Na vele opzoekingen en gesprekken met professionelen en minder professionelen, heb ik besloten me — naast mijn job — ook even terug te trekken van mijn dagelijkse 'verplichtingen', en er eventjes tussenuit te gaan… Concreet: ik verblijf momenteel in het Namaste-huis om tot rust te komen, tot mezelf te komen, en dan ook genoegen te nemen met wie 'mezelf' dan ook is.

Toegegeven, melancholie en nostalgie zijn twee 'compagnons' die ik altijd al in me heb gehad, maar de laatste tijd verdringen die twee meer en meer de levensvreugde en het geluk, die ik eigenlijk wel zou “moeten hebben”, gezien ik omringd wordt door tal van heel fijne mensen, twee prachtige kinderen heb die groeien en bloeien, een partner heb uit de duizend die steeds klaarstaat voor mij en me vaak — dankjewel hiervoor — helpt de zaken te relativeren en mij er al vele malen bovenop heeft geholpen. Tevens heb ik supertoffe en überbegripvolle collega’s, fijne buren, enz… Maar toch… ik kan niet met volle overtuiging zeggen dat ik 'gelukkig' ben… Is het aanleg? Is het een vroege midlifecrisis? Ben ik opgebrand (burn-out)? Zit ik in een depressie? Ik kan er momenteel geen antwoord op geven… ik zit zélf met zoveel vragen waar ik geen antwoord op weet...

Eén ding staat vast, ik heb begeleiding en ondersteuning nodig — welke ik heb gezocht en reeds ben opgestart — en dit zal nog wel enige tijd vergen…

Laat ons eens een sprongetje in de tijd nemen… Bijna dag op dag twee jaar terug had ik ook een serieus 'dipje'. Om een lang verhaal kort te maken: na enige tijd in begeleiding te zijn geweest bij twee verschillende therapeuten, besloot ik tóch de stap naar een — jawel, het beruchte p-woord — psychiater te zetten. Nu ruim twee jaar neem ik een medicijn die me écht wel heeft geholpen — nu nog — om iets rustiger, minder 'op de toppen van m'n tenen' door ’t leven te gaan, wat niet alleen een heuse verademing voor mij was, maar ook voor mijn gezin…

Dit gezegd zijnde, keren we terug naar vandaag — ’t is te zeggen, enkele weken terug. Steeds meer en meer had ik het gevoel dat medicatie alléén niet meer voldoende was… Ik voelde (voel) me meer en meer neerslachtig, zwaarmoedig, triestig, had (heb) zeer veel 'innerlijke onrust', … Kortom een zwarte wolk van depressiviteit (?) om m’n hoofd. Het werd zo erg, dat het me op die bewuste 'blue Monday' tot een wanhoopspoging dreef… (Verdere details hieromtrent spui ik liever niet via deze weg…) Na twee dagen ziekenboeg en nu enkele weken later komen we terug bij het hier en nu…

Zoals reeds vermeld, verblijf ik nu enige tijd hier in het Namaste-huis (maa.-vrij. - weekends thuis). Afgelopen twee weken vond ik hier wel wat rust en had ik het gevoel wel dichter tot mezelf en de essentie van de dingen te komen (via creatieve oefeningen, yoga, meditatie...)

Nu, vandaag, gaat het weer iets minder... wat volledig normaal is volgens m'n therapeut; het is een beetje zoals de 'processie van Echternach': twee, drie stappen vooruit, één achteruit... Je moet het kennelijk 'tijd geven' en mezelf de tijd 'gunnen'...

(wordt vervolgd...)