Morgen start een nieuw hoofdstuk van mijn leven, dé realiteit zoals zovelen beweren. Betekent dit dan ook dat de beste tijd van mijn leven al voorbij is? Mijn collega’s hadden me al gewaarschuwd bij een kennismakingsbezoekje, dat ik dubbel-en-dik van mijn laatste dagen vrijheid moest genieten. Uit de bol gaan, alles doen waar je nog zin in hebt, laat uitzitten, drinken… en dat is dan ook gebeurd!

Ben ik dan nu officieel klaar om te beginnen als arts? Is het hoofdstuk onbezoldigdheid en uitbundigheid dan voorbij, is het laatste dronken woord geschreven?

Ik moet toegeven dat ik geen plannen heb gemaakt voor de komende weken. Ik verwacht dat ik de weekends nodig zal hebben om te recupereren van de werkweek en op een paar verplichte familie-etentjes heb ik elke avond een afspraakje met mijn comfi-pants en mijn sofa! Gelukkig heb ik nog een paar toffe huisgenotes die me gezelschap zullen houden. Als zij natuurlijk geen dates gepland hebben! Natuurlijk leg ik me niet neer bij een saai levendje met enkel werk en geen plezier. Maar voorlopig houd ik me toch wat kalm en zo kan mijn rekening zich ook weer een beetje stabiliseren!

De laatste weken waren fantastische weken. Ik heb zoveel mogelijk geprobeerd te genieten van de vakantie zonder al te veel na te denken over wat komen zal en vooral wat ik de komende jaren zal moeten missen (zoals zovelen beweren!). Maar de laatste dagen begonnen de zenuwen toch wat te gieren. Kan ik dit wel aan? Heb ik de juiste keuze gemaakt? Zal ik niet te veel fouten maken? Maar bovenal, wat wordt er nu in godsnaam van mij verwacht?

Morgen de dag van de waarheid? Zo hard wil ik er eigenlijk niet aan tillen. Maar alle spiervezels in mijn lijf zijn toch klaar om in actie te schieten. Mijn hersencellen staan in opperste paraatheid om alle nieuwe informatie op te slaan. Mijn zintuigen staan scherp, en mijn hart gaat toch elke keer iets sneller slaan als ik aan morgenochtend denk. De eerste stafvergadering! Wekker om 6u, een tweede wekker om tien na 6, tegen 20 voor 7 de auto in en om half 8 in het ziekenhuis om de dag te beginnen. Dat is het enige wat ik weet van wat me morgen te wachten staat. Dit strookt met mijn normale geplande leven. Ik weet (bijna) altijd wat, wanneer en waar iets gaat gebeuren. Van morgen weet ik nog niets, maar het heeft ook geen zin om me dingen te beginnen voorstellen. Afwachten en ondergaan. Zoals ook al mijn medestudenten, vanaf nu dus collega eerstejaars, morgen zullen doen. De ene al wat beter dan de andere.

Vandaag ging dus volledig om ontspannen. Beetje sporten, heerlijk badje nemen, thuis gaan eten omdat dat gemakkelijk is!, filmpje zien, en vroeg in bed. Want morgen begint m’n eerste week als GSOer.

Slaapwel.

01-08-2010, 19:36 geschreven door dr.Assistent