Dit is het eerste berichtje sinds lange tijd... en dat komt door de job natuurlijk!


Iets over de dynamiek in het operatiekwartier:

Op veel werkvloeren is er geen ontkomen aan, aan het gefezel, de achterklap, het lachen met trekjes van collega's, nieuwkomers uitdagen enz... In het ziekenhuis is dit ook zo, en in het operatiekwartier al helemaal! Er is een grondig tekort aan verpleegkundigen in het OK en dit brengt wat spanningen met zich mee. Smmige artsen worden wat veeleisender en de verpleging heeft het soms moeilijk te volgen wat nu precies van hen verwacht wordt. Chirurgen zijn zeer perfectionistische artsen en het gebeurt wel eens dat er tijdens een operatie een intrument ontbreekt, of dat de instrumentiste het verkeerde voorwerp aan geeft. Vaak zal de chirurg zich daar niet in opjagen, maar is het een stresserende operatie dan zla er wel eens wat stemverheffing optreden, een onpersoonlijke aanval naar de verpleging, tot selfs stampevoeten toe! Dit hangt natuurlijk van de chirurg en zijn stresscapaciteit af. Ik heb mezelf er ook al meermaals op betrapt dat het wachten tussen twee operaties soms zeer frustrerend kan zijn. Soms staan de plateaus nog niet klaar, is de volgende patiënt nog niet in slaap, en soms staan ze gewoon te babbelen in de gang. Als je dan weet dat je nog tot 's avonds moet doorwerken dan zie je het allemaal liever wat sneller gebeuren. Natuurlijk uit deze frustratie zich niet tuijdens het opereren, maar het zou toch leuker zijn moest de tijd niet nutteloos passeren.
In de eetzaal is het soms oppassen geblazen van de hevige verwijten die tussen de verpleging onderling gewisseld worden. Geen enkele anestehsist, chirurg of verpleger is nog niet besproken geweest in het kleine lokaaltje. Door de groene kapjes, pakjes en mondmaskers wordt iedereen gereduceerd tot visueel gelijken. Sommigen onderscheiden zich door extreme juwelen of make-up, en aan een bril kan je ook iemand herkennen. Maar de eerste weken was het toch soms zoeken naar wie die verpleegster nu wel weer was! En in burger zou ik ze ook al zeker niet meer herkennen! Dus als je iets kwijt wilt over iemand dan moet je je er eerst van vergewissen dat deze persoon niet aanwezig is en dat niemand in de zaal deze persoon kent. Een nieuweling, zoals ik, komt vaak in het pauzelokaal waarna een ijzige stilte weerklinkt alsof er iets ergs is gebeurd. Gevoelens van bij heterdaad betrapt te zijn zwellen aan, angstige ogen kijken vragend naar elkaar of die nieuwe iets gehoord zou hebben... maar even later begint het fluisteren opnieuw en algauw kan ik meegenieten van sappige roddels en hevige operatieverhalen!

Of ik me iets aantrek van dat gedoe? Misschien 7 jaar geleden wel nog,maar nu zeker niet meer. Ondertussen zijn we alweer een maand-en-half verder en de initiele roddels over de nieuwe assistent zullen wel al gaan liggen zijn. De aandacht die wordt gecreëerd gaat ook meestal wel naar degenen die de aandacht willen! Zolang ik mijn bokes kan opeten en af en toe getrakteerd wordt op een verse roddel dan is de korte middagpauze in het OK goed gevuld!


ik beloof iets beter mijn best te doen om af en toe een berichtje te posten...

13-09-2010, 15:47 geschreven door dr.Assistent