Zondag 8 augustus 2010

De eerste week zit erop, en eindelijk vind ik eens de tijd om rustig wat dingen neer te typen.

Om 6u uit bed geraken was de grootste uitdaging van de week. De laatste maanden vakantie hebben mijn ochtendkarakter een avondmentaliteit gegeven. De wereld op z’n kop, “waarom zo vroeg??” schreeuwt mijn lijf! Na een ritje in de auto staat gelukkig een warm bekertje koffie op me te wachten. De dagelijkse ochtendroutine heeft al vorm gekregen: snel ontbijten en ondertussen de koppen van de krant proberen te lezen, in het ziekenhuis een beker koffie leegdrinken en dan klaar voor de staf.

De eerste kennismaking met de stafleden was wat afstandelijk, precies alsof ze ons eerst wat vanop afstand wouden observeren. In het begin was het zeer moeilijk te raden wat ze van ons verwachtten. Elke assistent wordt toegewezen aan een dienst (vaatheelkunde, kinderheelkunde, abdominale heelkunde, hepatobilliaire heelkunde enz…) en dus ook aan welbepaalde artsen. Na een bepaalde tijd wordt er opnieuw gewisseld zodat iedereen overal eens komt te staan. Deze periode werd ik toegewezen aan een oudere chirurg. En het is zeer moeilijk om aan te voelen wat hij precies van me verwacht. Het is een continu aftasten van hoe ver je kan gaan in het operatiekwartier, of zelfs in de dagdagelijkse conversaties over voetbal, reizen, familie en hobby’s. Je wilt je absoluut gedragen zoals zij het van je verwachten, maar je wilt jezelf ook niet verloochenen en tegelijkertijd ook wel tonen wat je waard bent. Je wilt pro-actief zijn en assertief, maar ook geen fouten maken of over hun gezag heen walsen. Je wilt serieus genomen worden, maar tegelijkertijd aangenaam en ontspannend gezelschap zijn. Het is een voortdurend aftasten van de grenzen, en m’n hart klopt nog steeds te snel als ik een grens bereik. Hoe zullen ze reageren: positief of negatief verbaasd, verontwaardigd, zelfs kwaad? Soms moet ik leren mijn mond leren houden en op andere momenten moet ik meer durven iets te vragen. Geen makkie voor een twijfelaar zoals ik. Geen emoties tonen heeft een collega me al laten weten. Misschien cliché dat ik als vrouw emotioneler ben dan de mannen, maar eerlijk, zo emotioneel ben ik nu ook weer niet. En ik ben tenslotte ook nog maar 24 jaar, dus iets meer twijfel mag wel nog … voorlopig.

De dagen duren lang, maar gaan gelukkig snel voorbij, en dat zie ik als een goed teken! Als ik tegen 21u thuis ben mag ik me gelukkig prijzen. Dit zal wel wat impact hebben op m'n sociaal leven, de dagen van feesten zijn voorbij. In de les kon je wel af en toe eens met een kater zitten, maar in het OK kan je zoiets niet veroorloven! De weekends houd ik wel nog vol met leuke dingen en als ik af en toe eens een concertje of optreden kan meepikken dan is het culturele deel van mijn brein zich wel nog even content. Voorlopige balans: hard werken, veel leren, ongezond eten, maar goesting om te werken en voldoening top! Nu nog de tweede week overleven...

08-08-2010, 19:26 geschreven door dr.Assistent