Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
het testament
het testament
08-03-2007
de maagd van antwerpen
Beste lezers,
Gisterenavond waren of mochten wij aanwezig zijn op de stripvoorstelling van de "De maagd van Antwerpen",getekend door Serge Baeken,naar aanleiding van het 200 ste bestaansjaar van het Atheneum van Antwerpen.
Na een kleine receptie begon het officiele gedeelte van de voorstelling,die ingeleid werd door de huidige directrice van het Atheneum Karin Herremans die een kleine historiek gaf over de geschiedenis van de school.Daarna er was een tussenkomst van Vital Baeken die een toch wel een mooi gedicht opdroeg van eigen hand over een zekere Olcott en tevens opgenomen in de strip.Vervolgens kwam Rik Pinxten aan het woord,antropoloog en voorzitter van het Humanistisch Verbond,die de belangrijkheid van een multiculturele samenleving en de waarden die daar vanuit gaan in de verf zette.Vervolgens kwam Patrick Janssens aan het woord,onze burgemeester,die wilde aantonen dat we mensen met een andere huidskleur een thuisgevoel moeten geven en ze moeten opnemen in onze samenleving als een van de onze.Niemand in Antwerpen mag aanzien als een vreemde.
Na het officiele gedeelte van de voorstelling,was er nog een kleine receptie voorzien waar tevens de aanwezigen een strip werd aangeboden;dit geheel gratis.Serge Baeken was ook nog zo vriendelijk om voor de aanwezigen de strip van een persoonlijk signatuur te voorzien.Deze tekening werd dan ook nog eens vakkundig ingekleurd door de aanwezige Eva Cardon,en Daniel Rosseels.Hier wil ik Serge toch nog eens persoonlijk om bedanken.
Tevens wil ik hier Vital nog eens bedanken voor zijn persoonlijke signatuur die hij aanbracht in mijn boeken.En ook voor de leuke babbel die daar uit voort vloeide.
Met een mooi geschenk en een warm gevoel naar huis gekeerd.
Uw reporter Tommy,ook een bedankje voor mijn partner in crime en stille kracht Martin
Vandaag wil ik (Martin) jullie een kleine introductie brengen tot mijn favoriete muziekband: Porcupine Tree.
Porcupine Tree -de naam betekent letterlijk Stekelvarkenboom (What's in a name...) - ontstond in 1988 onder leiding van zanger-gitarist Steven Wilson. Het is een Britse band uit de buurt van Londen.
De muziek die ze maken heet progressieve rock en hun sound kan misschien omschreven worden als een kruising tussen het werk van de jaren'70-Pink Floyd en de huidige muziek van groepen zo divers als Dream Theater, Anathema, Spock's Beard, Flower Kings,enz... Overigens bestaat rond deze muziek een uitstekende, allesomvattende Nederlandstalige website:
www.prog-nose.be
Ga zeker ook eens kijken bij www.last.fm.com, tik 'Porcupine Tree' in, en je kan meteen hun laatste nummers beluisteren!
Tot slot een algemene discografie van Porcupine Tree, waarvan de nieuwe cd 'Fear of a Blank Planet' half april in de winkel ligt:
On The Sunday of Life (1991) Up The Downstair (1992) The Sky Moves Sideways (1994) Signify (1996) Coma Divine (Live - 1997) Voyage 34 (1998) Stupid Dream (1999) Lightbulb Sun (2000) Warszawa (Live -2001) Recordings (2001) In Absentia (2002) Deadwing (2005) Fear of a Blank Planet (2007)
In mei of juni verwacht ik zeker een concert hier in België, voor diegenen die reeds van Porcupine Tree geproefd hebben...
Voor alle anderen, van harte aanbevolen door een grote fan:
Gisteren had ik een leuke ontmoeting met een verkoopster van de Standaard Boekhandel in brussel,ze had moraalwetenschappen gestudeerd en bovendien had ze Cesar Pavese gelezen.Soms kan een mens niet op van gelukkig en is dit een extra bstimulans om in te zien dat ondanks alles het leven toch zeer mooi kan zijn.
Ben gisteravond in alle haast het webadres vergeten mee te geven voor de mensen die moesten geintresserd zijn in de iniatieven van Broederlijk Delen en in het bijzonder de koffiestop.
Vandaag de tweede dag afgerondt van het "symposium over schoonheid",in Brussel.Vandaag werden we vanaf 10.30 betrokken bij een lezing van Bart Verschaffel,hoogleraar in de architectuur.Zijn expose ging over de schoonheid als bijzaak.Zeer interresante lezing,waar ik niet verder in detail op inga,want dat zou ons te ver leiden.
Om 11.30 werden wedoor Daan van Speybroeck,filosoof betrokken bij een lezing over de wat in de vergetelheid geraakte kunstvorm glas-in-lood.En hoe zich dat doorheen de eeuwen en de kunstenaars evolueert.
Dan was er een pauze voorzien van een uurtje,waar we van de gelegenheid gebruikmaakte om bij Broederlijk Delen een koffiestop te houden.Een iniatief dat twee luiken benadrukt.Enerzijds het bekendmaken van Broederlijk Delen en fondsenwerving en anderzijds de sociale cohesie tussen de mensen bevorderen.
Na de middag was het de beurt aan Thierry de Duve,die zijn expose bracht aan de hand van een kortverhaal van Nathalie Sarraute met de titel "C'est beau",dat handelt over de schaamte die sommige mensen in onze hedendaagse maatschappij en cultuur voelen als ze moeten toegeven dat ze voor schoonheid gevoelig zijn.
Tot slot was het tijd voor de laatste spreker Herman Parret,hoogleraar emeritus taal-en kunstfilosofie die het had over de (on)mogelijkheid van een esthetica van het lelijke.Er wordt nagegaan wat binnen het systeem van de categorieen van de klassieke esthetica de plaats van het lelijke is.
Nadien was er nog een kleine drink voorzien en dan met wat extra wijsheid terug naar huis gekeerd.
Vandaag gaan wij terug naar het Vlaams-Nederlands huis vor het symposium over schoonheid en we zullen wel zien aan wat we ons mogen verwachten.Voor de gewone stervelingen veel arbeidsvreugde en een goed huwelijk en een zeer grote televisie.
Uigenodigd door Saskia de Coster bekend van haar romans Jeuk,Eeuwige roem,en haar niet onopgemerkte deelname aan de slimste mens op één.
Samen zal zij met Annelies Verbeke en Tommy Wieringa in Passa Porta een debat verzorgen over de Nederlandse taal en het gebruik daarvan in de hedendaagse tijd.
Het boek uitgelezen van Bert Kruismans en Peter Perceval met name "zelfhulpgids voor BV'S",waarin alle cliches van bekende vlamingen aan bod komen .Een zeer leuk boekje voor al de mensen die eens willen weten hoe de fake wereld van deze mensensoort nu eigenlijk in elkaar steekt.
Gisteren op uitnodiging van Vitalski naar Arts meet comedy geweest,een evenement waargemaakt door de eindejaarsstudenten marketing van de Karel de Hogeschool te antwerpen.In het museum voor schone kunsten te Antwerpen.
Wat stond er te gebeuren? Een aantal bekende en minder bekende stand-up comedians gaven hun eigen visie of interpretratie aan een kunstwerk.
De eerste in de rij was de flauwe plezante Iwein segers.
Daar na mochten wij kennismaken met een nieuw talent namelijk steve Goegebeur,naar ik later vernam zijn tweede optreden nog maar,hij had het over het volupteuze in de kunst en had daar een aantal leuke grapjes bij bedacht.
De volgende in de rij was Michael van Peel die een goede performance gaf over productplacement en hoe dat in sommige schilderijen tot uiting kan komen als je maar lang genoeg ziet.Michael was in vorm maar hij sprak soms wat te stil.
Daarna hadden we een kort gesprekje met de man die ons naar dit evenement had geleid namelijk Vitalski die kort nadien ook zijn optreden gaf.
Vitalski had het over een schilderij dat de gifmengers heette en zijn interpretatie was dat het niet ging over een gifinneming,maar gewoon over een wild feestje.Zoals gewoonlijk was Vital weer outstanding.
Het evenement ging verder met Begijn le Bleu die een tragikomisch personage neerzette die het bij een standbeeld had over de niet ideale maten en hoe dat soms ook sexy kan zijn.
Iets verderop in de zaal mochten wij een optrden bijwonen van Bert Gabriels die een schilderij van Ensor in verband bracht met de global warning.Zeer leuke vondst trouwens.
In de trappenhal van het museum hadden we een gesprekje met Stephanie een van de vijf organiserende studenten die het evenement mee op poten had gezet.Ze vertelde ons over hoe ze op zoek waren gegaan naar de artiesten en hoe ze sponsors hadden gezocht om deze artieste te betalen.
Na even een pauze te hebben genomen stuitte we in een klein zaaltje op een student restauratie die daar een potret van Hans Memling portretteerde.Wat trouwens aardig gelukt was als je het mij vraagt.
En tot slot de laatste performance van de dag door de heer Danny van Britsom die een neurotisch type speelde dat een een hele parlando gaf over het schilderij waar hij bijstond,en dan achteraf tot de vaststelling moest komen dat hij bij het verkeerde schilderij stond.
Zo dit was het dan alweer en morgen over naar meer.
Vergeet de beyonces,Norah jones en Shakira's van deze wereld want de naam is:CORINNE BAILEY RAE.Nog enkele jaren van optreden en cd's maken en deze vrouw wordt zeer groot.
Omdat deze week in het teken stond van de heer Patrick Senoc en zijn tragische levensverhaal,of hoe een mens aan de afgrond van zijn bestaan is aanbeland wou ik hier vandaag normaal een gedicht plaatsen ter ere van deze man,maar omdat het zondag is en ik enorm lui ben ga ik het houden op een boodschap.
Wie de juiste weg volgt, volgt hem alleen voor zijn eigen welzijn; en wie verdwaalt,verdwaalt alleen tot zijn eigen schade En geen enkele lastdragende ziel draagt de last van een ander
Zou een citaat uit de Koran voor Patrick Senoc en ook om onze Arabische medemens eens een plezier te doen.
Aanvaardt immers dat we in een multiculturele maatschappij leven.
Naar aanleiding van het concert aanstaande zaterdag (morgen dus) wil ik een korte bio meegeven van Corinne Bailey Rae.
Corinne Bailey Rae:
Corinne Bailey Rae is beboren en getogen in Leeds.Ze is de oudste van drie dochters van een Indiaanse vader en een moeder uit Yorkshire."Ik ben een van fan van jazz maar niet van het mijmerende soort" zegt ze.Ik heb een hekel aan al dat langdradige en daarom houdt ik van klassiekers:omdat ze zo puur en bondig zijn.Dat heb ik ook met mijn eigen nummers proberen te doen.Ik heb liever dat mensen meer willen dan minder.
Geinspireerd door Bjork en Massive attack maar ook door Jill Scott,ging Corinne de studio in.Het daaruit voortgekomen debuutalbum "Corinne Bailey rae" is een sublieme plaat,vol met prikkelende gevoeligheid en warmte.Het is een soort muziek waarin de "Spirit" van Billie Holiday samensmelt met de soul van Erykah Badhu.Zelfs de vluchtige luisteraar zal je vertellen dat dit iets speciaals is.Zelf zegt ze:"Mijn muziek is een beetje van alles:het is ontspannend,akoestisch,atmosferisch en vol met soul.De reacties zijn tot nu toe geweldig en dat is erg bevredigend.Want alles voelt zo goed.Nummers schrijven,muziek maken is precies wat ik nu met mijn leven zou moeten doen.
Haar naam is Corinne Bailey Rae.Ze is 26 jaar oud,een spetterend talent en daarbij ook nog erg leuk.
Zo,het concert is uitverkocht,maar moest ze ooit nog terugkomen naar Belgie,wat ongetwijfeld zal gebeuren,dan is dit een aanrader.
Wegens zware verkoudheid gisteren nog wel een verhaal kunnen opdissen,maar dat zal ik houden voor later.Vandaag ga ik het gewoon houden op een cd-tip naar aanleiding van het concert van Corinne Bailey Rae in de AB aanstaande zaterdag.
CD-tip:Corinne Bailey Rae-Corinne Bailey Rae.
Voor morgen zijn er nog plaatsen voor Bulderboeken in de Arenbergschouwburg met o.a Vitalski,Christophe Vekeman.
Aanstaande zondag een zeer interressant evenement voor diegene die kunst eens op een andere manier willen bekijken.Arts meet comedy,kunstwerken bekeken vanuit het standpunt van stand-up comedians.
Rode rozen van Stan laurijssens is een beter boek dan ik verwacht had.
Zo enkele tips en nu ga ik mij overgeven aan een grog en aan een fijn dutje zodanig dat we ertegen aan kunnen voor de drukke weken die komen.
Liefhebbers,ze bestaan in alle geledingen,mensen die een hobby met passie beoefenen zonder dat ze er ooit voor zullen beloond worden,ze doen het gewoon omdat ze het graag doen.Zondag kwam ik zo'n man tegen.Patrick uit Genk.Patrick was begeesterd door het gitaarspelen,alle dagen oefende hij twee tot drie uur om het in de vingers te blijven houden.Patrick was die zondag in Antwerpen beland omdat hij wat problemen had met zijn ex-vrouw die sinds kort in Antwerpen woonde.De moment dat ik hem sprak was Patrick niet in opperbeste stemming,maar na enige onnozelheden van mijn kant,brak het ijs tusen ons twee.En konden we op verhaal komen,of tenminste Patrick want hij bleek een echte spraakwaterval te zijn.Patrick was beginnen gitaarspelen in de jaren zestig,na zijn legerdienst was hij immers een jaar werkloos en met de weinige centen die hij had,had hij toch maar een gitaar gekocht.Na een aantal jaren oefenen had hij het meer dan behoorlijk onder knie en besloot hij zich aan te sluiten bij een groepje genaamd The Rotors.Een groep die bleek achteraf het geschopt had tot op het Rhytmn and Blues festival in Peer.Patrick was vooral geinteresseerd in de bleus en de jazz,al ging zijn voorkeur toch uit naar blues.Omdat hij hield van de rauwe,natuurlijke klanken van de bleus.Zijn voorbeelden waren Steely Dan,Eric Clapton en Robert Johnson.Toen ik hem vroeg of hij alleen maar in het Genkse optrad,bleek dat niet zo te zijn.Hij had immers in de late jaren zestig en vroege jaren zeventig veel opgetreden in het Antwerpse.En per toeval had hij ook nog enkele keren gespeeld in het cafe waar ik hem sprak,voor het aan renovatie onderhevig was geweest.Veel van die cafe's die ik ook wel ken hadden het inmiddels moeten afleggen voor hypermoderne kantoorgebouwen en hippe lofts.Dit gebeuren betreurde Patrick eveneens.Hij vond dat het charmante karakter van het antwerpen uit de jaren zeventig en tachtig volledig weg was.Voor de moment echter had Patrick geen groep meer,en speelde hij vooral als gastgitarist bij verschillende combo's,hoewel hij de hechte band miste van een groep.Patrick gaat echter proberen meer naar Anrtwerpen te komen en zou terug in contact te komen met muzikanten.
Bij deze wens ik hem daar veel succes mee.
Of hoe liefhebberende passie mooi kan zijn.
P.S. Lees ook eens het aangrijpende verhaal van Patrick Senoc uit de Halewijnlaan 5 te Linkeroever op datum van 20/02/07
De stadswachters van Antwerpen.Herkenbaar aan hun mauve jassen met op de achterzijde in het grijs fluorescerend stadswacht.Iedereen zal ze ongetwijfeld al wel eens in het stadsbeeld hebben zien rondwandelen.Deze mensen fascineerde me al een tijd,en op een mooie februarimorgen nam ik het besluit om eens met een van deze mensen te praten.De man die ik daartoe bereid vond was Erik.Erik had 25 jaar zelfstandige garagehouder geweest,en was voor hij op het faillisement afstevende gestopt met zijn garage.Het feit dat hij nu halftijds bij de stadswacht werkte,halftijds betekent bij de stadswachters van 6.00 tot 9.45,was omdat de VDAB en de RVA hem dan gerust lieten en hij zo niet om de drie maanden naar de VDAB moest om werkaanbiedingen te gaan ontvangen.
Bij de stadswacht werken houdt twee dingen in,je werkt zowel voor de stad Antwerpen als voor de Lijn,maar je word uitbetaald door de stad Antwerpen.De twee voornaamste luiken die de taak van een stadswachter inhouden zijn:
Een informatief en dienstbaarheidsluik: -mensen informeren over het gebruik van abonnementen,en andere diensten van de lijn. -mensen en vooral oudere mensen en gehandicapten helpen bij het in en uitstappen van tram of bus. -het melden aan de politie van eventuele verdachte personen op de tram aanwezig zoals bv zakkenrollers en kleine criminelen die bij de politie reeds bekend zijn maar steeds terug hervallen en door de mazen van het net glippen telkens weer.
en dan het preventieve luik: -Zien dat de tram voor iedereen toegangkelijk is,dat will zeggen tijdens de spitsuren zien dat de boekentassen van schoolgaande jongeren enzo verder niet in het gangpad staan e.d. -Bij geluidsoverlast en teveel kabaal van schoolgaande kinderen kunnen zij aanmanen tot stilte. -Bij te grote overlast en teveel herrie en hinder,zijn de stadswachters bevoegd om naar de schooldirectie te gaan en in samenwerking met die directie deze kinderen aan te pakken. -het in de probleemstations melden dat er soms teveel heroinespuiten of iets dergelijks op de sporen liggen.
Zo dit is een grote greep uit wat een stadswachter zoal doet tijdens zijn werkuren.
Nu ik voor mezelf deze mensen wat beter heb leren plaatsen,en nu ik weet hoe zij de socialme cohesie proberen te bevorderen,kijk ik voortaan met een heel ander oog naar deze mensen.
Dus denk eraan als je nog eens het openbaar vervoer neemt,de stadswacht is er voor u en alleeen voor u.
Vandaag zou ik het graag eens hebben over een boek dat ik recentelijk gelezen heb,namelijk het boek The sign and the Seal van Graham Hancock.Een qeeuste naar de verloren Ark der Verbonds.Een boek dat deels bestaat uit een reisverhaal,sensatie,en ontrafelingen.Kortom een fascinerend boek.
Eerst zal ik beginnen met even te duiden wie die Graham Hancock nu juist is.Graham hancock was een voormalig Oost-afrika correspondent voor The Economist en redacteur van Traveller Magazine.Hij schreef onder andere de volgende boeken:African Ark:peoples of the horn en het prijswinnende boek Land of Poverty.Voor dit boek kreeg hij in 1990 de H.L. Menken prijs voor uitstekende journalistiek.Werken in het zelfde genre als The Sign and the Seal zijn o.A De talisman,en het boek de Oermens.
In het boek The Sign and the Seal neemt Hancock ons mee op zijn fascinerende reis en zoektocht naar het Ark der Verbonds.De Ark is zoals sommige onder u wel zullen weten,de kist waarin Mozes de tien geboden bewaarden.En bij voorsprong het belangrijkste relikwie uit de Bijbelse geschiedenis.Hij voert ons mee naar Ethiopie en meer bepaald de stad Axum,waar tot op heden vandaag de Ark zijn onderdak zou moeten vinden,als is daar geen bewijs voor.Vanuit Ethiopie gaat Hancock met de informatie die hij daar vergaart op zoek naar verklaringen bij de Graallegenden en de Tempeliers.Om van daar met de nodige informatie terug te keren naar Ethiopie,en de plaatsen te bezoeken waar mogelijk in de geschiedenis de Ark zijn onderdak heeft gevonden.Een tocht die onder andere nog zal leiden naar steden als Jeruzalem en eveneens terug Ethiopie.
Een boek dat leest als een trein.Veel informatie over de (speculatieve) geschiedenis van de Ark.Voor wie houdt van legenden en mythen is dit zeker een aan te raden boek.
Zo voor wie het wil lezen veel plezier,men kan het boek bestellen bij de betere boekhandel.En in maart zal de Nederlandstalige versie op de markt zijn.
Voor wie het boek niet leest.Het leven is een mysterie en we maken er allen deel vanuit.
Dit is het einde van mijn relaas en morgen totaal iets anders.
Gisterenavond hadden Tommy en ik, zijn editor, een al even boeiend als leerrijk gesprek met Veronique (39), een vrouw die midden in en op een kruispunt in haar leven staat.
Ze koos naar het voorbeeld van haar moeder, en omdat ze zo van kinderen houdt, voor het beroep van kleuterleidster. Het idealismevoor haar werk is daarbij na enige jaren gebleven.
Ze is getrouwd en heeft een dochtertje van zes. Mocht ze het overdoen, dan zou ze weer huwen, al was het toen geen bewuste keuze.
Veronique denkt dat niet al haar ambities tot op heden gerealiseerd zijn. Ze weet dat veel vrouwen rond haar leeftijd vertellen over veranderingen voor het veertig worden, en zich op en gegeven moment afvragen: "is dit alles?". Ze vindt dat ze enkele kansen gemist heeft met betrekking tot enkele talenten die ze niet heeft kunnen ontplooien, buiten haar werk, gezin en vriendenkring.
Zo denkt ze dat ze bijvoorbeeld graag eens teksten voor tv of stand-up comedy (genre Tragger Hippy) zou schrijven. Ze zou een mooie tekst naar de site van het geliefde programma kunnen sturen, ook al omdat ze iemand kent die eraan verbonden is. Ze heeft echter haar twijfels over de concrete aanpak van zo'n onderneming. Wel is ze gek van stand-up comedy, en dan vooral van Hans Teeuwen. Ze zou graag de "stoute", sarcastisch-ironisch humoristische kant van haar persoonlijkheid wat meer aan bod laten komen.
Veronique is door een veranderende levensvisie naar anderen toe door de tijd er pas achter gekomen hoe de wereld in elkaar zit. Vanuit haar gezinssituatie als kind werd ze wat gekneed in een huisje-weltevreegevoel. Ze heeft echter ontdekt hoe hard en hypocriet de wereld kan zijn. Daarbij heeft ze vroeger misschien andere mensen wat al te gemakkelijk vertrouwd.
Wanneer ze in de spiegel kijkt ziet ze dat haar rimpels wat hard worden, ze krijgt een beetje een hard gezicht, maar daar zijn ook veel lachrimpels bij - ze heeft dan ook een fantastisch leven gehad. UIt zelfrespect en respect naar haar echtgenoot toe wil ze door intensief aan sport te doen wat meer aandacht aan haar lichaam besteden. Ze heeft echter vrede met haar uiterlijk, net als sommige van haar vriendinnen die bijvoorbeeld hun haar niet kleuren, ookal dankzij een nieuwe relatie in hun leven. Is zij zelf dan toch niet te veel met haar lichaam bezig? Kan ze bijvoorbeeld nog in een zeer kort rokje over straat lopen? (jonge dynamiek) Zulke vragen stelt ze zich wel eens.
Ook op andere vlakken heef ze twijfels. Zo is ze steeds zeer sociaal geweest, en nu stelt ze zich vragen rond de perceptie door anderen van haar gedrag. Zelf vindt ze haar gedrag over het algemeen wel kunnen, mat wat met anderen hun mening erover? Veronique heeft het met name moeilijk met de kritiek van haar omgeving op haar openheid. Ze geeft toe dat ze daar soms te veel mee bezig is, wat aanleiding geeft tot bepaalde remmingen in har gedrag, omdat ze dan moet voldoen aan het beeld van haar bij de goegemeente. Zo voelt ze zich niet geroepen om met bepaalde vrouwen over koetjes en kalfjes te praten. Ze probeert haar eigenheid en haar gezinsleven te combineren.
Ze vindt het treffend dat ze pas op haar veertigste (of bijna 40) twijfels krijgt over wie ze is en wat ze wil (een soort tweede coming-of-age). Veronique denkt dat elke zogenaamde barriere-leeftijd gelijkaardige zingevingsvragen met zich meebrengt (eigen ambities tegenover kinderen bv.). Vroeger had ze angst om veel op te geven voor een kind. Nu is ze blij dat ze die stap heeft gezet, want ze heeft een prachtige band met haar dochter.
Ze heeft wel wat schrik om haar dochter op latere leeftijd los te laten, want Veronique meent dat ze zich meer dan jongere moeders bewust is van gevaren voor en het goed terecht komen van haar kind. Toen zij vijftien was mocht ze bijvoorbeeld alleen naar het jeugdhuis fietsen. Ze schrikt er een beetje voor terug haar dochter hetzelfde te laten doen wanneer ze die leeftijd bereikt zal hebben.
Veronique is een vrouw op het kruispunt van haar leven. Wat zijn haar toekomstvisies?
Ze wil zeker op tijd stoppen met werken. Rondtrekken met de mobilhome lijkt haar heel wat (tot nogtoe was dat vooral rondtrekken door Griekenland).
Wat Veronique ook zeker kwijt wil, is dat ze het zeer moeilijk heeft met de verzuring in de maatschappij. Onverschilligheid, onredelijkheid en cynisme dreigen bijna en modetrend te worden. Dat kan niet naar mensen toe.
Progressiviteit in denken en doen wordt volgens haar in de praktijk slechts beperkt toegelaten, iedereen heeft er de mond vol over, maar wanneer het in de praktijk wordt toegepast wordt men er wel eens op afgerekend.
Tot zover ons gesprek met Veronique. Morgen iets helemaal anders, door Tommy.
Heden deze avond een bezoek gebracht en een voorstelling bijgewoond van de zwarte komedie,Alla (vader ligt op sterven).De zwarte komedie gelegen te leguit 15 tenmidden van het "red light district" in Antwerpen,zo zie je maar dat cultuur overal zijn plaats heeft,is een sympathieke theaterzaal die begroot is op vijftig personen en waar zowel de bar als de theaterzaal geintrigeerd zijn in één.De Zwarte komedie is vooral een theater dat satirische stukken brengt en zowat de hele hedendaagse cultuur en wat daarin dan foutloopt op de korrel neemt.Bij het Alla (vader ligt op sterven) bijvoorbeeld bevinden we ons in een omgekeerde wereld ;waarin de allochtoonse bevolking in de mooie huizen van de stad woont,en de autochtone gemeenschap in de kelders van de stad.Alla is een satire op een verloren generatie,die het in de jaren zestig allemaal zo goed bedoelde maar net zo goed verzandde in machtsspelletjes,in comissies,op sleutelposities etc.Van geitenwollesok tot stretch.Het stuk is gelardeerd met muzikale intermezzo's,die gezongen worden door actrice en tevens ook zangeres Katrien de Winter.Verder krijgen we aantal stereotiepe personages die de o zo harde cliches over verpleegsters,journalisten,prostituees,en maatschappelijke werksters helaas bevestigen.Voor wie houdt van een beetje satire en maatschappijkritiek is dit zeker een aan te raden stuk.Zeker omdat het loopt als een trein,er is geen enkel moment van verveling.
Voor diegene die geintresserd moesten zijn in zulke stukken zal ik misschien de website van de Zwarte komedie even meegeven:
Heden deze avond een bezoek gebracht en een voorstelling bijgewoond van de zwarte komedie,Alla (vader ligt op sterven).De zwarte komedie gelegen te leguit 15 tenmidden van het "red light district" in Antwerpen,zo zie je maar dat cultuur overal zijn plaats heeft,is een sympathieke theaterzaal die begroot is op vijftig personen en waar zowel de bar als de theaterzaal geintrigeerd zijn in één.De Zwarte komedie is vooral een theater dat satirische stukken brengt en zowat de hele hedendaagse cultuur en wat daarin dan foutloopt op de korrel neemt.Bij het Alla (vader ligt op sterven) bijvoorbeeld bevinden we ons in een omgekeerde wereld ;waarin de allochtoonse bevolking in de mooie huizen van de stad woont,en de autochtone gemeenschap in de kelders van de stad.Alla is een satire op een verloren generatie,die het in de jaren zestig allemaal zo goed bedoelde maar net zo goed verzandde in machtsspelletjes,in comissies,op sleutelposities etc.Van geitenwollesok tot stretch.Het stuk is gelardeerd met muzikale intermezzo's,die gezongen worden door actrice en tevens ook zangeres Katrien de Winter.Verder krijgen we aantal stereotiepe personages die de o zo harde cliches over verpleegsters,journalisten,prostituees,en maatschappelijke werksters helaas bevestigen.Voor wie houdt van een beetje satire en maatschappijkritiek is dit zeker een aan te raden stuk.Zeker omdat het loopt als een trein,er is geen enkel moment van verveling.
Voor diegene die geintresserd moesten zijn in zulke stukken zal ik misschien de website van de Zwarte komedie even meegeven:
van Patrick Senoc uit de Halewijnlaan 5 te Linkeroever op datum van 20/02/07
tommy 
