Eigenlijk had ik het moeten weten. Vorige week is voorbij gevlogen. Er was het goede weer, de verleidelijk aantrekkende terrasjes en de vrienden die deze vrijplaatsen van plezier bevolkten. Dat gekoppeld aan een drukke professionele agenda, maakten dat vorige week diep uit de reserves moest worden getapt om de week in één geheel door te komen. Gisterenavond dacht ik dan ook even: GELUKT !! – terwijl ik anderzijds de impact van deze uitspattingen in kaart kon brengen toen ik stiekem even piepte naar wat mijn agenda voor deze week in petto heeft.

Waar ik echter geen rekening mee had gehouden, was het feit dat mijn energiebron bestaande uit een brok zoon die komende zondag 4 jaar oud wordt, vanavond er wat opgedroogd bijstond en mij dus niet meteen kon voorzien van de nodige brandstof waarnaar ik zo verlangde.

Nu ja, er droog bij staan is eerder relatief. Toen ik hem vanavond ging ophalen na mijn werk – en ik dus zoals steeds een filmische loop- en knuffelpartij verwachtte, kwam hij weliswaar op mij afgelopen maar barstte in tranen uit omdat zijn mama hem niet was komen halen. Hij wilde zijn mama. Die moest er zijn en dat liet hij uit volle borst weten aan alle aanwezigen ter plaatse.

Op dat moment besef je dus heel goed dat een papa niet de mama is L Terwijl je best doet om die kleine knaap te overtuigen dat vandaag de ‘papa-week’ weer begint, voel je de priemende blikken van de ophalende mama’s in je rug. Als er dan zo’n misselijk makende opmerking wordt gefluisterd over het feit dat die papa wel weer zo’n “ik-wil-niet-verantwoordelijk-voor-mijn-kind-zijn” (dagjes) papa zal zijn, wordt de moed je even tot in de schoenen geduwd. Ja, ook dat is Single Dad zijn. Hoe Happy je dan ook mag zijn of jezelf goed kan voelen in je vel, meteen wordt je met een vreemde realiteit geconfronteerd die wellicht zijn voedingsbodem vindt in het eeuwige conservatisme omtrent het opvoeden van kinderen.

Waarom je jezelf dan bijna met schaamrood op de wangen naar buiten begeeft. Kind aan de hand, autosleutel in de andere om zo snel mogelijk van 0 naar 100km/u de parking van de opvang te verlaten, is mij een totaal raadsel.

Ik ben immers die papa die avontuurlijk is, maar tegelijk ook oerdegelijke etenskost serveert. Degene die nog enkele keertjes moet terugkomen voor een extra verhaaltje te lezen of een verzonnen sprookje nog eens her-uit-te-vinden. Degene die alle sport- en knutseloefeningen met hem tracht te doorworstelen en uren spendeert om achter het zonder-zijwieltjes-uitgeruste-fietsje te lopen.

En dan toch, ja zo heel af en toe, zet zo’n kleine hummel je dus helemaal schaakmat.

24-08-2009 om 22:02 geschreven door Happy Single Dad