Vanavond naar de ab in Brussel voor een hopelijk fantastisch optreden van Duke special.De Victoriaanse bard met rasta haar en hemelse stem.Muziek gemaakt volgens het ambacht.
In het voorprogramma Maximilian Hecker,die qua getalenteerd zeker kan tippen aan de songbard kwaliteiten van Duke special.Ik zag deze man enkele jaren geleden in Duitsland waar hij een volledige show deed en ik moet zeggen dat was hemels.
www.maximilian-hecker.com
In ieder geval voor wie houdt van gedegen songs in een klassieke uitvoering volgens het boekje moet deze man zeker in het oog houden.Zo'n talenten zijn niet dikbezaaid;
boekentip:de vrouw voor wie Cesar Pavese zelfmoord pleegde van de zeer goede schrijver Arjen Mulder.
Morgen schrijf ik een ode voor mijn goede vriend en mentor Jan de Corte.
Tip:stap af van het volgen van grote mediacampagnes omtrent cultuuractiviteiten en ontdek wat ware kunst is.Ware kunst en kunstenaars behoefen geen mediacampagnes.
Gisterenavond als bij toeval in de Singel in Antwerpen belandt.Waar de monoloog "Alles is ijdelheid" op het programma stond.In een regie van de regisseur/kunstenaar Jan lauwers,het spel van die avond werd ons gebracht door een van de Grand Dames uit de theaterwereld Viviane de Muynck.Het stuk kan men opvatten als een biografie,een leven op het scherp van de snee.Een polsslag van de tijd.
Het stuk gaat eigenlijk over Claire Goll,waarvan ik hier een korte bio zal geven:
Claire Goll werd geboren in 1890 te Nuremberg als Clara Aichmann.Na een ongelukkige jeugd,een kortstondig huwelijk en de geboorte van een dochter,laat ze alles achter en vertrekt.In 1916 verlaat ze Duitsland,gedreven door haar pacifistische idealen,en vestigt zich in Zwitserland waar ze terecht komt in de kringen van kunstenaars in ballingschap.Ze ontmoet er haar toekomstige levensgezel,de Duitse dichter Ivan Goll.In 1918 publiceert ze haar eerste poezie en verhalen.In 1921 installeren Claire en Yvan Goll zich samen in Parijs,waar ze in de schoot van het dadaisme en surrealisme vertrouwelingen worden van talloze kunstenaars en auteurs.Claire Goll is de muze en minnares van verschillende onder hen.In 1939 emigreren ze,net als vele andere kunstenaars,naar de Verenigde Staten,om in 1947 terug te keren naar Parijs,waar de zieke Yvan Goll in 1950 overlijdt.Jarenlang verblijft Claire Goll in relatieve armoede in het Hotel d'Orsay.Ze blijft actief als 'femme de lettres' en sterft in 1977 op 86-jarige leeftijd.Naast haar gedichten,romans en haar briefwisseling mer Rainer Maria Rilke,werd Claire Goll vooral beroemd met "alles is ijdelheid",de spraakmakende mémoires die ze op het einde van haar leven schreef.
Korte bio over de hoofdrolspeelster Viviane de Muynck:
Is in de eerste plaats bekend als één van de centrale actrices van Needcompany.Met artistiek directeur Jan Lauwers legt ze sinds het begin van de jaren 90 een gezamelijk parcours af.Viviane de Muynck werd bijzonder geprezen voor haar vertolking van de titelrol in "de kamer van Isabella" (2004).Bij het realiseren van deze voorstelling botsten Lauwers en De Muynck op de mémoires van Claire Goll,een andere sterke vrouw die het opmerkelijke verhaal van haar leven vertelt tegen de achtergrond van de 20e eeuw.Resultaat is een nieuwe inspirerende samenwerking,dit keer in de vorm van een monoloog.
Ze werd tevens opgeleid door Jan de Corte.Aan het conservatorium van Brussel.
Speelde bij het wereldvermaarde toneelgezelschap de Wooster Group uit New York.
Gisterenavond brachten Tom(my) en ik een bezoek aan het literair huis Passaporte in de Dansaertstraat te Brussel.
Op het programma stond een gesprek tussen drie jonge beloftevolle auteurs - Tommy Wieringa, Saskia De Coster en Annelies Verbeke - rond hun werk, schrijven, lezen en gelezen worden. Hierbij werden ze geïnterviewd door een jongedame van Passaporte. Er werden op het einde ook drie fragmenten uit het laatste boek van de schrijvers gelezen, waarbij je moest raden welk fragment van welke auteur was. Dan werden drie winnaars getrokken die elk een boek van een van de auteurs kreeg.
Naar onze bescheiden mening kwam Nederlander Tommy Wieringa (laatste roman: Joe's Speedboot) als meest relevante en mededeelzame spreker uit de bus, hij was vaak grappig, ad rem en bijtijden zelfs poëtisch. Zelf omschrijft hij zijn schrijfstijl trouwens als 'laconiek-poëtisch'. Tom en ik overwegen, op basis van het luisterfragment en zijn présence, zijn laatste roman eens te lezen; hierover over enige tijd misschien meer nieuws (aanrader?...).
Na een (zeer kort) vragenmoment had ik de gelegenheid Saskia De Coster rechtsreeks enkele vragen van amateur tot professional te stellen.
Over wat een amateur-schrijver moet doen en laten om veel gelezen te worden:
Zelf veel schrijven en schrappen, ervoor zorgen kortom dat het goed(?) is; het geschrevene zeer vaak herbekijken; laten lezen door een uitgever of iemand die verstand van zaken heeft.
Over de mogelijkheid die ze overwoog om te stoppen met schrijven:
Ze denkt dat nog steeds af en toe, ze twijfelt er nog steeds een beetje aan, het schrijven is voor haar iets allesomvattends en indringends dat ook wel eens een dwang kan zijn; het lijkt haar leuk om ook eens andere dingen (niets?) te doen.
Over haar op stapel staande magnum opus:
Het wordt een toekomstvisioen in dezelfde stijl als haar voorgaande werk (postmodern, fantasievol), in het New York van het jaar 3000 en in 2012 gesitueerd.
De schrijvers die haar inspireren:
Gerard Reve; Jonathan Frantzen; Dave Eggers; Vladimir Nabokov; Philip Roth
Tot zover het beknopte interviewtje met deze jonge, enigmatische (voor ons) schrijfster.
Al bij al een prettige, onderhoudende eerste kennismaking met deze auteurs en met het fijne literatuurhuis Passaporte!
Gisterenavond waren of mochten wij aanwezig zijn op de stripvoorstelling van de "De maagd van Antwerpen",getekend door Serge Baeken,naar aanleiding van het 200 ste bestaansjaar van het Atheneum van Antwerpen.
Na een kleine receptie begon het officiele gedeelte van de voorstelling,die ingeleid werd door de huidige directrice van het Atheneum Karin Herremans die een kleine historiek gaf over de geschiedenis van de school.Daarna er was een tussenkomst van Vital Baeken die een toch wel een mooi gedicht opdroeg van eigen hand over een zekere Olcott en tevens opgenomen in de strip.Vervolgens kwam Rik Pinxten aan het woord,antropoloog en voorzitter van het Humanistisch Verbond,die de belangrijkheid van een multiculturele samenleving en de waarden die daar vanuit gaan in de verf zette.Vervolgens kwam Patrick Janssens aan het woord,onze burgemeester,die wilde aantonen dat we mensen met een andere huidskleur een thuisgevoel moeten geven en ze moeten opnemen in onze samenleving als een van de onze.Niemand in Antwerpen mag aanzien als een vreemde.
Na het officiele gedeelte van de voorstelling,was er nog een kleine receptie voorzien waar tevens de aanwezigen een strip werd aangeboden;dit geheel gratis.Serge Baeken was ook nog zo vriendelijk om voor de aanwezigen de strip van een persoonlijk signatuur te voorzien.Deze tekening werd dan ook nog eens vakkundig ingekleurd door de aanwezige Eva Cardon,en Daniel Rosseels.Hier wil ik Serge toch nog eens persoonlijk om bedanken.
Tevens wil ik hier Vital nog eens bedanken voor zijn persoonlijke signatuur die hij aanbracht in mijn boeken.En ook voor de leuke babbel die daar uit voort vloeide.
Met een mooi geschenk en een warm gevoel naar huis gekeerd.
Uw reporter Tommy,ook een bedankje voor mijn partner in crime en stille kracht Martin
Vandaag wil ik (Martin) jullie een kleine introductie brengen tot mijn favoriete muziekband: Porcupine Tree.
Porcupine Tree -de naam betekent letterlijk Stekelvarkenboom (What's in a name...) - ontstond in 1988 onder leiding van zanger-gitarist Steven Wilson. Het is een Britse band uit de buurt van Londen.
De muziek die ze maken heet progressieve rock en hun sound kan misschien omschreven worden als een kruising tussen het werk van de jaren'70-Pink Floyd en de huidige muziek van groepen zo divers als Dream Theater, Anathema, Spock's Beard, Flower Kings,enz... Overigens bestaat rond deze muziek een uitstekende, allesomvattende Nederlandstalige website:
www.prog-nose.be
Ga zeker ook eens kijken bij www.last.fm.com, tik 'Porcupine Tree' in, en je kan meteen hun laatste nummers beluisteren!
Tot slot een algemene discografie van Porcupine Tree, waarvan de nieuwe cd 'Fear of a Blank Planet' half april in de winkel ligt:
On The Sunday of Life (1991) Up The Downstair (1992) The Sky Moves Sideways (1994) Signify (1996) Coma Divine (Live - 1997) Voyage 34 (1998) Stupid Dream (1999) Lightbulb Sun (2000) Warszawa (Live -2001) Recordings (2001) In Absentia (2002) Deadwing (2005) Fear of a Blank Planet (2007)
In mei of juni verwacht ik zeker een concert hier in België, voor diegenen die reeds van Porcupine Tree geproefd hebben...
Voor alle anderen, van harte aanbevolen door een grote fan:
Gisteren had ik een leuke ontmoeting met een verkoopster van de Standaard Boekhandel in brussel,ze had moraalwetenschappen gestudeerd en bovendien had ze Cesar Pavese gelezen.Soms kan een mens niet op van gelukkig en is dit een extra bstimulans om in te zien dat ondanks alles het leven toch zeer mooi kan zijn.
Ben gisteravond in alle haast het webadres vergeten mee te geven voor de mensen die moesten geintresserd zijn in de iniatieven van Broederlijk Delen en in het bijzonder de koffiestop.
Vandaag de tweede dag afgerondt van het "symposium over schoonheid",in Brussel.Vandaag werden we vanaf 10.30 betrokken bij een lezing van Bart Verschaffel,hoogleraar in de architectuur.Zijn expose ging over de schoonheid als bijzaak.Zeer interresante lezing,waar ik niet verder in detail op inga,want dat zou ons te ver leiden.
Om 11.30 werden wedoor Daan van Speybroeck,filosoof betrokken bij een lezing over de wat in de vergetelheid geraakte kunstvorm glas-in-lood.En hoe zich dat doorheen de eeuwen en de kunstenaars evolueert.
Dan was er een pauze voorzien van een uurtje,waar we van de gelegenheid gebruikmaakte om bij Broederlijk Delen een koffiestop te houden.Een iniatief dat twee luiken benadrukt.Enerzijds het bekendmaken van Broederlijk Delen en fondsenwerving en anderzijds de sociale cohesie tussen de mensen bevorderen.
Na de middag was het de beurt aan Thierry de Duve,die zijn expose bracht aan de hand van een kortverhaal van Nathalie Sarraute met de titel "C'est beau",dat handelt over de schaamte die sommige mensen in onze hedendaagse maatschappij en cultuur voelen als ze moeten toegeven dat ze voor schoonheid gevoelig zijn.
Tot slot was het tijd voor de laatste spreker Herman Parret,hoogleraar emeritus taal-en kunstfilosofie die het had over de (on)mogelijkheid van een esthetica van het lelijke.Er wordt nagegaan wat binnen het systeem van de categorieen van de klassieke esthetica de plaats van het lelijke is.
Nadien was er nog een kleine drink voorzien en dan met wat extra wijsheid terug naar huis gekeerd.
Vandaag gaan wij terug naar het Vlaams-Nederlands huis vor het symposium over schoonheid en we zullen wel zien aan wat we ons mogen verwachten.Voor de gewone stervelingen veel arbeidsvreugde en een goed huwelijk en een zeer grote televisie.
Uigenodigd door Saskia de Coster bekend van haar romans Jeuk,Eeuwige roem,en haar niet onopgemerkte deelname aan de slimste mens op één.
Samen zal zij met Annelies Verbeke en Tommy Wieringa in Passa Porta een debat verzorgen over de Nederlandse taal en het gebruik daarvan in de hedendaagse tijd.
Het boek uitgelezen van Bert Kruismans en Peter Perceval met name "zelfhulpgids voor BV'S",waarin alle cliches van bekende vlamingen aan bod komen .Een zeer leuk boekje voor al de mensen die eens willen weten hoe de fake wereld van deze mensensoort nu eigenlijk in elkaar steekt.
Gisteren op uitnodiging van Vitalski naar Arts meet comedy geweest,een evenement waargemaakt door de eindejaarsstudenten marketing van de Karel de Hogeschool te antwerpen.In het museum voor schone kunsten te Antwerpen.
Wat stond er te gebeuren? Een aantal bekende en minder bekende stand-up comedians gaven hun eigen visie of interpretratie aan een kunstwerk.
De eerste in de rij was de flauwe plezante Iwein segers.
Daar na mochten wij kennismaken met een nieuw talent namelijk steve Goegebeur,naar ik later vernam zijn tweede optreden nog maar,hij had het over het volupteuze in de kunst en had daar een aantal leuke grapjes bij bedacht.
De volgende in de rij was Michael van Peel die een goede performance gaf over productplacement en hoe dat in sommige schilderijen tot uiting kan komen als je maar lang genoeg ziet.Michael was in vorm maar hij sprak soms wat te stil.
Daarna hadden we een kort gesprekje met de man die ons naar dit evenement had geleid namelijk Vitalski die kort nadien ook zijn optreden gaf.
Vitalski had het over een schilderij dat de gifmengers heette en zijn interpretatie was dat het niet ging over een gifinneming,maar gewoon over een wild feestje.Zoals gewoonlijk was Vital weer outstanding.
Het evenement ging verder met Begijn le Bleu die een tragikomisch personage neerzette die het bij een standbeeld had over de niet ideale maten en hoe dat soms ook sexy kan zijn.
Iets verderop in de zaal mochten wij een optrden bijwonen van Bert Gabriels die een schilderij van Ensor in verband bracht met de global warning.Zeer leuke vondst trouwens.
In de trappenhal van het museum hadden we een gesprekje met Stephanie een van de vijf organiserende studenten die het evenement mee op poten had gezet.Ze vertelde ons over hoe ze op zoek waren gegaan naar de artiesten en hoe ze sponsors hadden gezocht om deze artieste te betalen.
Na even een pauze te hebben genomen stuitte we in een klein zaaltje op een student restauratie die daar een potret van Hans Memling portretteerde.Wat trouwens aardig gelukt was als je het mij vraagt.
En tot slot de laatste performance van de dag door de heer Danny van Britsom die een neurotisch type speelde dat een een hele parlando gaf over het schilderij waar hij bijstond,en dan achteraf tot de vaststelling moest komen dat hij bij het verkeerde schilderij stond.
Zo dit was het dan alweer en morgen over naar meer.
Vergeet de beyonces,Norah jones en Shakira's van deze wereld want de naam is:CORINNE BAILEY RAE.Nog enkele jaren van optreden en cd's maken en deze vrouw wordt zeer groot.
Omdat deze week in het teken stond van de heer Patrick Senoc en zijn tragische levensverhaal,of hoe een mens aan de afgrond van zijn bestaan is aanbeland wou ik hier vandaag normaal een gedicht plaatsen ter ere van deze man,maar omdat het zondag is en ik enorm lui ben ga ik het houden op een boodschap.
Wie de juiste weg volgt, volgt hem alleen voor zijn eigen welzijn; en wie verdwaalt,verdwaalt alleen tot zijn eigen schade En geen enkele lastdragende ziel draagt de last van een ander
Zou een citaat uit de Koran voor Patrick Senoc en ook om onze Arabische medemens eens een plezier te doen.
Aanvaardt immers dat we in een multiculturele maatschappij leven.
Naar aanleiding van het concert aanstaande zaterdag (morgen dus) wil ik een korte bio meegeven van Corinne Bailey Rae.
Corinne Bailey Rae:
Corinne Bailey Rae is beboren en getogen in Leeds.Ze is de oudste van drie dochters van een Indiaanse vader en een moeder uit Yorkshire."Ik ben een van fan van jazz maar niet van het mijmerende soort" zegt ze.Ik heb een hekel aan al dat langdradige en daarom houdt ik van klassiekers:omdat ze zo puur en bondig zijn.Dat heb ik ook met mijn eigen nummers proberen te doen.Ik heb liever dat mensen meer willen dan minder.
Geinspireerd door Bjork en Massive attack maar ook door Jill Scott,ging Corinne de studio in.Het daaruit voortgekomen debuutalbum "Corinne Bailey rae" is een sublieme plaat,vol met prikkelende gevoeligheid en warmte.Het is een soort muziek waarin de "Spirit" van Billie Holiday samensmelt met de soul van Erykah Badhu.Zelfs de vluchtige luisteraar zal je vertellen dat dit iets speciaals is.Zelf zegt ze:"Mijn muziek is een beetje van alles:het is ontspannend,akoestisch,atmosferisch en vol met soul.De reacties zijn tot nu toe geweldig en dat is erg bevredigend.Want alles voelt zo goed.Nummers schrijven,muziek maken is precies wat ik nu met mijn leven zou moeten doen.
Haar naam is Corinne Bailey Rae.Ze is 26 jaar oud,een spetterend talent en daarbij ook nog erg leuk.
Zo,het concert is uitverkocht,maar moest ze ooit nog terugkomen naar Belgie,wat ongetwijfeld zal gebeuren,dan is dit een aanrader.
Wegens zware verkoudheid gisteren nog wel een verhaal kunnen opdissen,maar dat zal ik houden voor later.Vandaag ga ik het gewoon houden op een cd-tip naar aanleiding van het concert van Corinne Bailey Rae in de AB aanstaande zaterdag.
CD-tip:Corinne Bailey Rae-Corinne Bailey Rae.
Voor morgen zijn er nog plaatsen voor Bulderboeken in de Arenbergschouwburg met o.a Vitalski,Christophe Vekeman.
Aanstaande zondag een zeer interressant evenement voor diegene die kunst eens op een andere manier willen bekijken.Arts meet comedy,kunstwerken bekeken vanuit het standpunt van stand-up comedians.
Rode rozen van Stan laurijssens is een beter boek dan ik verwacht had.
Zo enkele tips en nu ga ik mij overgeven aan een grog en aan een fijn dutje zodanig dat we ertegen aan kunnen voor de drukke weken die komen.
Liefhebbers,ze bestaan in alle geledingen,mensen die een hobby met passie beoefenen zonder dat ze er ooit voor zullen beloond worden,ze doen het gewoon omdat ze het graag doen.Zondag kwam ik zo'n man tegen.Patrick uit Genk.Patrick was begeesterd door het gitaarspelen,alle dagen oefende hij twee tot drie uur om het in de vingers te blijven houden.Patrick was die zondag in Antwerpen beland omdat hij wat problemen had met zijn ex-vrouw die sinds kort in Antwerpen woonde.De moment dat ik hem sprak was Patrick niet in opperbeste stemming,maar na enige onnozelheden van mijn kant,brak het ijs tusen ons twee.En konden we op verhaal komen,of tenminste Patrick want hij bleek een echte spraakwaterval te zijn.Patrick was beginnen gitaarspelen in de jaren zestig,na zijn legerdienst was hij immers een jaar werkloos en met de weinige centen die hij had,had hij toch maar een gitaar gekocht.Na een aantal jaren oefenen had hij het meer dan behoorlijk onder knie en besloot hij zich aan te sluiten bij een groepje genaamd The Rotors.Een groep die bleek achteraf het geschopt had tot op het Rhytmn and Blues festival in Peer.Patrick was vooral geinteresseerd in de bleus en de jazz,al ging zijn voorkeur toch uit naar blues.Omdat hij hield van de rauwe,natuurlijke klanken van de bleus.Zijn voorbeelden waren Steely Dan,Eric Clapton en Robert Johnson.Toen ik hem vroeg of hij alleen maar in het Genkse optrad,bleek dat niet zo te zijn.Hij had immers in de late jaren zestig en vroege jaren zeventig veel opgetreden in het Antwerpse.En per toeval had hij ook nog enkele keren gespeeld in het cafe waar ik hem sprak,voor het aan renovatie onderhevig was geweest.Veel van die cafe's die ik ook wel ken hadden het inmiddels moeten afleggen voor hypermoderne kantoorgebouwen en hippe lofts.Dit gebeuren betreurde Patrick eveneens.Hij vond dat het charmante karakter van het antwerpen uit de jaren zeventig en tachtig volledig weg was.Voor de moment echter had Patrick geen groep meer,en speelde hij vooral als gastgitarist bij verschillende combo's,hoewel hij de hechte band miste van een groep.Patrick gaat echter proberen meer naar Anrtwerpen te komen en zou terug in contact te komen met muzikanten.
Bij deze wens ik hem daar veel succes mee.
Of hoe liefhebberende passie mooi kan zijn.
P.S. Lees ook eens het aangrijpende verhaal van Patrick Senoc uit de Halewijnlaan 5 te Linkeroever op datum van 20/02/07
De stadswachters van Antwerpen.Herkenbaar aan hun mauve jassen met op de achterzijde in het grijs fluorescerend stadswacht.Iedereen zal ze ongetwijfeld al wel eens in het stadsbeeld hebben zien rondwandelen.Deze mensen fascineerde me al een tijd,en op een mooie februarimorgen nam ik het besluit om eens met een van deze mensen te praten.De man die ik daartoe bereid vond was Erik.Erik had 25 jaar zelfstandige garagehouder geweest,en was voor hij op het faillisement afstevende gestopt met zijn garage.Het feit dat hij nu halftijds bij de stadswacht werkte,halftijds betekent bij de stadswachters van 6.00 tot 9.45,was omdat de VDAB en de RVA hem dan gerust lieten en hij zo niet om de drie maanden naar de VDAB moest om werkaanbiedingen te gaan ontvangen.
Bij de stadswacht werken houdt twee dingen in,je werkt zowel voor de stad Antwerpen als voor de Lijn,maar je word uitbetaald door de stad Antwerpen.De twee voornaamste luiken die de taak van een stadswachter inhouden zijn:
Een informatief en dienstbaarheidsluik: -mensen informeren over het gebruik van abonnementen,en andere diensten van de lijn. -mensen en vooral oudere mensen en gehandicapten helpen bij het in en uitstappen van tram of bus. -het melden aan de politie van eventuele verdachte personen op de tram aanwezig zoals bv zakkenrollers en kleine criminelen die bij de politie reeds bekend zijn maar steeds terug hervallen en door de mazen van het net glippen telkens weer.
en dan het preventieve luik: -Zien dat de tram voor iedereen toegangkelijk is,dat will zeggen tijdens de spitsuren zien dat de boekentassen van schoolgaande jongeren enzo verder niet in het gangpad staan e.d. -Bij geluidsoverlast en teveel kabaal van schoolgaande kinderen kunnen zij aanmanen tot stilte. -Bij te grote overlast en teveel herrie en hinder,zijn de stadswachters bevoegd om naar de schooldirectie te gaan en in samenwerking met die directie deze kinderen aan te pakken. -het in de probleemstations melden dat er soms teveel heroinespuiten of iets dergelijks op de sporen liggen.
Zo dit is een grote greep uit wat een stadswachter zoal doet tijdens zijn werkuren.
Nu ik voor mezelf deze mensen wat beter heb leren plaatsen,en nu ik weet hoe zij de socialme cohesie proberen te bevorderen,kijk ik voortaan met een heel ander oog naar deze mensen.
Dus denk eraan als je nog eens het openbaar vervoer neemt,de stadswacht is er voor u en alleeen voor u.
van Patrick Senoc uit de Halewijnlaan 5 te Linkeroever op datum van 20/02/07
