Donderdag 12 september Santo Domingo de la Calzada - Belorado
Om 7u gestart met stappen. Tegen dat we uit stad waren begon het al lichtjes te klaren, dus geen lampje nodig. Na een paar honderd meter kreeg ik al wat steken in mijn zij en daarna steken in mijn rug, onder mijn schouderblad. Dat begon dus goed. De voorbije dagen was het eten wel heel vettig en dat wreekt zich dus op de lever! Voeg daarbij dat bij elke pelgrimsmenu gratis wijn wordt geserveerd, of chloorwater van de kraan. Juist, de keuze is dan snel gemaakt. Die alcohol is ook al slecht voor de lever, het was dus afzien de eerste 6,5 km, want stopten we even voor ons ontbijt. Pat zag al even veel af als ik of misschien zelfs nog meer, want zijn blaren zijn blijkbaar al "uitgezaaid". Gelukkig hadden we al gereserveerd in een albergue, zodat we op tijd eens konden rusten en nieuwe pleisters leggen op de blaren. Toch zijn we hier op de normale tijd geraakt, dus hebben we wel flink doorgestapt ondanks onze miserie.
Onderweg zagen wij het landschap zo veranderen van de rode aarde in Rioja naar de witte grond met immense korenvelden van Burgos. We stapten ook de grens over van Castilië en León.
Onze was zit alweer in de machine en na 2 uren zou hij gewassen moeten zijn. Die Spaanse machines! En dat is dan nog het kortste programma!
Ondertussen is de lever al wat bekomen en ik eet alleen nog pasta met mineraalwater, ik zweer het!
woensdag 11 september Azofra - Santo Domingo de la Calzada
Een korte etappe vandaag (15 km), maar 't was eens nodig, al was het maar om al dat vuil van gisteren te verteren. Deze keer geen stress en opgejaagd gedoe, we hadden een kamer gereserveerd in een hotel. Wij kenden het nog van vorig jaar toen we met de moto geweest zijn, en het meisje aan de receptie ons ook. Wat een luxe om eens in een proper bad te gaan. Geen gewring in smalle gangskes tussen stapelbedden. Afdrogen met een verse sponshanddoek, gewone dingen die nu plots luxe worden. Deze middag hebben we ook reeds onze hoofdmaaltijd genomen, om vanavond beter te kunnen slapen. Geen pelgrimsmenu maar lamskoteletjes en 'Rioja'soep als voorgerecht, lekkerrrr! Dan nog een chocoladetaartje voor mij Manchegokaas voor Patrick; een pelgrim mag zich ook wel eens verwennen.
Daarna zijn we de kathedraal gaan bezoeken. Voor pelgrims was de entree 3 euro. Wat wij daar allemaal gezien hebben grenst aan het ongelooflijke. Ik dacht dat niets mij nog Kon verbazen, maar nu stond ik werkelijk perplex. Wat een rijkdom aan kunstwerken en zoveel! Ik heb massa's foto's genomen, ik probeer er toch enkele van door te sturen. Excuus voor de kwaliteit, we mochten geen flits gebruiken.
Onze voeten en knieën en heupen en rug en schouders staan onder zware druk van de rugzak, en morgen moeten we in Belorado zijn. We hebben dus 2 bedden gereserveerd in een privé albergue zodat we morgen ontspannen kunnen stappen.
Het landschap is ook aan het veranderen, de wijnstreek is voorbij en we komen stilaan in de graan streek van Burgos.
We staan hier ook telkens verbaasd over de prijzen als we boodschappen doen, ons rantsoen voor eten en drinken voor beiden samen kost 5 euro!
Tot morgen.
De pelgrimsmenu heeft gesmaakt, de lekkerste tot nu toe. Waar vind je nog een 3-gangen menu voor 10 euro inclusief wijn? En alles vers bereid!
Goed geslapen (dank u oordopjes), zo goed zelfs dat we de wekker niet gehoord hebben en we een uur later dan gewoonlijk vertrokken zijn. Het was aangenaam wandelen tussen de wijngaarden en alles oranje gekleurd door de zonsopgang. We liepen ook bijna alleen en alles was zo stil en rustig. Een pelgrim kan dan toch eens genieten!
In Najera hebben we wat gegeten (onze picknick) en dan rustig verder tot Azofra. Ondertussen liep een jong Amerikaans koppeltje ons voorbij, waarvan wij dachten dat zij reeds lang veel verder zaten. Zij had blijkbaar wat last van haar arm. Zo waren wij weer getroost dat ook de jeugd hier afziet. Het zijn wel sympathieke mensen, we hebben al twee keer bij elkaar geslapen. Ja, gisteren heb ik voor het eerst met een Finse geslapen!
Gaat het dan zo goed? Awel, mijn knieën geven me de laatste dagen af en toe een prik om te zeggen: "Die rugzak weegt veel te zwaar!". En gelijk hebben ze, ik raak dat gewicht op mijn rug nooit gewoon! Ook mijn rug protesteert af en toe. Doch mijn knieën, dat verontrust mij (artrose nietwaar).
De albergue waar we nu slapen leek op het eerste gezicht de max. We slapen allemaal in aparte kamers per twee (wat een luxe), maar de douches en toiletten tarten alle verbeelding qua vuil en smerigheid. Pat durft zich hier niet douchen met zijn Open blaren, wegens gevaar op infecties, en gelijk heeft hij. Zo is het overal wat, dat is de camino.
Logroño voelt aan als een marginale stad, vele gebouwen staan leeg of zijn slecht onderhouden. Ook het volk dat hier rondloopt versterkt dat gevoel nog. Nochtans hebben we hier bijzonder lekkere tapas gegeten. Het was hier trouwens de ene tapasbar naast de andere, en ze probeerden mekaar de loef af te steken in originaliteit, versheid en smaak. En die Rioja wijn, zo lekker en spotgoedkoop.
Deze ochtend was het weer geroefel met de rugzakken, snel een restje van gisteren als ontbijt, naar het toilet zonder papier, enfin een albergue om snel te vergeten. Het was nog pikkedonker als we vertrokken, maar gelukkig zijn in 't stad de straten wel verlicht. Het duurde lang eer we Logroño volledig uit waren en de wijngaarden zijn hier ook bijlange niet zo aardig als in Frankrijk.
Onderweg zagen we weer enkele bekenden van vorige dagen, maar meer dan een korte babbel Kon er niet af. Na de "turigrinos" (zijn we eindelijk kwijt) zitten we nu terug volop in de 'meute'. Natuurlijk zijn we daar ook een deel van, maar het gevolg is dat het een wedloop wordt om een bed te vinden. Gelukkig liep iedereen voorbij het dorpje waar wij wilden logeren (Ventosa) en zo hadden we nog een bed in de mooiste albergue tot nu toe. We moesten wel een uur buiten wachten in de zon tot hij Open ging.
Nu is onze was gedaan, hebben we al een biertje gedronken hebben we ons gedoucht, en zijn we nu klaar om om 18h00 het pelgrimsmenu te gaan eten in het plaatselijke (en enige) restaurant.
We zitten dus nog steeds goed op schema en we zien het goed zitten. Ook Pat zijn blaar is aan de beterhand, alhoewel hij er twee bij heeft op zijn tenen!
