de vallei van de Herault is een wonder op zich, het gebergte waar je over moet en dan weer naar beneden om op onze slaapplaats aan te komen. Voor Gertie is haar eerste fietservaring in de bergen een succes, ze gaat al vlotjes omhoog en heeft leren remmen in de afdaling. Raymond kan heel goed mee, zijn fietservaring van zijn jonge jaren komt hem nu van pas. Guido is onze man van de ervaring, hij heeft de rit al eens gedaan en weet er veel over. Leo, onze nestor is ongelofelijk, wij hopen allemaal dat we dat nog allemaal kunnen als we die leeftijd hebben; Robert, onze begeleider, verzorgt ons heel goed, vandaag moest hij met zijn mobilehome op 2km van het hotel blijven staan want in de stad zijn geen mobilehomes toegelaten, helemaal eenzaam is hij niet want onze hond, Perro, houdt hem gezelschap.
Gerard en Monique brachten ons naar Chandolas en omdat zij ook wat van de omgeving wilden zien hebben we een bezoek gebracht aan de Col de Mezilhac, dit bracht ons meteen weer in sfeer. Ondertussen was Robert aangekomen met Guido, Leo, Raymond en Gertie. de eerste voorbereidingen werden besproken en de fietsen startklaar gemaakt.
Chandolas-Anduze.
91km, vertrek om 9h en aankomst om18.15h. Na de eerste zware beklimming naar Banne dachten we dat het ergste voorbij was, niets bleek minder waar, heel de rit bleef zwaar met opeenvolgende hellingen maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door mooie uitzichten.
Na 2 jaar nemen we opnieuw de draad op van deze blog, 2 jaar waarin veel gebeurd is. Nadat we in 2011 deze fietstocht hebben afgebroken bij het overlijden van mijn zus zijn we met het idee blijven zitten om de resterende ritten verder af te werken. Ons doel was voorjaar 2012 maar een zware hartoperatie met veel complicaties in november 2011 stak daar een dikke stok voor. Na een jaar van revalidatie en proberen terug op krachten te komen kon ik weer denken aan die tocht. We hebben ze gepland van 22 tot 29 mei 2013, voorzichtigheidshalve hebben we de ritten iets meer gespreid, van de 5 gemiste fietsdagen hebben we er nu 7 gemaakt, dus minder kms per dag; We vertrekken met 6 in Chandolas waar we toen gestopt zijn. Billen Yvan. Knuts Lisette. Guilliams Guido. Huybrechts Leo. Billen Raymond. Geurts Gertie. Onze begeleider is zoals toen Auwerx Robert. Op 27 en 28 april deden we een tweedaagse testrit naar Baraque Michel en terug, we zijn dus voorbereid. Onze verdere avonturen kan u weer volgen op deze blog.
42km, vertrek in Agullana om 8.45h en aankomst in Empuriabrava om 11h. De dag ervoor was besloten om het traject niet volledig uit te fietsen maar rechtstreeks naar Illa Cartago te gaan in Empuriabrava waar Annie, Marcella en de begeleiders hen opwachtten. Doordat het een korte rit was en de laatste werd er vlot doorgefietst. Ze waren alle vier blij dat ze zonder al te veel haperingen aangekomen waren.
96km, vertrek in Tautavel om 8.45h en aankomst in Agullana om17.30h. Het zou vandaag een zware rit worden en er stond een strakke wind, de eerste 20km waren moeilijk, niet alleen bergop maar ook een gevecht tegen windsnelheden van rond de 6 beaufort, die hen soms een meter opzij blies wat toch wel gevaarlijk was. Nadien draaide de wind en dat hielp bij de beklimming van de Col de Bataille, bij de afdaling hadden ze weer een mooi uitzicht op prachtig gekleurde rotsen die zomaar midden in de vallei lagen. Namiddag kwamen ze aan in Maureillas waar de beklimming begon naar de Spaanse grens,dit gedeelte van de route was voor Jos en Edgard bekend terrein want we hadden dat enkele maanden geleden al verkend, na een korte tussenstop in Las Iljas reden ze boven op de Col de Manres Spanje binnen. Eens voorbij La Vajol ginghet vrij vlug omlaag,een beloning na de vermoeiende rit. Foto 1: Col de la Bataille. Foto 2: de weg naar Agullana. Foto 3: De grens. Foto 4: Zonder woorden.
108km, vertrek in Beziers om 8.30 en aankomst in Tautavel om 17h. Het ging terug richting Canal du Midi dat ze, door een wegenkaart in het hotel, vrij vlug gevonden hadden. Het was mooi weer, de omgeving prachtig en alle moeite waard om er te fietsen. De weg was weer moeilijk te vinden en ze hadden de hulp van een toevallige passant nodig om het juiste pad te vinden. Edgard en Jos namen de navigatie goed door en loodsten hen daarna foutloos naar Tautavel. Foto 1: Mooi uitzicht. Foto 2: Martin vraagt zich af of hij daardoor moet.
136km, vertrek in Brissac om 8.30h en aankomst in Beziers om20.40h. De fietsdag begon perfect, iedereen was uitgerust. Vol energie reden ze zonder dat ze het wisten de verkeerde kant op. Na 20km stonden ze om 10h gewoon terug op de vertrekplaats. Na kaartstudie en overleg gingen ze terug op weg om opnieuw over hellingen en dalen het ardecheplateau te verlaten. Het was vrijdag de 13de, ongeluksdag dus. Net buiten Lagamas brak de derailleur van Edgard, deze was niet te repareren dus werden de begeleiders voor de eerste keer opgeroepen om te depanneren. De reservefiets( een damesfiets ) werd zo goed mogelijk aangepast aan de fietshouding van Edgard, een hele prestatie om met die fiets de tocht verder uit te rijden. De verdere rit liep naar het Canal du Midi, moeilijk te vinden om dat de kaart en de bewegwijzering niet dezelfde richting aangaven, het bleef heel de tijd een lastig karwei om zich te oriënteren en het fietspad naar Beziers te vinden. Uiteindelijk lukte het maar ze waren wat ontgoocheld omdat er al zoveel fout gefietst was. Bij het binnenrijden van de stad werd de gps ingeschakeld en zo belanden ze, erg vermoeid na zoveel km, voor het hotel in Beziers. Foto 1 en 2: Een prachtig zicht op de streek.
De fietsers hadden nood aan een vrije dag, de vermoeidheid begon zich te manifesteren, zowel lichaam en geest waren aan rust toe.
Net zoals vorige rustdagwas het poets- was- en herstellingsdag, Jos en Martin namen deze laatste klus ter harte en gebruikte daarbij soms krachttermen die hier best niet herhaald worden.
S Avonds barste er een onweer los terwijl ze op restaurant zaten, pech voor de was die te drogen hing en nu een extra spoelbeurt kreeg. Hij belande de volgende dag niet droog in de valies. Foto 1: Genieten van de rustdag. Foto 2: Dit keer deden de dames de was
124km. Vertrek in Chandolas om 9h en aankomst in Brissac om 20h
Blijkbaar had iedereen het nieuws van de vorige dag nog niet goed verwerkt, pas na een tiental km kwam er wat fut in de afgeslankte groep.
Het was wennen aan de nieuwe situatie, meestal las Lisette de tekst uit het handboek voor en loodste hen zo door de straatjes van de te volgen route. Nu moesten ze het zelf uitzoeken en daarom werd er regelmatig overleg gepleegd om op het goede spoor te blijven.
Een kronkelweg leidde hen door een prachtig panorama van rotsformaties, een wonder van de natuur vol mystiek, net een sprookje. Heel de verdere dag ging het door berg en dal door een typisch ardeche landschap met zijn gorges.
Ze kregen ook af te rekenen met pech, een spaakbreuk bij Jos en een kettingbreuk bij Edgard.
Door alle vertragingen fietsten ze wat vlugger door en kwamen alzo na een zware rit vermoeid op de camping aan waar Robert, Maria, Annie en Marcella hen stonden op te wachten.
94 km,vertrek in Le Cheylard om 8.30h en aankomst in Chandolas om 16.45h. Het was fijn fietsweer, niet zo warm als gisteren. De rit begon met een beklimming van 20km, we stegen naar 1119m op de col de Mèzilhac, met een gemiddelde van 4.2%, soms was het wat minder, soms meer. We staken veel energie in de klim maar we kregen ook veel terug, een prachtig uitzicht op de streek, kleine dorpjes met een kerk in het midden die we eerst boven ons zagen en een uur of wat later ver beneden ons, mooier dan een prentkaart. Boven was het koud dus iedereen de jas aan, nog een fotoshoot en we begonnen aan de afdaling die eveneens de moeite waard was. Onze begeleiders zaten ook in de bergen , de mobilehome heeft al zijn kracht nodig gehad om de plaats van afspraak te bereiken. Namiddag fietsten we langs de boorden van de Ardeche waar we voor het eerst een kiwiplantage zagen.
Voorlopig wordt deze blog even opgeschort, ik vernam savonds het overlijden van mijn zus, Yvan en ik verlaten dus vroegtijdig deze fietstocht. De rest van de groep zal trachten de tocht uit te rijden en bezorgen ons de verdere informatie, die jullie dan nadien hier terug vinden.
94 km, vertrek in Roussillon om 8.30h, aankomst in Le Cheylard om 17.45h. Het was al goed warm toen we vanmorgen vertrokken, tegen de middag was het bloedheet. Kort na het vertrek reden we de Ardeche binnen, een hele mooie streek maar onze tocht was heel zwaar. We waren al even de bergen in toen we op een splitsing achter de mooie brug per ongeluk kozen voor de zware route in plaats van de iets gemakkelijkere, we hebben doorgebeten en zijn met de nodige inspanning toch boven geraakt. Onze begeleiders zijn dikwijls verrast omdat we steeds langs de verkeerde kant binnenvallen. Met onze vermoeide benen hadden we gelukkig de laatste kilometers bergaf. Tot morgen. Foto 1 : de prachtige brug die we overreden. Foto 2 : Een welkome verfrissing onderweg.
83,10 km, vertrek om 8.45h in Marcy LEtoile en aankomst in Roussillon om 17.15h. Bij het vertrek was het nog wat fris maar het werd al vlug heel warm, veel drinken was dus de boodschap. Het was een iets kortere rit dan de vorige dagen maar er zat we een serieuze klim in, we moesten van 200m hoogte naar 624m. Aanvankelijk wat beangstigend maar het was een prachtige tocht door de bergen met mooie vergezichten. Toen we uit de bergen kwamen en Condrieu beneden zagen liggen wisten we waarvoor we dit deden, een fantastisch zicht op de stad, de Rhonevallei en de wijnvelden van de Côte du Rhone. We volgden de Rhone tot in Roussillon waar onze slaapplaats was. Tot morgen.
Foto 1: Edgard rijd op biobrandstof. Foto 2: fietsen in een mooi decor. Foto 3: De top. Foto 4: De beloning, een prachtig uitzicht.
Rustdag 7 mei. Op deze rustdag was het een bedrijvige bedoening rond ons verblijf, de fotos maken dit duidelijk. We doen ook elke dag een beetje taalstage waarvan hieronder enkele voorbeelden. Diepenbeeks: Martin vuurt te wuit en ooch nog en e koet. Hie het e koet en zen moal. Antwerps: Martin rijdt te ver en oek nog in ne put Hij heeft een gat in zijne zak. Volgens de Limburgers is ne put de koolmijn. Volgens de Antwerpenaars zijn mensen boven de 60 jaar Peekes, wij dus allemaal behalve Jos. Jullie zien dat we buiten fietsen ook nog met andere dingen bezig zijn. Tot morgen.
Foto 1: De voorloper van de huidige wasmachine. Foto 2: De lippen van Guido zijn opengevlogen van de wind, hij heeft er dik zalf op gesmeerd uit schrik dat hij morgen niet meer lachen kan. Foto 3: De mannen hebben zelf hunne was gedaan, onthouden hé dames. Foto 4: zelfs de fietsen werden grondig nagekeken. Foto 5: Ook de begeleiders waren aan rust toe.
Sorry dat jullie de blog gisteren hebben moeten missen maar ik was helemaal uitgeteld toen we hier gisteren toekwamen , de mannen waren ook blij dat ze er waren, alle dat denk ik toch.
125 km, vertrek in Malay om 8.30h en aamkomst in Marcy St Etiole ( in de bergen boven Lyon ) om 20h.
Warm en mooi weer met strakke zuidenwind die we dikwijls vanvoor hadden.
Het was een tocht door de wijjnvelden van de Baujolaisstreek met nogal wat beklimmingen. We reden er door een fietstunnel van 1.5 km, dat gaf een eigenaardig gevoel want meestal doe je dat met de auto. Bij het uitrijden van Villefranche leek de beklimming niet te stoppen en de kopwind speelde ook mee natuurlijk.
Onze te volgen route was niet gemakkelijk te vinden, zelfs met de kaart en de gps hadden we nog de hulp van de plaatselijke bevolking nodig om de weg te vinden, daarmee verlies je veel tijd natuurlijk. Uiteindelijk zijn we toch goed aangekomen.
119.10km, vertrek in Longecourt om 8.30h en aankomst in Malhay om 18.30h. Mooi weer, s'morgens al iets warmer dan gisteren en in de namiddag echt warm. Het was een vlakke rit doorheen de wijnstreek, deze route was bewegwijzerd op de meest drukke plaatsen, we kwamen er ook veel andere fietsers tegen. In de namiddag raakten we voor het eerst tijdens deze tocht de weg kwijt, we kwamen op een heel andere plaats uit dan waar we moesten zijn. We hebben dan samen bekeken hoe we weer terug op het juiste pad konden geraken, door de inbreng van iedereen zijn we erin geslaagd de schade te beperken tot 14km. Toch fijn zo een toffe groep. We kwamen later aan dan verwacht dus hebben we onze begeleiders een smsje gestuurd zodat ze niet ongerust werden. Toen we toekwamen stonden ze ons al op te wachten met frisse drank, ze zijn onze toeverlaat. Groetjes en tot morgen.
