De aap is uit de mouw, het oordeel is geveld

Willemien Baert je mag jezelf hierbij vanaf vandaag de trotse bezitster noemen van een in Tanzania vervaardigd product! (alle toch iets dat ze hier verkopen)

Aan de andere deelnemers: volgende keer beter

(Speciaal woordje van Peter: Neen vader ge waart fout, zijt ge zeker dat u scherm aanstond en het niet gewoon uw reflectie was dat ge zag in het scherm?)

groeten van de jury

13-12-2008, 00:00 geschreven door Hans & Peter  

we hebben nogmaals geprobeerd om fotos online te zetten maar het wil weer niet lukken. Jullie zullen het dus met wat tekst moeten doen. Hieronder de tekst:

Habari! (betekent zoveel als Welk nieuws? Dit is een formele en beleefde begroeting en wordt over het algemeen beantwoord met N’zuri, je spreekt het nuzuri uit, wat betekent dat alles goed met je gaat. [het rare is dat je alleen maar kan zeggen dat alles goed gaat ook al gaat het heel slecht] Een andere mogelijkheid om te antwoorden is salaama. Uit respect begroet je dan weer tegen een oudere persoon of iemand met veel aanzien met “shikamoo” die dan, als hij/zij er zin in heeft, antwoordt met “ Marahaba”)

Aan de de jongere generatie (en diegene die zich nog steeds jong voelen) onder onze lezers zeg ik “Mambo!” betekent hetzelfde als hierboven maar dan minder formeel en wordt meestal beantwoord met het bij de jongeren populaire “Poa” = cool of met “saffi”= alles gaat goed. Tot zover onze uitgebreidde begroetingen welke voor ons ook nog niet helemaal duidelijk zijn. Er zijn hier nog verschillende variaties op hoe je begroet (mambo vipi? Habari za Asubuhi? Habari za jioni? Habari za m’chana?...) dus ik zeg meestal op goed geluk Saffi of N’zuri wat wel eens voor hilariteit zorgt bij de begroeter. Ze blijven elkaar ook aan een stuk begroeten ze beginnen met habari, je antwoordt en dan antwoorden ze met mambo en zo gaat dat wel een tijdje door. Let ook niet op de schrijfwijze want zover zijn we nog niet gevorderd in ons Kiswahilli.

Het is weer lang geleden dat we nog eens iets hebben geschreven op onze blog en we zijn toch weer een week en een half verder misschien zelfsl langer. Geen spannende verhalen zoals vorige keer maar eindelijk kunnen we ook eens iets vertellen over wat we hier nu echt doen. We hebben voor het eerst les gegeven en dat was op zich ook wel een aparte beleving. Je moet als groentje in het lesgeven voor een klas staan waar elke student minimum 3 jaar ouder is dan jezelf en iets gaan uitleggen dat je de dag ervoor best nog even herhaalt om alles nog eens op te frissen maar al bij al valt de leerstof heel goed mee (voor ons toch). Maar het lesgeven is wennen, er wordt lesgegeven in het engels dus je moet zelf alles vanuit het nederlands omzetten in het engels en de studenten zetten dan weer alles van jouw engels om in het kiswahilli en ik denk dat daar soms wel eens een kink in de communicatie zit. Het engels van de studenten is in vergelijking met andere tanzanianen goed maar je hoort dat ze er nog problemen mee hebben en hetzelfde kan van ons worden gezegd. Het is moeilijk om iets uit te leggen als je eerst vanuit je eigen taal de dingen die je wil zeggen moet omzetten naar het engels en je ook vaak niet de juiste vertaling kan maken die je wil maken omdat je niet op het juiste woord kan komen. Op dat vlak werken de studenten ook niet goed mee. Je moet je een klas voorstellen met een tiental studenten die je oftewel aan het aanstaren zijn alsof je de eerste blanke bent die ze ooit hebben gezien of die buiten de werkzaamheden aan de tuin nauwgezet zijn aan het volgen. Niets van reactie, niets van feedback, niets van vragen. Je kan om de 2 seconden vragen of ze het hebben begrepen en dan krijg je geknik dat alles in orde is, alles begrepen dus ga je verder. Maar owee als je later in de les verwijst naar wat je 10 min ervoor hebt uitgelegd. Dan kan je daar een vraag overstellen en niemand weet het antwoord je kan helemaal opnieuw beginnen. Het knaagt aan je zelfvertrouwen, je stapt de klas binnen vol goede moed en je gaat buiten met de vraag “Heb ik nu iets uitgelegd waarvan ze iets begrijpen?”  Ik vermoed dat ik ook niet altijd even geintresseerd naar mijn docenten luisterde maar als dit hun indruk was van mij dan excuseer ik mij, als er onder onze lezers ook docenten zijn zullen zich waarschijnlijk zelf ook hier in terugvinden. En dan langs de andere kant heb je ook nog het verschil in cultuur en overtuiging. Zo heeft Peter tijdens zijn les onbewust even voor oproer gezorgd. Oproer is misschien een groot woord maar hij zat toch met een ongemakkelijk gevoel. Hij was iets aan het uitleggen voor het vak filosofie en zei hij op een bepaald moment “Zoals jullie allemaal wel weten stammen wij af van de apen.” En op het moment dat hij dat zegt ziet hij bij veel studenten een geschokte blik van ongeloof, iemand heeft zojuist hun geloof en een van de basisbeginselen ervan in twijfel getrokken. Religie, zowel bij de moslims als bij de katholieken, is en blijft zo belangrijk in het leven van de mensen hier dat je dat als europeaan wel eens durft te vergeten en ook niet beseft wat voor een invloed dat dat heeft.  Peter heeft zich uiteindelijk in een aantal bochten moeten wringen op zo een manier dat zijn uitspraak geen frontale aanval meer was op hun geloof. Maar het komt allemaal wel goed het is vooral een manier zoeken waarop je blijft checken of ze begrepen hebben wat je aan het uitleggen bent. En veel kan je hen ook niet kwalijk nemen want tot op heden beschikken ze nog niet over de cursussen. Stel je eens voor dat je les krijgt over filosofen, behaviorisme, Freud, correlaties,... zonder dat je de cursus voor je hebt liggen.

Gisteren hebben we dan wel voor het eerst onze voorouders gezien. Apen! Een negental apen op een strand een 15 tal km van Aqua Lodge. We hebben wel geduld moeten hebben eer ze tevoorschijn kwamen. Toen ons uitje naar het strand bijna te einde was kwamen ze een voor een het strand opgewandeld. Welke soort het was geen idee, om ze heel plat te beschrijven: zwart aangezicht, bruine ogen, witte vacht en de mannetjes hebben helderblauwe ballen en een rood pietje. Prijsvraag: de eerste die ons kan zeggen wat hun naam is aan de hand van mijn beschrijving die brengen we een cadeautje mee (zo maken we onze blog ook iets interactiever). Maar echt fantastisch om te zien vooral als je ze eten begint te geven en ze steeds dichter en dichter durven komen tot ze bijna uit je hand eten. Nadeel is dat ze na een tijdje iets te fars worden en bij onoplettendheid is er eentje met een halve kokosnoot gaan lopen met het mes er nog in (Kokosnoot is onder de apen heel gegeerd). Loop daar maar eens achter zo een aap is verdomd snel en we kunnen het weten want we hebben het geprobeerd. Maar van zodra ze begonnen met van boom tot boom te springen hebben we onze achtervolging moeten staken want zo behendig zijn we niet. Weg kokosnoot, weg mes.

We zijn ook geconfronteerd geweest met ons eigen vooroordelen die toch ergens diepgeworteld zitten. We zijn op weg naar het centrum van het stad en op bepaald moment steken we een man voorbij (even terzijde de snelheid waarop er gestapt wordt door een afrikaan kan zo traag zijn! Onlangs liepen we samen met een toekomstige docent van het instituut over de weg en we stapten op zijn tempo. Maar dat was zo langzaam dat ik zelf spierpijn kreeg omdat ik mijn benen moest inhouden om niet te snel te gaan) Nu die man droeg een T-shirt van Jupiler, eentje dat je een jaar of twee geleden kon krijgen bij de aankoop van een bak pinten, zo een rooie met een witte tekening op de voorkant. Na het passeren waren we beide onder de indruk dat een jupiler T-shirt ook tot hier geraakte en dan merkte Peter op dat hij al een een tijdje op zoek was naar zijn 2^de exemplaar van dit model welke hij ook had meegebracht. Er begonnen al verschillende scenario’s door ons hoofd te spelen. Een beetje onzeker over hoe we moeten handelen besluiten we de man aan te spreken en vragen hem waar hij die T-shirt heeft gekocht. Hij verteld ons dat hij die heeft gekocht op de markt in Mwanga, een wijk hier in Kigoma. Nog steeds proberen we te achterhalen waar Peter zijn T-shirt is gebleven en vragen we ons wat de kans is dat je zo een T-shirt hier in Tanzania en dan nog juist op een markt in Kigoma tegenkomt. Later op de avond die dag vinden we het 2^de exemplaar terug.

Je mag jezelf er nog zoveel van overtuigen dat je zonder vooroordelen ergens naartoe trekt maar als je dan in zo een situatie terecht komt steken die vooroordelen ineens de kop op. Neemt niet weg dat je op je hoede moet zijn en dit wordt door iedereen verteld en niet enkel door de blanken maar ook door de plaatselijke bevolking.

Maar goed ik ga met deze biecht afsluiten. Wezijn  uitgenodigd om donderdag en vrijdag mee op kamp te gaan met de scouts van Kigoma. De scouts zelf zijn begin deze week gestart met hun kamp en ze eindigen vrijdag. Benieuwd hoe zo een Tanzaniaans kamp eraan toegaat. Meer nieuws zal dus voor volgende week zijn.

Kwaheri! (het afsluiten gaat iets sneller en vlotter, dit betekent zoveel als tot de volgende)

09-12-2008, 14:27 geschreven door Hans & Peter