Ik ga weer beginnen met mijn verontschuldigingen, maar aangezien hier heel vaak de elektriciteit uitvalt, is het niet altijd mogelijk mijn blog aan te vullen. Vaak zit heel de stad zonder elektriciteit, maar je wordt het op den duur wel gewoon. Al moeten jullie daardoor langer wachten op nieuwe verhalen Ik heb al vaker iets getypt over mijn schooltje, ook nu laat ik jullie iets weten over mijn werkplaats.
De schoolstraffen zijn echte lijfstraffen. Zoals je al vaker gelezen hebt, worden de kids met de stok geslagen, maar er zijn ook andere straffen. Een voorbeeld hiervan is het geknield zitten (op een zanderig schoolplein dat volligt met kleine steentjes) met de armen gestrekt boven het hoofd. Op een ochtend werd P1 t.e.m. P4 (primaryklassen) gestraft en moesten al deze leerlingen het ochtenritueel ondergaan op hun blote knieen. Chapeau voor deze leerlingen, ik zou het niet kunnen. Ik zei dan ook niets tegen de leerkrachten wanneer ik zag dat de leerlingen vals speelden. Ik had zoveel medelijden met ze dat ik geregeld heb weggekeken.
Waarom werden ze gestraft? De leerlingen komen niet tijdig naar school (de oudste leerlingen moeten de school vegen dus zij worden eerder op school verwacht), maar ik vind dit niet zo onlogisch aangezien de kinderen niets te doen hebben op school (zij hebben geen veegopdracht, tenzij iemand van de oudere leerlingen hen beveelt hun job over te nemen).
Ik had toch serieuze problemen met het hele strafgebeuren, want de leerkracht die de leerlingen liet knielen komt elke dag te laat. Maar daar wordt natuurlijk niets van gezegd. Volgende keer ga ik haar toch eens vragen waarom ze discipline van de leerlingen verwacht terwijl ze dit zelf niet toont Eerlijk is eerlijk!
Maandag 20 februari 2012, de eerste Afrikaanse regen! Het viel s avonds met bakken uit de lucht, zo verfrissend. We zaten tijdens de regenval in het stadscentrum, een plek waar je enkel zand ziet. Binnen enkele minuten stond het centrum volledig onder water en kon je het zand zeer goed ruiken. Weeral iets wat ik jullie niet kan laten ervaren
Toen ik naar huis wou gaan was het iets minder prettig. Het nemen van een taxi was niet zo eenvoudig, want natuurlijk neemt iedereen een taxi met zon weer! Al een geluk zijn de mensen hier zo vriendelijk dat ik een lift aangeboden kreeg, al had ik wel eerst een half uur in de regen gestaan in de hoop een taxi te vinden.
Het laatste stukje tot ons huis moest ik te voet afleggen, ik ben nog nooit zo bang geweest op dat kleine stukje. Ik hoorde de kikkers springen in de vele plassen (aangezien we op een zandweg wonen) en dacht echt dat er binnen de kortste keren een kikker tegen mij zou springen, ieuw. Ook andere dieren waren duidelijk te horen in het struikgewas, versnellen was de boodschap!
Af en toe bliksemde het dan ook nog eens zo fel dat het echt pijn deed aan men ogen, zo fel waren de bliksemschichten. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt, maar dat gevoel heb ik hier wel vaker
Het leuke van het verhaal is dat ik de vele kikkers die s avonds aan het rondspringen waren s morgens allemaal dood op de weg zag liggen, volledig platgereden door het verkeer. En ja hoor, het waren er immens veel!
Het voorbije weekend was superheet, zelfs de Ghanezen waren aan het klagen over de hitte. En net dat weekend zat de hele stad zonder stroom van 6u s morgens tot 6u s avonds. Wakker worden door de hitte, geen koele drankjes, geen ventilators die je frisse lucht bezorgen, De enige redding was het zwembad, en dat terwijl het bij jullie zo lekker koud is, zalig! J
Maar ja, wij zitten nog steeds zonder stromend water (sinds begin februari) terwijl dit bij jullie hopelijk wel stroomt Ik kijk ondertussen ook zo hard uit naar het nemen van een douche zonder emmers te moeten gebruiken!
Ik had een gesprek met een leerkracht van de lagere school en was zo verwonderd van zijn reacties Wat voor ons zo normaal lijkt, is voor hen echt so unreal.
Enkele voorbeelden waarover hij echt verbaasd was :
- De leerkracht was heel verbaasd over het wonderbaarlijke witte geode dat bij ons uit de hemel komt gevallen. Inderdaad, sneeuw is een onbekend iets voor hen!
- Een ander ding waar hij niet aanuit kon, was onze verwarming. Ze hebben zelfs een verwarming in hun auto!
- In your country they wear very heavy clothes. Lange jassen, zware schoenen, handschoenen, iets rond de nek (het woord sjaal is zelfs onbekend voor hen). Tja, bij ons is het net niet zo warm als hier
Kleurpotloden en kleurprenten zijn een godsgeschenk in de klas. Telkens wanneer de kids mogen kleuren zijn ze zeer rustig! Ideaal dat je met zoiets eenvoudigs (voor ons is kleuren op papier heel normaal) de kids zo blij kunt maken.
VOETBAL!!!
We hadden 2 dagen geen school, want er was een voetbalcompetitie gepland. Een competitie tussen verschillende scholen. Het leek me enorm leuk om te doen (ook al was het niet voor onze kids) en keek er dus ook heel erg naar uit. Totdat het zover was
De voetbal ging door in het oude sportstadion, al vond ik het meer op een gevangenis lijken door de vele prikkeldraad bovenop de metershoge omheining. Toen ik het stadion binnenliep, wist ik niet wat ik zag Zoveel kinderen, zo weinig organisatie, zoveel dezelfde uniformen, zo weinig leerkrachten, Er waren 2 velden waarop gespeeld werd, de belijning werd duidelijk door de vele toeschouwers. Als je een sliding maakte op de zijlijn om de bal binnen te houden had je veel kans dat je de benen van enkele toeschouwers onderuit stampte. Er waren dan ook speciaal mensen voorzien om de toeschouwers van het veld te jagen. Vooral bij een doelpoging of een goede verdediging was dit nodig. De toeschouwers gaan zo op in het spel, ook al kennen ze niemand van de spelers Voor mij was het onmogelijk rustig voetbal te kijken, want binnen de kortste keren stonden er een heleboel onbekende kinderen voor mijn neus die het fijner vonden naar mij te komen kijken dan naar de voetbal.
Ik ben overal geweest waar er mensen te zien waren, maar vond niemand van mijn school. Tijdens mijn zoektocht werd ik elke 10 seconden begroet met hello, om zot van te worden. Na een half uur heb ik het dan ook maar opgegeven en ben ik terug huiswaarts gekeerd, bye bye voetbal
De kids hebben me ook al een paar keer zo vertederd
- Confort ging men taak overnemen, ze maakte de slades klaar voor de kleintjes en gaf hen krijtjes zodat ze konden werken. Handig! Het was zo schattig om ze bezig te zien, onvoorstelbaar.
- Rafia was de slades zo netjes aan het afkuisen dat elk stukje krijt werd verwijderd. Na elke slade keek ze me aan om te vragen of het goed genoeg was, een begin van communicatie?
- Er was een heel klein meisje dat niet begreep wat ze moest doen, ik had het al 3x uitgelegd, maar toch deed ze het telkens verkeerd. Soraya zag dat ik telkens neen schudde wanneer het meisje haar slade liet zien. Toen het meisje voor de 4de keer een slade meekreeg, ging Soraya naar haar toe en begon in hun eigen taal uit te leggen wat ik bedoelde. Op zon momenten besef je dat je steeds meer van de kids begint te genieten. Wat ga ik de schatjes toch missen!
We zijn opnieuw naar een festival geweest, en opnieuw was het een unieke ervaring! Bij elk festival horen de oorverdovende geweerschoten dus ook deze keer mochten ze niet ontbreken. Aangezien ik hier vorige keer minstens een half uur doof van ben geweest heb ik de hele tijd met men vingers in men oren gelopen. Natuurlijk was dit weer zeer lachwekkend voor de lokale bevolking, maar ik begrijp echt niet hoe zij het kunnen volhouden om tussen de geweerschoten te lopen. Het gebrek aan respect was dan ook zeer groot toen een volwassen man een foto kwam nemen van mij. Voor hen is het geweldig om een blanke met schrik te zien, maar ik vond het niet zo geweldig dat ik constant uitgelachen werd en dat men hier fotos van nam. Dit getuigt toch een beetje van een gebrek aan respect voor onze cultuur, dat was mijn gevoel
Het festival op zich was niet echt special, alle chiefs van de northern region komen naar chiefpalace in Tamale om een koning te groeten waarna ze opnieuw naar hun eigen dorpje terugkeren. Je kan het een stoet van chiefs noemen waartussen een heleboel mensen lopen (geen idee wat hun functie is). Regelmatig worden er enkele geweerschoten afgevuurd, maar ik begrijp niet zo goed waarom dit erbij moet horen.
Dat de chiefs heel belangrijke personen zijn, kan je zien aan de beklede paarden waarop zij worden rondgereden. Ook het feit dat er een parasol boven hun hoofd hangt om hen tegen het zonnetje te beschermen zegt meer dan genoeg. Pure verwennerij
Echt genieten van het festival zat er voor mij niet in. Ten eerste had ik teveel schrik van de geweren en ten tweede was de massale opkomst van toeschouwers zo indrukwekkend dat je naar alle kanten werd geduwd. Chaos tot en met, het was dan ook meer overleven dan genieten!
Geen idee waarom, maar tegenwoordig valt de elektriciteit geregeld uit. Dit is meteen ook de reden waarom het schrijven van men blog zo lang geduurd heeft. Telkens wanneer ik tijd heb, is er geen elektriciteit in huis. Soms is het zelfs zo erg dat heel de stad zonder stroom zit. Ik hoop dat dit probleem snel opgelost geraakt zodat het niet meer al te vaak voorvalt, want soms is het toch wel vervelend Gisteren voelde ik me toch iets armer, geen stromend water (al 2 weken niet) en geen elektriciteit. Voor mij was het toch een beetje saai, te verwend?
Mijn Afrikaanse dansstijl is blijkbaar niet zo slecht als ik alle complimenten moet geloven. Om een ideetje te geven van de muziek moet je deze link openen. Het liedje wordt hier ontzettend veel gedraaid, maar de azonto-stijl is dan ook een dansstijl die iedereen moet kunnen. Je kan alvast oefenen!
Mijn haar is ondertussen alweer ontvlecht. Ik heb het 2 weken volgehouden, maar toen was ik de vlechtjes beu. Het heeft een hele dag werk opgeleverd, maar dit komt waarschijnlijk ook doordat ik het door 2 kids heb laten doen. Het feit dat het verwijderen van de vlechtjes pijnlijk was, was wel een domper. Ik had ook zo uitgekeken naar het wassen van mijn haar, maar ook dit was pijnlijk. Het was een unieke ervaring, maar ze zal ook uniek blijven! Er komt geen tweede keer, daar ben ik zeker van.
Na enkele negatiever getinte schoolverhalen is het tijd om eens wat positiever te zijn.
De school heeft een meeting georganiseerd. Dit is een bijeenkomst waarop alle leerkrachten (jaja, ze waren er voor 1x eens allemaal) de ouders uitnodigen op school. De ouders zijn niet verplicht te komen, maar natuurlijk wordt het wel aangeraden.
De leerkrachten hadden de meeting georganiseerd omdat zij ontevreden waren over het gedrag van de ouders. Volgens hen staan de ouders onvoldoende achter de schoolcarriere van hun kinderen. Hierdoor worden de uniformen niet onderhouden, worden de kinderen niet tijdig naar school gestuurd, worden de boeken niet tijdig gekocht waardoor de kinderen niets nuttig kunnen doen op school, De leerkrachten hebben hun frustraties geuit en hopen op verbetering. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het standpunt van de leerkrachten begrijp, maar anderzijds moeten zij dan ook meer moeite doen om tijdig op school te zijn en actief les te geven aan de kinderen die de moeite doen om te komen (i.p.v. gezellig bij te babbelen). Ik vind dat het een beetje van 2 kanten moet komen, maar wie ben ik om dit tegen de leerkrachten te zeggen? Toch hebben ze blijkbaar mijn gedachten gelezen, want momenteel hebben ze een schema gemaakt zodat elke dag 2 leerkrachten voor 8u op school moeten zijn om de kinderen op te vangen. Ik vind dit een zeer goed idee, nu nog hopen op een degelijke uitvoering ervan.
Een ander leuk verhaal is de eerste ervaring van de kids met de crayons (wascos). Ik had kleurprenten voor de kids geprint en crayons gekocht. Toen we dit aan de kids gaven, werden ze meteen muisstil. Ik heb het nog nooit zo stil geweten in de klas wanneer de kids aan het werk waren, zalig! Het was ook zo fijn om 39 gelukkige gezichtjes te zien, dat maakte mij ook weer gelukkig.
Ook de leerkracht van onze klas heeft de kids gelukkig gemaakt. Ze had speelgoed meegebracht van de zondagschool. De kids werden in groepjes geplaatst en het speelgoed werd eerlijk verdeeld. De kids raakten het speelgoed niet aan totdat de leerkracht iemand had aangeduid die mocht spelen. Ik was verbaasd dat de kids zo lang konden wachten. Er werd zelfs niet gevochten tijdens het spelen! We boeken vooruitgang. J
Het was de planning om tijdens het weekend naar Wa te reizen. Hiervoor moesten we om 3u s nachts vertrekken met de bus. (Inderdaad de busuren zijn hier net iets anders dan in Belgie.) Men had ons gezegd dat we geen ticket op voorhand moesten kopen, gewoon ervoor zorgen dat je tijdig aan het busstation bent zodat je een ticket ter plaatse kan kopen. Toen we bij het station aankwamen zag alles er veelbelovend uit, 1 van onze vrienden stond al in de rij aan te schuiven (2de positie), we zouden dus zoiezo een ticket kunnen kopen. Alleszins dat dachten we (Als je pech hebt en er teveel mensen voor je staan, zijn de tickets uitverkocht.) Blijkbaar was er de dag voordien een voorverkoop geweest waardoor de meeste tickets al verkocht waren. Op zon moment geldt de wet van de snelste en de sterkste. Waarom? De overige tickets worden aan de busdeur verkocht aan diegene die eerst betaalt. Een gedrum aan de deur was een logisch gevolg. Ik ben op veilige afstand blijven staan en heb de jongens het duwwerk laten doen, maar helaas geen geluk. De tickets waren op, maar we konden nog wel mee als we de hele rit zouden rechtstaan. Je moest wel evenveel betalen als voor een comfortabel zitje We hebben toch maar besloten dit niet te doen, want we hadden echt geen zin om 6u lang recht te staan in een hobbelende bus. No way!
Om 6u zijn we dan maar gezellig gaan ontbijten en terug huiswaarts gekeerd om te slapen. We hadden een tripje van 3u gemaakt, enkel tot het busstation. Jiehaa
Het was een mooie zomerdag (geen idee welk seizoen het hier is, maar voor mij is het zomer) in het dorpje Tamale. Op de FUO AME ZION primary school viel er weer vanalles te beleven. Twee van de drie kleuterjuffen waren aanwezig en kregen hulp van vrijwilligster Hanne. Voldoende juffen om de kinderen te animeren, of dat zou je toch verwachten. In realiteit kregen de woorden hulp en voldoende echter een andere betekenis dan de betekenis die in mijn woordenboek beschreven staat.
De dag begon veelbelovend, de 2 juffen verzamelden alle kinderen in 1 klaslokaal zodat we een overzicht kregen hoeveel kinderen er die dag naar school gekomen waren. We hadden geluk, bijna alle kids waren aanwezig, jaja, alle 45.
Na het verzamelen hielden de juffen het voor bekeken en zonderden zich af in een leeg klaslokaal. Daar zat ik dan in een overvolle klas met kinderen die geen woord Engels spreken. (En ik die nog steeds geen woord versta van de taal die zij spreken.)
Om dit te overleven heb je echt een engelengeduld nodig en dat heb ik duidelijk nog niet. Ik kan al veel meer verdragen als in het begin, maar soms is de neiging om eens even alle frustraties eruit te schreeuwen zo groot, onvoorstelbaar! Een geluk dat de leerkrachten met een goed plan afkwamen: laten we buiten spelletjes spelen met de kids, dat is al een tijdje geleden. Ja, kei leuk., dacht ik bij mezelf, eindelijk nog eens een beetje actie. Maar na 5 seconden leek het plan al iets minder leuk, de leerkrachten bleven babbelen, ik mocht spelletjes spelen. Op zich vind ik dit helemaal niet erg, integendeel zelfs, maar
Toen ik naar buiten ging met al mijn pagadders hoorde natuurlijk alle primary-klassen dat wij naar buiten gingen. Natuurlijk is het dan zeer aantrekkelijk om ook naar buiten te gaan, wat had je verwacht? Ik was nog niet begonnen met het eerste spel of het aantal kinderen was al verdubbeld. Op zich geen problem, maar de oudere kids eisten het spel zo op dat mijn kleutertjes geen kans kregen nog mee te spelen. Het was zelfs zo erg dat uiteindelijk alle kleuters gehuild hebben omdat zij omvergelopen werden door de ouderen. Ik heb 2 verschillende spelen geprobeerd (ik kan ook geen nieuw spel aanleren, want ik kan niets uitleggen zonder de hulp van de leerkrachten ), maar de spelvreugde van de kleuters was ver te zoeken. De oudere kids waren zelfs zo hevig dat ze mij pijn deden, toen vond ik het genoeg geweest en gaf er de brui aan. Je moet weten dat ik ondertussen de halve school buiten verzameld had dus echt overzichtelijk en haalbaar was het niet
Toen ik terug naar ons lokaal liep, werd me meteen duidelijk waarom er zoveel kinderen naar buiten waren gekomen. (Normaal gezien zouden zij les moeten krijgen en in hun lokaal zitten om te werken.) Alle leerkrachten van onze school zaten gezellig te babbelen in het kantoor van de headmaster, moet kunnen Het stomme is dat zij op zon momenten verwachten dat hun kids in hun lokaal blijven zitten, en dat terwijl er buiten spelletjes gespeeld worden Hoe zou je zelf zijn?
De dag erna ging ik met de kids de nummers van 0 tot en met 10 leren schrijven op hun krijtbordjes. Het begon goed, maar algauw werden de kids veel te druk. Ze willen allemaal tegelijkertijd hun bordje afgeven, laten afvegen, een nieuw bordje krijgen en nieuwe krijtjes vragen. Hallo ik heb ook maar 2 handen! (Ik heb dit de kids ook al meermaals gezegd, maar ze verstaan geen Nederlands.) Ik had even een zwak moment en ging in staking. De staking heeft welgeteld een halve minuut geduurd, de chaos werd alleen maar erger Ik moest iets anders proberen! Mijn frustraties moisten eruit dus heb ik eens heel hard gegild in de klas. Gevolg? Het was meteen muisstil voor 5 seconden. Ik zei 1 van de leerkrachten dat ik echt zot werd van de kinderen, maar dat was voor haar enkel lachwekkend, ze had niet door dat het noodkreet om hulp was.
De kids halen soms echt het bloed onder je nagels vandaan. Vandaar dat ik hen ook wat harder aanpak als in het begin, maar nog steeds zonder echt te slaan. De truc die ik nu toepas is innerlijke zen creeren. Gewoon doen alsof de kinderen er niet zijn en er geen drukte voor je neus staat, niet gemakkelijk, maar het helpt me te overleven zonder uit men krammen te schieten. So far, so good.
Ik zag in het centrum van de stad een brommer waarop een vader met een heel klein jongetje zat. Dit is hier heel normaal, maar het feit dat enkel de vader een helm droeg vond ik iets minder normaal. Verantwoordelijkheid?
In het zwembad zie je heel vaak mensen zwemles geven aan elkaar, wat een goed initiatief is. Maar het grappige is dat er bijna niemand echt kan zwemmen dus ze leren iemand anders iets wat ze zelf ook niet echt kunnen. Het is letterlijk overlevingszwemmen bij sommige mensen, hondjesslag is hier populair.
Aan creativiteit geen gebrek. Je ziet regelmatig kinderen op straat spelen met toys die zelfgemaakt zijn. Bijvoorbeeld, autos gemaakt van stopjes en een drankkarton.
Momenteel ben ik een beetje Afrikaanser dankzij de gigantisch vele vlechtjes in mijn haar. Toen ik op voorhand vroeg hoe lang het zou duren zeiden ze me not so long, het was dan ook maar 6 uurtjes stilzitten en pijn lijden, jongens toch, wat heb ik afgezien. Het was de eerste en meteen ook de laatste keer dat ik dit liet doen, pff, ik krijg het er spontaan terug warm van als ik eraan terugdenk.
Als men je vraagt hoe het met je gaat in de plaatselijke taal (ik weet niet welke taal het is, want ze spreken hier vanalles door elkaar) moet je antwoorden met "alafe". Dit betekent "pineapple". Ik geloofde deze vertaling eerst niet, want wie antwoordt er met "ananas" als men vraagt hoe het met je gaat? Toch is het de echte vertaling. De reden waarom men "pineapple" zegt, is redelijk logisch : wie ananas eet, is gezond (volgens hen) dus als je ananas eet, gaat het goed met je. Als je dus met "alafe" of "pineapple" antwoordt, gaat het uitstekend met je!
De eerste keer dat ik mijn was zelf moest doen (ja, vorige keer heb ik het door iemand anders laten doen) had ik niet echt het idee dat mijn kleren superproper waren. Het water was wel vuil, maar is dat een goede indicator om te zeggen dat mijn kleren proper zijn?
Er is wel 1 ding waar ik 100 procent zeker van was ; je kweekt enorm veel armspieren tijdens het wassen! Gratis bodybuilding.
De kleren worden hier op een gezamenlijke waslijn gehangen waardoor het mogelijk is dat iemand met je was gaat lopen. Natuurlijk is dit bij mij gebeurd, 2 T-shirts zijn verdwenen. Rarara, welke buurvrouw zal ik binnenkort met herkenbare kledij zien?
Eerst en vooral wil ik me verontschuldigen voor het lange wachten op een nieuw verhaal. Ik heb niet altijd de tijd om mijn blog te schrijven (ja, ik weet dat ik er tijd voor moet maken), maar de laatste tijd is er ook niet meer zoveel spectaculairs gebeurd.
Wat ik jullie wel kan en wil meegeven zijn de ervaringen die ik meemaak op mijn schooltje, want daar spendeer ik natuurlijk heel wat tijd.
Op 10 januari opende de school opnieuw zijn deuren na een vakantie van 2 weken. Ik had er enorm veel zin in en had mezelf voorgenomen er meteen in te vliegen. Dit voornemen bleek algauw onrealistisch te zijn tijdens de eerste schoolweek na de vakantie. Het is hier de gewoonte dat deze eerste week gebruikt wordt om de school te poetsen, je zal ondertussen al wel doorhebben dat dit door de kinderen gebeurt, terwijl de leerkrachten gezellig bijkletsen. (Voor mij was er niet veel bij te kletsen, want ik verstond geen woord van wat ze zeiden, ze spraken de hele tijd in hun eigen plaatselijke taal.) Het was echt 4u lang afwachten totdat ik naar huis mocht vertrekken, de saaiste dagen ooit!
Verbazingwekkend genoeg zijn dit wel de dagen waarop bijna alle leerkrachten aanwezig zijn, in tegenstelling tot de kinderen De leerkrachten zeiden me dat er geen les gegeven wordt omdat er te weinig kinderen op school zijn tijdens deze eerste week. De reden hiervoor is dat de meeste mensen gereisd hebben tijdens de vakantie (families wonen verspreid over het hele land) en dus nood hebben aan een weekje rust.
Ik had eerst het idee dat de kinderen niet naar school komen omdat zij weten (uit ervaring) dat de leerkrachten geen les geven. Je kan het langs twee kanten bekijken, maar ik vond het zielig voor de kinderen die wel de moeite deden om naar school te komen. Ik kon niets doen, want het is onmogelijk om in je eentje in te gaan tegen hun cultuur.
De week nadien was voor mij de vakantie echt gedaan en kon ik er volledig invliegen. Ik had gezorgd voor enkele verrassingen : ik had nieuwe krijtbordjes voor onze klas gekocht (nu konden de kids eindelijk zien wat er op het bordje getekend werd), alle kleuters kregen een ballon en voor mijn leerkrachten had ik balpennen meegenomen (met dank aan de Belgische sponsoren). Het werd een dag vol blije gezichtjes en dat maakte mij ook heel erg happy! Het deed echt deugd om iets te kunnen doen voor de school.
De dag nadien was het dan ook een overvloed aan kinderen in onze klas. Ze hadden opgevangen dat er nieuwe slades waren en dat ik ballonnen had uitgedeeld. Natuurlijk komen ze dan allemaal (alle 38) naar school. Er waren zelfs heel wat nieuwe gezichtjes, kleine zusjes of broertjes van leerlingen op school die in onze klas worden achtergelaten zonder dat we een naam weten. Inschrijven is precies niet nodig
De hoeveelheid kinderen wordt soms nog meer doordat de andere kleuterklas bij ons in de klas komt. Het gaat dan om een 50tal kinderen die ik niet versta en die mij ook niet verstaan, maar soms lukt het toch om iets productief te doen met de kids. (Zelfs een vereenvoudigde nazegversie van hoofd, schouders, knie en teen is al meerdere keren aan bod gekomen.) Dit geeft me telkens een fijn gevoel omdat ik op die momenten echt iets beteken voor de kinderen terwijl de leerkrachten kunnen slapen, babbelen, eten, Dit zijn de momenten waarvoor ik hier ben. Ik merk ook dat deze momenten steeds vaker voorkomen dus dat is voor mij (en voor de kinderen) een positief iets.
Ik vraag me wel af hoe de schooldagen eruit zien als ik niet op school ben. Een antwoord hierop ga ik helaas nooit krijgen
Een minder leuk gedeelte van het schoolleven is het slaan. Ik ben er al een beetje aan gewend geraakt, maar soms vind ik dat we heel dappere kindjes hebben. Als ik zie hoe hard de leerkrachten slaan denk ik steeds dat ik zou beginnen wenen als ze mij zo hard zouden slaan. De kinderen durven niet wenen omdat ze dan waarschijnlijk nogmaals geslagen worden Het kwetst mij ook enorm om de angst in de ogen van de kinderen te zien als de stok dichterbij komt, het is soms hartverscheurend. En het erge is dat er soms gelachen wordt (door alle leerkrachten en leerlingen) met datgene wat iemand fout gedaan heeft zodat de persoon in kwestie echt gekleineerd wordt. Ik heb nog nooit meegelachen en ben er verdomd fier op. Ik kan helaas niet meer zeggen dat ik nog nooit een leerling geslagen heb, al heb ik geen stok gebruikt en heb ik niet doorgeslagen, maar af en toe moet je ze echt een tik op hun vingers geven om duidelijk te maken dat ze niet zomaar iets mogen nemen of mogen vechten (want daar zijn ze nog steeds enorm goed in). Ik had nooit verwacht dat ik dit zou doen, maar ze drijven je soms zo ver dat het moeilijk is om je te beheersen. Ik begin te begrijpen waarom de leerkrachten de stok gebruiken, maar dit wil niet zeggen dat ik ermee akkoord ben! Hopen op een positieve evolutie is het enige wat ik kan doen.
Ik ben een aantal keren gaan kijken naar een cultural dance. Dit is een traditionele Afrikaanse dans die men in groep danst. Eigenlijk kan je het bekijken als een dansles. Voor mij was het dus zeer interessant om te zien. Er was 1 danscoach, maar de dansers zelf kregen ook de mogelijkheid om eigen ideetjes aan te brengen en uit te proberen.
Een zeer groot verschil met de Belgische danslessen; er wordt altijd gedanst op live muziek. Er zitten enkele drummers die de beat aangeven, maar deze is niet altijd dezelfde. De beat wordt ter plaatse gemaakt terwijl de dansers de routine uitproberen. Ik had heel vaak het gevoel dat er geen beat in de muziek zat, maar blijkbaar hoorden de dansers iets anders, want zij konden er wel op dansen. Chapeau voor hen, ik zou het niet kunnen.
Derrick ( mijn kleine, schattige broertje ) voelde zich niet erg lekker vandaag. Hij moet regelmatig een ORS oplossing drinken om gehydrateerd te blijven. Toen hij zeurgeluiden aan het maken was toen ik hem vasthield zei Erica dat hij wou drinken. Ik moest hem van de ORS oplossing laten drinken, ook al gaf hij duidelijk aan dat hij geen dorst had. Het resultaat hiervan is dan ook niet zo verrassend; Derrick heeft alles wat ik hem te drinken gegeven had overgegeven op mij. Blijkbaar moet ik hem dankbaar zijn, want volgens de traditie brengt het geluk wanneer een kind overgeeft, plast of kakt op je. So, thank you Derrick!
Ik heb het nieuwe jaar op een zeer christelijke manier ingezet, ik ben naar de kerk geweest met mijn hostfather. Wat een ervaring.
We waren al een beetje te laat, maar daar verschiet je waarschijnlijk niet meer van als je dat leest De mis startte om 9.30u en wij arriveerden er iets over 10u. Achteraf bekeken was dit misschien niet zo slecht aangezien de mis tot 12.15u geduurd heeft. Veel te lang voor mij!
Toch was het een unieke ervaring, want zon kerkdiensten vind je in Belgie niet. Er werd veel gezongen, iets wat ik verwacht had, maar zij gaan hier ook elke keer voor rechtstaan zodat zij hierbij kunnen bewegen of zich meer kunnen richten tot God.
Voor de rest is het echt zeer christelijk. Alle teksten die worden voorgelezen of boodschappen die worden doorgegeven zijn tot God of Jesus gericht. Ik heb niet alles begrepen, maar weet wel dat ik hiervoor niet gelovig genoeg ben. Ik weet niet of ik nog terugkom naar deze kerk
Sorry voor het lange wachten, maar het internet hier in huis is supersupersuper traag waardoor het niet altijd lukt om iets op mijn blog te zetten, maar ik zal proberen er toch regelmatig tijd voor vrij te maken.
Zoals jullie konden lezen in mijn vorige berichten was ik aan het rondtrekken (aangezien ik nu toch niet moet werken). Mijn traveltocht ging verder richting de Volta region. De Volta is het grootste meer in Ghana dus de moeite waard om te bezichtigen. Ik ging samen met Steven en Han (een vrijwilliger van een andere organisatie) dit prachtig stuk land proberen te bezichtigen. Eens we waren aangekomen in het dorpje waar we onze eerste nacht zouden doorbrengen bleek alvast dat het niet evident is om een slaapplaats te bemachtigen aan het water. Na enkele uren rondrijden bracht een taxi ons naar het enige guesthouse dat nog een kamer vrij had, ergens in the middle of knowhere. We waren zo moe van al het gereis dat het niet meer uitmaakte waar we terechtkwamen. Het kon ons zelfs niet schelen dat we maar 1 bed hadden in de kamer, lekker knus.
Na een goede nachtrust trokken we erop uit om de grootste dam van Ghana te gaan bekijken, de dam die vele mensen (ook buiten Ghana) van elektriciteit voorziet. Het was prachtig om te zien, vooral omdat het bijna volledig natuurlijk ontstaan is. We konden echter niet lang van het uitzicht genieten, want onze taxichauffeur wou vertrekken. Het is typisch voor Ghana dat je doet wat de chauffeurs beslissen, ook al betaal je om de dam te zien en betaal je de chauffeur om te wachten, als de chauffeur vindt dat je zijn tijd aan het verspillen bent, moet je vertrekken. Of je nu alles gezien hebt of niet Om dit te kunnen begrijpen ben ik nog een beetje te Belgisch denk ik.
Nadien ging onze trip verder naar het Monkey Sanctuary, alweer apen Deze keer verbleven we in een dorpje waar de aapjes s avonds in het dorp komen op zoek naar eten. Ze lopen tussen de mensen en kruipen op de daken om te spleen. Al een geluk kwamen ze niet te dicht bij ons hutje, want zo s nachts een aapje tegenkomen is niet echt iets waar ik naar uitkijk. Op zon momenten ben ik te bang voor de dieren, in het daglicht kan ik mijn angst overwinnen, maar in het donker lukt me dat niet. De geluiden alleen al waren genoeg om mij in mijn kamer te houden.
s Anderendaags bleek dat ik ook niet meer in staat was mijn angst voor de aapjes te overwinnen in klaarlichte dag. We gingen hen voederen met bananen, je moest gewoon de banaan vasthouden en dan zouden zij deze in je hand komen pellen en opeten. Ik had een banaan vast, want wou niet onderdoen voor de anderen, maar toen ik 20 apen rond mij zag springen was mijn banaan heel snel doorgegeven aan iemand anders. Ik ben gevlucht voor de apen en heb vanop een veilige afstand toegekeken hoe de anderen besprongen werden door apen, jonge jonge jonge, no way dat ik dat opnieuw probeer! Hoe rapper ik er weg was, hoe liever.
De rest van de dag hebben we doorgebracht in het Mountain Paradise Lodge, de naam alleen al doet vermoeden dat het er adembenemend mooi was. We hebben er 2 dagen doorgebracht om van de prachtige natuur in de bergen te genieten. Enkele wandeltochten, met het nodige gezweet, om de mooiste plekjes te bezoeken konden natuurlijk niet ontbreken. Hiervoor bestaan geen woorden om te beschrijven wat we gezien hebben, het was echt een mini paradijs in tropische sferen afgewisseld met verfrissende watervallen waar je eeuwen kan genieten van het stromende water geluid.
Na ons verblijf in het paradijselijk plaatsje keerden we terug naar Accra, van waaruit ik huiswaarts ben gekeerd om oudjaar in Tamale te kunnen vieren.
Oudjaar werd hier heel anders gevierd dan dat ik gewoon ben, er wordt niet zoveel aandacht aan besteed. We zijn naar cultural dance with live drums gaan kijken, kei show om te zien! Ik vond het echt geweldig om dit te zien, het was een echt typisch Afrikaans optreden. Nadien ging het feestje verder op het dak van Giddypass (waar ik al meerdere malen gefeest heb). Toen het 12u was werd dit eventjes tussendoor gemeld via de microfoon en dat was het dan. Hier en daar zag je een vuurpijl, maar echt ne vette was het ni. Misschien maar goed dat ze niet zoveel afschoten, want hier doen ze dat niet zo veilig als bij ons dus nu kon ik met een redelijk gerust gevoel rondlopen. Ik ben nog niet vergeten hoeveel schrik ik vorige keer had op het firefestival, ik was nu echt blij met het minieme vuurwerk.
Op momenten als deze mis je het thuisfront en alle vrienden die je achtergelaten hebt wel, want normaal vier je dit altijd met hen Het was even moeilijk, maar dat was te verwachten. Ik heb me geamuseerd en ben er zeker van dat jullie dat ook gedaan hebben! (Al vind ik het Belgische oudjaar toch fijner! Op naar volgend jaar!)
We zijn weeral aant rondtrekken doorheen Ghana, werken heb ik nog ni veel gedaan precies, maar dat zal na de schoolvakantie wel veranderen. Nu ben ik volop aant genieten van een mooi tripje in het zuidelijk gedeelte van Ghana.
We zijn vertrokken richting Accra, de hoofdstad van Ghana. We hadden een kamer gereserveerd in een guesthouse, maar blijkbaar was er iets misgelopen. Gevolg? Geen goedkope slaapplaats. Er waren kamers, maar die waren dubbel zo duur dus dat was geen optie. We waren met 3 personen (Joseph, Sabine en ik) voor enkele ogenblikken dakloos. Gelukkig kent Jo de stad en wist hij een ander guesthouse te strikken, allee, dat dachten we. We kregen 1 kamer waar plaats was om met 3 personen te slapen, maar 10 minuten later werden we al uit de kamer gezet. Voor de eerste keer gingen de ghanezen zich aan regels houden : personen van hetzelfde geslacht mogen niet in dezelfde kamer slapen, bullshit als je het mij vraagt. Gevolg? Opnieuw eventjes dakloos. Op naar het volgende guesthouse, derde keer goeie keer! Eindelijk, 2u later, hadden we een slaapplaats gevonden, die betaalbaar was.
Na het hele gedoe met de slaapplaatsen vertrokken we de volgende ochtend naar het mooie, betoverende, adembenemende Cape Coast. Het was er echt fantastisch! Zelden zo'n mooie plaats gezien. Ons guesthouse lag aan de rand van het strand. Je kon 's avonds genieten van een prachtig zicht en gaan slapen met het geruis van de oceaan op de achtergrond. Wat wil je nog meer? Het zwemmen in de oceaan is niet zo simpel als gedacht. De golven zijn immens groot in vergelijking met de mini-golfjes aan onze kust. Toen we een pootjesbadend een strandwandeling maakten, werd ik dan ook geplaagd door de golven. Een onvoorziene aanval van een gigantische golf zorgde ervoor dat ons Hanne meteen zeiknat was. Pootjebaden noemen ze dat... Door de grootte hebben zij ook een veel sterkere stroming, je moet moeite doen om te blijven staan. Bij mij is dat dan ook niet altijd gelukt, met de nodige belachelijke vallen als gevolg.
Maar soit, er was meer te beleven dan enkel de oceaan. We hebben Elmina Castle bezocht, een gebouw dat gebruikt werd voor de slavenhandel, o.a. door Portugezen, Nederlanders en Britten. Was ik even blij een belg te zijn. Het is raar om zoiets te zien, want je hoort er wel verhalen over en dan maak je er zelf een beeld bij, maar als je dit dan in werkelijkheid ziet is het toch wel even iets waardoor je geraakt wordt. Nadien ging de trip verder naar Kakum National Park, een beveiligd stukje regenwoud. Een zeer mooi stuk natuur met natuurlijk opnieuw prachtige geluiden. We wandelden over 350 meter touwbruggen zodat we tussen de boomtoppen liepen en een prachtig zicht hadden. Het klimaat in het woud is veel vochtiger. Vanaf het moment dat je 1 stap in het woud zet, voel je al het verschil. Tis gewoon plakkerig, zweterig heet. Tot slot het laatste stopje van onze trip : krokodillen spotten. Men lokte de krokodillen door hen eten te geven zodat wij hen van dichtbij (ne meter afstand) konden zien. Sabine was foto's aan het trekken, want ik moest even op verdere afstand staan uit schrik. Het is wel spijtig dat het zo kort duurde, want tegen dat ik klaar was om dichterbij te gaan (enkele seconden later) was het voederen al voorbij. Misschien komt er nog een kans dat ik krokodillen van dichtbij kan bekijken, maar dan zal ik wat dapperder zijn. Al vind ik dat ik het hier niet slecht doe. Ik loop op straat tussen kippen (of scharminkels die op kippen lijken), honden en geiten. Ik heb al op een meter afstand van apen en krokodillen gestaan dus ik ben toch wel fier op mezelf. Mag ook eens gezegd worden he. :)
Nu ga ik jullie voor een tijdje weer verlaten, na mijn trip zal ik nog eens wat posten. Hopelijk geniet je ondertussen al van deze avonturen. Tot snel!
Ah ja, en voor ik het vergeet : ZALIG KERSTFEEST aan iedereen!!!
- Ons Lies en Anke hadden zelfs al touch bij nen ober, ook al kent hij hen niet. Hij vroeg of ik broers en zussen had en of deze ouder of jonger waren dan mij. Toen hij wist dat ik 2 oudere zussen had, was hij heel geinteresseerd in de naam van hen. Hij wou hen leren kennen. Ik dacht het ni makker!
- De kappers hier knippen geen haar. Enkel het gebruik van een tondeuse is hier de gewoonte. Als je kort haar wilt dan vlechten zij je eigen haar vermengt met nephaar tegen je hoofd en toveren op die manier een korte coupe tevoorschijn. Zeer fascinerend om te zien, maar ook wel heel tijdrovend. Ik zal wel enkele maandjes wachten...
- Belgische choco! (van de fabriek waar ik werkte voor mijn vertrek) Njammie!
- Eentje voor onze Laurens : als de Belgische bouwvakkers het veel te warm hebben, doen zij hun T - shirt uit en werken in ontbloot bovenlijf. Hier heb ik er eentje gezien die zijn broek uittrok omdat het te warm was. Misschien nog een ideetje voor Belgie? haha
- Als blanke word je verwacht rijk te zijn denk ik, want aan ons vragen ze telkens meer geld dan aan de Ghanezen. Ze hebben dan ook al meerdere malen geprobeerd ons af te zetten, maar tot nu toe zijn we er nog maar 1 keer ingetrapt (omdat we toen met 2 meisjes waren). Als het omgekeerde zou gebeuren in Belgie ben je een echte racist, maar hier is het normaal. Welcome to Africa!
- Het openbaar vervoer bestaat hier uit Trotros. Dit zijn bestelbusjes waar (uitgezonderd de bestuurder) 11 passagiersstoelen instaan. Voor korte afstanden is er geen probleem, maar voor lange afstanden waarbij je meerdere uren moet rijden is het niet zo comfortabel. Ten eerste stoempen ze het busje dan vol met 15 passagiers waardoor de zitruimte zeer miniem wordt. En ten tweede, de busjes vertrekken enkel wanneer ze vol zitten. Het kan dus zijn dat je 2u moet wachen in het busje alvorens je vertrekt (Joke, ge had dus gelijk.).
- Oorbellen laten zetten is hier een koud kunstje. Ze doen dit gewoon met wat ontsmettend spul en met de hand. Hoe eenvoudig en goedkoop kan het zijn? (Niet dat ik het laten doen heb he.)
- Openbare Ghanese WC's zijn de ergste WC's die ik tot nu toe heb meegemaakt : het zijn Franse WC's, maar dan zonder deuren. Gezellig, toch?
hier ben ik weer. Sorry voor het wachten op mijn verhalen, maar het is niet altijd eenvoudig om de tijd te vinden om achter de computer te kruipen. Het is al een heel drukke maand geweest, maar dat maakt de ervaring enkel beter.
Ondertussen heb ik al wat meer dagen op school doorgebracht en heb ik alweer heel wat gezien, gedacht, gevoeld, ... De gezichtsuitdrukking van de kindjes verandert beetje bij beetje. Af en toe krijgen we al eens een lach te zien, we boeken vooruitgang! Het taalprobleem is echter nog steeds even groot, zij verstaan ons niet en wij begrijpen niet wat zij tegen ons komen zeggen. Wanneer zij bijvoorbeeld een nieuw blauw krijtje willen, zeggen ze 'white white' omdat dat de enige kleur is die zij in het engels kennen. Dus wanneer zij 'white' zeggen bedoelen ze blauw, rood, groen of geel. Het grappige hiervan is dat de kinderen niet begrijpen waarom we hen een wit krijtje geven, volgens mij denken zij echt dat wij stom zijn.
Wat me de voorbije week enorm is opgevallen is het feit dat de kinderen heel graag willen werken. De leerkrachten doen vaak niets anders dan met elkaar babbelen waardoor ik en Sabine heel wat werk hebben. Het is telkens een overbevolking aan ons tafeltje om alle krijtbordjes af te vegen en opnieuw klaar te maken. Iedereen wil als eerste geholpen worden, iedereen wil als eerste zijn bordje laten zien. Op zich is dit heel goed, want hieraan merk je dat de kinderen veel willen doen en dat zij zich amuseren. Iets wat ik de eerste dagen niet verwacht had...
De week werd alsmaar beter en beter. De leerkrachten deden nog steeds niet echt veel, maar gaven ons carte blanche. We mochten doen wat we wilden en namen de kinderen mee naar buiten om spelletjes te spelen. We deden een blinddoekspel en Annemarie Koekoek (de Nederlandse versie van 123 piano). De kinderen vonden het geweldig! En ik vond het geweldig de kinderen zo te zien stralen van plezier. Ze begrepen niets van de spelletjes, maar ze genoten en dat is wat telt. En we hebben zelfs de leerkrachten geinspireerd, want 's anderendaags deden zij ook enkele spelletjes met de kindjes. Joehoew, positieve evolutie! De evolutie is zelfs zo groot dat de leerlingen uit de lagere school ook komen meespelen terwijl deze eigenlijk les zouden moeten volgen...
Nu volgt de schoolvakantie, maar nadien vlieg ik er weer vollenbak in om deze evolutie verder te zetten.
