Soms voelt het alsof ik in herhaling val... En dat vinden sommigen onder jullie waarschijnlijk ook; nu ja.. te verstaan, hoor... Wat zeg of vraag je iemand die ziek is of in de shit zit?! En ja, soms valt het me moeilijk om erover te praten. Niet dat ik er niet wil over praten, maar gewoon omdat ik er op dat moment geen nood aan heb, of het gewoonweg niet kan.. No hard feelings, dus... 

Maar ja, zo is het nu eenmaal… de ene dag gaat het iets beter, de volgende schijnbaar supergoed... En dan kan het niet op, ik was, plooi, verplant bloemen, veeg... Ik voel me goed -die dag- en denk dat ik de wereld aankan... 

Niets is minder waar, want al gauw loop ik weer eens tegen de lamp als ik een halve dag later moet constateren dat zowel de fysieke als de mentale batterij alweer helemaal opgebruikt is... Weer maar eens met de neus op de feiten gedrukt worden, mezelf toesprekend: "Je hebt je leven niet in de hand, je kan je leven niet georganiseerd krijgen, je weet niet te doseren, je kan je eigen miezerige zielige leventje niet aan... Hoe wil je dan je werk, je sociaal leven, de Grote Boze Wereld aan?!” 

Tja.. En dan voel ik we opnieuw een of meerdere dagen zwaar kak, een mislukkeling, ontgoocheld, enfin.. serieus KUT! (No hard feelings tegenover de flamoes an sich, of de liefhebbers ervan... 😉) 

Ik wil al evenmin mensen afremmen me te vragen hoe het met me is, zeer zeker niet! Ik vind het heel lief dat mijn familie, vrienden, collega’s, … met me begaan zijn, maar weet dat het me simpelweg gewoon niet altijd even goed afgaat om erover te praten.. 

Praten, schrijven, bewegen, tekenen, schilderen, mediteren, lezen, yoga, ... Allemaal zaken die therapeutisch/helend kunnen werken, maar zeg nu zelf... Soms heb je eens zin in niks, hoewel dat dan nét de momenten zijn om in actie te schieten, of om van uw lui gat af te komen... Contradictorisch, maar ja... ik zit dan ook vergeven van de contradicties... 😉 (Wie niet? Het leven zélf is een fucking contradictio in terminis, toch!?) 

Het gaat dus noch goed, noch slecht; het is ‘ça va’, ‘oké’... niks meer of minder... “Moet ik daar nu genoegen mee nemen, moet ik daarmee maar tevreden zijn?” vraag ik me dan af... Het is ook een letterlijke vraag die ik m’n therapeute laatst vroeg. Ja, ik mag best tevreden zijn met gewoon 'oké', volgens haar, da’s goed genoeg, het hoeft niet per se meer te zijn... Dat mag, maar is geen noodzaak. Niet alles is steeds 'joepiedepoepie' of 'vind-ik-leuk'… en da’s dik oké... 

Oké dan... Het zal wel zeker... En neen, ik hoef niet op een roze wolk te zitten, maar mag het ietsje meer zijn? “Het is een ‘overgangsfase’,” vertelt ze me... "Je ging door een diep dal, en je bent op de goeie weg, maar verwacht niet te veel ineens..." 

Hmm... misschien wel.. Misschien sta ik nu bovenaan dat diepe donkere dal en moet ik nu even verpozen aan de voet van de berg alvorens deze te beklimmen... en trachten terug meer -en bewuster- te genieten van de kleine dingen, als het gras dat tussen m’n tenen kriebelt, daar aan de voet van die berg... Goh.. wat is die reusachtig groot... Immens! Kolossaal!! Neen... ik wacht inderdaad misschien best wel nog even om die klim aan te vatten... 

Het is noch goed, noch barslecht... 

Het is gewoon oké, en dat is voorlopig best oké.. 

(Denk ik.. Toch?)

(wordt vervolgd...) 

Na vele opzoekingen en gesprekken met professionelen en minder professionelen, heb ik besloten me — naast mijn job — ook even terug te trekken van mijn dagelijkse 'verplichtingen', en er eventjes tussenuit te gaan… Concreet: ik verblijf momenteel in het Namaste-huis om tot rust te komen, tot mezelf te komen, en dan ook genoegen te nemen met wie 'mezelf' dan ook is.

Toegegeven, melancholie en nostalgie zijn twee 'compagnons' die ik altijd al in me heb gehad, maar de laatste tijd verdringen die twee meer en meer de levensvreugde en het geluk, die ik eigenlijk wel zou “moeten hebben”, gezien ik omringd wordt door tal van heel fijne mensen, twee prachtige kinderen heb die groeien en bloeien, een partner heb uit de duizend die steeds klaarstaat voor mij en me vaak — dankjewel hiervoor — helpt de zaken te relativeren en mij er al vele malen bovenop heeft geholpen. Tevens heb ik supertoffe en überbegripvolle collega’s, fijne buren, enz… Maar toch… ik kan niet met volle overtuiging zeggen dat ik 'gelukkig' ben… Is het aanleg? Is het een vroege midlifecrisis? Ben ik opgebrand (burn-out)? Zit ik in een depressie? Ik kan er momenteel geen antwoord op geven… ik zit zélf met zoveel vragen waar ik geen antwoord op weet...

Eén ding staat vast, ik heb begeleiding en ondersteuning nodig — welke ik heb gezocht en reeds ben opgestart — en dit zal nog wel enige tijd vergen…

Laat ons eens een sprongetje in de tijd nemen… Bijna dag op dag twee jaar terug had ik ook een serieus 'dipje'. Om een lang verhaal kort te maken: na enige tijd in begeleiding te zijn geweest bij twee verschillende therapeuten, besloot ik tóch de stap naar een — jawel, het beruchte p-woord — psychiater te zetten. Nu ruim twee jaar neem ik een medicijn die me écht wel heeft geholpen — nu nog — om iets rustiger, minder 'op de toppen van m'n tenen' door ’t leven te gaan, wat niet alleen een heuse verademing voor mij was, maar ook voor mijn gezin…

Dit gezegd zijnde, keren we terug naar vandaag — ’t is te zeggen, enkele weken terug. Steeds meer en meer had ik het gevoel dat medicatie alléén niet meer voldoende was… Ik voelde (voel) me meer en meer neerslachtig, zwaarmoedig, triestig, had (heb) zeer veel 'innerlijke onrust', … Kortom een zwarte wolk van depressiviteit (?) om m’n hoofd. Het werd zo erg, dat het me op die bewuste 'blue Monday' tot een wanhoopspoging dreef… (Verdere details hieromtrent spui ik liever niet via deze weg…) Na twee dagen ziekenboeg en nu enkele weken later komen we terug bij het hier en nu…

Zoals reeds vermeld, verblijf ik nu enige tijd hier in het Namaste-huis (maa.-vrij. - weekends thuis). Afgelopen twee weken vond ik hier wel wat rust en had ik het gevoel wel dichter tot mezelf en de essentie van de dingen te komen (via creatieve oefeningen, yoga, meditatie...)

Nu, vandaag, gaat het weer iets minder... wat volledig normaal is volgens m'n therapeut; het is een beetje zoals de 'processie van Echternach': twee, drie stappen vooruit, één achteruit... Je moet het kennelijk 'tijd geven' en mezelf de tijd 'gunnen'...

(wordt vervolgd...)