Gisteren was ik uitgeput, moe en meende een zeurende hoofdpijn mij de hele dag gezelschap te moeten houden. Was die afgelopen zware werkweek, met de bijkomende stress om ’s ochtends en ’s avonds vliegensvlug door alle files te glippen om zoontje op te pikken binnen de zich stellende opvanguren er de oorzaak van? Ik heb een flauw vermoeden. Wie kiest er natuurlijk voor om tussen wonen en opvang meer dan 30 km te moeten rijden om vervolgens nog eens 65 km werkverplaatsing te moeten trotseren? Als je daarbij weet dat je voor deze verschillende trajecten twee keer de Antwerpse ring dient te passeren, dan weet je dat je a priori mag rekenen op extra stress en dat op doktersvoorschrift ‘tweemaal daags’.

Maar goed die keuze maakte ik… En ja daar heb ik al spijt van gehad, maar ondanks deze ‘coming out’ weet ik ook meteen dat deze plek waar nu mijn thuis is, tevens ook de enige plek was naar dewelke ik met een gerust hard kon vluchten toe anderhalf jaar terug een kast van een villa plots omgeturnd werd in een spookkasteel van zalige herinneringen die harttochtig probeerden mijn nieuwe leven te verhinderen door mij spiraalsgewijs naar een bodemloze put te zuigen. Minstens is het mijn thuis omwille van de vrienden die mij er opvingen en in alle rust mijn omschakeling van een zielige en intrieste man, naar een Happy Single Dad toelieten.

En nu, nu werken we elke dag om van dit huis onze thuis te maken en dat lukt ons aardig. Vandaag nog hebben we een kleine doch aangename versiering in de keuken aangebracht: een “Kai-Mook” in magneet vorm. Mensen die zich hierbij afvragen welke rare installatie dit mag wezen, kan ik onmiddellijk geruststellen. Wij waren vandaag in de zoo te Antwerpen om Kai-Mook het baby-olifantje nog eens bezig te zien en natuurlijk volgde bij het verlaten van de zoo ook nog een bezoekje aan de souvenirshop, waar we een magneetje-knuffeltje (zie foto) kochten dat dus én als knuffel én als magneet kan worden gebruikt.

Dit leuke speeltje prijkt nu in alle eenvoud op onze ijskast maar is omwille van zijn schattige karakter nu al een meerwaarde in huis ! Laat staan als hij morgen nog een mooi nieuw tekenwerk van mijn zoontje onder zijn pootjes geschoven krijgt en helemaal zijn praktisch nut bewijst !

Ja, dit zijn de kleine leuke dingen die mij steeds meer doen geloven in hoe goed alles kan lopen. De stralende zon, het feit dat we op deze weekenddag geen gehaast filebeest zijn geweest en dat aan het eind van de dag, bij het voorlezen van een verhaaltje een stevige, alleszeggende knuffel als bedanking voor weer een superdag volgde, zijn daarbij de ingrediënten die dat kleffe gevoel van gisteren als een Tsunami hebben weggespoeld.

Ja, de ene dag is de andere niet ! Gelukkig maar !

15-08-2009 om 00:00 geschreven door Happy Single Dad  

Kennen jullie ook die reclame van SPA BARISART…het water “with more action in it”? Wel ik moet er gisteren een overdosis van hebben gehad. Helemaal tot rust gekomen tijdens een korte nacht, ben ik vandaag als een tornado door mijn professionele agenda gevlogen. Energie te koop. WAUW. Ik verbaas me dan ook dat ik hier alweer achter mijn laptop zit en dit bericht de enorme oceaan van het World wide web op stuur terwijl de schemerige avond zich stilaan voor een donkere nacht verruilt.

Het doet me denken toen ik als klein peuter ’s avonds vaak angstaanvallen kreeg als die donkerte viel. Dan dacht ik letterlijk dat het spookuur was aangebroken en ik zeker mijn bed in moest kruipen. Als mijn ogen dicht waren, gingen de monsters mij immers niet zien.

Welja, die simpele doch efficiënte methodiek werkt nu 29 jaar later nog steeds zo blijkt. Na een baduurtje (en dat is meer dan letterlijk te nemen) met dat wonderkind van vier dat mij lieflijk aanspreekt met ‘papa’, was tot onze verbazing de duisterte vanavond ook al wat meer ingevallen dan verwacht. Opgaand in het spel waren we even de tijd uit het oog verloren en toen we dan de donkere woonkamer binnenkwamen was de eerste vraag van die kleine spruit: “papa, wanneer mag ik mijn oogjes gaan dichtdoen?” Op mijn vraag naar het waarom van deze spontane slaapsollicatie, volgde een uiteenzetting over vliegen op de maan die omgevormd werden naar monsters. Die monsters kwamen vervolgens als de maan verscheen naar ons huis om dan kindjes die ze konden vinden te plagen…Verstoppen was dus de boodschap en ja wat is nu de meest makkelijke verstopplaats op aarde: “met je oogjes toe in bed gaan liggen”

Een verhaaltje was niet nodig. Die extra dikke knuffel waarom geroepen wordt net nadat je de deur van de slaapkamer hebt dichtgedaan was eveneens overbodig en zelfs het gebruikelijke nachtlampje mocht nu op zijn stilst. Wie zegt er nog dat je aan kinderen altijd je handen vol hebt !

13-08-2009 om 21:31 geschreven door Happy Single Dad  

Weten jullie soms ook niet hoe aan dat rotkarwei te beginnen of hoe je een knoop aan je broek moet naaien, pannenkoekendeeg moet maken of hoe je in één keer geschoren en gedoucht raakt zonder dat de spiegel aandampt…wel van nu af aan één adres: www.ehow.com

Van deze Amerikaanse website met de gevoelige en vooral pretentieloze title ‘How to do just about everything’ verwacht je dat je een antwoord krijgt op al deze vragen. En raad eens, het is nog waar ook. Waar anders dan op deze pagina kan je leren hoe je witte rijst moet maken. Neen, van nu af niet zomaar even een Uncle Bens zakje in kokend water neerkwakken en wachten tot die harde korrels zachte prak worden, maar wel even naar de raad luisteren van eHow! (voor de geïnteresseerden: not to lift the lid while it's cooking) Ik denk dat we net SOS PIET hebben vermeden !

Maar als je dan verder doorkijkt op deze bijzonder gevarieerde en bij wijlen hilarische website, kom je eindelijk bij de essentie: The Rule Book. Kennen jullie deze term? Mij is hij het eerst opgevallen toen ik eerder snelle vakantielectuur – vrouwenbladen noemen dit dus trendy chiklit – in mij opnam onder de vorm van het boek I love New York van Lindsay Kelk. In dit snelle boek dat je verliefd laat wezen op een New York in zijn meest romantische bui, maakt een vriendin van de hoofdpersonage even een snelle opsomming van the Rule Book: how to date a man in New York. Wellicht vindt de schrijfster, die in het echte leven gewoon kinderboeken schrijft, haar inspiratie ook wel ergens op het TV scherm, maar toch …de regels werden zeer duidelijk en klaar aangegeven, maar wel zodanig dat je wist dat ze karikaturaal waren.

Wel nu, even dieper op Ehow rondsurfen brengt je niet zomaar tot een lacherig afstreeplijstje van hoe je moet daten, je zou er haast gaan denken dat een Single Dad een bezienswaardigheid op zich is. De zelfverklaarde parenting-goeroe Grant Madden meent immers een vol hoofdstuk op deze – en ik val in herhaling – allesomvattende website te moeten wijden aan het Rule Book: How to date a Single Dad. Niet alleen het feit dat hij de ingrediënten van zo’n operatie aangeeft (you need a date, patience, your children), maar tevens een hele set van instructies aangeeft over hoe je te werk dient te gaan, laat het meteen duidelijk zijn dat alleenstaande vaders de raarste soort zijn.

Het doet mij meteen wel denken aan mijn aanstaande onderhoud van mijn – nog steeds overweldigend rijdende - Porsche Carrera 4S cabrio, in garage te Antwerpen. Ik stap het onthaal binnen, overhandig mijn sleutels en daarna tevens het onderhouds- en instructieboekje. Mijn wagen heeft een beurt nodig. De man neemt alles aan en aan het einde van de dag spint de motor weer als nieuw.

De volgende keer ga ik op date, overhandig aan de dame in kwestie mijn creditcard, een uitprint van mijn nu al geliefde Ehow-website met mijn bedieningshandleiding en hoop aan het eind van de avond hetzelfde lot te ondergaan als mijn 400pk sterke scheurijzer.

Misschien zijn die Single Dad’s dus toch wel de raarste soort, maar met een goeie handleiding schiet je duidelijk al een heel eind op. Thanks Ehow !!

11-08-2009 om 21:44 geschreven door Happy Single Dad  

Alles kan een mens gelukkig maken. Bij mij kan dat op verschillende manieren. Een leuke dag op kantoor, een aangename babbel tijdens een lunchbreak of zalig glas oude Bordeaux wijn . Maar wat mij écht gelukkig maakt zijn maandagen.

Niet zomaar maandagen, maar wel degene om de twee weken, waarop ik ontwaak met prut in mijn ogen, haar op half zeven en een sardonisch verlangen naar mijn kopkussen dat uitdagend naar mij ligt te kijken in de hoop dat ik er na het afduwen van de wekker weer met mijn hoofd in plof. Langzaam maar vastberaden trek ik mij op die dagen op gang, want ik weet het, stilaan neemt de adrenaline in mijn lichaam toe. Mijn gelukshormoon begint stilaan in mijn aderen rond te spuiten en ik voel het…vandaag is hij er weer. Jawel mijn allerliefste kerel, mijn wonderkind. Terug bij mij, waar ik hem kan ruiken, voelen, met hem kan ravotten en honderduit lachen over alle kleine dingen in het leven.

En ja, vandaag is het zo’n maandag. Het geluk lacht me toe. En dat wil ik toch ook wel even met jullie delen!!

10-08-2009 om 22:26 geschreven door Happy Single Dad