|
JAVA naar BALI.
'Selamat Datang'
Na jaren van voorbereiding gingen we dan eindelijk de grote reis beginnen. Dit voorbereiden hield in dat er vele fietstochten gezamenlijk werden verreden. Op de Veluwe en in Twente.
Ook hield dit in, dat in zo'n lange periode van voorbereiding er één en ander in een samenleving kan veranderen; zo ook is de samenstelling van de groep door helaas verdrietige omstandigheden verkleind geworden.
Al deze mensen wil ik toch vragen om dit verhaal te lezen, want wij zijn jullie niet vergeten al lijkt dat in deze 'snelle' tijd het er erg veel op. Veel sterkte.
Met een vaste groep,( waarvan de meesten al enkele jaren met een fietsbus naar Spanje waren gegaan, onder leiding van
Joop Ravers), gingen we nu naar Indonesië. En... met een boekje 'Indonesisch onderweg.'
Vertrek vanaf Schiphol, met een Boeiing 747 van de K.L.M. 837 "Doebai",via een tussen landing in Singapore, ( waar we de orchideeën hebben we bewonderd in de hal) kwamen we op 24 september 1993 in Jakarta aan. Een stad met 16 miljoen inwoners. Hier werden we opgewacht door de Indonesische vrienden. Ze stonden bij de uitgang naar ons te zwaaien. De passage bij de douane verliep snel en vlekkeloos.
Zo, stonden we ineens in het warme Jakarta, met een kakofonie aan geluid, veroorzaakt door het steeds claxonnerend auto verkeer. In een draf de verkeers zebra overgestoken. Lettend op het drukke links rijdend verkeer! De bagage in de busjes geladen, met de fiets dozen en toen op weg naar Bogor. Onze eerste overnachtings plaats. Onderweg een enorme belevenis om al het wriemelend verkeer te aanschouwen.
Aangekomen in Bogor bij hotel "New.Mirah", werden onze kamers aangewezen. Eerst dus maar de spullen opbergen. Het hotel gaf op mij een'geheimzinnige' indruk; het was er schemerig, met veel planten groei bij de entree en op de binnen plaats.
Omdat het nog even duurde alvorens we konden gaan eten, hebben wij ons eerst ter ruste gelegd....! Plotseling schrok ik wakker, waar was ik nou en wat was er aan de hand? Had het te maken met het geheimzinnig gebeuren,zoals ook Multatuli over'de Oost'omschreef? Het bleek dat Hannie Vos bij onze bedden stond en een poging deed om mij wakker te maken, ik was in een hele diepe slaap verzonken. Wij konden aan tafel.
Voor de eerste keer in dit warme land. Dus zoals we het ons ingeprent hadden, opletten
wat je eet, niet te koud drinken!
Er was thee en ook 'Bintang'bier. Toch maar van dit laatste besteld, een grote fles. Het was een goede maaltijd.
In de loop van de avond nog even bij het hotel rond gekeken en mettertijd onze kamer opgezocht. De groep sliep op de kamers 102 t/m 105 , dit was goed om te weten, omdat de volgende dag een ieder gewekt moest worden om 7.30 uur. Jannie had een reiswekkertje. (Naar later bleek was dit overbodig omdat onze gids Yanton alles perfect regelde.) Onze kamer was aan een binnen plaats gelegen bij de entree van het hotel.
Na een paar uur op bed te hebben gelegen kreeg ik het steeds warmer en warmer....Ook hoorde ik steeds mensen praten bij de bali van het hotel. Wanneer zou het daar eens stil zijn?
Riki Draayer had een verhaal verteld, dat het gebruik van de Malaria tabletten wel eens aanleiding kon geven tot hallucinaties, dus je raakt dan een beetje gestoord. Een ander bijzonder gevoel dat ik er ook nog bij kreeg was hoofdpijn, dat gevoel ken ik eigenlijk niet. Toen zei ik tegen mezelf" Harm je mankeert niets, dit rare gevoel komt vast vanwege de Malaria tabletten. " Inmiddels was Jannie ook wakker, want die kon ook de slaap niet vatten. Zij had een aspirientje voor mij. Ook dat gaf mij geen rust. Ten lange leste ben van bed gegaan en gaan lezen op de binnenplaats. Er was bijna geen mens meer. Gelezen heb ik over Indonesië: Waar ook de nachten nog warm zijn. Uit eindelijk kwam er een enigszins slaperig gevoel. Zou dit nu de beruchte yetlack zijn geweest?
|
