We zijn weeral aant rondtrekken doorheen Ghana, werken heb ik nog ni veel gedaan precies, maar dat zal na de schoolvakantie wel veranderen. Nu ben ik volop aant genieten van een mooi tripje in het zuidelijk gedeelte van Ghana.

We zijn vertrokken richting Accra, de hoofdstad van Ghana. We hadden een kamer gereserveerd in een guesthouse, maar blijkbaar was er iets misgelopen. Gevolg? Geen goedkope slaapplaats. Er waren kamers, maar die waren dubbel zo duur dus dat was geen optie. We waren met 3 personen (Joseph, Sabine en ik) voor enkele ogenblikken dakloos. Gelukkig kent Jo de stad en wist hij een ander guesthouse te strikken, allee, dat dachten we. We kregen 1 kamer waar plaats was om met 3 personen te slapen, maar 10 minuten later werden we al uit de kamer gezet. Voor de eerste keer gingen de ghanezen zich aan regels houden : personen van hetzelfde geslacht mogen niet in dezelfde kamer slapen, bullshit als je het mij vraagt. Gevolg? Opnieuw eventjes dakloos. Op naar het volgende guesthouse, derde keer goeie keer! Eindelijk, 2u later, hadden we een slaapplaats gevonden, die betaalbaar was.

Na het hele gedoe met de slaapplaatsen vertrokken we de volgende ochtend naar het mooie, betoverende, adembenemende Cape Coast. Het was er echt fantastisch! Zelden zo'n mooie plaats gezien. Ons guesthouse lag aan de rand van het strand. Je kon 's avonds genieten van een prachtig zicht en gaan slapen met het geruis van de oceaan op de achtergrond. Wat wil je nog meer?
Het zwemmen in de oceaan is niet zo simpel als gedacht. De golven zijn immens groot in vergelijking met de mini-golfjes aan onze kust. Toen we een pootjesbadend een strandwandeling maakten, werd ik dan ook geplaagd door de golven. Een onvoorziene aanval van een gigantische golf zorgde ervoor dat ons Hanne meteen zeiknat was. Pootjebaden noemen ze dat... Door de grootte hebben zij ook een veel sterkere stroming, je moet moeite doen om te blijven staan. Bij mij is dat dan ook niet altijd gelukt, met de nodige belachelijke vallen als gevolg.

Maar soit, er was meer te beleven dan enkel de oceaan. We hebben Elmina Castle bezocht, een gebouw dat gebruikt werd voor de slavenhandel, o.a. door Portugezen, Nederlanders en Britten. Was ik even blij een belg te zijn. Het is raar om zoiets te zien, want je hoort er wel verhalen over en dan maak je er zelf een beeld bij, maar als je dit dan in werkelijkheid ziet is het toch wel even iets waardoor je geraakt wordt.
Nadien ging de trip verder naar Kakum National Park, een beveiligd stukje regenwoud. Een zeer mooi stuk natuur met natuurlijk opnieuw prachtige geluiden. We wandelden over 350 meter touwbruggen zodat we tussen de boomtoppen liepen en een prachtig zicht hadden. Het klimaat in het woud is veel vochtiger. Vanaf het moment dat je 1 stap in het woud zet, voel je al het verschil. Tis gewoon plakkerig, zweterig heet.
Tot slot het laatste stopje van onze trip : krokodillen spotten. Men lokte de krokodillen door hen eten te geven zodat wij hen van dichtbij (ne meter afstand) konden zien. Sabine was foto's aan het trekken, want ik moest even op verdere afstand staan uit schrik. Het is wel spijtig dat het zo kort duurde, want tegen dat ik klaar was om dichterbij te gaan (enkele seconden later) was het voederen al voorbij. Misschien komt er nog een kans dat ik krokodillen van dichtbij kan bekijken, maar dan zal ik wat dapperder zijn.
Al vind ik dat ik het hier niet slecht doe. Ik loop op straat tussen kippen (of scharminkels die op kippen lijken), honden en geiten. Ik heb al op een meter afstand van apen en krokodillen gestaan dus ik ben toch wel fier op mezelf. Mag ook eens gezegd worden he. :)

Nu ga ik jullie voor een tijdje weer verlaten, na mijn trip zal ik nog eens wat posten. Hopelijk geniet je ondertussen al van deze avonturen. Tot snel!

Ah ja, en voor ik het vergeet : ZALIG KERSTFEEST aan iedereen!!!

25-12-2011 om 16:28 geschreven door Hanne Geenen  

- Ons Lies en Anke hadden zelfs al touch bij nen ober, ook al kent hij hen niet. Hij vroeg of ik broers en zussen had en of deze ouder of jonger waren dan mij. Toen hij wist dat ik 2 oudere zussen had, was hij heel geinteresseerd in de naam van hen. Hij wou hen leren kennen. Ik dacht het ni makker!

- De kappers hier knippen geen haar. Enkel het gebruik van een tondeuse is hier de gewoonte. Als je kort haar wilt dan vlechten zij je eigen haar vermengt met nephaar tegen je hoofd en toveren op die manier een korte coupe tevoorschijn. Zeer fascinerend om te zien, maar ook wel heel tijdrovend. Ik zal wel enkele maandjes wachten...

- Belgische choco! (van de fabriek waar ik werkte voor mijn vertrek) Njammie!

- Eentje voor onze Laurens : als de Belgische bouwvakkers het veel te warm hebben, doen zij hun T - shirt uit en werken in ontbloot bovenlijf. Hier heb ik er eentje gezien die zijn broek uittrok omdat het te warm was. Misschien nog een ideetje voor Belgie? haha

- Als blanke word je verwacht rijk te zijn denk ik, want aan ons vragen ze telkens meer geld dan aan de Ghanezen. Ze hebben dan ook al meerdere malen geprobeerd ons af te zetten, maar tot nu toe zijn we er nog maar 1 keer ingetrapt (omdat we toen met 2 meisjes waren). Als het omgekeerde zou gebeuren in Belgie ben je een echte racist, maar hier is het normaal. Welcome to Africa!

- Het openbaar vervoer bestaat hier uit Trotros. Dit zijn bestelbusjes waar (uitgezonderd de bestuurder) 11 passagiersstoelen instaan. Voor korte afstanden is er geen probleem, maar voor lange afstanden waarbij je meerdere uren moet rijden is het niet zo comfortabel. Ten eerste stoempen ze het busje dan vol met 15 passagiers waardoor de zitruimte zeer miniem wordt. En ten tweede, de busjes vertrekken enkel wanneer ze vol zitten. Het kan dus zijn dat je 2u moet wachen in het busje alvorens je vertrekt (Joke, ge had dus gelijk.).

- Oorbellen laten zetten is hier een koud kunstje. Ze doen dit gewoon met wat ontsmettend spul en met de hand. Hoe eenvoudig en goedkoop kan het zijn? (Niet dat ik het laten doen heb he.)

- Openbare Ghanese WC's zijn de ergste WC's die ik tot nu toe heb meegemaakt : het zijn Franse WC's, maar dan zonder deuren. Gezellig, toch?

25-12-2011 om 15:38 geschreven door Hanne Geenen  

Hellow,

hier ben ik weer. Sorry voor het wachten op mijn verhalen, maar het is niet altijd eenvoudig om de tijd te vinden om achter de computer te kruipen. Het is al een heel drukke maand geweest, maar dat maakt de ervaring enkel beter.

Ondertussen heb ik al wat meer dagen op school doorgebracht en heb ik alweer heel wat gezien, gedacht, gevoeld, ...
De gezichtsuitdrukking van de kindjes verandert beetje bij beetje. Af en toe krijgen we al eens een lach te zien, we boeken vooruitgang! Het taalprobleem is echter nog steeds even groot, zij verstaan ons niet en wij begrijpen niet wat zij tegen ons komen zeggen. Wanneer zij bijvoorbeeld een nieuw blauw krijtje willen, zeggen ze 'white white' omdat dat de enige kleur is die zij in het engels kennen. Dus wanneer zij 'white' zeggen bedoelen ze blauw, rood, groen of geel. Het grappige hiervan is dat de kinderen niet begrijpen waarom we hen een wit krijtje geven, volgens mij denken zij echt dat wij stom zijn.

Wat me de voorbije week enorm is opgevallen is het feit dat de kinderen heel graag willen werken. De leerkrachten doen vaak niets anders dan met elkaar babbelen waardoor ik en Sabine heel wat werk hebben. Het is telkens een overbevolking aan ons tafeltje om alle krijtbordjes af te vegen en opnieuw klaar te maken. Iedereen wil als eerste geholpen worden, iedereen wil als eerste zijn bordje laten zien. Op zich is dit heel goed, want hieraan merk je dat de kinderen veel willen doen en dat zij zich amuseren. Iets wat ik de eerste dagen niet verwacht had...

De week werd alsmaar beter en beter. De leerkrachten deden nog steeds niet echt veel, maar gaven ons carte blanche. We mochten doen wat we wilden en namen de kinderen mee naar buiten om spelletjes te spelen. We deden een blinddoekspel en Annemarie Koekoek (de Nederlandse versie van 123 piano). De kinderen vonden het geweldig! En ik vond het geweldig de kinderen zo te zien stralen van plezier. Ze begrepen niets van de spelletjes, maar ze genoten en dat is wat telt. En we hebben zelfs de leerkrachten geinspireerd, want 's anderendaags deden zij ook enkele spelletjes met de kindjes. Joehoew, positieve evolutie! De evolutie is zelfs zo groot dat de leerlingen uit de lagere school ook komen meespelen terwijl deze eigenlijk les zouden moeten volgen...

Nu volgt de schoolvakantie, maar nadien vlieg ik er weer vollenbak in om deze evolutie verder te zetten.

25-12-2011 om 15:17 geschreven door Hanne Geenen  

Party!

Op vrijdag zijn we uitgeweest op zen Afrikaans. Dit was echt geweldig! Uitgaan op een dakterras, in de open lucht, onder de sterrenhemel (die er niet echt is), wat wil je nog meer?

De Belgische boys kunnen nog wat leren van de Afrikanen. Toen het feestje op gang kwam (21u) stonden we natuurlijk met onze Afrikaanse vrienden op de dansvloer. Eerst voelde ik me een beetje onwennig, want iedereen staart je aan en iedereen danst zo Afrikaans. Na een half uur stond de dansvloer vol met hevig dansende boys. Ik moest moeite doen om een vrouwelijk persoon te vinden. Ik heb er echt van genoten en hoop dit snel te kunnen overdoen!

Weekendtrip!

Om 4u ’s ochtends vertrokken we op zaterdag richting Kintampu. De eerste stop was in het dorpje voor gehandicapte kinderen. Een afgelegen plekje met kleine hutjes waarin de kinderen wonen met hun begeleiders. Overdag doen ze allerlei activiteiten, telkens met de volledige groep. Het is een zeer mooi initiatief, want alle kinderen hebben het er naar hun zin. En wij ook, want wij verbleven in één van de hutjes. Hierdoor heb je doorheen de dag contact met de kinderen en leer je het project meer en meer te appreciëren.

Op zondag reden we naar de monkeys. Tijdens een wandeling doorheen het bos kwamen er enkele aapjes nieuwsgierig dichterbij. Alweer een unieke ervaring.

Nadien trokken we verder richting de prachtige Kintampu Waterfalls! De foto’s zullen je een idee geven van de schoonheid van deze watervallen.

Ik heb hier echt een ontzettend fijne tijd. Ik geniet van elk moment en zal dit de komende weken zeker en vast blijven doen!

15-12-2011 om 21:33 geschreven door Hanne Geenen  

We wilden een BBQ organiseren bij ons thuis, maar hiervoor moesten we natuurlijk heel wat voorbereiden. Het vlees dat we gekocht hadden moest helemaal bereid worden, want we kunnen het hier niet zo klaargemaakt kopen zoals we gewend zijn. Als eerste moest het overtollige been verwijderd worden, nadien moest ik het vlees wassen met mijn handen en insmeren met spicy kruiden. (Op elk vlees worden dan ook dezelfde kruiden gesmeerd.)

Het vlees lag een hele namiddag in de hitte, maar het zou niet slecht worden volgens de Ghanese koks. Ik had er toch mijn twijfels bij, maar dat heb ik hier wel vaker. J Één ding weet ik zeker; ik zal niet van het bereide vlees eten, gewoon door het feit dat ik gezien heb wat er allemaal met dat vlees gebeurd is en hoe het eruitzag voordat het gebakken werd, echt onsmakelijk. Je zou er spontaan vegetariër van worden.                                                                       

Toch mag je niet denken dat het eten hier slecht is, want tot nu toe heb ik nog maar één ding geproefd dat ik echt niet lekker vond. Alle andere dingen (niet dat ik al heel veel geproefd heb uit schrik voor buikproblemen) waren zeer lekker. Hopelijk blijft dit zo, fingers crossed.

15-12-2011 om 21:32 geschreven door Hanne Geenen  

Na de eerste schokken verwerkt te hebben ben ik naar de verschillende projecten gaan kijken. Hierbij sprak het Ghanese onderwijs me meer aan dan het weeshuis waardoor ik nu in een kleuterklas met super schattige kindjes werk. Hier kan ik meer voldoening uit halen en ligt natuurlijk een beetje in de lijn van mijn opleiding. Het onderwijs is totaal anders dan wij gewoon zijn, de kleuterklassen bestaan uit banken waarop de kleuters een hele voormiddag moeten blijven zitten. Probeer dat maar eens met een Belgische kleuter, veel succes!         
De dingen waarmee ze de kleuters bezighouden is het overschrijven van letters/cijfers op krijtbordjes. Niet echt iets wat ik een kleuter zou laten doen, maar de kinderen vinden dit leuk. Het verbaast me soms hoe hard de kinderen willen werken, i like it. Het enige dat ik hier echt niet fijn vind, is het feit dat ze de met een stok slaan als ze niet goed genoeg meewerken of luisteren. Ik zal een andere manier moeten vinden om gezag af te dwingen, want ik weiger het om de stok te gebruiken.

Ook is het moeilijk om te communiceren met de kinderen aangezien zij geen Engels spreken en ik geen Twi spreek. Ik probeer hen vaak te complimenteren door mijn duim op te steken, maar hun gezichtjes blijven altijd even uitdrukkingloos. Er is nog werk aan de winkel.

15-12-2011 om 21:31 geschreven door Hanne Geenen  

Firefestival!

Één van de eerste avonden dat ik hier in het mooie Tamale was, gingen we naar het firefest. Dit is een hele optocht met vuur, messen, geweerschoten, … We bleven op een veilige afstand, want voor ons was alles heel imposant en overweldigend. De Afrikanen lachten natuurlijk met onze angst, maar het was echt onmogelijk dit te verbergen. Zeker wanneer het echte festival begon en er overal op straat vuurwerk afgeschoten werd. Op een gegeven moment stond ik bijna letterlijk tussen het vuurwerk, maar blijkbaar is dat hier normaal, want niemand had er problemen mee (behalve de blanken). Het is echt onbeschrijflijk wat we zagen, je moet het zelf meegemaakt hebben om een duidelijk beeld te krijgen van wat ik bedoel. Misschien kunnen foto’s helpen?

15-12-2011 om 21:30 geschreven door Hanne Geenen  

Mijn verblijf bij mijn gastgezin begon al met een probleempje: het water was zomaar afgesloten dus moesten we ons behelpen met emmers. Dit probleempje heb ik ondertussen al wel vaker meegemaakt, je geraakt eraan gewend. Maar aan één ding geraak ik niet gewend; het gebrek aan warm water. Het water is echt freezing cold, ik kijk al uit naar een warme douche!

Een onverwacht iets hier in het verre Ghana vond ik in de koelkast: chocopasta van de fabriek waar ik gewerkt heb voordat ik naar hier vertrok. Hoe klein kan de wereld zijn…

15-12-2011 om 21:29 geschreven door Hanne Geenen  

Na 1 nachtje in Accra (de stad waar de luchthaven gelegen is) te hebben doorgebracht in zeer warme omstandigheden vertrokken we richting het verre Tamale.

We zouden eerst per bus naar Kumasi rijden en daar overnachten. Het leek mij een goed plan, maar toen we vertrokken dacht ik ‘help, hoe ga ik dit overleven’. Het verkeer in Ghana is zeer chaotisch en voor westerlingen ziet het er heel gevaarlijk uit. Eén ding heb ik al begrepen : als je claxonneert heb je voorrang. Simpel toch? Maar als alle auto’s continue claxonneren wordt het pas echt een leuk spel! Mijn tenen waren na een tijdje verkrampt omdat ik deze voortdurend krulde uit angst. Raar maar waar, we zijn heelhuids in Kumasi aangekomen.

Toen ik er door de straten liep voelde ik me heel speciaal. De kinderen hadden precies nog nooit zoiets cool gezien, jaja ze vinden me cool. J

De volgende dag moest ik helaas mijn coolheid meenemen richting Tamale, the place to be.

Ook hier kijken de kinderen je aan alsof je iets speciaal bent. Iedereen groet je, gewoon omdat je blank bent. Ook mijn hostmom Erica was zeer vriendelijk toen ik haar voor de eerste keer ontmoette. Bij haar zal ik de komende maanden wonen. Het fijne hieraan is dat ik eindelijk een broertje heb, een superschattig broertje dat 6 maanden oud is. Wat wil je nog meer?

Toch was het niet één en al positiviteit dat ik voelde toen ik hier de eerste dagen doorbracht. De manier waarop zij de kinderen behandelen bijvoorbeeld vind ik niet echt correct, maar dat ligt aan het grote cultuurverschil natuurlijk. Ik zal de komend dagen veel dingen zien waarbij ik mijn bedenkingen heb, maar het verschil werkelijk meemaken is één van de redenen waarvoor ik naar hier ben gekomen. Toch heb ik al gedacht ‘Wat doe ik hier?, Hoe ga ik 4 maanden volhouden?’. Deze gedachte ontstond puur uit het feit dat er zo’n immens verschil schuilt in cultuur, levenswijze, persoonlijk contacten, … Wie weet denk ik er de komende dagen heel anders over en kan ik mijn avonturen en bedenkingen delen met jullie.

Tot snel!

08-12-2011 om 18:22 geschreven door Hanne Geenen  

Het avontuur begon al toen ik in Zaventem vertrok. Voor iemand die nog nooit gevlogen had, was het een hele uitdaging om zo ver te reizen. Vooral de overstap in Londen baarde me wat zorgen, maar dit viel allemaal beter mee dan verwacht. In Londen wist ik namelijk heel zeker dat ik aan de juiste gate aan het wachten was aangezien alle wachtende mensen niet mijn huidskleur hadden. J

Voor mijn vertrek werd ik gewaarschuwd voor het tekort aan tijdsbesef van het Ghanese volk. Dit werd in Londen zeer duidelijk: het inchecken verliep zeer langzaam, bijna alle Ghanezen hadden teveel bagage bij zich waardoor het inladen ervan ook zeer veel tijd in beslag nam. Gevolg : 1 uur vertraging.

Na een lange vlucht kwamen we eindelijk aan in Ghana, maar dit was natuurlijk te mooi om waar te zijn. Toe we geland waren, was er geen enkele baan vrij. De enige oplossing was wachten, wachten, wachten. Tijdens het wachten kreeg ik af en toe een vlaag van Afrikaanse geuren. Nu was het avontuur pas echt begonnen!

Na 1 uur gewacht te hebben op een lege baan mocht ik het vliegtuig verlaten en zette ik mijn eerste stappen op Afrikaanse bodem. Tsjonge jonge jonge, wat een hitte was dat. Ik dacht eerst dat de hete lucht afkomstig was van het vliegtuig, maar dit bleek niet zo te zijn, it was the real African air! Welcome to Africa!

Na de lange, vermoeiende, eenzame reis keek ik ernaar uit om de VCA – persoon te zien zodat ik me niet meer zo alleen voelde, maar verliep niet zoals verwacht. Toen ik richting de uitgang van de luchthaven liep zag ik zoveel Ghanezen met een afhaalbordje, maar het bordje dat ik nodig had was nergens te zien. Het angstzweet brak me uit, maar dit was ook te wijten aan de verschroeiende hitte… Na enkele minuten (wat voor mij uren leken) had ik Francis gevonden. Oef, ze waren me niet vergeten.

08-12-2011 om 18:20 geschreven door Hanne Geenen  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

29-11-2011 om 10:20 geschreven door