Wat een weertje hier in Belgenland. Het nodigt op dit moment niet al te veel uit om hard te werken, ’s avonds achter de PC te kruipen of ergens weg te kwijnen onder een dekentje kijkend naar de miezerige regenbuien die wij in ons landje gewend zijn. Integendeel. Deze week, waarin ik zoals steeds om de week single door het leven ga, is een op en tot leuke week. Niet alleen is ze begonnen met een dagje verlof, tevens is ze ook al twee dagen uitgedraaid op een leuke en ontspannende sportinspanning.

Hoewel het gisteren om redenen van ideale temperatuur – en meer dan waarschijnlijk ook betere gezelschap – aangenamer om doen was, heb ik vandaag toch maar weer eens alle duivels ontbonden op mijn traditionele tochtje van 10km richting Antwerpse haven. Is het het feit dat je dan de boten kan voorbij lopen omdat deze trager de bocht aan de Zandvlietsluis moeten nemen dan dat ik rechtdoor kan keilen op het jaagpad, dan wel de rust en de verlatenheid van de havenomgeving in de vooravond. Ik weet het niet. Het brengt me echter altijd tot een punt van nadenken tijdens extreme inspanning (hoewel ik moet toegeven dat maximale hartslag van 180 verre van extreem te noemen is). Wellicht kennen jullie het wel, het verhaal van de lower-class schrijver Alan Sillitoe “The Loneliness of the long distance runner. Het verhaal van een jongen die wegens zijn achtergestelde jeugd steelt en bedriegt, terecht komt in een gesloten instelling en zich dan toelegt op het lopen tot hij de beste loper wordt. Alleen net op het ogenblik dat zijn bewakers op hem rekenen om een belangrijke wedstrijd voor hen te winnen, stopt hij net voor de finish zodat hij de wedstrijd niet wint! Hoewel hij die wedstrijd niet wint, heeft hij wel moreel gewonnen. Zijn wil is vrij. Vrij om te stoppen wanneer hij wil, vrij om te lopen wanneer hij wil. Zo’n zaken zetten mij aan het denken …

Niet over de vrijheid van mijn wil (ik weet op dit moment heel goed wat ik wil - voor de echte geïnteresseerden hierin verwijs ik graag naar de grote meester en mijn eeuwige inspirator Arthur Schopenhauer die hierover bijzonder veel publiceerde) maar wel de vrijheid om op zo’n moment van alleen zijn te denken over wat je op dit ogenblik bezig houdt in het leven. Zo eens alles op zijn rij zetten. Afzonderen en even in een hokje plaatsen. Het zalige gevoel als je thuis komt. Doodop, maar geordend ! …Daar kan geen iPod in je oren tegen op ;-)

18-08-2009 om 22:16 geschreven door Happy Single Dad