Een verhaal over hoe er wordt geboren, wordt verloren, wordt gegeven, wordt ontnomen...
20-04-2018
Opname MIC
Ik werd na het onderzoek opgenomen op de MIC (maternal intensive care). Ik begreep er eigenlijk niks van. Moest ik niet onmiddellijk bevallen? Tegen de ochtend aan kwam er duidelijkheid ... Ik had geen contracties, de baby s hartslag was oké, en ik zat op een termijn die in de grijze zone valt, op het randje van de (wettelijke) levensvatbaarheid. Dit hield in dat ze ons als ouders voor de keuze stelden hem te laten gaan óf de kans te grijpen hem op zn minst die termijn van 24 weken te laten halen. Op zn minst ... want zolang ik geen contracties kreeg, geen infecties en hij comfortabel bleef, mocht hij lekker blijven zitten. Aangezien er amper vruchtwater over was en ze de oorzaak van het scheuren van de vliezen niet kenden, was er geen zekerheid dat er nog vruchtwater zou aangemaakt worden (en niet onmiddellijk zou wegvloeien). Dat betekende dat ons ventje de ruimte niet had om goed te ontwikkelen, waardoor er problemen zouden kunnen ontstaan met ledematen en longetjes. Uit gesprekken met de gynaecologe, de gespecialiseerde arts van MIC, en de neonatologe bleek dat ons zoontje bij een extreme vroeggeboorte 50 % kans had om te overleven, en van die 50 % levenskans ook een relatief grote kans op beperkingen, zowel mentaal als fysiek. Een káns, want er was ook de optie dat hij het goed doorstond en het haalde, als gezond bazeke mocht opgroeien. Ohja, en alles daartussen, was óók een optie! We kregen enkele dagen om te beslissen...
En daar gingen we dan ... huilen, piekeren, sterk zijn, er in geloven, het niet kúnnen geloven ... Jordy en ik hebben veel gepraat met elkaar, geluisterd naar elkaar. Was er plaats in ons leven voor een kindje met beperkingen? Welke invloed zou dat op ons Ebeke hebben? Waren we klaar voor die maanden neonatologie? Etc etc... Ik kwam in contact met dames die voor dezelfde keuze hadden gestaan. Ik whatsappte mijn duimen blauw met mijn zus en met mijn ouders. ...
Ondertussen kreeg ik nog twee echos, om te zien of er vruchtwater bij kwam. Die eerste keer werd ik in de rolstoel naar beneden gebracht. We moesten plaatsnemen tussen andere zwangere vrouwen, die er op dat moment zorgeloos uitzagen. Ik probeerde niet te kijken, kneep het knuffeltje van Ebe (dat ik bij me had als geluksbrenger) bijna plat, als compensatie ... om niet in huilen uit te barsten in een overvolle wachtzaal. Toen het aan ons was, klopte mijn hart in mijn keel, draaide mijn maag om, en ik huilde ... daar was ons venteke, in zwart/wit op het schermpje. We wachtten op zijn hartslag ... toen we die hoorden, kneep Jordy in mijn hand. Ik nam elke harttoon in me op, en zei in gedachten dag lief venteke, mama houdt van jou, blijf maar bij ons zolang het kan... Het verdict van de echos: Zeer weinig vruchtwater, geen aanwijzingen dat er nog wordt aangemaakt.
Toen de artsen al een paar keer geïnformeerd hadden naar onze keuze, kwam Jordy binnen in de kamer. Ik vertelde hem dat er maar 1 keuze was die ik niet kon maken, op voorwaarde dat we er allebei zo over dachten. Ons ventje laten gaan ... dat stevig, levendig bazeke dat zo welkom was in ons gezin ... hij had het recht om zelf te vechten voor zijn leven. Jordy bevestigde zonder twijfel mijn gevoel. Ik kan het ook niet, hem opgeven...! We huilden ... van opluchting ... we hadden gekozen voor leven, voor liefde!
Om onze keuze definitief te sterken, vroegen we nog een gesprek met de neonatologe. We vertelden dat we ervoor wilden gaan, maar dat we enkele wensen kenbaar wilden maken. We wilden geen reanimaties, en ons zoontje mocht niet te hard lijden ... als dat wel het geval was, verwachtten we van de neonatologe hier eerlijk in te zijn en ons te laten herinneren aan dit gesprek. We zeiden dat, als zij van oordeel was dat hij te hard moest afzien, we haar zouden volgen in de keuze hem alsnog stilletjes te laten gaan. We hadden een heel goed gevoel bij het gesprek, alsof we op dezelfde golflengte zaten!
Ik besloot vanaf toen niet meer te piekeren. Ik wilde nog genieten van elke moment dat mijn ventje nog in mijn buik zat, dicht bij mij, levendig als altijd.
