Wel en wee van een pelgrim tijdens zijn eerste camino.
24-09-2013
maandag 23 september van San Martin naar Astorga
Goed geslapen en ons bed is al gereserveerd, dus nemen we nu de tijd voor een gezond ontbijt. We worden verwend met koffie, fruitsap, toast, confituren en choco, vers fruit, muesli, yoghurt etc. Met verse krachten trotseren we eerst enkele kilometers de drukke N120 maar daarna nemen we prompt een alternatieve maar één km langere weg door de velden. Het landschap is niet meer vlak en de weg is terug bezaaid met stenen. We denken dat die gewoon met kamions los uitgestort worden. Eigenlijk doet het landschap nog het meest denken aan de Kalmthoutse heide, maar dan wat uitgestrekter. Aan Cruceiro Toribio komen we een prachtig uitzichtpunt over Astorga. Zie foto vorig bericht. Op de koop toe zit daar een Spanjaard met zijn gitaar en zingt hij een lied over en voor de pelgrims. We eten en drinken daar iets en terwijl maakt een wesp gebruik van onze verslapte aandacht om Pat een steek te geven onder zijn broek door zijn kous heen. Gevloek en getier en Pat alweer gekweld met wat extra pijn en vooral ongerustheid over wat dat nu weer worden zal. Ik doe ondertussen mijn best om zijn aandacht af te leiden en dat schijnt te lukken.
In Astorga zelf moeten we steil omhoog want het is op een heuvel gebouwd. Onze albergue is bijna vlak naast de indrukwekkende kathedraal. Het is een oud huis met krakende plankenvloer en wiebelende stapelbed en, maar voor de rest is alles er in orde en is de hospitalero heel vriendelijk. Na een douche gaan we de stad in op zoek naar een restaurant, want we eten liefst ons 'gekookt' 's middags ipv 's avonds om 9u. Ik kan me ook goed voorstellen dat Pierre hier in de vermelding kwam om chocolade te eten want Astorga lijkt wel luilekkerland, zoveel koekjes (allemaal vers en om te lekkerder) en chocolade is er hier te vinden. De vrouw van een jong Amerikaans koppeltje kan aan de druk niet weerstaan koopt een zak vol koekjes en chocolaatjes, voor 's avonds zegt ze. Wij zijn het verhaal van Pierre nog niet vergeten en weerstaan aan de verleiding.
Het is hier alweer 28 graden en in de stad betekent dat dus drukkend warm. Ondanks alle ramen Open staan, is het moeilijk slapen.
Guido Gazelle
Isidro
Ik teken dus met 2 namen. De eerste kwam als volgt: op de met stenen bezaaide weg liep Pat achter mij en maakte hij de bemerking dat ik als een gazelle de stenen Kon ontwijken. Ik antwoordde hem: natuurlijk, want ik heet niet voor niets Guido Gazelle.
De tweede naam komt de Spanjaarden. Telkens als ik via de telefoon mijn zeg, maken ze steevast Isidro van. Telkens na 3 pogingen geef ik het op en zeg ik "Si, Isidro".
