Ah, mijn lieve lezers, ... Koppig ben ik wel, maar een sterke persoonlijkheid kan ik mezelf toch moeilijk noemen... Neenee, wees gerust, ik ben niet hervallen, of toch tenminste niet voor Marie. Vandaag heb ik voor de eerste maal in minstens 3 jaar terug aan automutulatie gedaan, oftewel: zelfbeschadiging. Deze middag werd het me allemaal even te veel: emoties vlogen in het rond en ik had er helemaal geen grip op. Toen Lieverd er even niet was, nam ik mijn "trusty rusty" er bij en versierde mijn linkervoorarm met drie grote, en drie kleine krassen. Wel zijn ze beduidend minder diep dan vroeger het geval was, maar ik weet zelf ook wel dat deze situatie niet OK is. Veel mensen vragen zich af waarom sommige mensen aan automutulatie doen, maar het antwoord is eigenlijk heel simpel: fysieke pijn leidt af van emotionele pijn. Wanneer mijn aandacht afgeleidt wordt door de brandende pijn in mijn wondes, hoef ik niet om te gaan met de andere negatieve gedachtes. Nee, andere activiteiten zijn bijlange zo effectief niet als het oproepen van een pijnprikkel. (nou, behalve ééntje dan ...) Maar hopelijk was dit maar een éénmalig feit, en gaat het volgende week beter. Vandaag had ik ook al even het gevoel dat het beter ging: ik had vanavond een volledige warme maaltijd in mijn maag! .... Voor een half uurtje toch ... Misschien is proppen en proberen mezelf te overtreffen op dat vlak toch geen goed idee. Probeer ik het allemaal te snel te doen? Vorig jaar, toen ik vaste klant was bij "de Sleutel" werd mij ook al aangeraden niet meteen te stoppen, maar af te bouwen. Ze vreesden voor mijn emotionele staat, en ik denk dat ik ze wel een beetje gelijk moet geven... Hoe dan ook, deze zieke meid stopt met schrijven voor deze avond, het lukt gewoon niet meer.
Wens me succes, beste lezer, want ik zal het nodig hebben.
Net zoals gisteren ligt mijn maag vandaag nog steeds in een knoop: één sneetje brood met beleg over de middag, en dan 's avonds een 15-tal frietjes met 3 mozzarellasticks. Zelfs mijn favoriete ijssalon ben ik vandaag straal voorbij gelopen... Niet dat het me niet meer smaakt, maar na 5 happen heb ik het gevoel dat ik net een driegangenmenu verorbert heb. Honger is iets wat mij de laatste drie dagen onbekend is... Een indigestie, dàt gevoel ken ik maar al te goed... Zelfs nu, een kleine 4 uur na mijn laatste 'maaltijd' (of wat er toch voor moet doorgaan) heb ik last van oprispingen, boertjes, en zweetaanvallen...
Voor ik gister in mijn bed kroop, heb ik toch nog even het vuur onder mijn "noodMarieke" gehouden, twee trekjes genomen om mijn maag te kalmeren, waarna ik eindelijk met een rustige maag mijn bed kon in stappen... Vandaag zal ik dat waarschijnlijk weer moeten doen... Vanaf maandag eet ik 's avonds helemaal niets meer... (zondagavond niet eten gaat wat moeilijk)
Maar de dag was geen complete flop (of zoals ik het vandaag tegen Achmed noemde: een kutdag met een strikje der rond): samen met Achmed ben ik knuffels gaan uitdelen, waarna we kennis gemaakt hebben met een heel aangename street performer, die ons prompt uitnodigde eens op de koffie te komen als we tijd hebben.
Middernacht kijkt om het hoekje, beste lezer, dus sluit ik hier af.
Hopelijk zijn jullie niet te hard ontgoocheld, ik blijf door zetten, ook al gaat niet alles even vlot als ik hoopte....
Slaapwel, beste lezer, en wens mij succes. Ik zal het nodig hebben.
Op dit moment staat de teller op 52 uur "zonder" ... De lichamelijke ongemakken beginnen zich stilaan meester te maken van me. Naast de "goesting" die ik gisteren beschreven heb, merkte ik vandaag op dat mijn hongergevoel quasi nihil is: Een half bordje spaghetti, een kommetje soep en 2 kleine pistoletje... Da's alles wat ik vandaag binnen kreeg. Zelfs de chips die zo verleidelijk door de gastvrouw van vanavond werden aangeboden, konden me niet bekoren. Integendeel, mijn maag draait dubbel bij het idee aan eten alleen al. Ook heb ik de ganse dag last van gasophopingen in mijn darmen, met zware krampen en knallende scheten tot gevolg...
Op een positieve noot, voelde ik mij vandaag een pak minder eenzaam: Achmed is in de vooravond langsgekomen voor een gezellige babbel, en daarna zijn Lieverd en ik op babybezoek geweest bij vrienden die we al lang niet meer gezien hadden. De avond was naar mijn mening een overweldigend succes: op de grote 5 uur die we daar waren, ben ik amper 2 sigaretjes gaan roken, en dat terwijl ik de laatste 48 uur de éne na de andere opstak tot ik misselijk werd.
Ondertussen blijf ik de éne na de andere gezondheidssite af te zoeken naar tips om er makkelijker af te raken, of nieuwe feitjes die mijn strijd wat dragelijker maken... Maar het enige dat ik vind, is dat Marie nog steeds geen bewezen invloed heeft op ontwikkelingsstoornissen bij baby's (behalve dan de invloeden die door het roken van gewone tabak ook worden ondervonden, zoals klein in lengte en onder het gemiddeld gewicht)... waardoor ik mij weeral ga afvragen: waarom wil ik mezelf door deze hel sturen? ...
Wens me succes, liefste lezer, want ik zal het nodig hebben.
Kent u dat gevoel, beste Lezer, de "goesting" ? (voor de Nederlanders: het verlangen, ....) Dat akelige gevoel, die zich op enkele seconden tijd kan maken, van je ganse geest en lichaam. Goesting ...
Als een serpent die mijn hart wurgt, zo valt het gevoel nog het beste te omschrijven... Ik voel mijn hartslag over gans mijn lichaam, terwijl het orgaan zelf wel in brand lijk te staan, en mijn longen moeite hebben de lucht te absorberen die ik naar binnen zuig. Mijn gedachten dwalen af, vervagen tot een uniform grijs die alle ratio in mijn bewustzijn uitschakelt. De kracht zakt weg uit mijn armen, terwijl mijn benen staan te trillen van spanning. Ongemerkt klem ik mijn kaken op elkaar, sluit mijn neusgaten af, en zuig mijn mond vacuüm, terwijl mijn voeten schuifelen en mijn handen paniekerig naar een bezigheid zoeken...
De kwelling die gepaard gaat met die goesting, met die verleiding... Die kwelling is mijn tegenstander, de duivel op mijn schouder, de Bowser aan het einde van mijn kasteel. Telkens ik hem overwin, vertelt een klein stemmetje mij, dat de vrijheid, de tijd van overwinning, nog steeds niet aangebroken is.
Lieve Lezer, we zijn bijna een etmaal ver, en ondertussen heb ik een doktersbezoek achter de rug. Die raadde mij een psycholoog én groepssessies aan, in een kader gelijkaardig aan dat van de "AA". Of ik op dat laatste in ga, daar zal ik nog een nachtje over moeten slapen.
Weet U, beste lezer, ik had me het "grote afscheid" altijd spectaculairder voorgesteld, feestelijker... Een bitterzoet melodrama... Lachend met enkele vrienden in de huiskamer, alcohol slurpend, muziek beluisterend en voor het laatst omgeven door de zeemzoete groene rook waar het allemaal om draait. Nog even niet denken aan de zin, de goésting die zich de volgende dagen meester van mij zal maken. In plaats daarvan, zit ik helemaal alleen in eerder genoemde huiskamer, met een slapende kat naast me, quasi vechtend tegen de tranen der eenzaamheid.
Elk moment kan Lieverd door de voordeur komen, en hoewel hij mijn steun en toeverlaat is in elke andere kwestie, heb ik het gevoel dat dit onderwerp een mijlendiepe kloof tussen ons slaat. Hij is zelf geen gebruiker van het groene goud en snapt mijn obsessie ermee absoluut niet. De kwestie is al jarenlang een twistpunt tussen ons - financieel, maar ook emotioneel. Meer over hem zal ongetwijfeld later nog volgen.
Misschien moet ik mezelf maar even voorstellen... Hoewel ik deze blog zo anoniem mogelijk probeer te houden, is een kleine "situering" van mezelf in de maatschappij niet helemaal misplaatst. Ik ben namelijk niet de standaard "junkie" die de mensen zich voor ogen houden.... Om eerlijk te zijn ben ik in geen enkel aspect van mijn leven "standaard". Maar laten we beginnen met het "image" die ik door de jaren heen zo zorgvuldig geboetseerd heb: Ik ben een late twintiger met een parttime job. Lieverd heeft een vaste job en daarnaast nog een eigen bedrijfje, waaraan ik een beetje meebouw in mijn vrije tijd. We hebben enkele huisdiertjes rondlopen, maar nog geen kinderen. Ik heb geen tattoo's, noch piercings, ga weinig uit en heb geen strafblad. Ondanks het feit dat mijn probleem nu al jaren aansleept, zijn de enige mensen die er van op de hoogte zijn, de mensen die ik zelf inlicht.Wat de buitenwereld betreft, kan ik het mooi samenvatten met drie Engelse woordjes "Ignorance is bliss"
Voor wat het laatste etmaal betreft... Gisteren ben ik bij Achmed nog 3 gram gaan oppikken, die ik gisteren en vandaag met veel genot opgerookt heb... Op 2 goedgevulde stuks na... ééntje rook ik straks, als Lieverd thuis is... en ééntje hou ik in een doosje, in een grotere doos, in nog een grotere kast opgesloten... Mijn vader beweerde vroeger altijd dat je moest kunnen stoppen met roken met een pakje sigaretten in je zak, dat je enkel dan je karakter bewijst. Dan lijkt het mij maar logisch dat ik hetzelfde doe, wanneer ik mijn lieve Marie opgeef...
Mijn beste lezers, tot hierbij mijn introductie... Wens me veel succes, ik zal het nodig hebben.
