Onze voedselvoorraad is aan het opgeraken dus ik moest weer een tocht maken die vaak een hele dag duurt om een rugzak te vullen met blikjes bonen of flessen met vuil water die ik meestal op straat vind of in onbewoonde huizen. Ik neem eerst mijn rugzak, een mes en mijn flesje en dan vertrek ik vroeg in de ochtend. Het zag eruit als een rustige dag, maar het werd juist heel lastig vandaag. Mijn leven was zelfs in gevaar toen ik achtervolgd werd door gevaarlijke, razende honden die zelf ook honger hadden. Ik probeerde ze bang te maken met mijn mesje, maar ze werden alleen maar woedend. De enige manier om ervan af te geraken was door me te verstoppen, in een verroeste, halfgeplette auto. Toen ik terug veilig was en naar huis stapte, kwam ik een jongen tegen die drie jaar ouder leek dan mij. Ik zag dat hij de Rode Ziekte al had gekregen, hij was namelijk al volwassen en groot genoeg om het virus ook te krijgen. Ik begon mij al voor te stellen hoe Astor binnen drie jaar het zonder mij gaat doen. We bleven de hele weg praten tot ik eindelijk thuis aankwam. Ik heb het ook even gehad over deze blog en hij zei dat ik moet blijven schrijven tot er iemand dit kan lezen. Als dit niet gebeurt, dan hoop ik dat jullie een beetje kunnen begrijpen hoe het leven er nu uitziet en hoe wij zonder onze ouders dit hebben geprobeerd te overleven. Daarom heb ik vandaag geleerd dat ik nooit moet opgeven en ik geloof erin dat we gered zullen worden.