Soms voelt het alsof ik in herhaling val... En dat vinden sommigen onder jullie waarschijnlijk ook; nu ja.. te verstaan, hoor... Wat zeg of vraag je iemand die ziek is of in de shit zit?! En ja, soms valt het me moeilijk om erover te praten. Niet dat ik er niet wil over praten, maar gewoon omdat ik er op dat moment geen nood aan heb, of het gewoonweg niet kan.. No hard feelings, dus... 

Maar ja, zo is het nu eenmaal… de ene dag gaat het iets beter, de volgende schijnbaar supergoed... En dan kan het niet op, ik was, plooi, verplant bloemen, veeg... Ik voel me goed -die dag- en denk dat ik de wereld aankan... 

Niets is minder waar, want al gauw loop ik weer eens tegen de lamp als ik een halve dag later moet constateren dat zowel de fysieke als de mentale batterij alweer helemaal opgebruikt is... Weer maar eens met de neus op de feiten gedrukt worden, mezelf toesprekend: "Je hebt je leven niet in de hand, je kan je leven niet georganiseerd krijgen, je weet niet te doseren, je kan je eigen miezerige zielige leventje niet aan... Hoe wil je dan je werk, je sociaal leven, de Grote Boze Wereld aan?!” 

Tja.. En dan voel ik we opnieuw een of meerdere dagen zwaar kak, een mislukkeling, ontgoocheld, enfin.. serieus KUT! (No hard feelings tegenover de flamoes an sich, of de liefhebbers ervan... 😉) 

Ik wil al evenmin mensen afremmen me te vragen hoe het met me is, zeer zeker niet! Ik vind het heel lief dat mijn familie, vrienden, collega’s, … met me begaan zijn, maar weet dat het me simpelweg gewoon niet altijd even goed afgaat om erover te praten.. 

Praten, schrijven, bewegen, tekenen, schilderen, mediteren, lezen, yoga, ... Allemaal zaken die therapeutisch/helend kunnen werken, maar zeg nu zelf... Soms heb je eens zin in niks, hoewel dat dan nét de momenten zijn om in actie te schieten, of om van uw lui gat af te komen... Contradictorisch, maar ja... ik zit dan ook vergeven van de contradicties... 😉 (Wie niet? Het leven zélf is een fucking contradictio in terminis, toch!?) 

Het gaat dus noch goed, noch slecht; het is ‘ça va’, ‘oké’... niks meer of minder... “Moet ik daar nu genoegen mee nemen, moet ik daarmee maar tevreden zijn?” vraag ik me dan af... Het is ook een letterlijke vraag die ik m’n therapeute laatst vroeg. Ja, ik mag best tevreden zijn met gewoon 'oké', volgens haar, da’s goed genoeg, het hoeft niet per se meer te zijn... Dat mag, maar is geen noodzaak. Niet alles is steeds 'joepiedepoepie' of 'vind-ik-leuk'… en da’s dik oké... 

Oké dan... Het zal wel zeker... En neen, ik hoef niet op een roze wolk te zitten, maar mag het ietsje meer zijn? “Het is een ‘overgangsfase’,” vertelt ze me... "Je ging door een diep dal, en je bent op de goeie weg, maar verwacht niet te veel ineens..." 

Hmm... misschien wel.. Misschien sta ik nu bovenaan dat diepe donkere dal en moet ik nu even verpozen aan de voet van de berg alvorens deze te beklimmen... en trachten terug meer -en bewuster- te genieten van de kleine dingen, als het gras dat tussen m’n tenen kriebelt, daar aan de voet van die berg... Goh.. wat is die reusachtig groot... Immens! Kolossaal!! Neen... ik wacht inderdaad misschien best wel nog even om die klim aan te vatten... 

Het is noch goed, noch barslecht... 

Het is gewoon oké, en dat is voorlopig best oké.. 

(Denk ik.. Toch?)

(wordt vervolgd...)