Hier zijn we weer met een verslagje van onze laatste stage week in Dakar.
Deze week hebben we weer heel wat meegemaakt!
Onze laatste week is ingezet en bij Naomi op de afdeling is er niet veel veranderd.
Er zijn wel kindjes op de afdeling gekomen met orthopedische problemen.
Ze had het hier moeilijk mee omdat de omgang met kinderen in Afrika totaal anders is als in België.
Op woensdag heeft ze eindelijk de surveillant te pakken gekregen om haar eindevaluatie af te nemen, en natuurlijk, gelijk we haar kennen was deze zeer goed!
Bij Hannelore is de week een beetje emotioneel begonnen.
De kleine die ze vrijdag gereanimeerd had is zondag gestorven.
Maandag en dinsdag waren er nog 2 prematuurtjes die hun strijd hadden opgegeven...
Deze week heeft ze helemaal alleen de opvang gedaan van een pasgeborene en ook heeft ze haar eind evaluatie gehad!
Ook Hannelore had het heel goed gedaan, dus we mogen beide fier op ons werk zijn!
Op de afdeling van Hannelore was er een klein mannetje dat geboren is op de verjaardag van haar vriend Dries, en de mama van het kleintje had gevraagd aan haar of ze de tweede naam wou kiezen voor de baby.
Wat een gedoe! we stappen uit de taxi en we worden direct aangevallen door de lokale bevolking.
Ze willen ons allemaal leiden doorheen de markt en ons zo meenemen naar hun winkel.
Naomi heeft sandalen gezien en we kijken voor haar maat, maar ze is en klein depke met kleine voetjes dus een maatje 36 hebben ze niet.
We zeggen tegen de verkoper dat 37 te groot is en we lopen verder.
Na een tijd komt de verkoper ons achterna gelopen met een andere 37, en weer zeggen we neen dit is veel te groot!
Enkele minuten daarna is hij weer daar en heeft hij een sandaal bij.
Hij zegt 'kijk, maatje 36' en dan schieten we allebei in de lach! De verkoper heeft met pen 36 over de 37 geschreven...
Jammer, maar zo simpel zijn we niet!
Omdat iedereen zo aanklampend is, is onze goesting om rond te kijken ver zoek en nemen we na een dik uur de taxi terug naar Ngor.
Dit is het dorpje in Dakar waar we slapen.
Wanneer we naar het strand gaan, zien we een man die rondloopt met een steen op zijn hoofd.
Terwijl gooit hij afval naar alle mensen op het strand en brabbelt hij wat in zichzelf.
Hij graaft zichzelf in in het zand en begint zand te eten...
Een paar dagen later zien we hem opnieuw, maar deze keer heeft hij een karton op zijn rug gebonden als 'vleugels' en een conserve blik op zijn hoofd.
Het is zo vreemd, maar de mensen kennen hem hier ondertussen al.
Op onze weg naar het ziekenhuis zien we ook elke dag een groot bewaakt gebouw.
Voor dit gebouw staat een zwarte man met een rood kostuum, hij heeft een mijter en alles aan.
Elke dag opnieuw moeten we hierom lachen, want we moeten direct denken aan Sinterklaas!
En dikke chans hebben ze hier, want das zwarte piet en Sinterklaas in 1
Vandaag zijn we eindelijk onze kleedjes kunnen gaan halen, en Hannelore wordt een pro in het afpingelen want we moeten minder betalen voor onze Taxi! Joepieeee! We zoeken onze naaister en wanneer we hen gevonden hebben, passen we de kleedjes.
Helaas zijn ze iets te klein, maar geen paniek!
De naaier hermaakt ze direct voor ons!
Ze zijn echt HEEL mooi!
Vorige week toen we de stoffen gingen kopen, had Hannelore touch bij een van de verkopers op de markt.
Hij heeft toen gevraagd om met haar te trouwen,...
Vandaag waren we weer op de markt en ineens horen we kei hard: CHERIEEEEE, jawel hoor. Daar was hij weer!
We moeten lachen en zeggen dat we door moeten.
We nemen de Taxi terug naar Ngor!
'S avonds moeten we onze valiezen nog maken want morgen vertrekken op uitstap naar St. Louis tot woensdag.
De nacht van woensdag op donderdag krijgen we een andere kamer en dan gaan we naar Mbour!
