Onze voedselvoorraad is aan het opgeraken dus ik moest weer een tocht maken die vaak een hele dag duurt om een rugzak te vullen met blikjes bonen of flessen met vuil water die ik meestal op straat vind of in onbewoonde huizen. Ik neem eerst mijn rugzak, een mes en mijn flesje en dan vertrek ik vroeg in de ochtend. Het zag eruit als een rustige dag, maar het werd juist heel lastig vandaag. Mijn leven was zelfs in gevaar toen ik achtervolgd werd door gevaarlijke, razende honden die zelf ook honger hadden. Ik probeerde ze bang te maken met mijn mesje, maar ze werden alleen maar woedend. De enige manier om ervan af te geraken was door me te verstoppen, in een verroeste, halfgeplette auto. Toen ik terug veilig was en naar huis stapte, kwam ik een jongen tegen die drie jaar ouder leek dan mij. Ik zag dat hij de Rode Ziekte al had gekregen, hij was namelijk al volwassen en groot genoeg om het virus ook te krijgen. Ik begon mij al voor te stellen hoe Astor binnen drie jaar het zonder mij gaat doen. We bleven de hele weg praten tot ik eindelijk thuis aankwam. Ik heb het ook even gehad over deze blog en hij zei dat ik moet blijven schrijven tot er iemand dit kan lezen. Als dit niet gebeurt, dan hoop ik dat jullie een beetje kunnen begrijpen hoe het leven er nu uitziet en hoe wij zonder onze ouders dit hebben geprobeerd te overleven. Daarom heb ik vandaag geleerd dat ik nooit moet opgeven en ik geloof erin dat we gered zullen worden.

21-03-2019, 18:58 geschreven door Hajar Jabbouri  

Vandaag werd Astor erg ziek, hij had hevige koorts en hij heeft nog steeds veel buikpijn. Ik heb in het hele huis gezocht maar ik vond geen enkele pijnstiller, ze waren opgegeten door de muizen die aangetrokken waren door de stinkende lichamen van onze ouders. Ik heb ze ooit naar buiten gebracht, begraven en er weer uitgehaald. Ik wou dat mama altijd in haar bed lag, ook al was het gewoon een versierd skelet. Ik moest dus op zoek gaan naar medicijnen en de enige manier om ze te vinden, is door te kijken wat er te vinden is in de andere huizen. Onze ouders hebben ons altijd geleerd dat het slecht was om te stelen, maar ik denk niet dat dit “stelen” noemt, er leeft toch niemand meer in onze straat en alle huizen liggen vol skeletten. Het enige wat ik uiteindelijk gevonden heb is een doosje waarop staat “antibiotica”. Ik weet niet precies wat dat is maar hopelijk zal dit helpen tegen de pijn.

21-03-2019, 18:45 geschreven door Hajar Jabbouri  

Dag iedereen. Mijn naam is Anna, ik woon in Sicilïe en ik word volgende week woensdag 13 jaar oud. Ik ben net aangekomen in Grand Hotel Terme Elise, ik kom hier af en toe en dit is de enige plaats waar internet nog aanwezig is. Ik plaats deze blog op het internet omdat ik er heel erg van overtuigd ben dat er nog volwassenen leven in de buitenwereld en ons zullen komen redden. Het enige wat ik moet doen om daar te komen is de zee oversteken en daarom ben ik naar hier gekomen. Misschien is het beter dat ik jullie vertel wat er aan de hand is. 

De Rode Ziekte is een virus dat alle volwassen van Sicilïe vermoord heeft. Alle kinderen werden achtergelaten en zo moet ik ook voor mijn broertje Astor zorgen. Het is hier een grote ramp, er is bijna nergens elektriciteit, voedsel of drinkbaar water te vinden. We moeten vaak tegen elkaar vechten om te kunnen overleven. Mijn broertje en ik wonen nu al een tijdje alleen in het huis van onze ouders en het is de enige veilige plek voor ons. Er gebeuren vaak gruwelijke dingen die Astor niet mag zien en daarom mag hij nooit mee wanneer ik op zoek ga naar voedsel. Ik hoop dat er nog volwassenen bestaan in de andere landen die dit zien en ons komen helpen. Ondertussen zal ik andere blogs schrijven over wat ik elke dag meegeleefd heb.

21-03-2019, 18:28 geschreven door Hajar Jabbouri