Een verhaal over hoe er wordt geboren, wordt verloren, wordt gegeven, wordt ontnomen...
03-11-2018
Een onzekere start
De zwangerschap verliep in het beginstadium niet zonder slag of stoot. Wegens bloedingen kon ik eerder bij de gynaecologe terecht, rond 6 weken zwangerschap. Daar vernam ik dat er naast het vruchtje een hematoom was van ongeveer dezelfde grootte. Ik kreeg Utrogestan en verplichte rust voorgeschreven. Wél hoorden we het hartje al kloppen, wat rond die termijn toch eerder zeldzaam is.
Rond week veertien was er van dat hematoom helemaal niks meer te zien... een klein wondertje, gaf de gynaecologe toe, want bij zon hematoom blijkt de kans toch reeël dat het vruchtje wordt afgevoerd. Een sterke jongen (jep, dat verraadde een NIPT-test!) , die te graag bij ons gezinnetje wilde horen, was de conclusie!
Tijdens de laatste controle bij de gynaecologe bleek dat ons kleinste zoontje het erg goed deed. Tot haar eigen verbazing kon de gynaecologe op de echo reeds zaken nakijken die meestal pas op een volgende afspraak zichtbaar zijn. Een sterk, stevig bazeke! Ze schreef nog een 4D-echo voor, optioneel ... want er was geen enkele reden tot bezorgdheid.
Op 10 april hadden we onze afspraak voor de 4D-echo. Vlinders in mijn buik, want we zouden voor het eerst ons lieve, actieve jongetje zijn gezichtje zien. Zou hij op zijn grote broer lijken? Ik mocht plaatsnemen op een stoel, het licht ging uit, het schermpje aan ... koude gel, wat zoeken ... en daar was hij dan! Mijn mooie ventje! En alweer mochten we vernemen dat ons bazeke een stevig gewicht had, er helemaal gezond uitzag en ... aan zijn lichaamstaal te zien, zich ook helemaal lekker voelde! Mijn geluk kon niet meer op... ik wilde huilen, van ontlading, en tegelijk ook van spanning ... omdat ik niet meer kon wachten om hem in mijn armen te sluiten!
Tijdens de nacht van 16 op 17 april sliep ik slecht. Ik draaide me op mijn rechtse zij en voelde hoe mijn bed nat werd. Na een miliseconde sloeg de schrik me om het hart: Dit moet vruchtwater zijn! In een poging het te willen ontkennen, liep ik naar het toilet. Heel eventjes maakte ik mezelf wijs dat ik gewoon moest plassen, tot ik in huilen uitbarstte. Trillend maakte ik Jordy wakker: We zijn hem kwijt, mijn vliezen zijn gebroken! Verdwaasd belde Jordy zijn ouders op, dat we dringend naar het ziekenhuis moesten, of zij op Ebe wilden passen. Ik bleef ondertussen maar herhalen dat ik het zeker wist, dat er geen twijfel bestond.
De weg naar het ziekenhuis leek ellenlang te duren. Ik dacht aan de te vroege komst van Ebe, door gebroken vliezen op 34 weken. Er was toen geen andere optie dan onmiddellijk te bevallen, wegens kans op infecties. Dat zou nu ook vast zo zijn... 23 weken, dat betekent nog niet levensvatbaar. Niet levensvatbaar, we zijn hem kwijt ...
Op de materniteit kwam de bevestiging. Mijn vliezen waren gebroken, ik was zo goed als al het vruchtwater kwijt. Jordy werd bleek, de realiteit leek tot hem door te dringen. Toen de dienstdoende arts zijn hartslag zocht, probeerde ik mezelf bij elkaar te rapen. Zijn hartje sloeg nog goed, hij leek nog steeds comfortabel. Ik luisterde naar zijn harttoontjes en bedacht me dat dit wellicht de laatste keer was ... dat ons zoontje zo dadelijk zou sterven.
